All Chapters of เมื่อฉันเข้ามาในนิยายที่ฉันอ่านจบแล้ว ชีวิตของฉันก็หวานหมูสิ: Chapter 41 - Chapter 50

โอฟีเลียกำลังนั่งทำงานในห้องทำงานของเธอ เธอจับปากกาขนนกขีดเขียนไปมาบนเอกสารมากมายที่วางเอาไว้ ถึงแม้ว่าสภาพจิตใจของเธอมันจะไม่ดีมากเท่าไหร่นัก แต่งานที่มากจนล้นมือนี้ก็ไม่อาจปล่อยทิ้งเอาไว้ได้วันนั้นหลังจากกลับมาที่คฤหาสน์แอเรียนา เธอร้องไห้ออกมาอย่างหนัก โอฟีเลียขังตัวเองอยู่ในห้องนี้แล้วร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจอย่างแสนสาหัส ถึงแม้ว่าจะทำใจเอาไว้ในส่วนหนึ่งแต่ทว่าเมื่อพบเจอว่าสิ่งที่เธอคิดมันคือความจริง..มันก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเจ็บปวดราวกับว่าหัวใจของเธอแหลกสลายคาลอสคือกล่องแพนโดร่าของเธอจริงๆ ด้วยสินะ และจนแล้วจนรอดเธอก็เลือกที่จะเปิดมันออกมา ถึงแม้ว่าจะพอคาดเดาได้ว่าจะต้องพบเจอเหตุการณ์แบบไหนแต่เธอก็ยังคงเลือกที่จะส่งมอบความรู้สึกดีๆ ให้เขาเธอยกมือขึ้นมากุมอกข้างซ้ายของตัวเองเอาไว้ แค่หายใจออกมันก็รู้สึกเจ็บปวดรวดร้าวไปทั้งอก“คุณหนูคะ มาดามเจ้าของห้องเสื้อส่งชุดเดรสที่สั่งตัดมาแล้วค่ะ..”ชุดเดรสสำหรับงานเลี้ยงพิธีบรรลุนิติภาวะของเธออย่างนั้นสินะ เป็นชุดคู่ที่ทำขึ้นมาคู่กับคาลอส..โอฟีเลียส่งยิ้มให้กับเพนนี“ส่งชุดนั้นกลับคืนไปเถอะ แล้วสั่งให้มาดามตัดชุดเดรสเรียบๆ ให้ข้าสักชุ

เมื่อได้ฟังจูเลียนกล่าวจบ คาลอสก็คิดในใจว่ายัยเด็กนี่ดูเหมือนว่านางจะไม่อยากแก่ตายสินะ“หากจะมาที่นี่เพื่อด่าข้า เช่นนั้นก็รีบไสหัวออกไปซะ..”จูเลียนเองก็ไม่ยอมเหมือนกัน ถึงแม้จะรู้สึกดีขึ้นหน่อยที่เธอได้ด่าเขาไปบ้างแล้ว แต่เรื่องที่เขาทำผิดต่อพี่สาวของเธอนั้นจะต้องได้รับการลงโทษซะบ้าง“ไล่ข้าไปจะดีอย่างนั้นหรือคะ ทั้งๆที่ข้าอาจจะยินยอมช่วยเหลือให้พี่ไปคืนดีกับท่านพี่โอฟีเลียของข้าก็ได้..”คาลอสช้อนสายตามองหน้าของจูเลียนด้วยแววตาที่ไม่พอใจเท่าไหร่นัก เขาเกลียดชังสถานการณ์เช่นนี้มากที่สุด สถานการณ์ที่มีคนอยู่เหนือเขา ทำท่าทางเหมือนกับรู้ดีหนักหนาว่าเขาต้องการอะไร แต่ในครั้งนี้เขาดันต้องการความช่วยเหลือจากนางจริงๆเนี่ยนะสิ..“บอกสิ่งที่เจ้าต้องการและ..สิ่งที่เจ้าจะแลกเปลี่ยนมา รู้ใช่ไหมว่าเรื่องเงินข้ามีเยอะแล้วเพราะแบบนั้นข้าไม่ต้องการเงินของเจ้าหรอก”เขาแหงนใบหน้าขึ้นมาแล้วเอนหลังเพื่อพิงกับโซฟา ฤทธิ์ของสุราทำให้การมองเห็นของเขามันเชื่องช้าลงไปอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว“ข้าต้องการแค่คู่ควงในงานเลี้ยงวันบรรลุนิติภาวะที่จะจัดขึ้นมาในพระราชวัง ส่วนเรื่องที่ข้าจะช่วยพี่..ข้าสามารถพาพี่เข้าไป

“ดูนั่นสิ..ข้าไม่คิดมาก่อนเลยว่าเลดี้แอเรียนาที่เก็บตัวเงียบในคฤหาสน์จะงดงามถึงเพียงนั้น ในฤดูกาลหาคู่ครั้งนี้นางจะต้องโดดเด่นมากอย่างแน่นอน”เหล่าบุรุษชนชั้นสูงต่างจับจ้องที่โอฟีเลียอย่างไม่วางตา ไม่เว้นแม้แต่ดวงตาคู่ดำสนิทขององค์รัชทายาทมาร์โค เขาจ้องมองโอฟีเลียมาตั้งแต่ที่มีชื่อของนางถูกประกาศออกมาจากข้าหลวงแล้ว ทุกฝีเท้าที่ก้าวเดินของสตรีผู้นั้น มันเต็มไปด้วยเสียงวิจารณ์มากมายไม่หยุดหย่อนจากทั้งสตรีและบุรุษ เพราะว่ามารดาของนางเป็นสตรีคนแรกของจักรวรรดิที่ยื่นหนังสือหย่าร้างให้กับสามี ชื่อเสียงของเลดี้แอเรียนาก็เลยก้ำกึ่งไปทางไม่ดีเท่าไหร่..นางงดงามตามแบบฉบับของแอเรียนา แต่เพราะว่านางคือบุตรีของดัชเชสแอเรียนาที่คนอื่นๆมองว่าสตรีผู้นั้นดื้อรั้นและหัวแข็ง ตามมารยาทของสตรีแล้ว ภรรยาไม่ควรมีปากเสียงกับสามี กฎหมายเรื่องการหย่ามีมานานแล้วก็จริง แต่ก็ไม่มีสตรีชนชั้นสูงคนไหนเลยที่คิดจะหย่า ผู้คนต่างมองสตรีที่หย่าร้างว่าพวกนางมีตำหนิ เป็นจุดด่างพร้อยที่ไม่น่ามองเท่าไหร่นัก ดัชเชสแอเรียนาถึงแม้ว่าจะงดงามมากแค่ไหน แต่หลังจากที่นางหย่ากับเซอร์เกรท ก็ไม่มีบุรุษใดยินยอมเสี่ยงเอาชื่อเสียงของตัวเอ

งานเลี้ยงแสนหรูหราเช่นนี้มันไม่เหมาะกับเธอเลยสักนิดเดียว เธอไม่ชอบเท่าไหร่นักกับการสวมชุดเดรสที่ยาวลากพื้น ต้องตื่นขึ้นมาตั้งแต่เช้าเพื่อแต่งหน้าและทำผม ยังไม่รวมกับที่จะต้องแช่น้ำนมและน้ำมันหอมระเหยเพื่อให้กลิ่นหอมเหล่านั้นติดค้างอยู่บนผิว เธอไม่ชอบที่ตัวเองต้องทำอะไรมากมายไปกับการเข้าร่วมงานเลี้ยงไร้สาระ ยิ่งโอฟีเลียต้องพบเจอกับคาลอสในงาน ความรู้สึกของเธอมันยิ่งแย่เข้าไปใหญ่เลย“แค่คำว่าขอโทษ ข้ารู้ดีว่ามันไม่พอ เช่นนั้นท่านลองบอกความต้องการของท่านได้หรือไม่ว่าท่านต้องการสิ่งใด..”คาลอสวิ่งตามออกมา เขายื่นมือไปคว้าข้อมือของเธอมากำเอาไว้แน่นมากพอสมควรเพื่อไม่ให้โอฟีเลียได้มีโอกาสหลบหนีไปจากเขา เขาเฝ้าอธิษฐานอย่างสุดหัวใจขอให้เธอหันกลับมาหาเขา กลับมาเป็นของเขาดังเดิมเธอกลอกตาไปมาอย่างไม่เข้าใจ“ข้าพึ่งรู้ว่าท่านเป็นพวกเข้าใจอะไรยากเย็นเช่นนี้ ข้าไม่ต้องการอะไรเลยค่ะ สิ่งเดียวที่ข้าต้องการคือช่วยเลิกยุ่งกับข้าสักที..”เรื่องที่เธอขอ มันแน่นอนอยู่แล้วว่าเขาให้เธอไม่ได้ เขาเลิกยุ่งกับเธอไม่ได้เลย แค่ไม่เห็นหน้าเธอเขาก็แทบจะเป็นบ้าอยู่แล้ว!;นี่มันเป็นความรู้สึกที่มันยิ่งกว่าเขาถูกล้างสม

หากว่าลีออนจำไม่ผิด เขาคิดว่าเขาเห็นโอฟีเลียเดินออกมาจากงานเลี้ยง นางเข้ามาในสวนพักใหญ่ๆแล้ว เขารู้สึกเป็นห่วงก็เลยเดินตามออกมาเพราะกลัวว่านางจะมาแอบนั่งเศร้าอยู่คนเดียว เจ้าของกลุ่มการค้าเทอรันดันเป็นว่าที่ท่านเคาน์แห่งอัคราฟ ดูจากสีหน้าของโอฟีเลียแล้วหากเขาเดาไม่ผิดเธอน่าจะรู้อยู่ก่อนแล้วครั้งแรกเขาคิดว่าตัวเองจะพยายามทุกอย่างเพื่อดังรั้งความสนใจของเธอมาที่เขา จะทำทุกหนทางเพื่อปลอบประโลมความเศร้าหมองที่ชายผู้นั้นสร้างมันเอาไว้ในจิตใจของเธอ เขาพยายามไปหาเธอที่คฤหาสน์แอเรียนาแล้ว แต่โอฟีเลียไม่ออกมาพบเจอเขา เธอกล่าวอ้างว่าตัวเองนั้นยุ่งมากพอสมควรกับเรื่องการทำงานมากมายที่เธอกำลังรับผิดชอบอยู่แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็หวังว่ามันคงจะมีสักวันที่เธอลงมาหาเขา และเราจะสามารถนั่งคุยกันได้ เขาจะรับฟังเรื่องราวของเธอด้วยความเต็มใจ แต่ทว่าทั้งสัปดาห์โอฟีเลียไม่แม้แต่จะลงมาหาเขาเลยเรื่องราวในครั้งนั้นทำให้เขารู้ว่าความหวังดีของเขานั้น เธอไม่ได้ต้องการมันเลยสักนิดเดียว โอฟีเลียไม่ต้องการให้เขาเป็นห่วงเธอ สิ่งที่เธอต้องการคือเธออยากให้เขาอยู่ให้ห่างจากเธอเอาไว้ เพื่อหลีกเลี่ยงข่าวลือที่จะเกิดขึ้นมาใ