30.คาดหวังนะ

ใบหน้างามของจูเลียนงอง้ำ เมื่อเธอนั่งรถม้ามากับผู้ช่วยของท่านพี่มากกว่าที่จะเป็นท่านพี่ของเธอ

ชายผู้นี้กล่าวว่าเมื่อคืนท่านพี่ของเธอทำงานหนักจนตื่นเช้าไม่ไหว เขาจึงต้องมาส่งเธอที่วิหารแทนท่านพี่

“ท่านอยากจะออกมาจากวิหารไหมครับ”

คำถามนั้นส่งผลให้จูเลียนรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย

“หากให้ข้าตอบตามตรงข้าอยากจะออกมาจากที่นั่นค่ะ ข้าไม่ชอบที่ถูกนักบุญหญิงด้วยกันรังแก แล้วข้าก็ไม่ชอบที่ข้าไม่มีอิสระ เพียงแต่ข้ายังออกมาไม่ได้เพราะว่าท่านแม่ของข้าอยู่ที่นั่น..”

คาลอสเหม่อมองออกไปด้านนอกหน้าต่าง กับบางคนก็มีชีวิตเพื่อทำลายชีวิตของผู้อื่นไปเรื่อยๆ จนกว่าตัวเองจะตายอย่างนั้นเองสินะ

“เช่นนั้นก็รอคอยวันที่ท่านจะออกมาจากที่นั่นได้ ข้าจะมารับท่านเอง”

ดวงตาของจูเลียนเปล่งประกายขึ้นมา

“ท่านจะมาช่วยข้าอย่างนั้นหรือคะ ท่านพี่ให้ท่านมาช่วยข้าใช่ไหม อ๊ะ..ข้าหมายถึงเลดี้แอเรียนา”

เด็กคนนี้ตรงไปตรงมามากกว่าที่เขาคิดเอาไว้ซะอีก นางมองเห็นโอฟีเลียเป็นพี่สาว เป็นครอบครัวที่เหลืออยู่ของนางสินะ

แต่โอฟีเลียคือภรรยาของเขาต่างหาก เขาไม่ยอมให้โอฟีเลียไปเป็นพี่สาวของใครหรอก ชีวิตของนางแค่เป็นภรรยาของเขาก็เหนื่อยมากพอแล้ว

“เปล่าเลย ข้าจะช่วยเจ้าในนามของข้าเอง จะให้คุณหนูมาออกหน้ามากนักย่อมไม่เหมาะสม เรื่องที่เจ้าเป็นน้องสาวของคุณหนูหากเป็นไปได้ก็อย่าเปิดเผยออกมาจะดีกว่า ให้ทุกคนคิดว่าข้าคือพี่ชายของเจ้าแทนสิ นี่คือที่อยู่ของคนที่จะช่วยเจ้า ส่งจดหมายไปที่นี่ในวันที่เจ้าได้รับอิสระจากมารดาของเจ้า..”

หรือในอีกความหมายก็คือในวันที่แม่ของจูเลียนตาย

“ขอบคุณนะคะ”

จูเลียนส่งยิ้มเศร้าๆ กับชายคนรักของท่านพี่

“ข้า..ไม่รู้เหมือนกันว่าจะต้องทำเช่นไรกับความรู้สึกนี้ดี ข้าไม่กล้าขอความช่วยเหลือจากท่านพี่เพราะว่าการมีอยู่ของข้ามันคือเรื่องที่ผิด แต่ถึงอย่างนั้นข้าก็ไม่อยากจะเป็นนักบุญหญิงไปตลอด ขอบคุณพี่เขยมากนะคะที่ยื่นมือมาช่วย ท่านเป็นคนดีมากกว่าที่ข้าคิดเอาไว้ซะอีก”

“....”

รถม้าจอดที่ด้านหน้าของวิหารศักดิ์สิทธิ์ จูเลียนเดินลงไปนานมากพอสมควรแล้วรถม้าก็แล่นออกมาจากวิหารจนเกือบจะถึงคฤหาสน์แอเรียนาแล้ว แต่ในหัวของคาลอสยังคงมีคำว่าพี่เขยดังวนเวียนไปมาไม่หยุดหย่อนเลย

ว่าไปแล้วจูเลียนก็ไม่ได้เลวร้ายเท่าไหร่นัก หากว่านางมองเห็นเขาเป็นพี่เขย เช่นนั้นเขาจะแบ่งโอฟีเลียให้มาเป็นพี่สาวของนางวันละครึ่งชั่วโมงก็แล้วกัน

เมื่อถึงคฤหาสน์แอเรียนา คาลอสก็เดินลงจากรถม้าโดยที่ใบหน้าของเขาระบายยิ้มหวานออกมา และเมื่อเขาเดินเข้ามาด้านในก็พบกับชุดเดรสมากมายที่วางเรียงราย

“คาเซล มานี่สิมาช่วยเลือกชุดให้คุณหนูหน่อยสิ ข้าไม่อยากจะไปปลุกคุณหนูที่กำลังพักผ่อน ชุดพวกนี้ท่านชายอาม่อนส่งมาให้..เป็นชุดที่เอาไว้สำหรับใส่ออกงานเดือนหน้าน่ะ”

สตรีเช่นโอฟีเลีย ไม่ว่านางจะสวมชุดเช่นไรก็ล้วนแล้วแต่งดงามด้วยกันทั้งนั้น

“ข้าไม่เก่งเรื่องการเลือกชุดหรอก เจ้าทำเถอะเพนนีข้าจะขึ้นไปดูคุณหนูสักหน่อย”

เพนนีส่งยิ้มให้กับคาเซล

“เจ้าเองก็มาวัดตัวด้วยสิ เจ้าต้องเข้าร่วมงานเลี้ยงในฐานะของคู่ควงคุณหนูนะ จะสวมใส่ชุดโทรมๆ พวกนี้ได้อย่างไรกัน”

บางทีคาลอสก็ไม่สามารถทำความเข้าใจกับโชคชะตาได้เลย การเดินทางเข้ามาที่แอเรียนาของเขามันผิดจุดประสงค์ที่เขาตั้งใจตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ เขาเข้ามาที่นี่เพราะต้องการมาดูหน้าของสตรีที่ชอบอวดเก่งและตั้งตนเป็นศัตรูทางการค้ากับเทอรัน แต่ไปๆ มาๆ เขากลับอยากจะได้สตรีผู้นั้นมาไว้ในอ้อมแขน

แต่มันก็ไม่ได้แปลกใจอะไรหรอกเพราะว่านางงดงามมากเลยนี่ เขาคงจะหลงใหลไปกับความงามบนใบหน้าของนางและความเก่งกาจเรื่องการทำธุรกิจก็เท่านั้น ไม่ได้ตกหลุมรักหรือว่ารู้สึกอะไรแบบสามี ภรรยาทั่วๆ ไปหรอก

พรหมลิขิตอย่างนั้นหรือ ไม่มีอะไรแบบนั้นอยู่บนโลกใบนี้หรอกเพราะทุกเรื่องที่มันเกิดขึ้นเขาสรรค์สร้างมันมาจากมือคู่นี้ทั้งนั้นเลย หากอยากครอบครองก็ต้องพยายาม คติประจำใจของเขาเป็นเช่นนั้น..

“สีทองสลับกับขาว..สวยมากเลยนะคะ ข้าจะทำชุดของบุรุษให้เข้าคู่กับชุดเดรสของเลดี้แอเรียนาเอง วางใจได้เลยค่ะ”

ช่างตัดเสื้อกล่าวพร้อมกับก้มหน้าลงเพื่อกล่าวอำลา และเมื่อจัดการเรื่องชุดของโอฟีเลียเสร็จเรียบร้อย คาลอสก็เดินขึ้นไปชั้นบนพร้อมกับซุปมันฝรั่งและน้ำชาอุ่นๆ

เขายกยิ้มขึ้นมาเมื่อเขาเปิดประตูเข้าไปแล้วยังมองเห็นโอฟีเลียนอนอยู่บนที่นอน คาลอสเดินไปเปิดม่านหน้าต่างออกเพื่อปลุกโอฟีเลียให้ตื่นจากความฝันที่แสนหวาน

“อ่า..ขอนอนอีกหน่อยนะเพนนี”

“นอนได้ครับ แต่ต้องลุกขึ้นมาทานซุปก่อน”

เสียงนั้นมันไม่ใช่เสียงของเพนนีเลยแต่เป็นเสียงของคาเซลต่างหาก โอฟีเลียปรือตา มองหน้าของเขาด้วยแววตาโกรธเคืองเล็กน้อย

“ก็ใครกันล่ะที่ทำให้ข้า ลุกไม่ไหว..”

เขานั่งลงบนเตียงก่อนจะประคองให้เธอลุกขึ้นมาแล้วพิงไหล่ของเขาเอาไว้

“แล้วใครกันล่ะที่ทำให้ข้าเป็นแบบนั้น หากจะโทษก็ต้องโทษที่ร่างกายของท่านมันหอมหวานมากเกินไป มันถึงได้ทำให้ข้าขาดสติไปชั่วขณะ”

เธอตีมือของเขาเบาๆ ในขณะที่เขาตักซุปขึ้นมาป้อนเธอ

“หากว่าท่านทานซุปหมดถ้วย ข้าจะยอมให้ท่านตีเลยครับ”

สิ่งที่น่ากลัวสำหรับโอฟีเลียมันไม่ใช่เรื่องไม่คาดฝันหรือว่าความล้มเหลวใดๆ ทั้งนั้น แต่สิ่งที่เธอกำลังหวาดกลัวในตอนนี้มันคือความเคยชินต่างหาก คาเซลดูแลเธอดีมากทีเดียว เขาเป็นคนสุดท้ายที่เธอมองเห็นก่อนจะหลับตาและเป็นคนแรกที่เธอเห็นตอนตื่นนอน

หากวันหนึ่งที่เธอไม่ได้เห็นเขาก่อนนอน เธอจะนอนหลับรึเปล่านะ แล้วหากวันหนึ่งที่ไม่ได้เห็นเขาตอนตื่นวันนั้นทั้งวันจะเป็นวันที่ไม่ดีสำหรับเธอหรือเปล่า คำถามมากมายผุดขึ้นมาไม่หยุดหย่อน ในระหว่างที่เธอกำลังทานซุปมันฝรั่งที่เขาป้อน

“คาเซล หากว่าเจ้าจดจำตัวตนที่แท้จริงของตัวเองได้ เจ้าจะไปจากข้าในทันทีเลยรึเปล่า”

มือที่กำลังตักซุปของคาลอสชะงักเล็กน้อย แต่ในเวลาไม่นานเขาก็กลับมาเป็นปกติ

“วันข้างหน้าไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น การทิ้งท่านเอาไว้ข้างหลัง คือสิ่งสุดท้ายที่ข้าจะเลือก หากว่าข้าเป็นนักโทษที่หลบหนีคดี ข้าก็จะพาท่านหลบหนีไปกับข้าจนสุดหล้าฟ้าเขียว หากว่าข้าเป็นมหาเศรษฐี ทรัพย์สินทั้งหมดของข้าจะเป็นของท่านและหากว่าข้าคือชนชั้นสูง สิ่งแรกที่ข้าจะทำหลังจากความทรงจำของข้ากลับคืนมาคือการขอท่านแต่งงาน..และเมื่อถึงวันนั้นข้าค่อนข้างคาดหวังนะครับว่าท่านจะตอบตกลง”