LOGINShare
บทที่29
Last Updated:
2025-01-28 03:56:41
Related chapters
คำสาปราชันย์ บทที่30
บทที่ 30ตั้งแต่มาถึงยุคนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่หลงเหยียนได้ใช้เวลาอยู่กับตัวเองอย่างไม่ต้องคิดอะไร ไม่ต้องมีหน้าที่สำคัญ หรือว่าต้องไปตามหาอะไร หลงเหยียนนั่งอยู่ริมหน้าต่างในเรือนของตัวเองในจวนอ๋อง ในหัวก็คิดอะไรมากมายระหว่างมองดูท้องฟ้ายามค่ำคืนที่เต็มไปด้วยดวงดาว ความสงบเงียบในยามนี้ทำให้นางมีเวลาคิดถึงสิ่งต่าง ๆ ที่เกิดขึ้น หญิงสาวรู้สึกสองจิตสองใจ ไม่แน่ใจว่าจะเลือกทางไหนดี หรือจะมีอะไรเลือกทางไหนให้กับนาง เพราะจะว่าไปการมาที่นี่ก็ไม่ใช่เรื่องที่หลงเหยียนเลือกตั้งแต่แรก “นี่เราควรทำอย่างไรดีนะ แล้วยังคัมภีร์สองเล่มนั่น” เพราะหญิงสาวไม่รู้จะทำตามคำของไต้ซืออย่างไร นางเองไม่ได้ถูกฝังตอนนี้สักหน่อย และเพราะไม่รู้ว่าควรจะทำอะไร เลยเก็บมันเอาไว้อย่างนั้น“หลับแล้วหรือยัง” เสียงเคาะประตูเบา ๆ ที่ด้านนอกดึงความสนใจของหญิงสาวให้กลับมาอยู่กับตรงนี้ เสียงที่เอ่ยถามเป็นเสียงของหวงจิงอวี๋ คนที่หญิงสาวไม่รู้ว่าควรจะตัดสินใจอย่างไรดีเกี่ยวกับคนคนนี้ แต่ถึงจะยังสงสัยนางก็ไม่คิดจะหลบหน้า นี่เป็นจวนของอีกฝ่ายหลบไปอย่างไรก็เจอ“ยัง ท่านมีอะไรหรือ” แม้จะคิดอย่างนั้นแต่หลงเหยียนก็ไม่ได้เปิดประตูทันท
Last Updated : 2025-01-28คำสาปราชันย์ บทที่31
บทที่ 31“ข้าจะเป็นอะไรได้อย่างไร ตรงนี้น้ำสูงแค่อกของเข้าเอง“หลงเหยียนไม่รู้สึกตัวเลยว่าการพูดและยิ้มอย่างสดใสจนคนมองรู้สึกราวกับต้องมนต์ “ท่านไม่ต้องกังวล ข้าปลอดภัยดี” หวงจิงอวี๋รู้สึกใจเต้นแรง ยิ่งเขามองไปที่ดวงหน้าที่เปียกน้ำและรอยยิ้มของหญิงสาวก็เผลอขยับมือมาลูบที่ใบหน้าสวยอย่างไม่ตั้งใจ มิเท่านั้นใบหน้าของเขาเองยังขยับเข้าไปใกล้จนรู้สึกได้ถึงลมหายใจของหญิงสาว“หวงจิงอวี๋” เสียงของหลงเหยียนทำให้หวงจิงอวี๋ได้สติ “น้ำเย็นนัก หากเจ้ายังเล่นน้ำอยู่เช่นนี้ระวังจะไม่สบาย” ชายหนุ่มหันหน้าหนีพูดออกมาโดยไม่มองหน้าหญิงสาวเลยแม้แต่นิดท่าทางเหล่านั้นยิ่งทำให้หลงเหยียนรู้สึกดีกับชายหนุ่มตรงหน้า“ช่างน่ารักจริง ๆ” หญิงสาวพูดเบา ๆ และในทันทีที่นางพูดจบ หลงเหยียนก็เป็นฝ่ายก้าวเข้าไปหาชายหนุ่มเอง นางเขย่งจูบที่แก้มของเขาก่อนจะเดินขึ้นจากทะเลสาบ แต่กลับทำไม่ได้ดั่งใจคิดเมื่อถูกดึงกลับไปรับจูบที่อ่อนโยน และไม่ได้รุกล้ำแต่อย่างใดหลงเหยียนตกใจ แต่ก็รับรู้ความรู้สึกอบอุ่นจากจูบที่อ่อนโยนของอีกฝ่ายได้ นางหลับตาและตอบรับจูบของเขาด้วยหัวใจที่เต้นแรง“อยู่กับข้าที่นี่เถอะนะเหยียนเหยียน” นี่เป็นครั้
Last Updated : 2025-01-28คำสาปราชันย์ บทที่32
บทที่ 32หลังจากที่หวงจิงอวี๋ได้รับพระราชโองการงานมงคลจากฮ่องเต้ ความรู้สึกยินดีและตื่นเต้นก็ล้นอยู่เต็มหัวใจของคนทั้งสองสำหรับคนยุคอื่นที่ถูกย้อนกลับมาที่นี่อย่างหลงเหยียนแล้ว การเตรียมตัวในเรื่องต่าง ๆ มันค่อนข้างที่จะยุ่งยากมีการส่งคนมาจากในพระราชวังเพื่อมาสอนเรื่องต่าง ๆ ให้กับหญิงสาวที่จะขึ้นเป็นพระชายาได้เรียนรู้ ซึ่งทั้งวันหญิงสาวก็ต้องฝึกเรียนรู้เรื่องต่าง ๆ ต่อให้ใช้ฐานะเทพธิดาก็ไม่มีเว้น“ข้าเป็นเทพธิดาเรื่องนี้ก็ต้องฝึกด้วยอย่างนั้นหรือ” เพราะตัดสินใจจะอยู่ที่นี่แล้วจริง ๆ จึงพูดจาแบบคนที่นี่ เพราะต่อไปหลงเหยียนตั้งใจจะใช้ชีวิตอย่างคนยุคนี้ แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้นก็อยากแอบเอาฐานะที่ทุกคนรู้ว่านางเป็นเทพธิดามาอ้างกับคนที่ฝึกตน เพราะเหนื่อยเหลือเกิน“ท่านเทพธิดาจะต้องขึ้นเป็นพระชายา เรื่องแค่นี้ต้องทำได้สิเพคะ หากหม่อมฉันเห็นว่าพระองค์ยังทำได้ไม่ดีก็ยังต้องฝีกต่อไปเพคะ อย่างน้อย ๆ ก็ต้องพอจะทำได้บ้าง ไม่ใช่ไม่ได้ทั้งหมดอย่างนี้” หลงเหยียนถอนหายใจ เรื่องนี้แม้แต่หวงจิงอวี๋ก็คงช่วยอะไรนางไม่ได้ เพราะอีกฝ่ายก็มีหน้าที่ของตนเช่นเดียวกันจวนของท่านอ๋องหวงจิงอวี๋มีการเตรียมงานและต
Last Updated : 2025-01-28คำสาปราชันย์ บทที่33
บทที่ 33หวงจิงอวี๋ต้องการให้วันแต่งงานของเขาและหลงเหยียนเป็นวันที่พิเศษและน่าจดจำที่สุดในชีวิตของทั้งเขาและนาง เขาตัดสินใจที่จะจัดงานแต่งบนเรือเพราะนี่เป็นสถานที่ที่เขาและหลงเหยียนได้เจอกัน ชายหนุ่มเลือกสถานที่ซึ่งใกล้เคียงกับที่ที่เขาเจอกับนางมากที่สุด ความจริงก็คือมันเป็นแม่น้ำสายเดียวกัน แต่เมื่อใกล้กับพระราชวังสายน้ำก็เล็กลงไม่ได้ใหญ่สักเท่าไรแต่ถึงอย่างนั้นชายหนุ่มก็ยังเอาเรือสำเภาลำใหญ่เข้ามาจนได้ หวงจิงอวี๋เลือกเรือที่มีความแข็งแรงทนทานและมีความสวยงามมากพอที่จะเป็นสถานที่จัดงานแต่งงานของเขาและคนรัก เรือถูกนำมาทำความสะอาดและปรับปรุงใหม่เพื่อให้ดูดีและน่าประทับใจระหว่างที่ต้องเตรียมเรื่องอื่น ๆ เกี่ยวกับงานแต่งไปด้วยทุกส่วนของเรือได้รับการตรวจสอบอย่างละเอียดเพื่อให้มั่นใจว่าไม่มีสิ่งใดที่ขาดตกบกพร่องเพราะต้องการจะแล่นออกไปเพื่อให้ชาวเมืองได้เห็น ที่ทำเช่นนี้อีกอย่างก็เพราะเรื่องที่ทุกคนต่างพูดว่าหลงเหยียนเป็นเทพธิดาจึงอยากจะให้เห็นกันไปเลย เช่นนั้นแล้วการพาตัวเจ้าสาวจึงไม่ได้ขี้นเกี้ยวเหมือนปกติการเตรียมงานแต่งบนเรือเริ่มขึ้นทันทีหลังจากที่ได้รับพระราชโองการคล้ายกับท่านอ๋องหว
Last Updated : 2025-01-28คำสาปราชันย์ บทที่34
บทที่ 34ชายหนุ่มอดคิดไม่ได้ถึงเรื่องราวหลังจากที่เขาได้พระราชโองการใบหน้าสวยที่เขารู้สึกว่ามันน่ามองตอนที่เขาหยิบสร้อยหยกขึ้นมาต่อหน้าหลงเหยียนอีกฝ่ายทำหน้าแปลกใจที่ได้ของเช่นนี้จากเขา ทั้ง ๆ ที่ควรเป็นเรื่องปกติที่จะมีของแทนใจ “ให้ข้าขอสวมให้” ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนและหลงเหยียนก็เพียงแค่พยักหน้าผมที่ถูดปัดไปอีกด้านทำให้เห็นคอขาวเรียวของหญิงสาว หัวใจของทั้งคู่เต้นแรงพอ ๆ กัน ฝั่งหนึ่งเป็นเพราะนางรู้สึกถึงสัมผัสอบอุ่นจากมือของเขา ส่วนอีกฝ่ายก็เผลอคิดไปไกลกว่านั้นขณะที่เขาสวมสร้อยหยกลงบนคอของว่าที่ชายาของตัวเอง“หยกนี้ไม่เพียงแค่เป็นสัญลักษณ์ของความรัก แต่ยังเป็นคำสัญญาว่าข้าจะปกป้องและดูแลเจ้าตลอดไป และหากคิดถึงเพียงแค่ลูบมันเบา ๆ ข้าก็จะมาหา” หวงจิงอวี๋กระซิบเบา ๆ ใกล้หูของหลงเหยียนซึ่งนั่นก็ทำให้ใบหน้านวลแดงระเรื่อในวันที่ทุกคนรอคอยมาถึง บรรยากาศในพระราชวังเต็มไปด้วยความงดงามและอลังการที่สะท้อนถึงวัฒนธรรมที่มีมาอย่างยาวนาน ทุกพื้นที่ถูกตกแต่งอย่างประณีตด้วยดอกไม้สีแดงสด แสงโคมไฟส่องประกายอ่อนโยน ทำให้บรรยากาศเต็มไปด้วยความอบอุ่นและสง่างามงานของทั้งสองถูกจัดที่พระราชว
Last Updated : 2025-01-28คำสาปราชันย์ บทที่35
บทที่ 35เมื่อเห็นคนรักในชุดมงคลพลัดตกลงสู่ผิวน้ำ อ๋องหนุ่มไม่รอช้า พุ่งตัวกระโดดตามลงไปทันที น้ำเย็นจัดแผ่ซ่านเข้ามาทันทีที่เขาจมลงสู่ใต้ท้องน้ำลึก เขามุดดำดิ่งลงไปด้วยความเร่งรีบ จนมองเห็นหลงเหยียนอยู่ห่างเพียงเอื้อมมือแสงจางๆ จากผิวน้ำสะท้อนกับชุดมงคลของนาง ทำให้เขามองเห็นร่างบางที่ไร้สตินั้นชัดเจนขึ้น แม้ความหนาวเย็นและแรงกดดันจากน้ำทะเลจะทำให้การเคลื่อนไหวลำบาก แต่เขาก็ไม่ยอมแพ้ ชายหนุ่มรีบเอื้อมมือไปคว้าร่างของนางเอาไว้แต่ร่างบางของหลงเหยียนกลับยิ่งจมดิ่งลงไปเรื่อย ๆ ราวกับถูกแรงลึกลับดึงดูด เขารู้สึกถึงความสิ้นหวังที่ถาโถมเข้ามา แต่หัวใจที่เต็มไปด้วยความรักและความห่วงใยทำให้เขาไม่ยอมละทิ้งความพยายาม"หลงเหยียน!" เขาเรียกในใจ แม้จะรู้ว่าเสียงของเขาจะไม่สามารถส่งผ่านน้ำทะเลไปถึงนางได้ แต่เขาก็ยังคงว่ายตามร่างบางนั้นไปด้วยความหวังว่าตนจะสามารถช่วยนางได้ทันในแม่น้ำเย็นเยียบและมืดมิด แต่ในหัวใจของเขากลับร้อนรนขึ้น เขาพยายามว่ายให้เร็วขึ้นและเอื้อมมือไปอีกครั้ง ความรู้สึกของการใกล้จะถึงแต่ยังไม่ถึงทำให้เขายิ่งฮึดแรงสู้มากขึ้นในที่สุด ปลายนิ้วของเขาก็สัมผัสถึงผ้าของชุดมงคล เขารีบค
Last Updated : 2025-01-28คำสาปราชันย์ บทที่36
บทที่ 36บ้านเมืองสงบสุข แคว้นรอบ ๆ สวามิภักดิ์ยอมสยบต่อแคว้นเฉิง สู้รบกันต่อไปมีแต่ชาวประชาจะเดือดร้อนและนองเลือด แต่แค้วนที่ไร้ซึ่งแม่แผ่นดินและทายาทสืบบัลลังก์คงจะไม่เป็นการดี“เราจะทำเช่นไรดี” หวงตี้ฮ่องเต้ เอ่ยถามน้องชายเพียงคนเดียว หลังจากปลดปล่อยวิญญาณของภรรยาและบุตรชายสำเร็จ หน้าที่ที่พระองค์ต้องรับผิดชอบต่อบ้านเมืองก็ยังคงอยู่ ตอนหยูอิงและบุตรชายยังมีชีวิต แม้พระองค์จะรับสนมมากมายเข้ามายเข้ามาอยู่ที่วังหลัง แต่ก็ไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับพวกนาง ความหวังที่จะส่งต่อบัลลังก์ให้น้องชายเพียงคนเดียวก็ถูกล้มเลิก เนื่องจากน้องชายของพระองค์ปฏิเสธเสียงแข็งว่าไม่ขอรับตำแหน่งทายาทของเขาอีกต่อไปหลังจากสูญเสียหลงเหยียน ซึ่งหวงตี้ฮ่องเต้ก็เข้าใจแต่ตอนนี้บัลลังก์ไร้ผู้สืบทอด ขุนนางและตระกูลใหญ่ที่หนุนหลังพระองค์เริ่มกดดัน“ม่านหลินอย่างไรทางออกของเสด็จพี่ พระองค์เอ็นดูนางมากกว่าสตรีใดในวังหลัง และอีกทั้งดูจากนิสัยของนางแล้ว นางย่อมดูแลวังหลังให้สงบสุขได้ สนมใดจะกล้าแข็งข้อกับนาง” หวงจิงอวี๋เสนอทางออกให้ เขายกยิ้มเหี้ยม แม้นางจะเป็นคนผลักคนรักของเขาตกน้ำและหายไปตามกระแสกาลเวลา แต่เสด็จพี่ไม่เคยคิด
Last Updated : 2025-01-28คำสาปราชันย์ บทที่37
บทที่ 37แม้ปากจะเอ่ยบอกพี่ชายเช่นนั้นว่าเข้าใจและทำใจได้แต่ละวันช่างผ่านไปอย่างยากลำบาก บนหลังคาจวนอ๋องที่เงียบสงัด ภายใต้แสงจันทร์ที่สาดส่องลงมา หวงจิงอวี๋ยืนอยู่บนหลังคาของจวน ท้องฟ้าแห่งนี้เขาเคยมานั่งชมดวงดาวกับเหยียนเหยียน เสียงของนางที่พร่ำบ่นว่าท้องฟ้าในยุคที่นางจากมาดวงดาวไม่สว่างไสวเช่นนี้“เจ้าอยู่ทางนู้นยังชอบมองท้องฟ้าอยู่หรือไม่ เจ้ากำลังมองผืนฟ้าเดียวกันกับข้าใช่ไหมเหยียนเหยียน”สายตาอ๋องหนุ่มเต็มไปด้วยความเจ็บปวดที่มิอาจระงับได้ วิญญาณของหยูอิงและหย่งเล่อเพิ่งถูกปลดปล่อยจากคำสาปเสด็จพี่ของเขาปลดเปลื้องความทุกข์ในใจ แต่หวงจิงอวี๋กลับรู้สึกว่างเปล่า ชีวิตที่มีนางอยู่เคียงข้างไม่มีอีกแล้ว เหมือนดวงใจของเขาหายไปแล้ว แต่ความโศกเศร้ายังคงอยู่ น้ำตาที่เอ่อล้นออกมาจากดวงตาของเขาราวกับเป็นสายเลือด ไหลอาบแก้มเป็นทางยาวเสียงสะอื้นของเขาเงียบงันท่ามกลางความเงียบสงัด หวงจิงอวี๋ทรุดตัวลงกับพื้นหลังคา มือทั้งสองข้างกุมหน้าอก รู้สึกถึงความเจ็บปวดที่ทิ่มแทงหัวใจ น้ำตาแห่งความโศกเศร้าระคนด้วยความเสียใจ"หลงเหยียน... เหยียนเหยียน..." เขาพึมพำเบา ๆ ราวกับเรียกหาคนที่รักจากห้วงความทรงจำ
Last Updated : 2025-01-28
Latest chapter
คำสาปราชันย์ ตอนพิเศษ5
ตอนพิเศษ+5แต่เมื่อถึงเวลาที่ต้องไปที่ไซต์งานจริง ๆ หวงต้าลู่กลับขับรถพาเธอไปส่งถึงที่ พร้อมกับเตรียมเก้าอี้นุ่ม ๆ และร่มกันแดดคันใหญ่ให้เธอตลอดเวลาที่เธอออกจากที่ร่ม อีกฝ่ายไม่ได้ให้เธอได้เดินไปไหนมาไหนเกินความจำเป็น ลูกน้องทุกคนได้รับคำสั่งให้ดูแลเธออย่างใกล้ชิด ราวกับเธอเป็นสมบัติล้ำค่าที่ต้องดูแลให้ดีที่สุด แต่หลงเหยียนก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะอย่างน้อยเธอก็ได้ทำงาน...หญิงสาวนั่งดูงานด้วยความพอใจ ขณะที่หวงต้าลู่นั่งอยู่ข้าง ๆ คอยดูแลไม่ห่าง พวกเขาทั้งคู่หัวเราะและพูดคุยกันเบา ๆ ในบางครั้ง ซึ่งนั่นก็เป็นท่าทางที่ดูน่ารักดีสำหรับบรรดาเพื่อนร่วมงานคนอื่นเวลาผ่านไป 6 ปีพิพิธภัณฑ์โบราณคดีแห่งนี้ ตั้งอยู่ท่ามกลางภูมิประเทศที่งดงาม ห้อมล้อมไปด้วยเทือกเขาและลำธารที่ไหลผ่าน ผืนดินที่เคยเป็นสถานที่ขุดค้นสมบัติโบราณ ปัจจุบันกลายเป็นสถานที่ท่องเที่ยวที่ผู้คนหลั่งไหลเข้ามาเยี่ยมชม ด้วยความสำคัญทางประวัติศาสตร์ที่ยิ่งใหญ่ และการจัดแสดงที่ได้รับการบูรณะอย่างพิถีพิถัน ซึ่งเป็นเรื่องราวของความรักและความเสียสละของต้นตระกูลหวง กลายเป็นเรื่องราวที่ซึ้งกินใจใครหลาย ๆ คนหวงต้าลู่และหลงเหยียนพาลูกแฝดของพ
คำสาปราชันย์ ตอนพิเศษ4
ตอนพิเศษ+4“หลงเหยียน คุณต้องพักผ่อนมาก ๆ นะครับ อย่าทำงานหนักเกินไป ผมไม่อยากให้คุณหรือลูก ๆ ของเราเสี่ยงอะไรทั้งนั้น” หวงต้าลู่พูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง ขณะที่เขาช่วยประคองพาหญิงสาวเดินไปนั่งบนโซฟานุ่ม ๆ ในบ้าน เขาดูแลทุกอย่าง ตั้งแต่อาหารการกินไปจนถึงการนอนหลับของเธอ จนหลงเหยียนนึกว่าตัวเองเข้าคอร์สอะไรสักอย่างที่ต้องมีเทรนเนอร์ตามติดหญิงสาวค่อนข้างจะอึดอัด เพราะปกติแล้ว หลงเหยียนเคยชินกับการทำงานหนักในไซต์งาน การเป็นนักโบราณคดีเรียกได้ว่านอนกลางดินกินกลางทราย บางทีก็ไม่ได้นอน บางทีก็ไม่ได้กิน ตอนนี้ได้ทั้งนอนเต็มอิ่มและกินจนจุกจึงทำให้หญิงสาวเริ่มรู้สึกอึดอัดกับการถูกประคบประหงมขนาดนี้ เธอรู้สึกคิดถึงการทำงานภาคสนาม ที่ซึ่งเธอสามารถใช้ความรู้และทักษะของเธอได้เต็มที่ ไม่ใช่แค่มองภาพที่ถ่ายมาแล้วประเมินเนื้อหาทั่ว ๆ ไปอย่างตอนนี้“หวงต้าลู่คะ ฉันอยากกลับไปทำงานที่ไซต์งานได้ยินว่าเจอของใหม่ และฉันมั่นใจว่ามีอีกหลายอย่างที่เรายังต้องค้นพบอีก แล้วก็ยังสุสานเก่าอีกที่ที่เราเคยไปด้วยกันเมื่ออดีตที่นั่น ฉันก็อยากจะหามันให้เจอแต่ที่สำคัญที่สุดเลย คือฉันคิดถึงการทำงานที่นั่นมาก” หญิงสาวบอก
คำสาปราชันย์ ตอนพิเศษ3
ตอนพิเศษ+3ภาพคนทั้งสองที่ยืนเคียงข้างกัน ขณะที่เสียงเพลงหวาน ๆ บรรเลงขึ้นเบา ๆ เป็นภาพที่ทำให้บรรดาแขกมีรอยยิ้ม ทุกคนต่างเห็นพ้องว่าทั้งสองคนนั้นถูกกำหนดมาให้คู่กันอย่างแท้จริง ซึ่งแม้แต่กาลเวลาก็ไม่สามารถทำลายได้เมื่อเรือแล่นกลับมายังท่า หวงต้าลู่จับมือหลงเหยียนไว้แน่น ขณะที่พวกเขาเดินลงจากเรือไปพร้อมกับรอยยิ้มที่เปล่งประกายทั้งสองคนเดินเคียงข้างกันไปข้างหน้า ท่ามกลางเสียงปรบมือและความยินดีของแขกที่มาร่วมงาน งานแต่งงานครั้งนี้ไม่ใช่แค่การเริ่มต้นชีวิตคู่ในปัจจุบัน แต่เป็นการเริ่มต้นชีวิตคู่ที่ได้รับการสานต่อจากอดีต และพวกเขารู้ดีว่าทุกย่างก้าวที่พวกเขาจะก้าวไปด้วยกันนั้นจะเต็มไปด้วยความรัก ความเข้าใจ และความผูกพันที่ยืนยาวข้ามผ่านกาลเวลาหลังจากงานแต่งงานที่อลังการบนเรือผ่านพ้นไป หวงต้าลู่และหลงเหยียนเลือกที่จะไม่เดินทางไปยังสถานที่หรูหราเหมือนคู่แต่งงานอื่น ๆ แต่พวกเขากลับเลือกที่จะไปฮันนีมูนในเมืองโบราณที่เต็มไปด้วยประวัติศาสตร์และความทรงจำ เพื่อชดเชยช่วงเวลาที่พวกเขาไม่ได้ใช้ร่วมกันในอดีตพวกเขาเดินทางมาถึงเมืองโบราณลี่เจียง เมืองที่มีอายุนับร้อยปี ถนนหนทางยังคงปูด้วยหินกรวด บ้
คำสาปราชันย์ ตอนพิเศษ2
ตอนพิเศษ+2“ขอบคุณนะที่อยู่ข้าง ๆ ฉันเสมอ คุณรู้ไหมว่าตอนนี้ฉันรู้สึกเหมือนเรากำลังเริ่มต้นสิ่งใหม่”“ผมก็รู้สึกแบบเดียวกัน ทุกอย่างที่เราเจอมา ไม่ว่าจะในอดีตหรือปัจจุบัน มันทำให้ผมมั่นใจว่าเราถูกกำหนดมาให้คู่กัน” แม้ว่าจะต้องใช้ความเจ้าเล่ห์ของตัวเองช่วยเหลือบ้าง แต่หวงต้าลู่คิดเช่นนั้นจริง ๆ ถ้าสวรรค์ไม่ช่วย เขาจะนำหญิงสาวข้าง ๆ กายมาเป็นของตนได้อย่างนั้นเหรอคงไม่มีทางงานแต่งงานของพวกเขาที่กำลังจะมาถึง ไม่ใช่แค่งานแต่งงานธรรมดา ๆ แต่มันเป็นการฉลองให้กับความรักที่ยาวนานผ่านกาลเวลา และเป็นสัญลักษณ์ของความรักที่ไม่รู้จบงานแต่งงานของหลงเหยียนและหวงต้าลู่จัดขึ้นอย่างอลังการ บนเรือที่ล่องออกไปกลางแม่น้ำใหญ่ แม้ว่าในตอนแรกทั้งสองจะมีความลังเลใจเป็นอย่างมากที่จะทำแบบนี้ เพราะในอดีตเคยเกิดเหตุที่ทำให้หลงเหยียนหายไปจากชีวิตของหวงต้าลู่เมื่อหลายร้อยปีก่อนแต่ความเชื่อมั่นที่ทั้งสองคนมีให้ต่อกันก็ทำให้พวกเขาตัดสินใจที่จะจัดงานแต่งงานในสถานที่แห่งนี้ เพื่อเป็นการพิสูจน์ความรักที่ยิ่งใหญ่และความผูกพันที่จะไม่มีวันจางหายตลอดกาล ต่อให้จะมีอุปสรรคมากแค่ไหนก็ตาม“คุณแน่ใจแล้วใช่ไหมหลงเหยียน” หวงต้า
คำสาปราชันย์ ตอนพิเศษ1
ตอนพิเศษ+1งานแต่งงานที่ใกล้เข้ามา ทำให้หลงเหยียนตื่นเต้นและอดไม่ได้ที่จะมีความคาดหวังกับมัน และเพราะอย่างนั้นหญิงสาวจึงมากังวลอยู่อย่างนี้ ตอนนี้เธอนั่งประชุมกับเพื่อน ๆ เพื่อจัดเตรียมงานแต่งที่กำลังจะเกิดขึ้น แต่ถึงแม้หลาย ๆ อย่างจะถูกเตรียมเอาไว้เรียบร้อยแล้ว กลับมีสิ่งหนึ่งที่หญิงสาวยังหาไม่ได้ นั่นก็คือธีมของงานแต่ง ในวันที่สถานที่พร้อม ชุดพร้อม และทุกอย่างพร้อมสิ่งที่สำคัญที่สุดกลับยังไม่มี“ฉันมีไอเดียเสนอ ทำไมเราไม่ใช้ธีมต่อจากนิทรรศการที่เพิ่งจัดไปล่ะ” หลงเหยียนขมวดคิ้วเล็กน้อย ขณะที่เพื่อนอีกคนก็รีบเสริมทันที“จริงด้วย จริงด้วย ถ้าเป็นอย่างนั้นจะต้องเป็นธีมงานที่คนพูดถึงไปอีกนานแน่ ๆ ไหน ๆ ก็คงจะต้องเป็นข่าวอยู่แล้วใช่ไหมว่าที่คุณนายหวง” คำของเพื่อน ๆ ทำให้หลงเหยียนหน้าแดง เพื่อนที่ช่วยกันอยู่ตอนนี้ก็เป็นบรรดาเพื่อนร่วมรุ่นของเธอที่มหาวิทยาลัย และเพื่อนร่วมงานทั้งนั้น เพราะหญิงสาวเป็นคนบ้างานบ้าเรียนสุดท้ายจึงรู้จักคนอยู่เท่านี้“ใช่ไหมล่ะ ท่านอ๋องที่รอคนรักมาตลอดหลายร้อยปี แล้วสุดท้ายก็ได้เจอกันในชาตินี้และได้แต่งงานกัน เหมือนคู่ของเธอกับคุณหวงไง เจอกันเพราะเธอมาขุดสุสานต้น
คำสาปราชันย์ บทที่35
บทที่ 35บนเรือสำราญลำเดิมที่ทำให้หวงต้าลู่และหลงเหยียนได้พบกันจากอุบัติเหตุของหญิงสาว ตอนนี้ทั้งคู่กลับมายืนที่ตรงนี้อีกครั้งพร้อมกับบรรยากาศที่คล้าย ๆ เดิมแต่ไม่เหมือนเดิมซะทีเดียว ปาร์ตี้ก็ยังคงดำเนินไประหว่างที่เรือลำใหญ่ล่องผ่านสายน้ำที่เงียบสงบ ไม่มีอาจารย์จางอยู่บนเวทีและไม่มีคนที่แอบอ้างงานคนอื่นอย่างว่านหนิงอยู่ที่นั่นมีเพียงแค่หลงเหยียนกับทีมนักโบราณคดีคนอื่น ๆ ที่ถูกกล่าวถึงทีละคน เพราะ “งานนี้คงสำเร็จไม่ได้ถ้าไม่มีทุกคนช่วยเหลือ” หลงเหยียนกล่าวระหว่างที่ยืนอยู่บนเวทีที่ห้อมล้อมไปด้วยผู้คนมากมายแสงไฟวิบวับจากดวงไฟนับร้อยที่ประดับประดาบนเรือ ทำให้บรรยากาศของงานเลี้ยงฉลองดูหรูหราและอลังการมากขึ้นไปอีกแขกเหรื่อที่มาร่วมงานต่างแต่งกายในชุดราตรี นักโบราณคดีที่มีชื่อเสียงและสื่อมากมายหลายสื่อต่างเข้าร่วมงานนี้ หลายคนมาเพราะคำเชิญ อีกหลายคนมาเพราะสนใจในงานนิทรรศการที่เพิ่งผ่านไปจริง ๆ บรรยากาศภายในงานเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและเสียงดนตรีที่บรรเลงเบา ๆ คลออยู่ในอากาศหลงเหยียนกลับมายืนอยู่ที่ด้านหลังเรืออีกครั้ง หญิงสาวมองออกไปยังสายน้ำเบื้องล่าง เธอสวมชุดราตรีสีงาช้างที่พลิ้วไหวท
คำสาปราชันย์ บทที่34
บทที่ 34ความเชื่อมั่นที่หญิงสาวมีต่อหวงต้าลู่ทำให้เธอรู้สึกเข้มแข็งขึ้น และไม่ว่าจะเป็นความจริงหรือไม่เกี่ยวกับเหตุการณ์ในอดีต เธอก็พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับมัน ความจริงที่ชายหนุ่มเล่าให้ฟังอาจทำให้คนอื่นรู้สึกหวาดกลัวหรือกังวล แต่สำหรับหลงเห ยียน เธอกลับรู้สึกเฉย ๆ ไม่ใช่เพราะเธอไม่ใส่ใจ แต่เพราะตอนนี้เธอมีหวงต้าลู่อยู่เคียงข้าง ความรู้สึกปลอดภัยที่เขามอบให้มันมีค่ามากพอที่จะทำให้เธอไม่ต้องกังวลกับเรื่องอดีตอีกต่อไปหลงเหยียนยิ้มบาง ๆ และบีบมือหวงต้าลู่ที่ยังจับมือเธออยู่เบา ๆ“แต่อย่างไรก็ต้องขอบคุณจริง ๆ นะคะที่คุณเป็นห่วงและเอาเรื่องนี้มาบอกฉัน แต่...ฉันคิดว่ามันไม่สำคัญอีกต่อไปแล้วล่ะค่ะ ไม่ว่าว่านหนิงจะเคยทำอะไรหรือไม่เคยทำ ตอนนี้ฉันก็ไม่สนใจแล้วจริง ๆ เพราะฉันมีคุณอยู่ข้าง ๆ ฉันรู้ว่าคุณจะปกป้องฉันได้เสมอ” หลงเหยียนตัดสินใจพูดความในใจออกไปให้อีกฝ่ายได้รู้หวงต้าลู่มองหลงเหยียนด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรัก เขาอดไม่ได้ที่จะยิ้มตอบกลับ“ผมดีใจที่คุณรู้สึกแบบนั้นครับหลงเหยียน ผมสัญญาว่าจะทำทุกอย่างเพื่อให้คุณปลอดภัย และจะไม่ยอมให้ใครทำร้ายคุณได้อีกแน่นอน” หลงเหยียนพยักหน้าและยิ้มอย่
คำสาปราชันย์ บทที่33
บทที่ 33“นี่มัน” หญิงสาวพูดออกมาเมื่อเสื้อเชิ้ตขาวของชายหนุ่มแหวกออกเพราะแรงกอดของเธอ รอยสลักที่เป็นชื่อของหญิงสาวยิ่งทำให้น้ำตาของหลงเหยียนไหลออกมาอีก “นี่มัน” หวงต้าลู่ดึงอีกฝ่ายเข้ามากอดแน่น “เอาไว้ผมจะเล่าทุกเรื่องให้ฟัง แต่ตอนนี้คุณต้องพักก่อนนะ ผมรู้ว่าคุณอาจจะเป็นห่วงเรื่องงานและเรื่องนิทรรศการด้วย” หลงเหยียนยิ้มจาง ๆ อยากจะบอกกับอีกฝ่ายว่าเธอลืมมันเกือบหมดเมื่อเห็นชายหนุ่ม ไม่น่าเชื่อว่าความรู้สึกมันจะท่วมท้นจนทนไม่ไหวขนาดนี้“ฉันคิดถึงคุณมากตอนนี้เรื่องอื่นฉันไม่สนหรอก ขอโทษนะที่ทิ้งคุณมา ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันเกิดอะไรขึ้น และก็ไม่รู้ด้วยว่าทำไมฉันถึงได้ลืมคุณ เรื่องทดลองคบของเราเปลี่ยนมันเป็นถาวรเถอะนะ” หลงเหยียนไม่รีรออะไรอีกแล้ว เพราะเธอและอีกฝ่ายรอมานานเหลือเกินแล้ว“ผมก็คิดถึงคุณ คิดถึงมากเกินกว่าที่คุณจะคาดคิดเลยทีเดียว และเพราะอย่างนั้นผมเลย...” หลงเหยียนรีบเอามือปิดปากไม่ให้เขาพูดอะไรออกมา น้ำตาไหลพรากออกมาจากดวงตาของเธอ เธอเห็นมันทั้งหมดว่าเขาทำสิ่งใดเพื่อให้ได้มาพบเธอในโลกปัจจุบัน ความฝันทั้งหมดที่เกิดขึ้น ชายหนุ่มที่อยู่ในฝันคือเขาในอดีต“แต่ตอนนี้เราม
คำสาปราชันย์ บทที่32
บทที่ 32หลังจากเรื่องราวทั้งหมด เมื่อความอิจฉาและความแค้นก่อตัวขึ้นในใจของว่านหนิง จนแทบจะระเบิด เธอก็เริ่มคิดถึงวิธีการที่จะทำให้หลงเหยียนได้รับความเจ็บปวดเหมือนที่ตัวเองเคยเผชิญมา ความรู้สึกที่ถูกหวงต้าลู่ปฏิเสธอย่างไร้ค่า รวมถึงการเห็นหลงเหยียนกับหวงต้าลู่รักกันมากขึ้นทุกวัน มันทำให้ว่านหนิงไม่สามารถทนได้อีกต่อไปว่านหนิงเฝ้าดูหลงเหยียนจากระยะไกลมาตลอด แม้ว่าช่วงนี้เธอและอีกฝ่ายจะไม่ค่อยได้เจอกัน หญิงสาวรอคอยโอกาสที่จะแก้แค้นให้สมกับความเจ็บปวดที่เธอได้รับตลอดมา เพราะสนิทจึงรู้ว่าหลงเหยียนมักจะใช้บันไดทางด้านหลังของอาคารเก็บผลงานเพื่อเดินไปยังห้องทำงานตรงไซต์งาน เนื่องจากเป็นทางที่เงียบสงบและมีคนใช้น้อย ว่านหนิงจึงคิดว่านั่นน่าจะเป็นสถานที่ที่เหมาะสมที่สุดสำหรับการลงมือจัดการหลงเหยียนโดยไม่มีใครเห็นว่านหนิงแสร้งทำตัวเป็นมิตร และเดินเข้าไปทักทายหลงเหยียนด้วยรอยยิ้มที่ดูไร้พิษภัย แต่ในใจกลับคิดถึงแผนการที่อันตรายอย่างเงียบ ๆ“อยู่ทำงานดึกอีกแล้วนะ” หลงเหยียนยิ้มตอบอย่างแปลกใจ เพราะตั้งแต่มีเรื่องกัน หากไม่จำเป็นเธอและอีกฝ่ายก็แทบจะไม่พูดคุย“แค่ยุ่งนิดหน่อยน่ะ” หลงเหยียนตอบกลับไ
