All Chapters of เมื่อฉันเข้ามาในนิยายที่ฉันอ่านจบแล้ว ชีวิตของฉันก็หวานหมูสิ: Chapter 21 - Chapter 30

เขามุดหน้าลงไปอย่างใจร้อนเพื่อซุกใบหน้าเข้าไปในขาที่กางออก ลิ้นของเขาตวัดอย่างชำนาญและหิวกระหายจนเธอแอ่นสะโพกขึ้นมาแบบไม่รู้ตัวพอละออกมาจากตรงนั้นมุมปากของเขาก็เปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำ คาลอสกำแก่นกายที่พร้อมนานแล้วดันเข้าไปอย่างไม่รอช้า การสอดกระแทกรวดเร็วป่าเถื่อนเหมือนกับที่ละเลงลิ้นอยู่เมื่อครู่ส่วนกลางเบียดชิดชนกันซ้ำๆ เธอยกขาขึ้นมาเกี่ยวเอวเขาสองข้าง พร้อมกับหวีดร้องอย่างไม่อาจอดกลั้นใบหน้าของคาลอสคลอเคลียกับใบหน้างามของเธอ ความซ่านกระสันดึงให้ทั้งคู่แอ่นเข้าหากันอย่างเร่าร้อน“อ่า..คาเซล อื้อ!”“ข้าบอกแล้วไงว่าครั้งนี้มันจะไม่เจ็บ ดีกว่าเมื่อวานเยอะเลยใช่ไหมครับ”เขาพรมจูบทั่วใบหน้าด้วยความหลงใหลอันไร้ที่สิ้นสุด โอฟีเลียในสายตาของคาลอสเธอสวยมากเหลือเกิน เรือนผมสีแดงที่ดูยุ่งเหยิงนั่น ริมฝีปากที่เผยอออกมาเล็กน้อยมันบวมแดงเพราะถูกเขาดูดแรงๆ เมื่อครู่ ราวกับว่ามิใช่มนุษย์โอฟีเลียราวกับเป็นภาพวาดที่ถูกสรรค์สร้างมาจากจิตรกรฝีมือดี เธอเป็นเช่นนั้นจริงๆ เหมือนเป็นดอกกุหลาบที่โดดเด่นมากที่สุดท่ามกลางดอกลิลลี่สีขาวนวลร่างกายของเขาเคลื่อนไหวรุนแรงเช่นเดียวกับสีหน้าที่บ่งบอกให้รู้ว่าต

ลีออนจัดปกเสื้อของเขาให้เข้าที่อีกครั้ง เขาไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมตัวเองถึงได้รู้สึกประหม่ามากขนาดนี้ เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้เขาได้รับจดหมายจากเลดี้แอเรียนาว่านางต้องการพบเจอเขา เพื่อขอโทษเรื่องที่เธอทำเสียมารยาทในการปฏิเสธเขาเรื่องที่อาม่อนสั่งให้เขาไปเป็นคู่ควงของเธอเขาไม่ได้โกรธเคืองที่ได้รับจดหมายปฏิเสธจากพ่อบ้านของแอเรียนาเลย ตรงกันข้ามเขากลับโทษตัวเองที่กระทำการบุ่มบ่ามบุกไปหาเธอถึงคฤหาสน์ในทันทีที่ตัวเองถูกไหว้วานให้เป็นคู่ควงของเธอ การกระทำที่เต็มไปด้วยความใจร้อนของเขาอาจจะทำให้เธอไม่สบายใจก็เลยสั่งให้พ่อบ้านเขียนจดหมายมาเพื่อปฏิเสธเขาแต่ในวันนี้เธอกำลังจะเดินทางมาหาเขา ให้ตายเถอะหัวใจของเขามันกำลังเต้นแรงเพียงแค่คิดว่าตัวเองจะได้พบเธอเขาก็ประหม่าเสียจนไม่รู้ว่าจะต้องทำเช่นไร..“ไม่ทราบว่าท่านใช่ท่านบารอนคอนเนอร์ไหมคะ”เพนนีเดินเข้ามาทักทายลีออนที่กำลังนั่งอยู่“ใช่ครับ ข้าคือบารอนคอนเนอร์ที่นัดหมายกับเลดี้แอเรียนาเอาไว้”เพนนีก้มหน้าลงเล็กน้อย“เช่นนั้นเชิญข้าไปที่ห้องส่วนตัวทางนี้ได้เลยค่ะ พอดีว่าคุณหนูของข้าไม่ชอบสถานที่ที่มีคนพลุกพล่านมากเท่าไหร่ข้าก็เลยจองห้องส่วนต

รอยยิ้มของจูเลียนมันทำให้โอฟีเลียรู้สึกมีความสุขอย่างน่าประหลาดใจเลยทีเดียว การที่เธอทำให้จูเลียนหลุดพ้นจากการเป็นทาสที่ท่านแม่จับตัวมานั้น..คือเรื่องที่ถูกต้องมาจริงๆ ด้วยสินะ“เจ้าสบายดีหรือไม่จูเลียน ข้าได้ยินมาว่าที่พระราชวังจะมีงานเลี้ยงพิธีบรรลุนิติภาวะ เจ้าได้รับเชิญด้วยรึเปล่า?”ในฐานะนักบุญหญิงแล้วปกติจะต้องถูกเชิญให้ไปที่พระราชวังเพื่อทำพิธีมากมายให้แก่เลดี้ชนชั้นสูง อีกอย่างจูเลียนพึ่งจะอายุ17เมื่อไม่กี่เดือนที่ผ่านมานี้ อันที่จริงนางน่าจะได้เข้าไปในงานเลี้ยงเพื่อเปิดตัวเช่นเดียวกัน“ได้รับเชิญค่ะ ในฐานะผู้ทำพิธี ข้าแอบเห็นว่ามีชื่อของเลดี้ด้วย ข้าดีใจนะคะที่เราจะได้พบเจอกันอีกครั้งหนึ่ง..ท่านแม่ของข้าเหลือเวลาน้อยมากเต็มทีแล้ว ข้าเองก็เตรียมใจที่จะรับความสูญเสียมาตั้งนานแล้วเหมือนกัน ข้าอยากจะขออนุญาตเขียนจดหมายไปหาท่านได้ไหมคะ คือว่า..หากว่าข้าไม่มีญาติที่ไหนข้าก็จะต้องอยู่ที่วิหารไปเรื่อยๆ ..”พวกนักบุญระดับสูงชอบจะมาคุกคามเธอ ทั้งที่เธอพยายามเก็บตัวเงียบๆ แต่ก็ยังไม่วายถูกนักบุญฝึกหัดด้วยกันไม่พอใจ ความงดงามนี้มีมากก็ลำบาก จูเลียนมักจะถูกแกล้งให้ทำงานหนักมากกว่าคนอื่นอย

อากาศในค่ำคืนนี้เย็นมากกว่าปกติ คาลอสเดินเข้ามาในห้องนอนของโอฟีเลียเหมือนกับทุกคืน เขาเอาแต่ใจกับเธอจนในที่สุดก็ได้นอนห้องเดียวกัน แต่ทว่าในคืนนี้เธอยังไม่เดินมาที่เตียงเลย โอฟีเลียกำลังอ่านเอกสารมากมายที่กองอยู่บนโต๊ะ พร้อมกับน้ำชาร้อนๆ ที่วางเอาไว้หนึ่งแก้ว “ดึกมากแล้วนะครับ” เขากล่าวออกมาพร้อมกับเลิกผ้าห่มออกเล็กน้อยแล้วใช้มือตบลงบนเตียงเบาๆ เพื่อเรียกให้โอฟีเลียขึ้นไปนอนบนเตียงด้วยกันกับเขา “มานอนได้แล้วครับ จะเดินมาดีๆ หรือว่าจะให้ข้าเดินไปอุ้มท่าน..” เธอมองไปที่เตียงด้วยแววตาเรียบเฉย ยิ่งวันนี้อากาศเย็นมากเท่าไหร่กลิ่นหอมของดอกกุหลาบก็ยิ่งฟุ้งกระจายไปเท่านั้น ดอกกุหลาบสีแดงสดชูช่ออยู่ในแจกัน คาเซลไม่ยินยอมตั้งมันบนโต๊ะอาหาร เขายืนกรานเสียงแข็งว่าจะตั้งแจกันดอกกุหลาบนี้เอาไว้ในห้องนอนของเธอ เขาเหมือนกับกล่องแพนโดร่าที่เธอถือครองเอาไว้ ในใจของเธออยากจะเปิดมันออกมา แต่ทว่าอีกใจก็รู้สึกหวาดกลัวมากเหลือเกินว่าสิ่งที่อยู่ในกล่องนั้นมันจะเลวร้ายในแบบที่เธอคิดเอาไว้ เพราะแบบนั้นในช่วงเวลาที่เธอสามารถดื่มด่ำกับความสุขล้นที่เขายังคงเป็นคาเซล ทาสรับใช้ผู้ซื่อสัตย์ของเธอ โอฟีเลียก็ไม่

ใบหน้างามของจูเลียนงอง้ำ เมื่อเธอนั่งรถม้ามากับผู้ช่วยของท่านพี่มากกว่าที่จะเป็นท่านพี่ของเธอชายผู้นี้กล่าวว่าเมื่อคืนท่านพี่ของเธอทำงานหนักจนตื่นเช้าไม่ไหว เขาจึงต้องมาส่งเธอที่วิหารแทนท่านพี่“ท่านอยากจะออกมาจากวิหารไหมครับ”คำถามนั้นส่งผลให้จูเลียนรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย“หากให้ข้าตอบตามตรงข้าอยากจะออกมาจากที่นั่นค่ะ ข้าไม่ชอบที่ถูกนักบุญหญิงด้วยกันรังแก แล้วข้าก็ไม่ชอบที่ข้าไม่มีอิสระ เพียงแต่ข้ายังออกมาไม่ได้เพราะว่าท่านแม่ของข้าอยู่ที่นั่น..”คาลอสเหม่อมองออกไปด้านนอกหน้าต่าง กับบางคนก็มีชีวิตเพื่อทำลายชีวิตของผู้อื่นไปเรื่อยๆ จนกว่าตัวเองจะตายอย่างนั้นเองสินะ“เช่นนั้นก็รอคอยวันที่ท่านจะออกมาจากที่นั่นได้ ข้าจะมารับท่านเอง”ดวงตาของจูเลียนเปล่งประกายขึ้นมา“ท่านจะมาช่วยข้าอย่างนั้นหรือคะ ท่านพี่ให้ท่านมาช่วยข้าใช่ไหม อ๊ะ..ข้าหมายถึงเลดี้แอเรียนา”เด็กคนนี้ตรงไปตรงมามากกว่าที่เขาคิดเอาไว้ซะอีก นางมองเห็นโอฟีเลียเป็นพี่สาว เป็นครอบครัวที่เหลืออยู่ของนางสินะแต่โอฟีเลียคือภรรยาของเขาต่างหาก เขาไม่ยอมให้โอฟีเลียไปเป็นพี่สาวของใครหรอก ชีวิตของนางแค่เป็นภรรยาของเขาก็เหนื่อยมากพอแล้ว