38.ไกล้จะรู้ความจริง (จบซีซั่น 2)

บอกตามตรงว่าโอฟีเลียมักจะรู้สึกสั่นไหวในทุกครั้งที่เธอกล่าวถึงเรื่องความทรงจำของเขาที่มันจะกลับคืนมา หรือว่าเธอกลัวว่าเขาจะทอดทิ้งเธอไปจริงๆ อย่างนั้นหรือ?

ทำไมถึงคิดว่าเขาจะใจร้ายมากขนาดนั้นกัน..บอกตามตรงว่าเธอไม่มีทางรู้อย่างแน่นอนว่าในยามนี้เขารู้สึกเช่นไรกับเธอ คาลอสสาบานได้เลยว่าเขาไม่เคยอยากได้ใครมากขนาดนี้มาก่อน สตรีใดก็เทียบไม่ได้กับโอฟีเลีย เทียบไม่ได้เลย..

“ข้าต้องทำเช่นไรท่านถึงจะเชื่อว่าวาจาของข้านั้นไม่ใช่เรื่องโกหก ข้าชอบท่านมากจริงๆ และไม่มีวันทอดทิ้งท่านไปต่อให้เกิดเรื่องอะไรขึ้นก็ตาม”

เขาซบใบหน้าลงบนฝ่ามือของเธอด้วยท่าทางออดอ้อน ราวกับคาลอสกำลังบอกกล่าวโอฟีเลียด้วยทุกอย่างที่เขามีว่าเขาจะไม่มีวันทอดทิ้งเธอไปไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นมากก็ตาม แต่ทว่าความรู้สึกของโอฟีเลียมันแตกต่างกันเล็กน้อย เธอชอบเขา..ชอบมากในฐานะของคาเซล คราแรกที่เธอชอบเขาเพราะนิสัยที่ขยันเอาใจใส่เธอของเขา แต่ในช่วงเวลาต่อมาการที่เขาเข้ามาอยู่ในชีวิตของเธอมันทำให้เธอ..มีความสุข ทุกเรื่องเล็กน้อยของเธอมันคือเรื่องใหญ่สำหรับเขาเสมอ ช่วงเวลาที่ไร้ทางออกเมื่อหันหลังกลับไปมองเธอก็พบเจอคาเซลที่จะเดินเข้ามาจูงมือเพื่อพาเธอหลบหนีออกไปจากเรื่องเลวร้ายทั้งหมดทั้งปวง

แต่หากว่าเรื่องเลวร้ายพวกนั้น..มันมาจากความจงใจของเขาล่ะ? ในขณะที่เธอเชื่อมั่นในตัวของเขาอย่างหมดใจแต่เขากลับมองว่าเธอคือยัยโง่ที่หลอกลวงง่ายๆ เพียงแค่สร้างละครขึ้นมาฉากหนึ่งแล้วเอาตัวเองไปเสี่ยงอันตรายสักหน่อย เธอก็เชื่ออย่างหมดใจแล้วว่าเขา..เต็มใจปกป้องเธอ

นี่มันเลวร้ายมากๆ ในความคิดของโอฟีเลียเพราะในขณะที่อีกคนเชื่ออย่างหมดใจ แต่อีกคนกลับกำลังภาคภูมิใจในชัยชนะของตัวเองที่สามารถหลอกลวงเธอได้

“คาเซล..เจ้าไม่มีอะไรจะพูดกับข้าจริงๆ ใช่ไหม”

เธอถามย้ำเพื่อให้แน่ใจในคำตอบ แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือรอยยิ้มแสนอ่อนโยนของเขา

“หากท่านถามเช่นนั้นข้ามีเพียงคำกล่าวเดียวเท่านั้นที่จะกล่าวออกมา ข้าชอบท่านนะครับ..ได้โปรดยินยอมเป็นภรรยาของคนต่ำต้อยเช่นข้าได้รึเปล่า?”

จนถึงวินาทีสุดท้ายเขาก็ยังไม่พูดออกมา เธอขบเม้มริมฝีปากเข้าหากัน ขอบตามันร้อนผ่าวไปหมด โอฟีเลียเลือกที่จะซบใบหน้าลงบนไหล่ของคาเซล

เรื่องมันเกิดเพราะว่าท่านแม่พาเขามาพร้อมกับบอกกล่าวกับเธอว่าเขาถูกล้างสมองและจำอะไรไม่ได้เลย..และเธอก็เชื่ออย่างหมดใจว่าเขาเป็นเช่นนั้น

เธอยกมือขึ้นมากุมใบหน้าของเขาเอาไว้

“คืนนี้ช่วยนอนกอดข้าหน่อยสิ ข้ารู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองจะไม่สบายเลย”

เขาใช้มือแตะลงบนศีรษะของเธอในทันที

“ตัวก็ไม่ร้อนนี่ครับ..รู้สึกไม่สบายอย่างนั้นหรือ เช่นนั้นให้ข้าตามหมอมาดีหรือไม่”

โอฟีเลียส่ายหน้าไปมา

“ไม่ต้องตามหมอหรอก แค่เจ้าคนเดียวก็พอ..”

ส่วนหนึ่งที่ทำให้เธอมั่นใจว่าคาเซลนั้นคือเจ้าของกลุ่มการค้าเทอรัน ก็คือการบอกเล่าของเพนนี ว่าในวันนั้นกลุ่มการค้าเทอรันมีโอกาสที่จะเข้าไปช่วยเหลือเธอและคาเซล แต่เบนจามินกลับไม่เข้าไปช่วย แต่เขาดันพาเพนนีไปพักที่บ้านของเขาแล้วดูแลนางอย่างดี..

ความสงสัยทั้งหมดของเธอใกล้จะได้รับคำตอบแล้วล่ะ

..................

“พระเจ้าช่วยข้าจำท่านไม่ได้เลยด้วยซ้ำ นี่คือความสามารถในการปลอมตัวที่น่าทึ่งมากทีเดียว”

เพนนียกยิ้มขึ้นมาเมื่อท่านบารอนคอนเนอร์เอ่ยชมฝีมือการแปลงโฉมของเธอ วันนี้เธอทำให้คุณหนูผู้งดงามเป็นมาดามที่อยู่ในวัยกลางคน ใบหน้าที่งดงามถูกฉาบเอาไว้ด้วยแผ่นยางไม้ที่เอาไว้สำหรับปลอมตัว งานอดิเรกของเพนนีคือการปลอมตัว เพราะแบบนั้นฝีมือของเพนนีก็เลยพัฒนามาเรื่อยๆ ก็แน่ล่ะคุณหนูใช้ให้เธอปลอมตัวไปโน่นมานี่ไม่หยุดหย่อนเลยนี่

“แค่เปลี่ยนเสียงพูดก็ไม่มีใครจำได้แล้วค่ะ นี่คือลูกอมเปลี่ยนเสียงที่ทางหอคอยนำออกมาขาย อมเอาไว้ในปากนะคะ”

ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมคุณหนูของเธอในวันนี้ถึงไม่สดใสเอาซะเลย บนใบหน้างามไร้รอยยิ้มมาตั้งแต่ช่วงเช้าที่คาเซลออกไปแล้ว วันนี้คุณหนูใช้ให้เขาไปที่พระราชวังเพื่อส่งมอบจดหมายให้แก่นักบุญหญิงจูเลียน

“ไปกันเถอะค่ะ”

โอฟีเลียส่งยิ้มให้กับบารอนคอนเนอร์ เขาเข้าใจนะที่เธอต้องปลอมตัวเพราะเธอกลัวว่าคนอื่นจะจับได้เรื่องที่แอเรียนาขายที่ดิน เลดี้ที่น่าสงสารของเขา วางใจได้เลยเพราะว่าเขาจะขายที่ดินให้เธอให้ได้ราคาที่ดีที่สุดเอง!

..................

“ข้ามีธุระต้องไปทำ ฝากพวกเจ้าไปส่งจดหมายให้นักบุญหญิงหน่อยได้ไหม”

คนขับรถม้าก้มหน้าลงพร้อมกับรับจดหมายในมือของท่านคาเซลมาถือเอาไว้

“จะให้ข้ารอคอยรับท่านกลับด้วยกันไหมครับ”

“ไม่เป็นไร พวกเจ้ากลับไปก่อนได้เลย หากคุณหนูถามก็บอกว่าข้าเดินเล่นอยู่ในย่านการค้า”

คนขับรถม้าพยักหน้าก่อนที่พวกเขาจะขี่รถม้าจากไป คาลอสเดินเข้าไปที่ประตูหลังของกลุ่มการค้าเทอรัน เขาเหลือบมองนาฬิกาก็พบว่าอีกราวสามสิบนาทีจะถึงเวลาที่นัดหมายกับบารอนคอนเนอร์เอาไว้

“เข้าไปเปลี่ยนชุดก่อนสิครับนายท่าน”

คาลอสยกมือเพื่อเป็นเชิงห้ามปราม

“ข้าจะไม่เข้าไปคุยด้วย ข้าแค่จะฟังอยู่หลังม่านเท่านั้น เดี๋ยวข้าจะส่งสัญญาณให้เจ้าเอง เจ้าก็พูดไปตามน้ำก็แล้วกัน ต้องกดราคาให้ได้มากที่สุด เพื่อไม่ให้ทางนั้นรู้ว่าเราต้องการที่ดินผืนนั้น..”

เบนจามินพยักหน้าก่อนจะส่งซิก้าให้กับนายท่านของเขา ดวงตาของคาลอสที่มองซิก้าร์มันหรี่ลงเล็กน้อย

“วันนี้ข้าไม่สูบดีกว่า”

เขาไม่อยากให้มีกลิ่นติดเสื้อผ้า โอฟีเลียดูจะไม่ชื่นชอบกลิ่นของซิก้าร์เท่าไหร่นัก เดี๋ยวนางจะไอออกมาอีก

“สั่งให้คนไปซื้อช่อดอกไม้ให้ข้าหน่อยสิ เอาช่อดอกกุหลาบเหมือนเดิม..เน้นด้วยนะว่าขอสีแดง”

รอยยิ้มของโอฟีเลียยังคงตราตรึงอยู่ในความทรงจำที่ชัดเจนของเขา นางดูชื่นชอบช่อดอกไม้ที่เขาให้จนเก็บซ่อนรอยยิ้มเอาไว้ไม่มิดเลย

หากแต่งงานกันแล้วเขาจ้างคนสวนมากปลูกดอกกุหลาบให้นางสักไร่น่าจะดี ปลุกที่แอเรียนาเปลี่ยนให้สวนด้านหน้าคฤหาสน์เป็นสวนกุหลาบสีแดงในแบบที่โอฟีเลียชอบ

“ท่านบารอนมาถึงแล้วครับ คนของเรากำลังพาท่านบารอนไปที่ห้องรับรอง..”

คาลอสพยักหน้า

“บารอนคอนเนอร์มากับใครอย่างนั้นหรือ?”

ผู้ช่วยของเบนจามินก้มหน้าลงเล็กน้อย

“มาดามผู้นั้นคือเจ้าของที่ดินครับ”

คาลอสพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ

“เช่นนั้นเราก็เข้าไปกันเถอะเบน..ไปกดราคาให้ต่ำที่สุดเท่าที่จะทำได้”

.

.

.

.

.

จบซีซั่น1