37.โอกาสสุดท้าย

“ที่ดินตรงนั้นน่าสนใจไม่น้อยเลย แล้วทำไมนายหน้าการขายที่ดินอย่างบารอนคอนเนอร์ถึงได้คิดจะมาเสนอขายที่ดินกับเรากันนะ..”

คาลอสเอ่ยถามเบนจามินด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสงสัย เขาแวะมาที่นี่เพราะยังเหลือเวลาอีกนานมากทีเดียวกว่าจะถึงเวลากลับไปที่แอเรียนา

“เรื่องนั้นข้าได้สืบดูชื่อเจ้าของที่ดินคนเก่าแล้วครับ นางให้การว่าที่ดินตรงนี้เป็นมรดกตกทอดมานานแล้ว จึงได้ให้นายหน้าการค้าที่ดินอย่างบารอนคอนเนอร์ช่วยขาย แล้วทางบารอนก็อยากจะฟังราคาจากเราว่าเราจะให้ราคาได้เท่าไหร่..เขาน่าจะได้ส่วนแบ่งค่านายหน้ามากพอสมควร”

ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมในใจของคาลอสถึงได้คิดถึงชื่อของโอฟีเลียขึ้นมาทั้งๆ ที่มันไม่เกี่ยวข้องกันเลย เขาคงจะคิดมากไปเองรึเปล่านะ

“เช่นนั้นเจ้านัดบารอนวันไหนล่ะ ข้าอยากจะฟังรายละเอียดเกี่ยวกับเรื่องการซื้อขายด้วย”

“อีกสามวันข้างหน้าครับ..ว่าแต่นายท่านจะอยู่ที่แอเรียนาอีกนานมากแค่ไหนกันครับ ข้าทำงานแทนท่านมาหลายเดือนแล้วนะครับ..ข้าอยากมีวันพักผ่อนบ้าง อีกทั้งกับเรื่องบางเรื่องข้าตัดสินใจเองไม่ได้ก็ต้องรอคอยให้ท่านมาที่นี่ แล้วกว่าท่านจะมาบางทีลูกค้าของเราก็รอคอยไม่ไหวจนเขาไปที่อื่นกันหมด..นายท่านครับ งานของเทอรันมันล้นมือจนข้าแทบจะต้องทำงานทั้งวันทั้งคืนแล้วนะครับ..”

เมื่อเบนจามินบอกกล่าวความในใจที่เขาอัดอั้นมานานเขาก็พ่นลมหายใจออกมาด้วยความโล่งอก เขาลอบมองใบหน้าของนายท่านด้วยความประหม่าเล็กน้อย

คาลอสนิ่งอึ้งไปพักใหญ่ๆ เขานั่งลงบนเก้าอี้หลังโต๊ะทำงานพร้อมกับบางอย่างที่มันผุดขึ้นมาในใจ เขาอยู่ที่แอเรียนาไปตลอดไม่ได้ งานของเขายุ่งเกินกว่าจะเล่นสนุกที่นั่นกับโอฟีเลียไปเรื่อยๆ อีกทั้งเขาไม่ได้ไปที่คฤหาสน์อัคราฟนานมากๆ แล้ว ที่ดินก็ไม่ได้ซื้อเข้าหรือว่าขายออกมาเป็นระยะเวลานานมาก จริงอยู่ที่เทอรันนั้นมีเงินทุนมากมาย แต่หากปล่อยให้เป็นเช่นนี้ต่อไปเรื่อยๆ กิจการต่างๆ ของเขาอาจจะทยอยปิดลงไปจนหมด กิจการที่เขาสร้างมาด้วยความเหนื่อยยาก..

“ที่เจ้ากล่าวมามันถูกต้องเลยเบน ขอบคุณที่เตือนสติข้า..ข้าคิดว่าจะอยู่ที่แอเรียนาจนกว่าจะถึงงานเลี้ยงพิธีบรรลุนิติภาวะของโอฟีเลีย หลังจากนั้นข้าจะบอกความจริงกับนางแล้วกลับมาทำงานเหมือนดังเดิม”

เขารับปากไปแล้วว่าจะเป็นคู่ควงของโอฟีเลียในงานเลี้ยงพิธีบรรลุนิติภาวะของเธอ และในวันนั้นเขาจะบอกกล่าวกับเธอว่าความทรงจำของเขากลับคืนมาแล้ว เขาคือทายาทของตระกูลอัคราฟ หลังจากนั้นแน่นอนว่าโอฟีเลียอาจจะตกใจแต่เขาจะขอนางแต่งงานในทันที..

พอเบนจามินได้ยินดังนั้นเขาก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก ในที่สุดการทำงานราวกับโรงงานนรกของเขาก็จบลงได้ซะที

“เช่นนั้นอีกสามวันพบกันนะครับนายท่าน”

คาลอสพยักหน้า หมดเวลาเล่นสนุกของเขาแล้วสินะ ถึงเวลากลับสู้ความจริงแล้ว

“อ่อ ข้ามีอีกเรื่องที่ต้องการให้เจ้าทำ สืบเรื่องของเซอร์บรูคลินมาให้หน่อย หมอนั่นมีกิจการที่ทำร่วมกันกับเทอรันหรือไม่ หากว่ามีบอกเลิกสัญญาไปได้เลย และหากว่าไม่มีก็ส่งคนไปจัดการทำลายกิจการของหมอนั่นซะ..”

เบนจามินหุบยิ้มในทันที

“รับทราบครับนายท่าน”

เซอร์บรูคลินไปทำอะไรให้นายท่านของเขาไม่พอใจกันนะ ถึงได้ถูกหมายหัวเช่นนี้

..................

“นักบุญหญิงจูเลียนไม่ได้ร้องไห้ออกมาเลยครับ นางเข้มแข็งมากกว่าที่ท่านคิดเอาไว้เยอะเลย..”

คาลอสกล่าวพร้อมกับตักซุปป้อนโอฟีเลีย อันที่จริงเธอทานเองได้แต่เขาอยากจะป้อนเธอนี่

ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม..พอเขาคิดว่าตัวเองจะต้องออกไปจากที่นี่หัวใจมันกลับรู้สึกหน่วงแบบแปลกๆ ทั้งๆ ที่นี่ไม่ใช่บ้านของเขาสักหน่อย แต่ทว่าพออยู่ที่นี่เขากลับรู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก

แต่เดี๋ยวโอฟีเลียก็จะต้องแต่งงานกับเขาอยู่แล้วนี่เพราะแบบนั้นหลังจากที่เราแต่งงานกันเขาจะมาที่นี่บ่อยแค่ไหนก็ได้

“เช่นนั้นก็ดีแล้ว ซุปนี่อร่อยมากเลยนะคาเซล”

เขาหรี่ตาลงเล็กน้อยเพื่อมองหน้าเธอ

“อร่อยอย่างนั้นหรือครับข้ายังไม่ทันได้ชิมเลย..ขอชิมหน่อยได้ไหมครับ”

หลังจากที่คาเซลกล่าวจบเขาก็ประทับริมฝีปากลงไปบนกลีบปากคู่งามของเธอ เกลียวลิ้นร้อนกดลึกเข้าไปในโพรงปากพร้อมกับตวัดเลียความหอมหวานในด้านใน เธอดูดดึงปลายลิ้นของเขาเบาๆ ราวกับจะเอาคืนลิ้นของเขา ทว่าคาลอสไม่ยอมให้โอฟีเลียชนะเขาอยู่แล้ว เขาเปิดริมฝีปากของเธอให้อ้าออกกว้างยิ่งขึ้นแล้วถาโถมความรู้สึกทั้งหมดเข้าไปเป็นรอยจูบที่แสนเร่าร้อน..

“อื้ม อร่อยมากจริงๆ ด้วยนะครับ”

เขากล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงพึงพอใจ ก่อนจะใช้นิ้วหัวแม่มือเช็ดริมฝีปากของเธอเบาๆ

“ทานอีกหน่อยสิครับ..ข้าตั้งใจทำมาให้ท่านเลยนะ”

เธอจับเข้าที่บ่าของเขา ก่อนจะอ้าปากออกเพื่อทานซุบแต่ริมฝีปากของคาเซลกลับประกบเข้ามาอีกครั้งหนึ่ง ครั้งแล้วครั้งเล่าที่เขาทาบทับลงมา

“คาเซล ข้าอยากกินซุปมากกว่า..”

“น่าเสียใจนะครับที่ท่านอยากทานซุปนี่มากกว่าอยากจะรับจุมพิตจากข้า..ให้ตายสิข้าจะไม่ทำซุปข้าวโพดนี่ให้ท่านทานแล้ว..”

ถึงแม้ว่าเขาจะกล่าวเช่นนั้นออกมาแต่มือของคาเซลก็ยังคงป้อนซุปใส่ปากของโอฟีเลียไม่หยุดหย่อน

“คาเซล..ความทรงจำของเจ้ากลับคืนมารึยัง?”

คำถามนั้นทำเอาคาลอสชะงักไปชั่วขณะหนึ่ง

“จะว่ายังไงดีล่ะครับ มันพร่าเลือนมองไม่ชัดเหมือนกับมีเมฆหมอกมาบดบังสายตา แต่ถึงอย่างนั้นข้าก็รู้สึกจำเรื่องของตัวเองได้คลับคล้ายคลับคลา..เมื่อนึกถึงครอบครัวข้าจะรู้สึกเศร้ามาเหลือเกิน แสดงว่าครอบครัวของข้ามันเลวร้ายมากเลยใช่ไหมครับ”

โอกาสไม่ได้มีให้บ่อยๆ และสำหรับโอฟีเลียนี่คือโอกาสสุดท้ายของคาเซลแล้ว

หากว่าเธอรู้ความจริงว่าเขาเป็นเจ้าของกลุ่มการค้าเทอรัน แล้วเรื่องทุกอย่างที่ผ่านมาเขาหลอกลวงเธอ เห็นเธอเป็นตัวตลก รับรองได้เลยว่าคนที่หลังน้ำตาจะไม่ใช่เธออย่างแน่นอน

“ข้าชอบเจ้ามากนะคาเซล..ชอบช่วงเวลาที่เราอยู่ด้วยกันมากเหลือเกิน”

เขาวางถ้วยซุปลงก่อนจะหยิบถ้วยน้ำชามาให้เธอ

“เช่นนั้นเราสองคน อยู่ด้วยกันตลอดไปเลยดีไหมครับ ไม่ว่าอะไรก็ไม่สามารถแยกท่านไปจากข้าได้ทั้งนั้น.."

โอฟีเลียซบใบหน้าลงบนไหล่ของคาเซล

“แล้วหากคนที่แยกเราออกจากกันคือเจ้าล่ะคาเซล หากว่าเจ้าจำเรื่องราวทั้งหมดได้แล้วไม่ต้องการข้าอีก..เมื่อถึงเวลานั้นเจ้าจะยังกล่าวคำนี้ออกมาได้อีกอย่างนั้นหรือ?”