บททั้งหมดของ เมื่อฉันเข้ามาในนิยายที่ฉันอ่านจบแล้ว ชีวิตของฉันก็หวานหมูสิ: บทที่ 51 - บทที่ 60

คาลอสเงยหน้าขึ้นมาเพื่อมองสบตากับโอฟีเลีย เขาลุกขึ้นอย่างช้าๆแล้วเดินไปหยิบมีดสั้นมาไว้ในมือ เท้าทั้งสองข้างก้าวเดินอย่างมั่นคงเพื่อเดินเข้าไปหาเธอ เขาจับมือโอฟีเลียแล้ววางมีดเล่มนั้นเอาไว้บนมือของเธอด้วยแววตาที่ไม่มีร่องรอยแห่งความหวาดกลัวเลยแม้แต่นิดเดียวเขากำลังวางทุกสิ่งทุกอย่างเอาไว้บนมือเธอ ทุกอย่างของเขาจริงๆ เขาเดาไม่ออกและไม่รู้ว่าโอฟีเลียคิดเช่นไรกับการกระทำของเขา แต่คาลอสคิดในใจจริงๆว่าเขายอมตาย..หากเธอไม่กลับมารักเขา การเลือกหนทางที่จบสิ้นชีวิตตัวเองลงมันน่าจะดีกว่า อย่างน้อยการตายของเขาอาจจะทำให้ความโกรธในใจเธอเบาบางลงมาบ้าง เธออาจจะระลึกถึงเขาบ้างในอนาคต..“ข้าไม่รู้ว่าความรักมันเป็นเช่นไรกัน ไม่รู้เลยว่าควรจะทำเช่นไรดีถึงจะสามารถทำให้อีกฝ่ายรับรู้ว่าข้ารัก ข้าไม่รู้อะไรเลย แต่ท่านสอนข้าว่า..ความรักมันเป็นสิ่งที่สวยงามมากเหลือเกิน ความรักของท่านหล่อหลอมให้ข้ารู้สึกเหมือนกับมีมือที่มองไม่เห็นมาคอยโอบกอดข้าเอาไว้ ข้าอุ่นใจที่มีท่านและข้าเองก็รู้ว่าท่านน่าจะรู้สึกเช่นเดียวกัน เพราะแบบนั้นในช่วงเวลาที่เราไม่ได้อยู่ด้วยกันข้าถึงรู้สึกว่าชีวิตมันว่างเปล่ามากเหลือเกิน หากว่าท

คาลอสอุ้มโอฟีเลียขึ้นมาในทันที เขาวางเธอลงบนโต๊ะก่อนจะโอบกอดเธอเอาไว้แน่น เธอจุมพิตลงมาที่มุมปากของเขาซึ่งมันเป็นรอยแตกที่เกิดจากการฟาดฝ่ามือลงมาเมื่อครู่นี้ แน่นอนว่าหากเขารู้ล่วงหน้าว่าจะได้รับจุมพิตแสนหวานนี้เป็นการตอบแทนเรื่องที่เขาเจ็บตัวแล้วละก็ เขาคงจะแสร้งทำเป็นเจ็บตัวมากกว่านี้ทว่าเขาได้ให้คำมั่นไปแล้วว่าจะไม่โกหกเธออีกไม่ว่าเรื่องใดก็ตามที เขาจะไม่ทำให้เธอเป็นเหมือนตัวตลกที่ถูกหลอกลวงอีกแล้วมือของคาลอสเลื่อนไล้ขึ้นไปตามลำคอเพรียวระหงของเธอ วันนี้เธองดงามมากเป็นพิเศษ ทั้งๆที่ปกติโอฟีเลียของเขาก็งดงามมากอยู่แล้วแต่ทว่าในวันนี้เธอกลับดึงดูดสายตาของเขามากกว่าทุกวัน“แต่งงานกันเลยดีหรือไม่..จัดงานแต่งที่แสนยิ่งใหญ่ของเราขึ้นมาเพื่อประกาศให้ทุกคนล่วงรู้ว่าท่านคือภรรยาของข้า..”เธอหรี่ตามองเขา“ข้ายังไม่ยกโทษให้ท่านเลยนะคาลอส อย่าพึ่งคิดข้ามขั้นไปจนถึงเรื่องการแต่งงานสิ”เขาทำหน้าเสียดายเล็กน้อย“เช่นนั้นเรากลับไปที่แอเรียนาด้วยกันดีไหมครับ บอกตามตรงว่าข้าไม่ชอบที่นี่เท่าไหร่แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่มีที่ไหนที่จะทำให้ท่านเข้าใจข้าได้เท่ากับนรกบนดินอย่าง อัคราฟอีกแล้ว”เธอเอื้อมมือไป

สะโพกของเธอบิดเกร็งเมื่อถูกปลายลิ้นของเขาปาดเลียลงไปตรงนั้นราวกับจะดูดซดในทุกหยดหยาด เธอยกมือขึ้นมาเพื่อผลักไสใบหน้าของคาลอสออกไปด้วยนิ้วมือที่สั่นเทา“พัก..ขะ..ขอพักก่อนสิ”เขาจุดยิ้มขึ้นมาด้วยความพึงพอใจก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วรูดรั้งส่วนนั้นขึ้นลงราวกับจะทนไม่ไหว“เช่นนั้นก็นั่งพักไปก่อนนะครับ ที่เหลือข้ายังคงยินดีที่จะทำเองเหมือนเดิม ไม่รบกวนท่านหรอกครับ”ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย ยังไม่ทันที่เธอจะได้ดิ้นหนี เรียวขาก็ถูกยกขึ้นมาพาดบ่าของเขาเอาไว้ แผ่นหลังของโอฟีเลียแอบอิงกับผนังของห้องน้ำ เธอขบเม้มริมฝีปากอย่างหวาดเสียวเมื่อแก่นกายของเขาเสียดสีไปมาอยู่ที่ด้านนอก คาลอสจงใจในการรังแกเธอมากกว่าปกติ ครั้งนี้เขาเกือบขาดใจตายลงไปแล้ว หากเธอไม่ยินยอมคืนดี เพราะแบบนั้นในเมื่อเราทั้งคู่กลับมาเข้าใจกัน เช่นนั้นเขาจะต้องทำให้โอฟีเลียขาดเขาไม่ใช่เช่นกัน หรือไม่คงจะดีหากว่าในท้องของเธอมีเด็กที่แสนน่ารักเหมือนกับเธอเกิดมา ลูกๆที่แสนน่ารักของเราจะเติมเต็มในส่วนที่ขาดหายไปของเขาและเธอ เขาวาดฝันถึงช่วงเวลาในอนาคตเอาไว้มากมาย เพราะเขาและเธอ เราต่างร่ำรวยมากพอสมควร ลูกๆที่เกิดมาของเราย่อมไม่ลำบาก พวกเขาจะเก

คำถามนั้นทำให้เอเวียนึกย้อนกลับไปถึงเรื่องราวที่เธอกระทำอยู่ มันคงง่ายดายมากกว่าหากว่าเธอสังหารเซอร์เกรทให้ย่อยยับลงไปตั้งแต่คราแรก ทว่าการตายสำหรับชายผู้นั้นมันง่ายมากเกินไป“ให้เขาทรมาน..กับความเจ็บปวดทางร่างกายและสิ่งที่กำลังเผชิญอยู่นั่นน่าจะดีแล้ว เจ้าไม่ต้องเอามือของตัวเองไปแปดเปื้อนเลือดที่แสนสกปรกและโสมมอย่างเลือดของเขาหรอกนะ..”หากว่าคาลอสคาดการณ์ไม่ผิด เขาคิดว่าท่านดัชเชสน่าจะชื่นชอบในตัวของเขามากพอสมควร ท่านไม่ได้แสดงท่าทีโกรธเคืองอะไรเขาเลยด้วยซ้ำ แถมยังสนับสนุนเรื่องเขาจะหมั้นหมายกับโอฟีเลียอีกด้วยความรักของเขานั้นถึงแม้ว่าจะโอฟีเลียจะยังมองไม่เห็น แต่ว่ามารดาของนางมองเห็นเต็มสองตาเลยนี่“อีกเรื่องที่ข้าจะรายงาน นักบุญหญิงจูเลียนเป็นเด็กที่น่ารักนะครับ ข้าไม่อยากยื่นมือไปก้าวก่ายเรื่องครอบครัวของท่าน แต่ในอนาคตอันใกล้เราก็จะได้เป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว เพราะอย่างนั้น..ข้าไม่อยากให้โอฟีเลียลำบากใจ นางเอ็นดูจูเลียนในฐานะของน้องสาวมากพอสมควรเลยครับ”เรื่องการแยกแยะถูกผิดนั้นครั้งหนึ่งเธอเคยถูกความคับแค้นบดบังสายตา จนจับตัวของจูเลียนมาเพื่อคิดจะแก้แค้นสตรีที่แย่งชิงสามีของเธอ

“ถึงอย่างไรท่านแม่ก็ควรจะส่งจดหมายมาแจ้งลูก ถึงการเดินทางกลับนี่คะ..” โอฟีเลียมองหน้าท่านแม่ของเธอพร้อมกับตำหนิอย่างไม่พอใจเท่าไหร่นัก สุขภาพของท่านแม่ไม่สู้ดีเท่าไหร่ การเดินทางกลับมาเพียงผู้เดียวโดยไม่มีผู้ติดตามนั้นถือเป็นการกระทำที่ไม่เหมาะสมเอาซะเลย “เอาน่า..ถึงอย่างไรท่านแม่ก็เดินทางกลับมาอย่างปลอดภัยแล้ว ท่านกล่าวออกมาเช่นนั้นก็ไม่ทันแล้ว มาเถอะ..เนื้อย่างที่เตรียมเอาไว้กำลังจะถูกยกมาแล้ว” คาลอสกล่าวออกมาพร้อมกับจับมือของเธอเอาไว้แน่น อีกเรื่องที่โอฟีเลียไม่เข้าใจเหมือนกัน นั่นคือความสนิทสนมระหว่างแม่ของเธอและคาลอส การที่เขาแสดงตัวเรียกมารดาของเธอว่าท่านแม่ นั่นหมายความว่าเขาจะต้องสารภาพเรื่องทั้งหมดกับท่านแม่ของเธอไปแล้วอย่างแน่นอน และในระหว่างที่เขาไปรับแม่ของเธอกลับมา โอฟีเลียคิดว่าระหว่างทาง คาลอสจะต้องพูดคุยกับท่านแม่มากพอสมควร “โอฟีเลีย ไม่เป็นไรหรอกนะ แม่กลับมาถึงอย่างปลอดภัยแล้วยังไงล่ะ ไม่มีเรื่องอะไรให้เป็นห่วงทั้งนั้น แม่สบายดีในทุกอย่างเลย..” นี่คือช่วงเวลาที่เอเวียมีความสุขมากทีเดียว เธอได้มองเห็นโอฟีเลียมีคนที่พร้อมจะอยู่เคียงข้างลูกสาวที่แสนล้ำค่าของเธอ