32.ผิดพลาด

ซิลเวสเตอร์ตกใจเล็กน้อยที่นักบุญหญิงผู้นี้สามารถรู้ปัญหาที่เขากำลังพบเจอเพียงแค่นางมองเห็นจากภายนอกเท่านั้น

“อืม นี่เป็นปัญหาใหญ่หลวงของข้ามากทีเดียว ขนาดที่ว่าหมอที่เก่งกาจมากที่สุดยังรักษาไม่หายเลย มีคนแนะนำให้ข้าเดินทางมาที่นี่ ข้าก็เลยลองมาดู”

จูเลียนพิงไม้กวาดเอาไว้ที่ม้านั่ง เธอเช็ดมือของตัวเองเข้ากับผ้ากันเปื้อนที่ผูกอยู่ที่เอวก่อนจะจับมือของชายผู้นั้นเอาไว้ เขาน่าจะอายุ30กว่าๆ และที่มือของเขานิ้วหัวแม่มือก็ด้านจากการจับดาบเป็นเวลานาน

และทันทีที่นักบุญหญิงผู้นี้แตะมือของเธอลงบนร่างกายของเขา มันก็เหมือนกับมีสายลมอุ่นๆ จากฤดูร้อนพัดผ่านเขาไปในทันที เขารู้สึกได้เลยว่าความเหนื่อยล้ามากมายที่ตัวเองแบกมาทั้งหมดมันจางหายไปเป็นปลิดทิ้ง

นี่สามารถเรียกได้ว่าเขาพบเจอกับปาฏิหาริย์ได้ไหมนะ

“พระเจ้าช่วย อาการเหนื่อยล้าของข้ามันจางหายไปหมด แค่เจ้าแตะมือคู่นั้นลงมา”

จูเลียนส่งยิ้มให้เขา เธอรู้ดีว่าพลังของตัวเองมันมากมายแค่ไหนแต่เพื่อที่เธอจะได้ออกไปจากที่นี่เธอจึงปิดบังเรื่องนี้มาโดยตลอด

“ข้าจะขอบคุณท่านมากหากว่าท่านปิดเรื่องนี้เอาไว้เป็นความลับ”

เธอกล่าวพร้อมกับแบมือออกไป

“ค่ารักษาค่ะ อย่างที่ท่านเห็นความเป็นอยู่ของข้าที่นี่ไม่ได้ดีนัก ใครจะมาชอบทำงานในสวนที่แสนกว้างใหญ่เช่นนี้คนเดียวกัน ข้าถูกเอาเปรียบสารพัดเพราะอย่างนั้นคงจะดีหากว่าท่านจ่ายค่ารักษาที่สมน้ำสมเนื้อให้ข้า”

ในชีวิตของซิลเวสเตอร์ เขาไม่เคยพบเจอสตรีที่ตรงไปตรงมาเช่นนี้เท่าไหร่นัก เขาส่งยิ้มให้เธอก่อนจะวางตราสีทองเอาไว้บนมือของเธอ

“มันแย่นิดหน่อยที่วันนี้ข้าไม่ได้พกเงินมา ข้าทำงานที่พระราชวังเพราะอย่างนั้นในวันพรุ่งนี้เข้าไปที่นั่นแล้วส่งตรานี่ให้กับทหารดู พวกเขาจะพาเจ้าไปหาข้า..ข้าจะจ่ายค่าตอบแทนให้เจ้าเอง”

นี่ไม่ใช่การเบี้ยวไม่จ่ายแบบใหม่ใช่ไหม เธอไม่เคยเข้าไปในพระราชวังและไม่อยากจะเข้าไปที่นั่นด้วย เพราะอย่างนั้นตราที่ทำจากทองคำนี่น่าจะขายได้หลายบาทอยู่ เธอเอาตรานี่ไปขายซะก็จบ..

“เช่นนั้นข้าขอตัวก่อน หวังว่าพรุ่งนี้เราจะได้พบกัน”

จูเลียนคว้าข้อมือของเขาเอาไว้ในขณะที่เขากำลังจะเดินจากไป

“อย่าลืมว่าท่านจะต้องเก็บเรื่องที่ข้ารักษาให้เป็นความลับ แล้วก็..ข้าไม่อยากจะพูดเช่นนี้ให้ท่านไม่สบายใจหรอกนะ แต่ในห้องนอนของท่านน่าจะมีสิ่งของบางสิ่งบางอย่างที่ถูกทำขึ้นมาจากมนต์ดำ ทางที่ดีท่านเปลี่ยนห้องนอนไปก่อนสักสองสามวัน น่าจะทำให้ท่านนอนหลับสนิทมากขึ้น”

เขามองมือเล็กๆ ที่กำลังกุมข้อมือของตัวเองอยู่ก่อนจะยิ้มออกมา

“ขอบคุณเจ้ามากนะ”

“ช่วงนี้ท่านก็อย่าไปทำอะไรให้คนอื่นหมั่นไส้เอาล่ะ จะได้ไม่มีสิ่งของที่เปื้อนมนต์ดำอันใหม่ถูกส่งมาอีก”

ซิลเวสเตอร์อดรู้สึกเอ็นดูสตรีเบื้องหน้าของเขาไม่ได้เลย

“อื้ม ขอบคุณเจ้าอีกครั้งที่ช่วยตักเตือน ข้าจะไม่ทำอะไรให้ผู้คนไม่พอใจแล้ว..”

เขาเดินจากไปโดยทิ้งเอาไว้แค่ตราสีทองในมือของจูเลียน เธอหยักยิ้มขึ้นมาอย่างอารมณ์ดีก่อนจะเก็บตราสีทองนั่นใส่กระเป๋า

พรุ่งนี้เธอจะเอาตรานี่ไปขาย หากได้เงินมาเยอะๆ เธอจะเอาไปซื้อหมวกให้ท่านพี่โอฟีเลียสักใบ..

จูเลียนคิดแบบนั้น..แต่ทว่าในยามนี้เธอกำลังถูกทหารสองนายดันหลังให้เธอเดินเข้าไปในคุก..

“ขะ..ข้าทำอะไรผิดกันคะ ตรานั่นข้าไม่ได้ขโมยมานะคะ”

เธอถูกจับเข้าที่ลูกกรงเหล็กของประตูพร้อมกับแผดเสียงร้องออกมาเพื่อร้องขอความเห็นใจ เมื่อช่วงสายของวันนี้ เธอเอาตรานั้นไปขายให้กับร้านขายของเก่า เจ้าของร้านหายไปพักหนึ่งก่อนจะพาทหารมาจับตัวเธอ แล้วเธอก็ถูกพามาขังเอาไว้ในคุกแห่งนี้

หรือว่าชายคนนั้นเขาไปขโมยตรานี่มาจากผู้อื่น แบบนั้นเธอเลยซวยจนถูกคิดว่าเป็นขโมย

“ทะ..ท่านเซอร์คะ ช่วยรบกวนฟังข้าก่อน..”

“เก็บปากของเจ้าเอาไว้ให้การในชั้นศาลเถอะ กล้าดีอย่างไรถึงทำตราเลียนแบบตราขององค์จักรพรรดิมาขาย ต่อให้มีสิบหัวก็ไม่น่าจะเพียงพอให้กับความผิดของเจ้าในครั้งนี้”

พระเจ้าช่วยนั่นมันคือตราขององค์จักรพรรดิงั้นเรอะ หมายความว่าผู้ชายคนนั้นหลอกลวงเธอจริงๆ ด้วยนะสิเขาแต่งตัวโทรมๆ เช่นนั้น เธอก็น่าจะเอะใจสิว่าทำไมเขาถึงมีของล้ำค่าเช่นนี้

จูเลียนทรุดลงนั่งกับพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง ชีวิตของเธอมันจะมีความสุขไม่ได้เลยหรืออย่างไรกัน? นี่คือค่าตอบแทนที่เธออุตส่าห์เปิดเผยความลับเรื่องพลังของตัวเองแล้วรักษาให้เขาเลยนะ แค่เก็บค่าจ้างก็ไม่ได้งั้นเรอะ

เธอปล่อยให้หยาดน้ำตาไหลอาบแก้มเงียบๆ ก่อนจะนั่งกอดเข่าด้วยความรู้สึกน้อยใจ

“จูเลียน!”

เสียงเรียกนั้นทำให้จูเลียนเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้งและเมื่อเธอมองเห็นเรือนผมสีแดงของท่านพี่โอฟีเลีย จูเลียนก็ร้องไห้ออกมาเสียงดังมากกว่าเดิม

ให้ตายเถอะนี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน? โอฟีเลียกำลังเดินทางไปในย่านการค้าเพื่อหาซื้อชุดให้กับคาเซล แต่เธอดันไปได้ยินข่าวมาจากร้านขายของเก่าว่ามีนักบุญคนหนึ่งทำตราเลียนแบบตราประทับขององค์จักรพรรดิมาขาย ในใจของโอฟีเลียในตอนที่ได้ยินข่าวมันรู้สึกไม่ดีเอาซะเลย และเมื่อเธอถามถึงรูปร่างของนักบุญหญิงผู้นั้นก็พบว่ามันคล้ายคลึงกับ จูเลียนมากเหลือเกิน เพราะแบบนั้นเธอจึงเร่งรีบเดินทางมาที่นี่พร้อมกันกับคาเซล

“ทำใจให้สงบแล้วเล่าเรื่องออกมาจะช่วยแก้ปัญหาได้มากกว่าการมานั่งร้องไห้นะครับ ท่านนักบุญได้ตรานี้มาจากใคร ที่ไหนและเมื่อไหร่..”

คาลอสไม่รอช้าเขายิงคำถามใส่จูเลียนเป็นชุดโดยไม่รอให้เธอได้จัดการกับอารมณ์ความเสียใจ

“เมื่อวานนี้ข้าถูกทำโทษให้ทำงานที่สวนเพียงผู้เดียว ข้าพบเจอกับบุรุษผู้หนึ่งที่มีอาการนอนไม่หลับเรื้อรัง ช่วงเวลาที่ข้ามองเขามันเหมือนกับช่วงเวลาที่ข้ามองท่านแม่เพราะแบบนั้นข้าก็เลยช่วยรักษาเขา..แล้วหลังจากนั้นข้าก็ร้องขอค่าจ้างจากเขา ข้ารู้ว่าตัวเองผิดที่ร้องขอเงินค่าจ้างแต่ใครจะรู้ล่ะว่าเขาจะเอาตราปลอมขององค์จักรพรรดิมาให้ข้า..พี่คะข้าผิดไปแล้วจริงๆ ท่านพี่ออกไปจากที่นี่เถอะค่ะ หากมีข่าวลือว่า..อะ..อึ่ก! ว่าเลดี้แอเรียนาเข้ามาในคุก ท่านพี่จะเสื่อมเสียชื่อเสียงนะคะ”

จูเลียนกลัวตายก็จริงแต่เธอไม่อยากให้พี่สาวมาพัวพันกับเรื่องที่ใหญ่หลวงเช่นนี้นี่..

โอฟีเลียแทบจะหลุดยิ้มออกมาเมื่อจูเลียนเรียกเธอว่าพี่สาว เธอหันไปหาทหารที่ยืนเฝ้าหน้าห้องขังก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงดัง

“ขอข้าดูตราประทับที่ว่านั่นหน่อยได้ไหมคะ”