31.อีกสามรอบก็ไหว

เหมือนว่าโลกทั้งใบกำลังหมุนช้าลงเมื่อ  คาเซลกล่าวถ้อยคำเช่นนั้นมาให้เธอได้รับฟัง มันคล้ายว่าถ้อยคำเหล่านั้นคือการบอกรักที่ไม่มีคำว่ารักอยู่ในนั้น

เธออ้าปากออกเล็กน้อยเพื่อทานซุปมันฝรั่งที่เขาป้อน ก่อนจะดื่มน้ำชาร้อนๆ เพื่อเรียกสติของตัวเองกลับมา

“หากในช่วงเวลานั้น ช่วงเวลาที่ความทรงจำทั้งหมดของเจ้ากลับคืนมา แล้วเจ้ายังต้องการเป็นคาเซลของข้าอยู่ เราค่อยมาพูดคุยเรื่องนี้กันอีกที..ข้าก็คือข้า..คาเซล ข้าคือโอฟีเลีย แอเรียนา ว่าที่ดัชเชสคนต่อไปของแอเรียนา หากเจ้าต้องการจะเป็นคาเซลของข้าต่อไปเจ้าจะต้องมาอยู่กับข้าเท่านั้น เพราะว่าข้าไม่มีวันละทิ้งแอเรียนาไปเพื่อเจ้าหรอกนะ..”

ชีวิตจริงกับบทกวีนั้นมันแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง ที่แอเรียนานั้นเป็นมากกว่าบ้าน แต่ที่นี่คือทุกสิ่งทุกอย่างของเธอ โอฟีเลียไม่มีวันยินยอมแต่งงานเพื่อไปใช้ชื่อตระกูลของคนอื่น เธอไม่อยากให้ตระกูลแอเรียนาจบลงที่เธอ..

บางทีเธอก็คิดนะว่าหากท่านแม่ไม่ได้หย่ากับท่านพ่อ เธอจะมีชีวิตที่มันง่ายดายมากกว่านี้รึเปล่า อาจจะไม่ได้ต้องสนใจสายตาของผู้อื่นมากมายขนาดนั้นก็ได้..

แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นเธอก็กล่าวโทษท่านแม่ไม่ลงเหมือนกัน สิ่งที่ท่านแม่ทำคือการปกป้องตัวเองจากสามีที่ไม่เคยรักท่านแม่เลย

เซอร์เกรท..ชายผู้นั้นไม่สมควรให้ถูกเรียกว่าท่านพ่อด้วยซ้ำ บุรุษซึ่งเป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด

“ชีวิตของคนเรานั้นไม่ได้ง่ายไปซะหมด ไม่มีอะไรที่ได้ดังใจไปหมดทุกอย่างหรอกครับ เรื่องนั้นข้ารู้ดี..”

แล้วหวังอย่างยิ่งว่าท่านจะรู้ความจริงในเรื่องนั้นด้วย ต่อให้เรื่องราวมันจะยุ่งเหยิงมากแค่ไหน คาลอสกำลังสาบานกับตัวเองว่าเขาจะไม่มีวันปล่อยมือที่กำลังกุมมือของโอฟีเลียออกไป ไม่เขาและเธอต้องตายกันไปข้างหนึ่งหรือไม่ก็จนกว่าทุกอย่างจะจบลง เขาจะทรมานเธอไปเรื่อยๆ จนกว่างานแต่งของเรามันจะถูกจัดขึ้นมา หากว่าเธอไม่อยากแต่ง เขาจะจับเธอมัดมือและขาแล้วสวมชุดเจ้าสาวแสนสวยให้เธอ หลังจากนั้นเขาจะอุ้มเธอเข้าไปในงานแต่งของเราเอง

ต่อให้มีปีกก็หนีไม่พ้นหรอก เพราะว่าเขาไม่ให้หนี

ปลายจมูกของคาลอสฝังลงไปบนซอกคอของโอฟีเลียเขาพรมจูบเบาๆ ไปจนทั่วทั้งซอกคอและแผ่นหลัง

“อยากนอนต่อไหมครับ หรือว่าอยากจะทำอย่างอื่น”

วันนี้เธอไม่มีงานที่ไหน นานๆ จะได้หยุดงานสักทีเพราะแบบนั้นโอฟีเลียก็เลยตั้งใจว่าเธอและเตียงควรจะเป็นหนึ่งเดียวกันสักวัน

“ข้าว่าจะนอนต่ออีกหน่อย วันนี้ข้าไม่มีงานที่ไหน ฝากบอกเพนนีด้วยว่าให้นางไปพักเถอะ นานๆ จะได้หยุดสักทีไม่ต้องให้นางมาคอยรับใช้ข้าหรอก”

คาลอสพยักหน้า

“เช่นนั้นท่านต้องการคนกล่อมนอนไหมครับ ข้าเก่งกาจในเรื่องนั้นมากทีเดียว รับรองได้เลยว่าท่านอาจจะผล็อยหลับไป ในขณะที่ข้ายังกล่อมท่านไม่เสร็จเลยด้วยซ้ำ”

เขากล่าวพร้อมกับยกยิ้มที่แสนเจ้าเล่ห์ขึ้นมาที่มุมปาก

“เกินไปแล้วคาเซล..ข้าแทบจะหุบขาไม่ได้แล้วด้วยซ้ำ”

เขาหัวเราะออกมาเบาๆ เสียงหัวเราะของคาเซลที่เธอไม่ได้มีโอกาสได้ยินเท่าไหร่นัก และใบหน้าในยามที่เขาหัวเราะมันทำให้เธอรู้สึกได้เลยว่าโลกกำลังหมุนช้าลง..

รอบที่ร้อยที่เธอถูกเขาฉุดรั้งลงไปในหลุมแห่งเสน่ห์ที่แสนร้ายกาจของตัวร้ายสินะ

“เช่นนั้นท่านก็ไม่ต้องหุบขาเข้าสิครับ อ้าขาเอาไว้..เวลาข้าทำอะไรจะได้ทำง่าย..”

โอฟีเลียตีที่แขนของคาเซลเบาๆ

“แล้วจูเลียนล่ะ ให้ตายเถอะข้าลืมไปส่งนาง”

“เรื่องนั้นข้าจัดการให้เรียบร้อยแล้วครับ ข้าไปส่งนักบุญหญิงที่วิหารตั้งแต่เช้า ส่วนเรื่องชุดและเครื่องประดับข้าจะส่งไปให้ท่านนักบุญวันงานพร้อมกับช่างแต่งหน้า..”

เขาทำงานได้ดีมากกว่าที่เธอคิดเอาไว้ อีกทั้งเมื่อคืนทั้งคืนเขาทำเรื่องเช่นนั้นกับเธอนับครั้งไม่ถ้วน บนเตียงนอน บนโต๊ะทำงาน ที่ริมหน้าต่างในห้องอาบน้ำ ทุกพื้นที่ในห้องนอนของเธอล้วนแล้วแต่มีเธอและเขาที่กำลังสอดประสานกันอย่างร้อนแรง..และนี่มันไม่ยุติธรรมเลยสักนิด เธอปรือตาแทบจะไม่ไหวแต่เขากลับดูปกติเกินคาด..เขาไม่เหนื่อยบ้างรึไงกันนะ

“เจ้าไม่..เหนื่อยบ้างเหรอ?”

คาลอสที่กำลังเก็บถ้วยซุปใส่ถาดหลุดขำออกมาอีกรอบ เขาเบนสายตาไปมองใบหน้าที่โอฟีเลียที่มันกำลังแดงก่ำราวกับลูกมะเขือเทศ

“ไม่เลยครับ ให้ข้าทำอีกสักสามรอบข้าก็ไหวนะครับ อยากจะลองดูไหม”

สิ้นคำกล่าวของเขา เธอก็ล้มตัวนอนลงพร้อมกับดึงผ้าห่มมาคลุมใบหน้าของตัวเองเอาไว้

“นอนเถอะครับเดี๋ยวข้าไปทำงานที่ท่านสั่งเสร็จแล้วจะเข้ามาพร้อมอาหารมื้อเที่ยง..”

ดังมากเกินไปแล้ว เสียงหัวใจที่กำลังเต้นแรงของฉันมันดังมากเสียจนฉันไม่สามารถเก็บอาการประหม่าพวกนี้ได้เลย นี่มันไม่ดีเอาซะเลย..

.....................

“เมื่อวานเจ้าไม่ได้กลับมาในช่วงเวลาที่กำหนดเพราะอย่างนั้นในวันนี้การทำความสะอาดสวนจึงเป็นหน้าที่ของเจ้าเพียงผู้เดียวเท่านั้นเข้าใจไหมจูเลียน”

เป็นเรื่องปกติไปซะแล้วที่เธอถูกเอาเปรียบจากนักบุญหญิงด้วยกัน และสิ่งที่ ฝจูเลียนทำได้คือการก้มหน้าเพื่อยอมรับงานที่มากมายกว่าคนอื่น

ทุกคนที่นี่เข้าใจว่าเธอไม่มีพ่อ มีแต่ท่านแม่ที่ทำผิดจารีตของการเป็นนักบุญ อยู่ๆ ท่านแม่ก็ตั้งครรภ์ขึ้นมาทั้งที่สาบานแล้วว่าจะรักษาพรหมจรรย์ หลายๆ อย่างเป็นต้นเหตุทำให้ชีวิตของจูเลียนในช่วงเวลาที่เธออยู่ที่วิหารมันยากลำบากแบบสุดๆ ไม่มีใครเป็นเพื่อนเธอเลยแม้แต่คนเดียว เพราะว่าท่านคาดินันแสดงออกอย่างออกนอกหน้าว่าเขาจะรับเธอเป็นภรรยารองในทันทีที่เธอบรรลุนิติภาวะ เธอไม่รู้ว่าแรงเกลียดมหาศาลจากนักบุญหญิงด้วยกันมันมาจากความอิจฉาหรือว่าความสมเพชกันแน่

เอาเถอะ ถึงเธอจะไม่มีพ่อแต่เธอมีพี่สาวนะ และพี่สาวของเธอก็งดงามมากๆ อีกด้วย หากเป็นไปได้เธออยากจะอวดกับคนพวกนั้นว่าพี่สาวของเธอน่ะทั้งสวยและทั้งเก่งกาจมากแค่ไหน เธอเองก็มีครอบครัวนะเฟ้ย!

ถึงแม้ว่าจะรู้สึกโมโหแต่มือของจูเลียนก็กำลังกวาดใบไม้ในสวนพร้อมกับฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี

“ทำไมในสวนใหญ่โตแห่งนี้ถึงมีเจ้าทำความสะอาดอยู่ผู้เดียวกันล่ะ..?”

จูเลียนหันไปตามเสียงก็พบเจอบุรุษที่อยู่ในชุดชาวบ้าน เขามีดวงตาที่ดำคล้ำเล็กน้อยราวกับคนที่อดนอนมาเป็นเวลานาน แต่ถึงอย่างนั้นนัยน์ตาสีฟ้าอ่อนของเขาทำให้เธอรู้สึกดึงดูดใจอย่างน่าประหลาด

“ข้าชอบทำงานน่ะค่ะ ว่าแต่ท่านกำลังเผชิญกับปัญหาเรื่องการนอนไม่หลับอยู่รึเปล่าคะ”