25.ดีใจ

“นี่นายท่านคงไม่ได้คิดจะแต่งงานจริงๆ ใช่ไหมครับ”

เบนจามินถามออกมาพร้อมกับส่งเอกสารที่เขาคิดว่าด่วนที่สุดให้นายท่านของเขาได้ลงนาม มันน่าตกใจเล็กน้อยกับการเล่นใหญ่ที่หากว่าเขาเป็นเลดี้แอเรียนา เขาอาจจะตกใจเมื่อล่วงรู้ว่าคนที่เชื่อใจมาโดยตลอดกำลังโกหกหลอกลวง และหลอกล่อให้แต่งงานด้วยแบบที่ไม่ทันได้ตั้งตัว

ขนาดเขายังสับสน แล้วสตรีผู้นั้นจะทำใจยอมรับกับเรื่องเช่นนี้ได้อย่างไรกัน

“ทำไมกันเบน ข้าอายุ22อยู่ในวัยที่พร้อมจะแต่งงานแล้ว ท่านพ่อที่กำลังป่วยของข้าควรจะได้อุ้มหลานตัวน้อยก่อนจะจากไปอย่างสงบสิ การแต่งงานของข้ามันมีอะไรที่แปลกประหลาดกัน”

“....”

ก็แปลกทุกตรงเลยไม่ใช่รึไง จากที่จะไปล้วงความลับดันเลยเถิดไปถึงการขอแต่งงานแบบมัดมือชก แล้วรอยยิ้มบนใบหน้าของนายท่านมันคืออะไรกัน เจ้านายของเขายิ้มแบบนั้นเป็นด้วยงั้นรึ ปกติหากนายท่านยิ้มออกมานั่นหมายความว่ากำลังจะมีแผนร้าย แต่ในยามนี้ระหว่างที่นายท่านกำลังนั่งทำงาน กลับยิ้มหน้าระรื่นออกมาราวกับว่ากำลังมีความรักยังไงอย่างนั้น

ดะ..เดี๋ยวก่อนนะ กำลังมีความรักอย่างนั้นเรอะ หรือว่านายท่านของเขาจะกำลังหลงรักเลดี้แอเรียนา อันที่จริงมันไม่ได้น่าแปลกใจอะไรเลยเพราะว่าสตรีผู้นั้นงดงามจนแทบหยุดหายใจปานนั้น

“แล้ว..เลดี้จะไม่โกรธใช่ไหมครับหากว่านางรู้ความจริง ว่าทาสหนุ่มที่มารดาของนางพามา คือเจ้าของกลุ่มการค้าคู่แข่งตลอดกาลของนาง แล้วยังเป็น..ท่านเคาน์แห่งอัคราฟด้วย”

เบนจามินเอ่ยถามออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบามากพอสมควร และคำถามของเขาทำให้รอยยิ้มของคาลอสจางหายไป

“ขอแค่ให้ได้แต่งงานกับนาง เรื่องที่ว่านางจะโกรธเคืองหรือไม่ ข้าไม่สนใจหรอกนะ ภรรยามีเอาไว้ทำไมกันเบน ข้าคือผู้นำของกลุ่มการค้าเทอรันที่แสนยิ่งใหญ่ เป็นเจ้าของคฤหาสน์อัคราฟที่แสนใหญ่โต เมื่อเราทั้งคู่เปิดตัวทางสังคมด้วยกัน นางจะเป็นสตรีที่ร่ำรวยมากที่สุดในจักรวรรดิแห่งนี้ มีสตรีโง่งมผู้ใดที่ไม่ชอบเงินทองด้วยอย่างนั้นหรือ? ที่ดินทุกผืนที่นางอยากได้ข้าจะให้เงินนางไปซื้อจนหนำใจ เมื่อเห็นเงินกองตรงหน้ามีหรือว่านางจะโกรธข้าลง”

นั่นไม่ใช่การตอบที่ตรงคำถามเลยสักนิดเดียว นายท่านดูถูกการโกรธของสตรีมากเกินไปแล้ว จากการที่เขาอยู่กับเพนนีสามวัน สตรีผู้นั้นเอาแต่ใจมากพอสมควร นางโวยวายโดยไม่สนใจใครหน้าไหนเพื่อให้ตัวเองได้ออกไปตามหานายหญิงของนาง แน่นอนว่าต่อให้เขาจะนำอาหารเลิศรสมากแค่ไหนมาให้นาง นางก็ไม่สนใจเลย..นั่นทำให้เบนจามินผู้ไม่เคยมีความสัมพันธ์กับสตรี เข้าใจความโกรธของสตรีได้อย่างถ่องแท้

“ครับ ข้าขอแสดงความยินดีล่วงหน้าเลยนะครับ อันที่จริงเลดี้แอเรียนานั้นงดงามมากทีเดียว ในยามที่นางยืนเคียงคู่กับนายท่านนั้นดูเหมาะสมกับมากเลยครับ”

คาลอสเงยหน้าขึ้นมาจากกองเอกสารที่แทบจะท่วมหัวของเขา เขามองหน้าของเบนจามินผู้ช่วยคนสนิท

“เบน อย่ากล่าวเช่นนี้อีก ผู้ที่สามารถชมโอฟีเลียว่างดงามได้มีเพียงแค่ข้าคนเดียวเท่านั้น..ใครหน้าไหนก็สรรเสริญ เยินยอใบหน้านั้นมิได้ เข้าใจไหม?”

“...ครับนายท่าน”

บรรยากาศที่แสนเยือกเย็นในห้องนี้มันคืออะไรกัน ชมว่างดงามก็มิได้ วันหนึ่งๆ เขาต้องพบเจอพันอารมณ์ของนายท่านเลยงั้นรึ

.....................

โอฟีเลียผูกหมวกบอนเน็ตบนคาง เธอสวมชุดเดรสที่ไม่ได้โดดเด่นมากมายเท่าไหร่นัก มันดูเรียบมากเสียจนเธอดูเหมือนกับชาวบ้านมากกว่าที่จะเป็นชนขั้นสูง การแต่งกายเช่นนี้ส่วนหนึ่งก็เพราะเธออยากให้บารอนคอนเนอร์เข้าใจว่าเธอไม่มีเงินจริงๆ และอีกส่วนคือมันง่ายต่อการเดินไปมาในย่านการค้า

หลังจากที่เธอถูกจับตัวไป เพนนีก็ยืนยันเสียงแข็งว่านางต้องการให้ว่าจ้างคนคุ้มกันเพิ่มเติม ทั้งคนขับรถม้าและคนดูแลคฤหาสน์

“ยังไม่กลับอย่างนั้นหรือคะคุณหนู”

เพนนีเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

“ข้าไม่ได้ออกมาเดินเล่นในตลาดนานมากๆแล้ว ขอข้าเดินเล่นสักพักเถอะนะ”

สายตาของเพนนีอ่อนลงในทันที ตั้งแต่รับใช้คุณหนูมา คุณหนูของเธอไม่ได้ใช้ชีวิตในฐานะของเลดี้แอเรียนาเท่าไหร่นัก ไม่มีเลดี้ที่ไหนต้องเดินทางเข้าๆ ออกๆ คฤหาสน์เป็นว่าเล่นเพื่อพูดคุยเรื่องการซื้อขายที่ดินหรอกนะ ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ที่ในตู้เสื้อผ้าของคุณหนูมีแต่ชุดชาวบ้าน ไม่ใช่ชุดเดรสแสนหรูหราแบบที่สตรีชนชั้นสูงนิยมสวมใส่กัน

การเดินเล่นในย่านการค้าเหมือนเป็นเรื่องเพ้อฝัน เมื่องานที่กำลังทำอยู่มันยุ่งจนรัดตัวไปหมด เพนนีเริ่มเว้นระยะห่างกับคุณหนูของเธอ เพื่อให้คุณหนูได้มีช่วงเวลาส่วนตัว

“เลดี้แอเรียนาใช่ไหมคะ..”

เสียงทักทายนั้นทำให้โอฟีเลียหยุดฝีเท้าที่กำลังก้าวเดิน เมื่อเธอหันไปตามเสียงก็พบกับจูเลียนที่กำลังยืนส่งยิ้มให้เธอด้วยความดีใจ

แววตาที่มองไปที่จูเลียนพลันอ่อนลงก่อนที่ริมฝีปากของโอฟีเลียจะยกสูงขึ้น

“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะคะ”

จูเลียนขบเม้มริมฝีปากเบาๆ

“เลดี้ช่วยมากับข้าสักครู่ได้ไหมคะ ข้าอยากจะพูดคุยกับเลดี้เป็นการส่วนตัวสักหน่อย”

คำขอที่เต็มไปด้วยท่าทีดีใจนั้น ทำเอาโอฟีเลียปฏิเสธไม่ลงเลยทีเดียว เธอพยักหน้า และในทันทีที่ได้รับอนุญาต จูเลียนก็จูงมือของโอฟีเลียเข้าไปในร้านขายเค้ก ที่ชั้นบนจะมีที่นั่งสำหรับการพบปะพูดคุย

“อันที่จริงข้าอยากจะไปหาเลดี้มากเลยนะคะ เพราะว่าท่านคือผู้มีพระคุณของข้า ข้าอยากจะตอบแทนท่านในหลายๆ อย่างเลย แต่ข้าไปหาท่านที่คฤหาสน์แอเรียนาไม่ได้เพราะข้าเคยรับปากท่านเอาไว้ เราไม่ได้เจอกันนานมากพอสมควรและเลดี้งดงามมากจนข้าละสายตาจากท่านไม่ได้เลย”

จูเลียนรู้ดีว่าการที่เลดี้แอเรียนาตอบตกลงมานั่งดื่มน้ำชากับเธอนั้นมันคือเรื่องที่มากเกินกว่าที่เธอจะคาดคิดเอาไว้แล้ว ใจจริงเธออยากจะโผกอดเลดี้แอเรียนาสักครั้ง

ท่านแม่ของเธอฝันร้ายอย่างไม่ทราบสาเหตุอยู่บ่อยๆ และความฝันพวกนั้นมันกลืนกินจิตใจของสตรีผู้หนึ่งให้สั่นไหวจนไม่สามารถประคองให้กลับมาเป็นปกติได้ ท่านแม่ในฐานะนักบุญหญิงไม่กล้าออกมาจากห้องสวดภาวนาเลย ท่านหวาดกลัวว่าตัวเองจะหลับไป จึงใช้ชีวิตที่เหลือตั้งใจสวดภาวนาแบบไม่หลับไม่นอน ร่างกายของท่านแม่อ่อนแอลงเรื่อยๆ เธอรู้ว่านี่คงจะเป็นบาปกรรมในรูปแบบหนึ่งของการแย่งชิงสามีผู้อื่น เพราะแบบนั้นจูเลียนก็เลยทำได้แค่ปล่อยให้มันเป็นไปตามทางที่พระเจ้าจะลงโทษ

ทุกครั้งที่คิดว่าตัวเองไม่มีครอบครัวที่ไหน เธอก็จะคิดถึงใบหน้าที่แสนงดงามของเลดี้แอเรียนาขึ้นมา เธอดีใจที่ตัวเองยังมีพี่สาวอยู่อีกคนหนึ่ง ถึงแม้ว่าเราจะไม่สามารถนับญาติกันได้ก็ตามที เพราะว่าเธอคือบุตรนอกสมรสที่น่าอายของท่านพ่อ