35.ชดใช้

โอฟีเลียยกมือขึ้นมานวดขมับของตัวเองเบาๆ เธอกำลังนั่งอยู่บนรถม้าเพื่อเดินทางกลับไปยังแอเรียนา ส่วนจูเลียนไม่ได้กลับมาด้วยเพราะองค์จักรพรรดิยืนกรานเสียงแข็งว่าพระองค์ต้องการให้จูเลียนอยู่กับพระองค์ที่พระราชวังเลย

เธอไม่ได้พูดคุยกับท่านพ่อแม้แต่ครึ่งคำ เมื่อพูดคุยกับองค์จักรพรรดิเสร็จเรียบร้อยแล้ว คาเซลก็พาเธอเดินมาขึ้นรถม้าเพื่อเดินทางกลับไปยังแอเรียนา ท่านพ่อยืนมองเธอราวกับว่าเขามีเรื่องอะไรจะพูด แต่วันนี้เธอเหนื่อยมากเหลือเกิน เหนื่อยมากเกินกว่าจะรับรู้เรื่องราวที่อาจจะทำให้เธอรู้สึกบั่นทอนมากยิ่งขึ้นกว่าเดิม

เพราะแบบนั้นเธอถึงได้เดินหนีขึ้นรถม้ามา..

คาลอสยื่นมือมาปัดเส้นผมออกจากดวงตาของโอฟีเลียเพื่อให้เขามองเห็นหน้าของเธอได้ชัด เขาอุ้มเธอขึ้นมานั่งบนตักก่อนจะจับศีรษะของเธอให้เอนซบลงบนไหล่ของเขา เขาจุมพิตลงบนเรือนผมของเธอด้วยความทะนุถนอมและอ่อนโยนราวกับเขาหวาดกลัวว่าเธอจะแหลกสลายไป

สายตาที่เคร่งขรึมของเขาถูกแทนที่ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความห่วงใย

“วันนี้ข้าทำซุปให้ท่านทานดีไหมครับ วันนี้เปลี่ยนเป็นซุปข้าวโพดบ้างดีว่าท่านน่าจะเบื่อซุบมันฝรั่งแล้ว..”

เขายื่นนิ้วชี้ไปนวดหัวคิ้วที่กำลังขมวดเข้าหากันของโอฟีเลียเพื่อให้มันคลายออกมา เธอเงยหน้าขึ้นมองหน้าเขาด้วยหัวใจที่รู้สึกราวกับว่ากำลังถูกปกป้องจากใครสักคน

“เจ้ากำลังทำให้ข้าขาดเจ้าไม่ได้นะคาเซล”

เขาหลุบตาลงมองใบหน้าของเธอที่กำลังฉายแววความสั่นไหวออกมา

“เช่นนั้นก็หมายความว่าการกระทำของข้ามันประสบความสำเร็จแล้วใช่ไหมครับ”

เธอไม่ได้ตอบคำถามของเขา แต่โอฟีเลียกลับยกมือขึ้นมาเพื่อดึงรั้งใบหน้าของเขาลงมาเล็กน้อยให้เขาประกบริมฝีปากลงมาทาบทับริมฝีปากของเธอ

และการกระทำของเธอมันบอกกล่าวได้เป็นอย่างดีว่าดูเหมือนในยามนี้ โอฟีเลียกำลังจะขาดเขาไม่ได้แล้วจริงๆ

และคงไม่ใช่แค่เธอฝ่ายเดียวแต่เขาเองก็ขาดเธอไม่ได้เช่นเดียวกัน ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะที่เราเข้าไปอยู่ในพื้นที่ของกันและกันเช่นนี้ บอกตามตรงว่าเขาตั้งตัวไม่ทันเลยจริงๆ

.......................

จูเลียนล้มตัวนอนลงบนเตียงนอนเล็กๆ ตรงมุมห้อง สิ่งที่เธอไม่เข้าใจคือทำไมเธอจะต้องมานอนในห้องนอนขององค์จักรพรรดิด้วยก็ไม่รู้ เธอควรจะมีห้องนอนแยกที่เป็นของเธอสิ

“ข้าไม่ทำอะไรเจ้าหรอก ไม่ต้องกังวลเรื่องเช่นนั้น ที่ข้าให้เจ้ามานอนในห้องนี้ข้าไม่ได้มีเจตนาที่ไม่ดี แต่มันเป็นเพราะว่าข้านอนไม่หลับต่างหาก และมันคงจะดีหากว่าเจ้าสามารถหาสิ่งของที่มีมนต์ดำ..แล้วนำมันออกไป”

ให้ตายสิเธอไม่ได้มีความสามารถมากขนาดนั้นสักหน่อย

“หม่อมฉันมีพลังรักษาก็จริงอยู่ แต่ว่าหม่อมฉันไม่สามารถตามหาสิ่งของที่ฝ่าบาทว่าได้พบเจอในช่วงเวลาแค่วันสองวันหรอกนะเพคะ กับบางอย่างจะต้องใช้เวลา..”

เขายื่นมือมาให้เธอ

“เช่นนั้นเจ้าก็ช่วยทำแบบครั้งที่แล้วสิ ช่วยปัดเป่ามนต์ดำที่ทำให้ข้านอนไม่หลับ..”

จูเลียนเดินเข้าไปหาองค์จักรพรรดิซิลเวสเตอร์ เธอจับมือของพระองค์ก่อนจะจุมพิตลงไปที่หน้าผากด้วยความแผ่วเบา

ครั้งนี้ก็เช่นกัน ทันทีที่เธอแตะลงบนมือของเขามันรู้สึกเหมือนกับว่ามีสายลมเย็นๆ พัดผ่านมา แล้วหลังจากนั้นเขาก็รู้สึกราวกับว่าตัวเองกำลังลอยอยู่บนปุยเมฆ

“นอนหลับฝันดีนะเพคะ คราวนี้หม่อมฉันของรางวัลเป็นเหรียญทองสักสองหีบนะเพคะ ไม่เอาตราประทับหรือว่าอะไรที่จะทำให้หม่อมฉันลำบากลำบนต้องไปอยู่ในคุก..”

ซิลเวสเตอร์หัวเราะออกมาเบาๆ

“ข้าให้ตราประทับกับเจ้า เพื่อให้เจ้ามาหาข้า ไม่ได้ให้เจ้าเอามันไปขายสักหน่อย”

เขากล่าวพร้อมกับใช่หลังมือเขกลงไปบนหน้าผากของจูเลียน

เธอยกมือขึ้นมาลูบหน้าผากไปมาพร้อมกับขบเม้มริมฝีปากด้วยความอับอาย

“ฝันดีเพคะ คราวนี้ฝ่าบาทสามารถหลับได้แล้วใช่ไหม หรือต้องให้หม่อมฉันนอนบนเตียงกับพระองค์ด้วย..”

เขาส่ายหน้าเบาๆ

“นอนบนที่นอนของเจ้าไปเถอะ หากว่าข้านอนไปหลับข้าจะไปปลุกเจ้าเอง”

จูเลียนหยักหน้า

“ฝันดีอีกครั้งเพคะ..ฝ่าบาท”

ที่นอนนี้ถึงแม้ว่าจะเล็กแต่มัน..นุ่มมากๆ เลย เธอไม่เคยนอนในห้องที่ใหญ่โตขนาดนี้มาก่อน ริมฝีปากของจูเลียนแย้มยิ้มออกมาก่อนที่เธอจะกอดหมอนข้างเอาไว้แน่น

ขอให้ชีวิตของเธอสงบสุขเช่นนี้ตลอดไป..และขอให้ท่านพี่โอฟีเลียและว่าที่พี่เขยคาเซลได้แต่งงานกันไวๆ ด้วยเถอะ

...................

เซอร์เกรทเดินทางมาที่วิหาร คนขององค์จักรพรรดิเดินทางมาถึงก่อนเขาและจัดการเก็บข้าวของ ของจูเลียนออกไปจนหมดแล้ว เขาเดินเข้าไปในนั้นด้วยความคุ้นเคยก่อนจะตรงเข้าไปยังห้องสวดภาวนา

ภาพที่เขาเห็นคือเจมม่าที่กำลังอยู่ในสภาพน่าสังเวชมากทีเดียว นางกำลังสวดภาวนาด้วยลมหายใจที่รวยรินราวกับจะสิ้นใจ

“เจมม่า..”

เขาเรียกชื่อเธอก่อนจะนั่งลงข้างๆ เธอและเมื่อเธอได้ยินเขาเอ่ยชื่อของเธอออกมาร่างกายที่อ่อนแอของเจมม่าก็สั่นไหว

“ท่านเกรท..ยะ..อย่างนั้นหรือคะ ท่านกลับมา..กลับมาหาข้าแล้วใช่ไหม?”

เกรทกัดกรามแน่นด้วยความเจ็บปวดในหัวใจ เขาไม่ได้รักสตรีผู้นี้มาตั้งนานแล้ว ก่อนที่เขาจะแต่งงานกับเอเวีย เขาคิดแค่ว่าเขาจะต้องแก้แค้นเอสเทียให้ได้ และสิ่งที่จะทำให้ เอสเทียเจ็บปวดคือการที่น้องสาวของนางจะต้องไม่มีความสุข เขาไม่เคยปฏิบัติกับเอเวียในฐานะคนรักเลย เขาพยายามทุกวิถีทางเพื่อทำร้ายนาง และเขาใช้เจมม่า อดีตคนรักเก่าเป็นเครื่องมือในการทำลายเอเวีย หากว่าเอเวียรู้ว่าเขามีชู้นางจะต้องเจ็บปวดอย่างแน่นอน และเมื่อนางเจ็บปวด เอสเทียก็จะต้องเจ็บปวดกับน้องสาวของนางไปด้วย เพราะความเคียดแค้นของเขามันถึงได้ทำลายสตรีทั้งสามคนไปพร้อมๆ กัน..

คนที่สมควรตายมากที่สุดมันคือเขา..เพราะเขาเพียงผู้เดียวเท่านั้น

“ข้าขอโทษเจมม่า ขอโทษเจ้าจากใจจริงๆ ข้าไม่ขอให้เจ้าอภัยให้..วันนี้ข้าจะมารับเจ้าไปอยู่ด้วย จากนี้ไปข้าจะดูแลเจ้าเองนะ”

สุดท้ายบุรุษผู้นี้ก็ไม่ได้รักเธอเลยแม้แต่นิดเดียว เขาไม่ได้รู้สึกอะไรกับเธอเลยด้วยซ้ำ ทั้งๆ ที่เธอละทิ้งศักดิ์ศรี ละทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อทุ่มเทที่จะรักเขา

ทำไมกันนะ ทำไมชีวิตของเธอมันถึงได้เหนื่อยล้ามากเหลือเกิน

“ข้าไม่ไปกับท่านหรอกค่ะ ข้าขอตายอยู่ที่นี่เพื่อชดใช้ความผิดของตัวเองน่าจะดีกว่า”