Semua Bab คำสาปราชันย์: Bab 21 - Bab 30

บทที่ 21“ไม่มีเช่นนั้นหรือ” หลงเหยียนทำหน้าเสียใจแต่ก็เพียงชั่วครู่และนึกด่าตัวเอง “ใช้สันเขาก็ได้นี่นา” นางบ่นกับตัวเองเบา ๆ ก่อนจะไปดูแผนที่ที่หวงจิงอวี๋นำมาให้อีกครั้ง และเมื่อเห็นเทือกเขาที่คุ้นเคยก็พอจะเดาได้ทันทีว่าที่ที่เธอต้องการซึ่งทุกการกระทำของหญิงสาวอยู่ในสายตาของหวงจิงอวี๋ “ข้าว่าตรงนี้มันคล้ายกับที่ข้าเห็น” นางจำได้ว่าไซต์ในตอนนั้นอยู่ใกล้ภูเขาใหญ่ลูกนี้ แต่การที่แผนที่ไม่ชัดเจนก็อาจจะทำให้นางไม่เจอตรงจุดนั้นก็เป็นได้หลงเหยียนคิดหนัก และเริ่มคิดว่านี่อาจจะเป็นจุดจบหรือเปล่าขนาดสุสานที่เพิ่งไปมามีทั้งแผนที่และจุดกำหนดที่ชัดเจนกว่าจะได้ของออกมายังไม่ง่ายเลย“ใจเย็น” น้ำเสียงทุ้มของชายหนุ่มที่เอ่ยเตือน เรียกให้หลงเหยียนเงยหน้าขึ้น “ข้ารู้แค่พื้นที่คร่าว ๆ ไม่รู้เลยว่ามันอยู่ตรงไหน ข้าไม่อยากให้ทุกคนตามไปตามมาอย่างไร้จุดหมาย โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนที่เขาคาดหวังกับ...”“หลายครั้งข้าก็ทำให้ผู้ติดตามผิดหวัง แต่ข้าก็ยังคิดที่จะทำในสิ่งที่คิด แม้ว่ามันจะมีปัญหามากหรือน้อยแค่ไหนก็ตาม” หลงเหยียนพยักหน้า “ถ้าอย่างนั้นพรุ่งนี้ก็เดินทางกันเถอะ ถึงจะหายากหน่อย แต่พวกเราจะหาเจอ”หวงจิ

บทที่ 23กลางดึกที่เงียบสงัด ทุกคนเข้าพักผ่อนกันหมดแล้วยกเว้นองครักษ์จูที่ก่อนหน้านี้เขาถือโอกาสพักสายตาที่ข้างคนขับรถม้าระหว่างเดินทางมา องครักษ์หนุ่มคุ้มครองเจ้านายของเขาที่นอนนอนหลับอยู่ในห้องพักของโรงเตี๊ยมที่พวกเขาเลือกพัก และถึงแม้ว่าจะมีความเหนื่อยล้าจากการเดินทางแต่เมื่อมีเสียงดังขึ้นเพียงนิดหวงจิงอวี๋ก็ลุกขึ้นมาเหมือนกัน และแน่นอนเขาตรงไปยังห้องของหลงเหยียนทันทีท่ามกลางความเงียบงันเสียงขยับเพียงนิดก็ทำให้ได้ยินได้ไม่ยาก หวงจิงอวี๋คิดในใจ อีกฝ่ายจ้างโจรชั้นกระจอกมา คงคิดไม่อยากให้สาวถึงตัว เช่นนั้นก็คงเป็นเหล่าขุนนางเป็นแน่ เรื่องแบบนี้ไม่ได้มีครั้งแรกสักหน่อยหวงจิงอวี๋เห็นเงาดำเคลื่อนผ่านหน้าต่างเข้าสู่ห้องของตนแต่ก็กลับออกมาอย่างรวดเร็วด้วยท่าทางไม่พอใจ “ไร้ฝีมือ” เขาเผลอพูดกับตัวเอง ทำให้หญิงสาวที่นอนอยู่ในห้อง เริ่มรู้สึกตัว“อื้ออ เกิดอะไร” ชายหนุ่มดึงตัวหญิงสาวเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดก่อนจะใช้มือของตนปิดปากหลงเหยียนเอาไว้ เงาดำนั้นเคลื่อนไหวอย่างเงียบเชียบและระมัดระวังมาที่ห้องนี้แทน แต่เมื่ออีกฝ่ายเข้ามาองครักษ์จูก็ฟันดาบใส่ในทันทีเพียงแค่เวลาไม่นาน นักฆ่าทั้งสองก็เสียท่

บทที่ 25"เหมือนไม่ใช่ทางที่เราใช้ตอนกลับจากสุสานคราวก่อน อีกนานไหมที่เราจะถึงเมืองหลวง” หลงเหยียนเอ่ยถามขณะที่นางกำลังแต่งตัวอยู่หลังฉากกั้นหวงจิงอวี๋แทบไม่ได้ปล่อยให้นางอยู่คนเดียวเลย“เดินทางอีกวันครึ่งก็น่าจะถึงแล้ว ก่อนเข้าเมืองพวกเราอาจจะไปพักที่จุดพักม้าอีกครั้ง” หวงจิงอวี๋คิดดีแล้วนี่มันอันตรายเกินไป ตอนแรกเขาคิดจะเร่งเดินทางเข้าไปในเมืองเลย ถึงค่ำหน่อยแต่ก็คงไม่เป็นอะไร แต่ไม่ใช่กับตอนนี้ ตอนที่คล้ายจะมีอันตรายอยู่รอบด้าน ลำพังตัวเองหวงจิงอวี๋ไม่กังวล สิ่งที่เขากลัวคือคนที่กำลังแต่งตัวอยู่มากกว่า หากนางได้รับอันตรายเขาคงโทษตัวเองแน่ ๆตลอดทางไม่ใช่ไม่เห็นว่าผู้คนต่างหันมองหญิงสาวด้วยสายตาที่มีความสงสัยบ้างชื่นชมบ้าง คงเป็นเพราะความงามที่นางมี แต่เส้นผมสีนี้หากไม่ประกาศออกไปให้ชัดว่านางเป็นเทพธิดา บางคนก็อาจจะคิดว่าเป็นปีศาจแปลงกายมาได้ และยังเรื่องความสามารถของหลงเหยียนอีกเขาก็แค่รู้สึกเป็นห่วงและอยากปกป้องหญิงสาวให้พ้นจากอันตรายที่อาจเกิดขึ้น"ท่านต้องระวังตัว ในเมืองหลวงน่าจะมีคนที่ไม่หวังดีกับเรา เหตุการณ์ที่ถูกซุ่มโจมตีครั้งแล้วครั้งเล่าเป็นการบอกชัดแล้ว แม้จะแสร้งทำเป็น

บทที่ 27"เมืองนี้มีเสน่ห์มากจริง ๆ สมแล้วที่เป็นความงดงามแบบโบราณ" หลงเหยียนพูดขึ้นพลางมองไปรอบ ๆ ดวงตาสวยเป็นประกายจากความตื่นตาตื่นใจในหลาย ๆ สิ่งที่เคยเห็นเพียงแค่ในหนังสือหรือซีรีส์ที่ได้ดู แม้จะเคยไปเที่ยวเมืองโบราณหลาย ๆ ที่แต่มันก็คงไม่มีทางเหมือนของดั่งเดิมแบบนี้หรอก"แคว้นเฉิงมีประวัติศาสตร์ยาวนานและยังคงรักษาวัฒนธรรมตั้งแต่เริ่มเอาไว้ได้อย่างดี" หวงจิงอวี๋ตอบอย่างภูมิใจและอดไม่ได้ที่จะยิ้มบาง ๆ ออกมาเพราะเขาเองก็เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้แคว้นนี้เปป็นแคว้นที่น่าอยู่ รักษาเอกราชของตนมาได้นมนานทั้งสองเดินไปตามตรอกซอยเล็ก ๆ ที่มีร้านค้างานฝีมือและของที่ระลึก หญิงสาวหยุดดูของทุกอย่างและแทบจะทุกร้านค้าด้วยความสนใจ นางหยิบเครื่องประดับชิ้นหนึ่งขึ้นมาดู"สวยจังเลย" นางพูดเบา ๆ กับตัวเอง เพราะนี่เป็นงานฝีมือแท้ ๆ ในยุคนนี้เครื่องประดับชิ้นเล็ก ๆ อย่างนี้คงไม่ได้มีค่าอะไรมาก แต่สำหรับยุคของนางเครื่องประดับทำมือทั้งชิ้นอย่างนี้แพงมาก“ขอบคุณครับคุณชาย” หวงจิงอวี๋ส่งเงินให้กับคนขายในทันที ซึ่งท่าทางแบบนั้นก็เรียกรอยยิ้มให้ปรากฏบนใบหน้าของหลงเหยียนทั้งสองเดินไปถึงตลาดกลางเมือง ที่เต็มไปด

บทที่ 29หลังจากพิธีแก้คำสาปเสร็จสิ้น หลงเหยียนรู้สึกเหนื่อยล้าและเป็นลมลงทันทีนางจำอะไรไม่ได้เลย จำได้เพียงแค่หวงจิงอวี๋ที่พุ่งตรงมารับร่างที่ร่วงลงของนาง ท่าทางเป็นกังวลเป็นของเขา “เหยียนเหยียนเจ้าเป็นอะไรหรือเปล่า” เขากระซิบเบา ๆ ตลอดเวลาที่อุ้มหญิงสาวเข้าไปที่พักแต่หญิงสาวก็ล้าเกินกว่าจะตอบอะไรได้ นางได้ยินแค่บางคำที่เขาพูดก่อนจะหมดสติและหลับสนิทไปหวงจิงอวี๋อุ้มอุ้มหญิงสาวกลับไปที่ห้องพักในตำหนักที่เสด็จพี่เตรียมเอาไว้ให้เขาและหญิงสาวเป็นพิเศษในคืนนี้เพื่อจะได้ไม่ต้องเข้า ๆ ออก ๆ วังหลวงชายหนุ่มไม่กล้าที่จะขยับไปไหนเลย เขากลัวว่านางจะเป็นอะไรไป ภาพที่เห็นในการทำพิธีช่างเป็นอะไรที่เหลือเชื่อจริง ๆ ไม่เคยเห็นมาก่อนในชีวิตความห่วงใยที่ค่อย ๆ ถักทอทำให้ตอนนี้เขาเริ่มรู้สึกถึงความรักที่มันเกิดขึ้นในใจลึก ๆ หวงจิงอวี๋เฝ้าดูแลหลงเหยียนตลอดทั้งคืน ไม่ปล่อยให้หลงเหยียนห่างสายตาเลยแม้สักนิดเขานั่งอยู่ข้าง ๆ เตียงที่หญิงสาวนอนอยู่ มองดูนางที่หลับอย่างสงบไม่ได้มีท่าทางเจ็บปวด ความรักที่เขามีต่อนางเริ่มเด่นชัดขึ้นในใจ เพราะเพียงแค่คิดว่าหญิงสาวจะเป็นอะไรไปใจก็ปวดไปทั่วดวง“นางเป็นอะไรหรือ