All Chapters of คำสาปราชันย์: Chapter 41 - Chapter 50

บทที่ 6ในขณะที่หลงเหยียนหลับไปด้วยความเหนื่อยล้า เธอถูกดึงเข้าสู่ห้วงฝันอีกครั้ง ในความฝันนั้น เธอเดินผ่านม่านหมอกที่หนาทึบ ทุกย่างก้าวพาเธอเข้าใกล้แผ่นหลังของชายคนหนึ่งที่นั่งอยู่ท่ามกลางความมืด ร่างกายของเขาดูคุ้น ตาอย่างน่าประหลาด แต่เธอกลับไม่สามารถระบุได้ว่าเขาเป็นใคร เห็นเพียงด้านหลัง ไหล่กว้างสั่นเทา "ฝันเห็นหวงตี้ฮ่องเต้อีกแล้วงั้นหรือ"หลงเหยียนพึมพำกับตัวเอง โดยคิดว่ามันคงเป็นแค่ฝันซ้ำ ๆ ที่เธอเห็นอยู่ทุกคืน แต่ทว่าคราวนี้กลับมีบางสิ่งที่แตกต่างออกไป แผ่นหลังของชายคนนี้ดูมีความหมายและคุ้นเคยอย่างยิ่ง ไม่ใช่หวงตี้ฮ่องเต้ที่เธอเคยฝันเห็นมาก่อน แต่แล้วเขาเป็นใครกันแน่ แต่ใครล่ะด้วยความสงสัย หลงเหยียนจึงก้าวเข้าไปใกล้ชายคนนั้นมากขึ้นทุกที ยิ่งเข้าใกล้ ความรู้สึกในใจของเธอก็ยิ่งปั่นป่วน แต่หมอกที่ปกคลุมอยู่ก็ทำให้เธอมองเห็นใบหน้าของเขาได้ไม่ชัดเจน สัมผัสแห่งความลึกลับและความรู้สึกคุ้นเคยที่ยากจะอธิบายได้ ทำให้เธอยิ่งมุ่งมั่นที่จะเข้าใจความหมายของฝันนี้ทันใดนั้น เธอได้ยินเสียงเรียกที่คุ้นเคย “เหยียนเหยียน” เสียงของชายหนุ่มคนนั้นเต็มไปด้วยความเศร้าและความเจ็บปวด เธอรู้สึกถ

บทที่ 8ระหว่างก้ม ๆ เงย ๆ อยู่กับเอกสาร แม้จะเกิดเหตุการณ์มากมาย ชีวิตก็ยังต้องดำเนินต่อไป ไม่ทำงานจะเอาอะไรกิน แม้จะต้องปั้นสีหน้าว่าไม่เป็นอะไรกับเพื่อนร่วมงานคนอื่น ๆคืนงานเลี้ยงที่หลงเหยียนหายไปจากงาน ไม่มีใครถามถึงและกล่าวถึง เพราะคิดว่าเธอคงเสียใจที่ถูกแย่งผลงานไป จึงปลีกตัวออกไปจากงาน พอมาวันนี้กลับมาทำงาน ทุกคนจึงทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่กล่าวถึง ไม่พูดถึง เกรงว่าจะกระทบใจหลงเหยียน เพราะทุกคนก็ไม่อาจทำอะไรได้ ศาสตราจารย์จางเส้นใหญ่ในวงการขนาดไหนทุกคนรู้ดี หากไปทำอะไรให้ไม่พอใจ เตรียมตัวหางานใหม่ได้เลย ทุกคนจึงทำเพียงหลับหูหลับตาทำงานของตนเอง“หลงเหยียน ดูนั่นสิ” เฉิงหยวนเรียกเพื่อนร่วมงานให้เงยหน้าขึ้นจากเอกสารหลงเหยียนเอียงคอมองราวกับถามว่ามีอะไร ปกติก็ต่างคนต่างทำงาน ไม่ค่อยมีใครคุยกันสักเท่าไร “เธอรู้ไหมนั่นใคร คุณหวงไง ประธานบริษัท หวงอินดัสตรี จำกัด เจ้าของหุบเขาลูกนี้” เฉิงหยวนหวีดร้องมองตามกลุ่มคนขนาดใหญ่ที่เดินตรงไปยังห้องพักของอาจารย์เธอ“เฉิงหยวนเธอรู้ได้ไงว่านั่นคือคุณหวง” หลงเหยียนมองตามการชี้ชวนของเพื่อนร่วมงาน แม้ตอนนี้เธอจะรู้ว่าชายหนุ่มผู้รวยล้นฟ้าหน้า

บทที่ 10ภายในร้านอาหารที่คุ้นเคยเสียงฝนตกพรำ ๆ ดังผ่านกระจกหน้าต่างเป็นเสียงพื้นหลังช่วยให้บรรยากาศภายในร้านดูเงียบสงบและเป็นส่วนตัวมากยิ่งขึ้น ทุกอย่างดูเหมือนปกติอย่างที่มันเคยเป็นราวกับว่านี่เป็นการพบปะพูดคุยกันของเธอกับว่าน หนิงอย่างที่เคยทำในทุก ๆ วัน ในเวลาที่พอจะว่างบ้างจากงานที่ทำ หรือไม่ก็มานั่งกินไป เล่าเรื่องราวต่าง ๆ ให้กับเพื่อนสนิทอย่างว่านหนิงฟัง แล้วก็จบลงด้วยการให้อีกคนแย่งทุกอย่างไปเป็นของตัวเองหลงเหยียนมองไปยังสายน้ำที่ไหลลงมาตามกระจกว่านหนิงเป็นเพื่อนเก่าที่เธอคบมานานมาก ไม่นึกว่าอีกฝ่ายจะทำอย่างนี้และตั้งแต่เกิดเรื่องเธอเองก็ยังไม่ได้พูดคุยกับอีกฝ่ายให้รู้เรื่องเลยแววตาของหลงเหยียนดูเฉยเมย แต่ในความจริงแล้วใจของเธอเต็มไปด้วยความคิดที่ซับซ้อนและความรู้สึกที่ตีกันอย่างวุ่นวาย หญิงสาวยังคงนั่งรอแขกของเธอที่ยังคงเดินทางมาไม่ถึง หรือไม่อยากมาเพราะหลบหน้าเธอก็ไม่รู้ ความคิดของเธอกลับลอยไปยังเหตุการณ์ในหลายวันก่อนที่ยังคงฝังใจอยู่ไม่หาย แม้จะได้ทุกอย่างคืนกลับมาแล้วแต่ความรู้สึกที่เสียไปคงเอาคืนกลับมาไม่ได้ตลอดเวลาที่ผ่านมาหลงเหยียนเชื่ออย่างเต็มหัวใจเลยว่าว่านหนิงค

บทที่ 12“คุณหวงนี่รู้เรื่องอาหารเยอะเหมือนกันนะคะ” หลงเหยียนกล่าวอย่างชื่นชม เมื่อเขาอธิบายถึงประวัติความเป็นมาของแต่ละจานที่สั่งมา“ก็พอรู้บ้างครับ” หวงต้าลู่ตอบพร้อมรอยยิ้ม “เวลาเดินทางไปไหนมาไหน ผมชอบลองชิมอาหารท้องถิ่นเสมอ มันทำให้เราเข้าใจวัฒนธรรมและประวัติศาสตร์ของแต่ละสถานที่ได้ดีขึ้น”“ฉันก็เห็นด้วยค่ะ การทำความรู้จักกับอาหารท้องถิ่นเป็นหนึ่งในวิธีที่ดีในการเข้าใจผู้คนและสถานที่นั้น ๆ” หลงเหยียนพูดด้วยความจริงใจ แม้ว่าใจจริงแล้วเธอจะไม่ค่อยมีโอกาสได้ลองอะไรใหม่ ๆ เท่าไรนักเพราะมัวแต่ทุ่มเทกับการทำงานเมื่ออาหารเริ่มถูกเสิร์ฟ หลงเหยียนมองจานที่เรียงรายอยู่ตรงหน้าและสัมผัสได้ถึงกลิ่นหอมของอาหารโบราณที่ถูกปรุงอย่างพิถีพิถัน หวงต้าลู่เริ่มแนะนำให้เธอลองชิมจานแรกที่เสิร์ฟมา ซึ่งเป็นอาหารที่เขาชื่นชอบเป็นพิเศษ“ลองจานนี้ก่อนนะครับ นี่คือ ‘เป็ดอบน้ำผึ้ง’ ที่เคลือบด้วยน้ำผึ้งท้องถิ่น รสชาติจะหวานนิด ๆ แต่ไม่เลี่ยนจนเกินไป” เขาพูดพลางใช้ตะเกียบหยิบเป็ดชิ้นเล็ก ๆ วางลงบนจานของหลงเหยียนเธอรับตะเกียบมาและเริ่มลองชิม รสชาติหวานนุ่มของน้ำผึ้งที่ผสานกับความนุ่มของเนื้อเป็ดทำให้เธอต้องหลับต

บทที่ 14"ผมเพิ่งได้อ่านรายงานจากคุณที่เกี่ยวกับการขุดเจอวัตถุโบราณใหม่ก็เลยอยากรีบจะมาคุยกับคุณแต่กลับไม่เห็นของซะอย่างนั้น” หลงเหยียนยิ้มแปลก “คุณหวงคงต้องไปขอดูกับอาจารย์จางแล้วล่ะค่ะ”“แต่ผมอยากคุยกับคุณมากกว่า คุณพอจะมีเวลาคุยกับผมไหมล่ะครับ” หวงต้าลู่มองหญิงสาว ที่จริงต้องเรียกว่าจ้องเลยดีกว่า ซึ่งนั่นก็เหมือนเป็นการกดดันกลาย ๆ “แต่ฉันยังไม่มีข้อมูลเกี่ยวกับมันสักเท่าไร” หวงต้าลู่ได้ฟังก็ยิ้มพราย จนบอดีการ์ดเริ่มไม่แปลกใจแล้วว่าทำไมก่อนหน้านี้ถึงให้อลิซาเบธ ลี ตามดูแลนักโบราณคดีสาวคนนี้ เพิ่งจะมาให้ดูแลอย่างเปิดเผยเมื่อไม่กี่วันนี้ ด้วยข้ออ้างที่เธอถูกผลักตกจากเรือ “ไม่ต้องห่วงครับผมสามารถส่งคนไปเอาของชิ้นนั้นมาจากศาสตราจารย์จางได้เดี๋ยวนี้เลย ระหว่างที่รอเราเข้าไปจิบชาคุยกันตรงสำนักงานด้านนู้นจะดีกว่า ผมต้องยอมรับว่าไม่อึดเท่าพวกคุณ ตรงนี้มันออกจะร้อนไปสักหน่อย” หวงต้าลู่และหลงเหยียนที่เดินไปด้วยกันทำให้ว่านหนิงที่ยืนอยู่ไม่ไกลมองอย่างสงสัย ไม่ใช่แค่เธอแต่อดีตแฟนอย่างจิ้งอู่ก็เช่นเดียวกัน สายตาของเขามองไปยังอีกฝ่ายและก็แอบมีคำถามในใจหวงต้าลู่พยักหน้าเบา ๆ ก่อนจะเดินไปที่โ