34.ตัวต้นเรื่อง

“หัวหน้าของท่านชื่ออะไรหรือครับท่านเซอร์”

ทหารที่ยืนอยู่หัวเราะออกมาเบาๆ พร้อมกับยกมือขึ้นมาเกาศีรษะแก้เขิน

“ข้าไม่ใช่เซอร์อะไรหรอก เป็นแค่ทหาร ธรรมดาๆ เท่านั้น หัวหน้าของเราที่เดินไปกับคุณหนูของเจ้าเมื่อครู่ต่างหากที่เป็นท่านเซอร์ตัวจริง เซอร์บรูคลินน่ะ”

คาลอสหัวเราะออกมาเบาๆ

“อย่างนั้นเองสินะครับ ข้านึกว่าพี่ชายเป็นเซอร์ซะอีก ท่านดูภูมิฐานมากๆ ชุดเครื่องแบบก็เท่มากอีกด้วย”

เมื่อได้รับคำชมทหารผู้นั้นก็ยืนหลังตรงในทันทีพร้อมกับรอยยิ้มที่มุมปาก

“ฮะ..ฮ่า ไม่ขนาดนั้นหรอกน่า”

เมื่อได้รู้ในสิ่งที่อยากรู้แล้ว คาลอสก็เดินออกมาเพื่อเดินไปหาจูเลียน

เซอร์บรูคลินอย่างนั้นสินะ คอยดูเถอะเขาจะสั่งให้เบนทำลายทุกธุรกิจที่หมอนั่นทำอยู่เลย กล้าดีอย่างไรมาแตะต้องมือของโอฟีเลีย แถมยังมองนางด้วยสายตาน่ารังเกียจเช่นนั้นอีก

“ท่านพี่จะกลับมาแล้วใช่ไหมคะ นางจะโกรธข้าไหม?”

คาลอสถอนหายใจ

“คราวหลังจะทำอะไรก็คิดให้มากหน่อยสิ หากมีของที่อยากขายก็ไปขายที่กลุ่มการค้าเทอรัน ปัญหาจะได้ไม่มี คุณหนูก็จะไม่ต้องวิ่งไปวิ่งมาในสภาพตกใจเช่นนี้ด้วย”

จูเลียนขบเม้มริมฝีปากเบาๆ พี่สาวของเธอยังไม่ด่าขนาดนี้เลยนะ แต่หมอนี่ขยันด่าเธอมากซะจริง

“ข้าผิดไปแล้วค่ะพี่เขย ต่อไปข้าจะไม่ทำให้พี่เขยและพี่สาวลำบากอีกแล้ว เพราะอย่างนั้นอย่าบ่นข้าเลยนะคะ”

เขารู้ดีว่าคำกล่าวทั้งหมดของนางนั้นมันเป็นคำเยินยอ เพราะว่าเขาเองก็พึ่งจะกล่าวถ้อยคำเช่นนี้ไปกับทหารผู้นั้น แต่ถึงอย่างนั้นมันก็อดรู้สึกดีไม่ได้จริงๆ ที่นางเรียกเขาว่าพี่เขย

“เช่นนั้นก็ดี..หยุดร้องไห้แล้วตั้งสติซะ เพราะเมื่อคุณหนูกลับมาเจ้าอาจจะถูกสอบปากคำ..”

“มีคำสั่งด่วนให้พานักบุญหญิงไปที่พระราชวัง..”

หลังจากนั้นโซ่ตรวนที่ถูกสวมบนข้อมือและข้อเท้าของจูเลียนก็ถูกถอดออกในทันที เธอพ่นลมหายใจออกมาด้วยความโล่งอกเพราะการที่มีคำสั่งเช่นนี้ออกมา หมายความว่าท่านพี่ของเธอทำสำเร็จแล้วใช่หรือไม่

คาลอสเดินตามจูเลียนเข้าไปในพระราชวังที่ไม่คุ้นเคยเอาซะเลย สถานที่หรูหราที่ไม่เหมาะสมกับคนเช่นเขา..

ในห้องโถงรับรองโอฟีเลียกำลังนั่งอยู่บนโซฟาตัวยาว สีหน้าของนางไม่สู้ดีเท่าไหร่นัก ตรงข้ามโอฟีเลีย..บุรุษผู้นั้นน่าจะเป็นองค์จักรพรรดิ เขาก้มหน้าเพื่อทำความเคารพพระองค์ แต่จูเลียนกลับยืนแข็งทื่อราวกับต้นไม้ นั่นทำให้คาลอสต้องดึงมือของนางเพื่อให้นางคุกเข่าลง

ชายคนนั้น!! ชายคนที่นอนไม่หลับ เป็นองค์จักรพรรดิงั้นเรอะ ไหนเขาบอกว่าตัวเองทำงานที่พระราชวังยังไงล่ะ การที่เขาเรียกเธอมาที่นี่แสดงว่าเขาจะต้องรู้เรื่องที่เธอเอาตราประทับไปขายแล้วใช่ไหม..

จูเลียนจบเม้มริมฝีปากเข้าหากันด้วยความอับจนหนทาง

“คนอื่นๆ ออกไปก่อนเถอะ..”

เมื่อองค์จักรพรรดิกล่าวเช่นนั้นทหารมากมายก็กำลังจะออกไปจากห้องนี้ คาลอสเองก็กำลังจะออกไปเหมือนกันแต่จูเลียนจับมือของเขาเอาไว้แน่น พร้อมกับส่งสายตาน่าสงสารมาให้

“เจ้าก่อเรื่องอะไรเอาไว้ก็รับผลที่กระทำเองสิ ปล่อยข้า..”

“พี่ต้องช่วยข้าสิ ข้าอุตส่าห์ไว้ใจเรียกพี่ว่าพี่เขยนะ”

คาลอสทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกอยู่พักหนึ่ง และเมื่อไม่เห็นองค์จักรพรรดิกล่าวคำไล่เขาออกไปเขาก็เลยนั่งอยู่เช่นนั้นแบบเนียนๆ

“เข้าเรื่องเลยก็แล้วกัน ข้าต้องการให้เจ้าอยู่ที่นี่นะนักบุญหญิง แน่นอนว่าการอยู่เพื่อรับใช้ข้านั้นมันจะสบายมากกว่าที่เจ้าอยู่ที่วิหารเยอะเลย เจ้าจะได้รับการดูแลที่ดีและเงินทองเท่าที่เจ้าต้องการ..”

จูเลียนอ้าปากค้าง ที่องค์จักรพรรดิกำลังสั่งให้เธอรับใช้พระองค์งั้นรึ เธออายุไม่ถึง18เลยด้วยซ้ำ พึ่งจะผ่าน 17 มาเดือนเดียวเอง สุดท้ายพระองค์ก็เป็นตาแก่ตัณหากลับสินะ..

“ข้า..อ่า หม่อมฉันยังไม่ผ่านพิธีบรรลุนิติภาวะเลยนะเพคะ อีกทั้งหม่อมฉันไม่ได้ต้องการเป็นสนมของพระองค์..”

เมื่อจูเลียนกล่าวคำว่าสนมออกมา โอฟีเลียก็สำลักน้ำชาที่ดื่มจนไอออกมาเสียงดัง

ส่วนองค์จักรพรรดิซิลเวสเตอร์ พระองค์ทรงแย้มยิ้มออกมาด้วยความขบขัน

“ให้ตายสิ ข้าไม่ได้ให้เจ้าเป็นสนมสักหน่อย อย่างที่เจ้ารู้ข้ามีอาการนอนไม่หลับที่รุนแรงมากๆ ข้าอยากให้เจ้าช่วยข้าจนกว่าข้าจะมอบตำแหน่งนี้ให้หลานชายเสร็จสิ้น เมื่อข้าลงจากตำแหน่งขององค์จักรพรรดิ ข้าก็จะได้ออกไปจากพระราชวัง เมื่อนั้นมนตร์ดำมากมายที่หมายจะเอาชีวิตของข้าคงจะหมดลงไปแล้ว สองปีเท่านั้นอยู่รักษาข้าแค่สองปี ข้าจะมอบค่าตอบแทนให้เจ้าอย่างงาม”

ดวงหน้างามของจูเลียนแดงระเรื่อเมื่อเธอเข้าใจคำว่ารับใช้ไม่ตรงกันกับองค์จักรพรรดิ ข้อเสนอของพระองค์มันดีมากที่สุดเท่าที่จะดีได้ เธอไม่ต้องทำงานอย่างหนักในวิหารและไม่ต้องระแวงว่าคาดินันจะบุกเข้าห้องของเธอเมื่อไหร่ เธอจะปลอดภัยอยู่ที่นี่กับเงินทองมากมายเท่าที่ต้องการ

แต่ว่าท่านแม่ที่กำลังรอคอยความตายของเธอล่ะ เธอจะทอดทิ้งท่านแม่เอาไว้ที่วิหารคนเดียวได้อย่างไรกัน

“เข้าไปไม่ได้นะครับท่านเซอร์!!”

เสียงนั้นดังขึ้นมาหน้าประตูห้องโถงรับรองก่อนที่ประตูจะถูกเปิดออกมาอย่างไม่เต็มใจเท่าไหร่นัก ใบหน้าของชายวัยกลางคนชุ่มโชกไปด้วยหยาดเหงื่อ

เขาเดินเข้ามาในห้องโถงก่อนจะคุกเข่าเบื้องหน้าองค์จักรพรรดิ

“ขอฝ่าบาทโปรดเมตตาบุตรีทั้งสองของกระหม่อมด้วยพ่ะย่ะค่ะ”

เซอร์เกรทกล่าวพร้อมกับก้มศีรษะลงจนแทบจะติดพื้น โอฟีเลียเบนสายตาไปมองทางอื่น บอกตามตรงว่าเธอไม่อยากเห็นบิดาตัวต้นเรื่องเลวร้ายทั้งหมดเลย

ส่วนจูเลียน ดวงตาของเด็กสาวเบิกกว้างนี่คือครั้งแรกที่เธอได้เห็นท่านพ่อใกล้ๆ..ท่านพ่อที่ทอดทิ้งเธอและท่านแม่อย่างไม่ไยดี พ่อที่ทำให้ท่านแม่ของเธอถูกตราหน้าว่าเป็นชู้ พ่อที่ทำลายทุกสิ่งทุกอย่างของท่านดัชเชสและมารดาของเธอในเวลาเดียวกัน พ่อผู้เห็นแก่ตัวคนนั้นที่เธออยากจะพบเจอเขาสักครั้งในวันนี้เธอได้พบเจอเขาแล้ว

มือที่กำแน่นของจูเลียนนั้นบอกกล่าวความรู้สึกของนางได้ดี องค์จักรพรรดิมองหน้าของเซอร์เกรทด้วยแววตาเรียบเฉย

“เซอร์มาก็ดีแล้ว ข้ากำลังหารือเรื่องของนักบุญหญิงผู้เป็นมารดาของจูเลียนอยู่พอดี นางกำลังจะมาเป็นผู้ช่วยของข้า แต่ยังติดเรื่องไม่มีใครดูแลมารดาของนาง เช่นนั้นก็ดีเลยการปรากฏตัวของเซอร์ทำให้เราเบาใจ เรื่องมารดาของเจ้าได้ข้อสรุปแล้วนะจูเลียน ข้าจะสั่งให้ทหารไปเก็บของใช้ของเจ้ามาที่นี่ในทันที..”

จูเลียนกำมือแน่น เธอเงยหน้าขึ้นเพื่อมองสบตากับองค์จักรพรรดิ

“ไม่เป็นไรเพคะ ข้าวของทุกอย่างที่วิหารรบกวนพระองค์ให้ทหารขนไปทิ้งเลยน่าจะดีกว่า..หม่อมฉันไม่ต้องการให้มีเศษเสี้ยวของความทรมานในการใช้ชีวิตหลงเหลืออยู่..”

จูเลียนหันไปหาท่านพ่อของเธอก่อนจะยกยิ้มขึ้นมา

“ฝากท่านพ่อดูแลท่านแม่ด้วยนะคะ”