All Chapters of คำสาปราชันย์: Chapter 61 - Chapter 70

บทที่ 26หลังจากวันนั้นหวงต้าลู่ก็เริ่มแสดงความรู้สึกของเขาที่มีต่อหลงเหยียนออกมาอย่างชัดเจนมากขึ้น ไม่มีการปิดบังหรือทำแบบหลบ ๆ ซ่อน ๆ อีกต่อไป ไม่ว่าจะเป็นการส่งดอกไม้มาให้จนคนทั้งไซต์งาน หรือคนที่กำลังช่วยเตรียมนิทรรศการตาร้อนไปตาม ๆ กันและในเวลาที่หญิงสาวทำงานจนเหนื่อยล้าชายหนุ่มก็จะชวนอีกฝ่ายออกไปทานข้าวเกือบทุกเย็น หรือถ้าเธอไม่ว่างออกไปเขาก็จะทำแม้กระทั่งซื้ออาหารแล้วแวะเอามาให้เธอในเวลาทำงาน ทั้งหมดนี้ทำให้ทุกคนเริ่มรู้สึกถึงความสนใจที่หวงต้าลู่มีต่อหญิงสาว และข่าวลือเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองคนก็เริ่มกระจายออกไปในวงกว้างจนไปเข้าหูอาจารย์จาง“ไม่แปลกใจเลยจริง ๆ ที่เขายื่นคำขาดกับฉันอย่างนั้น” หญิงมีอายุคิดพลางบ่นออกมา และก็นึกว่าตนเองควรจะเตือนหลานอย่างว่านหนิงเอาไว้ด้วย เพราะคนอย่างหวงต้าลู่นั้นทำให้คนหมดอนาคตได้เลยทีเดียว และการที่อีกฝ่ายรักชอบอยู่กับหลงเหยียน ตอนนี้ภาษีของหญิงสาวก็ถือว่าดีกว่าตัวของอาจารย์อย่างเธอเสียอีกระหว่างที่หลงเหยียนนั่งทำงานอยู่ หวงต้าลู่ก็เดินเข้ามาหาเธอพร้อมกับถุงขนมและรอยยิ้ม บอดีการ์ดของเขานำขนมไปให้คนอื่น ๆ แต่กับของหลงเหยียนชายหนุ่มเป

บทที่ 28หวงต้าลู่พาหลงเหยียนไปที่สวนดอกไม้สาธารณะที่เงียบสงบ นี่เป็นสถานที่ที่ไม่ค่อยมีใครรู้จักมากนัก ทำให้พวกเขาได้ใช้เวลาร่วมกันในบรรยากาศที่เป็นส่วนตัว ชายหนุ่มจับมือหลงเหยียนเบา ๆ ขณะเด ินผ่านทุ่งดอกไม้ที่เบ่งบาน “เดี๋ยวจะหลงน่ะครับ” แม้จะรู้ว่านั่นเป็นคำหลอกแต่หญิงสาวก็เชื่อ“ที่นี่เป็นที่ที่ผมชอบมาเวลาต้องการพักผ่อน หรือคิดอะไรเงียบ ๆ ผมหวังว่าคุณเองก็จะชอบมันเหมือนกัน” หลงเหยียนมองไปรอบ ๆ ความรู้สึกประทับใจเกิดขึ้นในทันที เพราะบรรยากาศที่นี่ทำให้เธอรู้สึกสงบและผ่อนคลายอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน“ที่นี่สวยมากนะคะ ฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่ามีสถานที่แบบนี้ในเมืองด้วย” หวงต้าลู่ยิ้มอย่างพอใจ “มันเป็นที่พิเศษ สำหรับคนพิเศษเท่านั้นแหละครับ” หลงเหยียนยิ้ม ไม่รู้ทำไมทุกครั้งที่อยู่กับอีกฝ่ายเธอจะรู้สึกผ่อนคลายเป็นอย่างมาก สบายใจ และไม่รู้สึกกังวลเรื่องอะไรเลยทั้งสองคนนั่งลงบนม้านั่งใต้ต้นไม้ใหญ่ หวงต้าลู่นำตะกร้าปิกนิกที่เขาเตรียมมาเปิดออก ข้างในมีอาหารและขนมที่เขาทำเองเพื่อหลงเหยียน หลงเหยียนมองไปที่อาหารด้วยความรู้สึกประหลาดใจ“คุณทำทุกอย่างนั่นเองเหรอคะ” หญิงสาวถามด้วยความสงสัย

บทที่ 30“หลงเหยียน...ผมไม่รู้ว่านี่มันจะเร็วเกินไปไหม แต่ว่า...” หลงเหยียนหันมามองชายหนุ่มที่พูดคำนั้น เธอสังเกตได้ว่าหวงต้าลู่ดูจริงจังมากกว่าเดิม หลงเหยียนจึงฟังสิ่งที่อีกฝ่ายต้องการจะพูดอย่างตั้งใจ“ผมชอบคุณจริง ๆ นะ ไม่ใช่แค่ชอบสิรักเลย ไม่ใช่แค่เพราะวันนี้หรือสิ่งที่เราได้ทำร่วมกัน แต่ผมชอบทุกสิ่งทุกอย่างเกี่ยวกับคุณ และผมรู้สึกได้ว่าเราเข้ากันได้ดี...ถ้าผมอยากจะบอกให้คุณรู้ว่า... คือถ้าผม ถ้าผมอยากคบกับคุณจะได้ไหมครับ”หลงเหยียนสะดุดใจกับคำพูดของเขา ใจของเธอเต้นแรงขึ้น คำของอีกฝ่ายทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นในใจ แต่ก็ยังมีความกังวลเล็กน้อย หลงเหยียนมองหวงต้าลู่ด้วยสายตาที่สื่อถึงความไม่แน่ใจ“คุณหวง...ฉันรู้สึกดีใจมากที่คุณพูดแบบนี้ แต่...ฉันยังไม่แน่ใจ ฉันยังไม่รู้ว่าระหว่างเรามันจะ...” หวงต้าลู่มองเธอด้วยความเข้าใจ ก่อนจะยิ้มเล็กน้อยและพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล“ผมเข้าใจดีครับ หลงเหยียน คุณไม่จำเป็นต้องรีบตัดสินใจ แต่ผมอยากให้เราได้ลองคบกันดูก่อน ให้คุณได้รู้ว่าผมจริงใจจริง ๆ ผมพร้อมจะพิสูจน์ทุกอย่างให้คุณได้เห็น” หวงต้าลู่บอกเขารอได้ เขารอมานานขนาดนี้แล้วจะรออีกสักนิดก็ไม่แตกต่างกันเ

บทที่ 32หลังจากเรื่องราวทั้งหมด เมื่อความอิจฉาและความแค้นก่อตัวขึ้นในใจของว่านหนิง จนแทบจะระเบิด เธอก็เริ่มคิดถึงวิธีการที่จะทำให้หลงเหยียนได้รับความเจ็บปวดเหมือนที่ตัวเองเคยเผชิญมา ความรู้สึกที่ถูกหวงต้าลู่ปฏิเสธอย่างไร้ค่า รวมถึงการเห็นหลงเหยียนกับหวงต้าลู่รักกันมากขึ้นทุกวัน มันทำให้ว่านหนิงไม่สามารถทนได้อีกต่อไปว่านหนิงเฝ้าดูหลงเหยียนจากระยะไกลมาตลอด แม้ว่าช่วงนี้เธอและอีกฝ่ายจะไม่ค่อยได้เจอกัน หญิงสาวรอคอยโอกาสที่จะแก้แค้นให้สมกับความเจ็บปวดที่เธอได้รับตลอดมา เพราะสนิทจึงรู้ว่าหลงเหยียนมักจะใช้บันไดทางด้านหลังของอาคารเก็บผลงานเพื่อเดินไปยังห้องทำงานตรงไซต์งาน เนื่องจากเป็นทางที่เงียบสงบและมีคนใช้น้อย ว่านหนิงจึงคิดว่านั่นน่าจะเป็นสถานที่ที่เหมาะสมที่สุดสำหรับการลงมือจัดการหลงเหยียนโดยไม่มีใครเห็นว่านหนิงแสร้งทำตัวเป็นมิตร และเดินเข้าไปทักทายหลงเหยียนด้วยรอยยิ้มที่ดูไร้พิษภัย แต่ในใจกลับคิดถึงแผนการที่อันตรายอย่างเงียบ ๆ“อยู่ทำงานดึกอีกแล้วนะ” หลงเหยียนยิ้มตอบอย่างแปลกใจ เพราะตั้งแต่มีเรื่องกัน หากไม่จำเป็นเธอและอีกฝ่ายก็แทบจะไม่พูดคุย“แค่ยุ่งนิดหน่อยน่ะ” หลงเหยียนตอบกลับไ

บทที่ 34ความเชื่อมั่นที่หญิงสาวมีต่อหวงต้าลู่ทำให้เธอรู้สึกเข้มแข็งขึ้น และไม่ว่าจะเป็นความจริงหรือไม่เกี่ยวกับเหตุการณ์ในอดีต เธอก็พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับมัน ความจริงที่ชายหนุ่มเล่าให้ฟังอาจทำให้คนอื่นรู้สึกหวาดกลัวหรือกังวล แต่สำหรับหลงเห ยียน เธอกลับรู้สึกเฉย ๆ ไม่ใช่เพราะเธอไม่ใส่ใจ แต่เพราะตอนนี้เธอมีหวงต้าลู่อยู่เคียงข้าง ความรู้สึกปลอดภัยที่เขามอบให้มันมีค่ามากพอที่จะทำให้เธอไม่ต้องกังวลกับเรื่องอดีตอีกต่อไปหลงเหยียนยิ้มบาง ๆ และบีบมือหวงต้าลู่ที่ยังจับมือเธออยู่เบา ๆ“แต่อย่างไรก็ต้องขอบคุณจริง ๆ นะคะที่คุณเป็นห่วงและเอาเรื่องนี้มาบอกฉัน แต่...ฉันคิดว่ามันไม่สำคัญอีกต่อไปแล้วล่ะค่ะ ไม่ว่าว่านหนิงจะเคยทำอะไรหรือไม่เคยทำ ตอนนี้ฉันก็ไม่สนใจแล้วจริง ๆ เพราะฉันมีคุณอยู่ข้าง ๆ ฉันรู้ว่าคุณจะปกป้องฉันได้เสมอ” หลงเหยียนตัดสินใจพูดความในใจออกไปให้อีกฝ่ายได้รู้หวงต้าลู่มองหลงเหยียนด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรัก เขาอดไม่ได้ที่จะยิ้มตอบกลับ“ผมดีใจที่คุณรู้สึกแบบนั้นครับหลงเหยียน ผมสัญญาว่าจะทำทุกอย่างเพื่อให้คุณปลอดภัย และจะไม่ยอมให้ใครทำร้ายคุณได้อีกแน่นอน” หลงเหยียนพยักหน้าและยิ้มอย่