33.ข้อแลกเปลี่ยน

เมื่อได้ยินคำถามนั้นทหารที่รับผิดชอบต่อคดีนี้ก็ยินยอมส่งมอบตราสัญญาลักษณ์ให้กับเลดี้แอเรียนา

เรือนผมสีแดงนั่นทำให้สตรีผู้นี้โดดเด่นมากกว่าใครที่เขาเคยพบเห็นความงดงามที่ไม่มีใครรู้จักภายใต้ชื่อของแอเรียนา ทหารคนอื่นในที่แห่งนี้ก็อยู่ในอาการเหม่อลอยเช่นเดียวกันกับเขา

โอฟีเลียยื่นมือไปรับตรานั้นมาตรวจดู เธอไม่อยากจะคิดแบบนี้เท่าไหร่เพราะว่านี่มันไม่ได้เป็นไปตามเนื้อเรื่องในนิยายเลย คนรักของจูเลียนจะต้องเป็นองค์รัชทายาทซึ่งเป็นหลานขององค์จักรพรรดิองค์ปัจจุบัน ในความคิดของเธอมันไม่แปลกหรอกที่จูเลียนและองค์รัชทายาทจะพบเจอกัน เรื่องราวแสนโรแมนติก มันเกิดขึ้นได้อยู่แล้วในนิยายเรื่องนี้

“ในเมื่อเจ้าบอกว่าชายผู้นั้นให้เจ้านำตรานี่มอบให้ทหารที่หน้าประตู พวกทหารก็จะพาเข้าไปพบเขาเพื่อรับรางวัลใช่หรือไม่”

จูเลียนพยักหน้า

“ข้ารู้ว่าข้าผิดที่เอามันไปขาย แต่เพราะว่าข้าไปไม่อยากไปที่พระราชวัง พี่คะ..ข้าผิดไปแล้วจริงๆ พี่อย่าโกรธข้าเลยนะคะ”

คาลอสส่งผ้าเช็ดหน้าของเขาให้กับนักบุญหญิงจูเลียน

“ตั้งสติก่อนเถอะครับ แล้วก็หากอยากรู้ว่าตรานี่เป็นของใครเราก็แค่เอาตรานี่เดินทางไปที่พระราชวัง ข้าหวังอย่างยิ่งว่าทหารที่รับผิดชอบคดีนี้จะอนุญาตและไปด้วยกันกับเรา”

ความคิดของโอฟีเลียไม่ได้แตกต่างจากความคิดของ คาเซลเลย เธอต้องเดินทางไปที่พระราชวังเพื่อไปพบเจ้าของตราประทับตัวจริง

เหล่าทหารมองหน้ากันก่อนที่หัวหน้าทหารจะก้าวเท้าเดินออกมา

“หากว่านั่นคือความต้องการของเลดี้ข้าก็ยินดีอย่างยิ่งที่จะทำตามครับ”

เซอร์บรูคลินเดินเข้ามาหาโอฟีเลียพร้อมกับรอยยิ้ม เขาปรายสายตามองหน้าของคาลอส ตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ชายหนุ่มผู้นี้เป็นได้มากสุดก็แค่ผู้ช่วยเท่านั้นไม่มีทางเป็นคนรักของเลดี้แอเรียนาหรอก เขาเห็นชื่อของเลดี้แอเรียนาผ่านๆในรายชื่อของสตรีที่จะเข้าร่วมพิธีบรรลุนิติภาวะที่ใกล้จะถึง หากโชคดี การที่เขาลงมือช่วยเหลือในครั้งนี้เขาอาจจะได้เป็นคู่ควงของสาวงามเช่นนางก็ได้

“ขอบคุณค่ะท่านเซอร์”

“มาทางนี้เลยครับเลดี้..”

เขายื่นมือให้โอฟีเลียจับ เธอหันไปมองคาเซลก่อนจะเอ่ยปากบอกให้เขาอยู่ที่นี่เพื่อช่วยดูแลให้จูเลียนสงบสติอารมณ์ด้วย

แน่นอนว่าพระราชวังไม่ไกลจากค่ายทหารสักเท่าไหร่ แค่เราเดินเท้าไปไม่ถึงสิบนาที เซอร์บรูคลินก็พาเธอมาถึงที่ด้านหน้าประตูพระราชวัง

“พวกเจ้าช่วยดูตรานี่ให้หน่อยสิ ว่ามันคือตราประทับของจริงหรือไม่”

ทหารที่เฝ้าประตูของพระราชวังรับตราประทับนั้นไปตรวจสอบ หน้าที่ของทหารเหล่านั้นคือการจำแนกตราประทับอยู่แล้ว เพราะอย่างนั้นพวกเขามองแค่แวบเดียวก็สามารถดูได้แล้วว่านี่คือตราประทับของจริง

“นี่คือตราประทับขององค์จักรพรรดิครับ เชิญท่านทั้งสองเข้าไปพบพระองค์ได้เลย”

โอฟีเลียไม่รู้ว่าจะดีใจหรือว่าเสียใจดีที่นี่คือตราประทับของจริง เพราะมันหมายความว่าจูเลียนและองค์จักรพรรดิซิลเวสเตอร์ซึ่งเป็นท่านอาขององค์รัชทายาทนั้นน่าจะมีพรหมลิขิตเกิดขึ้นมาระหว่างคนทั้งสอง

เธอเดินเข้าไปในพระราชวังพร้อมกับเซอร์บรูคลิน และเมื่อมาถึงห้องโถงรับรองขนาดใหญ่ โอฟีเลียก็รู้สึกประหม่าไม่น้อยเลย เธอไม่ได้แต่งกายให้เหมาะสมกับการเดินเข้ามาในพระราชวังเลยแม้แต่นิดเดียว ชุดเดรสเรียบๆ ของเธอนั้นทำให้เหมือนกับเธอไม่ใช่คนที่จะสมควรมาที่นี่

“ถวายความเคารพแก่ดวงอาทิตย์ของจักรวรรดิ..”

องค์จักรพรรดิซิลเวสเตอร์เลิกคิ้วขึ้นมาเล็กน้อยเมื่อสตรีที่เดินทางมาหาเขาไม่ใช่นักบุญหญิงคนเมื่อวาน

“นักบุญหญิงผู้นั้นนางสั่งให้เจ้ามาแทนนางอย่างนั้นหรือ?”

“หามิได้เพคะฝ่าบาท..นักบุญหญิงผู้นั้นคือน้องสาวผู้ไม่รู้ความของหม่อมฉัน นางไม่กล้าเดินทางเข้ามาที่นี่เพราะอย่างนั้นด้วยความยังเด็กและคิดน้อยของนาง นางจึงนำตราประทับที่พระองค์มอบให้..ไปขายให้ร้านของเก่า”

เมื่อโอฟีเลียกล่าวจบเธอก็หลับตาลงเตรียมรับแรงกระแทกจากองค์จักรพรรดิในทันที แต่ปรากฏว่าแทนที่จะมีเสียงด่าของพระองค์ดังขึ้นมา พระองค์กลับหัวเราะขึ้นมาเสียงดังจนโอฟีเลียงงงวยกับสถานการณ์เบื้องหน้าไปหมด

“การกระทำเช่นนั้นก็สมเป็นนางดี คนอื่นๆ ช่วยออกไปก่อนได้ไหม ข้าอยากจะพูดคุยกับเลดี้ผู้นี้แบบเป็นการส่วนตัวน่ะ..”

เมื่อได้ยินคำกล่าวนั้น ในใจของโอฟีเลียก็รู้สึกได้ในทันทีว่ามันเร็วเกินไปที่เธอจะด่วนดีใจ พระองค์อาจจะไล่ผู้อื่นให้ออกไปหลังจากนั้นค่อยจัดการด่าเธอทีหลัง..

เธอยังคงคุกเข่าอยู่อย่างนั้นรอคอยจนคนอื่นๆ ในห้องโถงออกไป

“ลุกขึ้นมานั่งคุยกันเถอะ ข้าเองก็ไม่ได้วิเศษวิโสขนาดที่เจ้าจะก้มหน้าติดพื้นเพื่อพูดคุยกับข้า..หากอยากจะให้ข้าช่วยน้องสาวของเจ้าก็มานั่งคุยกันดีๆ เถอะ”

พี่สาวและน้องสาวอย่างนั้นหรือ แน่นอนว่าเขาไม่เคยเห็นสตรีผู้นี้มาก่อนในแวดวงของสังคม แต่สตรีที่มีเรือนผมสีแดงมีเพียงแต่ตระกูลแอเรียนาเท่านั้นเอง ตระกูลเก่าแก่ที่รอวันล่มสลายนั่นคือคำกล่าวถึงตระกูลแอเรียนา ข่าวการหย่าร้างของดัชเชสและดยุคนั่นโด่งดังมากพอสมควร และเท่าที่เขารู้ดัชเชสมีบุตรีเพียงคนเดียวเท่านั้น แสดงว่านักบุญหญิงผู้นั้นคือบุตรนอกสมรสอย่างนั้นสินะ..

แต่ถึงจะไม่ได้เกิดจากมารดาเดียวกัน เลดี้แอเรียนาก็ยินยอมเดินทางมาหาเขาถึงที่นี่เพื่อช่วยเหลือน้องสาวผู้มีมลทินของนาง แสดงว่าพี่น้องทั้งสองคนนี่ก็ไม่ได้เกลียดชังกันมากมายขนาดนั้น ตรงกันข้ามพวกนางทั้งสองคนกลับรักและผูกพันกันแบบหาไม่ได้ง่ายๆ

คนพี่สวยงามยากจะละสายตา คนน้องอ่อนหวาน ขี้เล่นและจริงใจ ช่างเป็นดอกไม้งามที่ชูช่อรอบุรุษมาเด็ดไปดมที่สวยงามที่สุดเลยก็ว่าได้ แต่ทว่าเขาไม่อยากได้ภรรยา..

พี่ชายของเขาตายในสนามรบ เพราะแบบนั้นตำแหน่งองค์จักรพรรดิจึงว่างเว้นเป็นการชั่วคราว เขาจำเป็นต้องขึ้นมานั่งในตำแหน่งขององค์จักรพรรดิแทนหลานชายที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ อีกสองปีเท่านั้นเมื่อองค์รัชทายาทมาร์โคพร้อมที่จะนั่งในตำแหน่งนี้ เขาจะต้องลงจากตำแหน่งเพื่อส่งคืนให้กับคนที่คู่ควร และเพราะต้องนั่งในตำแหน่งองค์จักรพรรดิเป็นการชั่วคราว ทำให้เขาต้องสาบานว่าจะไม่แต่งงานและมีคู่ชีวิต เพื่อป้องกันไม่ให้เรื่องเลวร้ายเกิดขึ้น นั่นคือสาเหตุว่าทำไม องค์จักรพรรดิซิลเวสเตอร์ถึงไม่มีจักรพรรดินี

“ข้ารู้ว่าเลดี้ต้องการสิ่งใด ท่านต้องการให้ข้าออกหน้าช่วยเหลือน้องสาวผู้ไร้เดียงสาของท่านใช่หรือไม่”

โอฟีเลียก้มหน้าลง

“มิมีสิ่งใดเล็ดลอดจากสายพระเนตรที่แสนยาวไกลของพระองค์ได้เลยเพคะ โปรดเมตตาจูเลียนด้วย”

ซิลเวสเตอร์ยกยิ้มขึ้นมา

“ก็ได้ข้าจะออกหน้าช่วยเหลือ แต่ทว่าข้ามีข้อแลกเปลี่ยน..”