24.เริ่มต้น

ลีออนจัดปกเสื้อของเขาให้เข้าที่อีกครั้ง เขาไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมตัวเองถึงได้รู้สึกประหม่ามากขนาดนี้ เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้เขาได้รับจดหมายจากเลดี้แอเรียนาว่านางต้องการพบเจอเขา เพื่อขอโทษเรื่องที่เธอทำเสียมารยาทในการปฏิเสธเขาเรื่องที่อาม่อนสั่งให้เขาไปเป็นคู่ควงของเธอ

เขาไม่ได้โกรธเคืองที่ได้รับจดหมายปฏิเสธจากพ่อบ้านของแอเรียนาเลย ตรงกันข้ามเขากลับโทษตัวเองที่กระทำการบุ่มบ่ามบุกไปหาเธอถึงคฤหาสน์ในทันทีที่ตัวเองถูกไหว้วานให้เป็นคู่ควงของเธอ การกระทำที่เต็มไปด้วยความใจร้อนของเขาอาจจะทำให้เธอไม่สบายใจก็เลยสั่งให้พ่อบ้านเขียนจดหมายมาเพื่อปฏิเสธเขา

แต่ในวันนี้เธอกำลังจะเดินทางมาหาเขา ให้ตายเถอะหัวใจของเขามันกำลังเต้นแรงเพียงแค่คิดว่าตัวเองจะได้พบเธอเขาก็ประหม่าเสียจนไม่รู้ว่าจะต้องทำเช่นไร..

“ไม่ทราบว่าท่านใช่ท่านบารอนคอนเนอร์ไหมคะ”

เพนนีเดินเข้ามาทักทายลีออนที่กำลังนั่งอยู่

“ใช่ครับ ข้าคือบารอนคอนเนอร์ที่นัดหมายกับเลดี้แอเรียนาเอาไว้”

เพนนีก้มหน้าลงเล็กน้อย

“เช่นนั้นเชิญข้าไปที่ห้องส่วนตัวทางนี้ได้เลยค่ะ พอดีว่าคุณหนูของข้าไม่ชอบสถานที่ที่มีคนพลุกพล่านมากเท่าไหร่ข้าก็เลยจองห้องส่วนตัวเองไว้”

ลีออนเดินตามผู้ช่วยของเลดี้แอเรียนาไปด้วยฝ่ามือที่อดสั่นไม่ได้เลย เขาอาจจะเก่งกาจเรื่องการหาเงิน แต่เรื่องการพูดคุยกับสตรีเขาไม่มั่นใจในตัวเองเท่าไหร่นัก

เมื่อประตูไม้เปิดออก สิ่งแรกที่ลีออนเห็นคือใบหน้าที่เขาต้องอ้าปากค้างเมื่อพบเจอเจ้าของเรือนผมสีแดงที่กำลังนั่งอยู่บนโซฟาตัวยาว

ในภาพวาดที่จิตรกรชื่อดังมอบให้เขายังไม่สามารถเก็บเกี่ยวความงดงามจากใบหน้าของเลดี้แอเรียนาได้เลยแม้สักส่วนเดียว ตัวจริงของนางงดงามกว่าภาพวาดร้อยเท่าเห็นจะได้ ผิวกายที่ขาวเนียนละเอียด ดวงตากลมโตและแพรขนตางอนงามนั่นกำลังจ้องมองเขาอยู่ ริมฝีปากอวบอิ่มแย้มยิ้มออกมาเล็กน้อย

“สวัสดีค่ะท่านบารอน ข้าขออภัยในการปฏิเสธที่เสียมารยาทนั้นด้วยนะคะ”

กว่าเขาจะหาเสียงของตัวเองพบเจอ ผู้ช่วยของเลดี้แอเรียนาก็เดินทางออกไปจากที่ห้องนี้แล้ว เขานั่งลงตรงข้ามเธอ และลีออนไม่รู้เลยว่าในช่วงเวลานั้นเขาทำสีหน้าแบบไหนอยู่

“มะ..ไม่เป็นไรเลยครับเลดี้เป็นข้าเองที่กระทำการเสียมารยาทไปหาท่านโดยมิได้นัดหมายล่วงหน้า..”

โอฟีเลียส่งยิ้มให้กับบารอนคอนเนอร์ เขาดูหล่อเหลามากกว่าที่เธอเห็นในหน้าหนังสือพิมพ์ เรือนผมสีทองสว่างที่ทำให้ภาพลักษณ์ของเขาเหมือนกับพระเอกของนิยายสักเรื่องหนึ่ง

“ข้าได้ยินมาจากท่านพี่อาม่อนว่าท่านบารอนเก่งกาจเรื่องการทำการค้ามากทีเดียว และข้าเองก็ดูแลกิจการของแอเรียนามาตั้งแต่ยังเด็ก เพราะแบบนั้นข้าก็เลยอยากจะขอคำแนะนำจากท่านบารอนบ้าง..”

ลีออนรู้สึกเหมือนกับว่าหัวใจของเขากำลังเต้นรัวจนแทบจะทะลุออกมาจากอก นี่คืออาการตกหลุมรักไม่ผิดอย่างแน่นอน มันคือรักแรกพบที่เกิดขึ้นมาจากที่เขาเห็นรูปวาดของเธอในแผ่นกระดาษที่อาม่อนส่งให้ และพอมีโอกาสได้มาเห็นตัวจริงของโอฟีเลีย นั่นยิ่งตอกย้ำความรู้สึกของลีออนให้ชัดเจนมากยิ่งขึ้นไปอีก

“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ ข้าก็แค่..หาในสิ่งที่มีคนต้องการซื้อมาขายก็เท่านั้นเอง”

โอฟีเลียมองหน้าเขาอีกครั้งหนึ่ง จุดประสงค์ของการมาที่นี่เพราะเธอค่อนข้างมั่นใจว่าบารอนคอนเนอร์จะต้องสนใจในตัวของเธอบ้างไม่มากก็น้อย เพราะแบบนั้นเธอจึงคิดจะใช้เขาทำงานในส่วนที่เธอไม่สามารถทำได้

“อย่างนั้นเองสินะคะ ข้าได้ยินชื่อของกลุ่มการค้าเทอรันมาพักใหญ่ๆ แต่ยังไม่มีโอกาสได้พบกับเจ้าของกลุ่มการค้านั้นเลย..คงจะดีหากว่าท่านบารอนออกหน้าช่วยเหลือให้ข้าได้เจรจาธุรกิจกับเจ้าของกลุ่มการค้าเทอรัน”

ลีออนชะงักเล็กน้อย เขาและกลุ่มการค้าเทอรันรู้จักกันก็จริงอยู่แต่ว่ามันคือการรู้จักกันแบบผิวเผิน แบบน้ำพึ่งเรือเสือพึ่งป่าในฐานะของนักธุรกิจ

“เรื่องนั้น...”

“ข้าจะขายที่ดินค่ะ ข้าอยากจะขายที่ดินให้ได้ราคาดีมากที่สุดเพราะอย่างที่ท่านบารอนเห็น แอเรียนายากจนมากพอสมควร และข้าจะต้องเข้าร่วมพิธีบรรลุนิติภาวะอีกไม่กี่เดือนข้างหน้านี้ คฤหาสน์ของข้าทรุดโทรมยิ่งนักข้ารับใช้ก็มีน้อย ข้าไม่อยากจะให้ท่านแม่ต้องเสียชื่อเสียง อีกทั้งข้ายังตั้งใจเอาไว้ว่าจะแต่งงาน แต่การแต่งงานกับบุรุษสักคนจะต้องมีค่าสินสอดที่ต้องมอบให้ครอบครัวของอีกฝ่าย ข้าจะต้องจัดเตรียมเรื่องนั้นเอาไว้ให้พร้อม..ท่านบารอนพอจะเข้าใจข้าไหมคะ”

ไม่มีใครล่วงรู้ว่าแอเรียนาครอบครองที่ดินอยู่กี่แปลงนอกจากคนของเทอรัน เพราะทุกครั้งที่มีการประมูลเกิดขึ้น เพนนีจะใช้ชื่ออื่นในการประมูลไปเรื่อยๆ ในสายตาของชนชั้นสูงต่างมองว่าแอเรียนาคือตระกูลยากจน รวมไปถึงท่านป้าและท่านพี่อาม่อนด้วย เพราะแบบนั้นพวกเขาถึงได้ส่งของมาให้เธอมากมายอย่างไม่รู้จักหยุดหย่อน

ใบหน้าของลีออนขึ้นเป็นสีแดงระเรื่อ

“เป็นแบบนั้นเองสินะครับ แล้วเลดี้ต้องการขายที่ดินในราคาเท่าไหร่กันครับ ให้ข้าซื้อเอาไว้...”

ริมฝีปากของโอฟีเลียแสยะยิ้มออกมาในทันที

“หากมีข่าวลือว่าแอเรียนาขายที่ดินออกไป ชื่อเสียงของข้าจะต้องป่นปี้อย่างแน่นอนค่ะ ข้าไม่อยากกลายเป็นตัวตลกในแวดวงสังคมเพราะแบบนั้นข้ารบกวนให้ท่านบารอน บอกกล่าวกับเจ้าของกลุ่มการค้าเทอรันว่าที่ดินแปลงนี้ท่านเป็นผู้ขายได้ไหมคะ แล้ววันที่เขาเรียกตัวท่านไปเจรจาเรื่องราคาข้าค่อยไปกับท่าน”

ลีออนคิดว่าเขากำลังมองเห็นความยากลำบากของสตรีผู้หนึ่ง นางคือสตรีที่เขาชอบเพราะแบบนั้นจะไม่ยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือก็คงจะไม่ได้

“ข้าจะออกหน้าเพื่อช่วยเหลือเลดี้เองครับ ท่านไม่ต้องเป็นกังวลไป”

เธอสามารถใช้ชื่อของบารอนคอนเนอร์ในการขายที่ดินได้อยู่แล้วเพราะว่าเขาคือนายหน้าค้าที่ดิน ลีออนไม่ได้ซื้อที่ดินเก็บเอาไว้เพื่อเกร็งราคาเหมือนกับแอเรียนาและเทอรัน แต่เขาเป็นนายหน้าที่จะได้รับส่วนแบ่งจากการขายที่ดิน

“ท่านบารอนไม่ต้องเป็นกังวลนะคะ เรื่องส่วนแบ่งข้าจะแบ่งให้ท่านอย่างงามเลย”

เขาส่งยิ้มให้เธอด้วยรอยยิ้มที่แสนอ่อนโยน

“เรื่องนั้นไม่เป็นไรหรอกครับ อาม่อนคือสหายรักของข้า เลดี้ที่เป็นน้องสาวของเขาก็เหมือนกับน้องสาวของข้าด้วย..”

ค่อยๆ เดินเข้าหาทีละก้าว เดินช้าๆ และก้าวไปหาเธอด้วยความมั่นคงน่าจะดีกว่า เลดี้แอเรียนาไม่ได้อ่อนต่อโลกอย่างที่เขาเข้าใจ เธอเก่งกาจมากกว่าที่เขาคิดเอาไว้ซะอีก ว่าแต่ทำไมจะต้องเป็นกลุ่มการค้าเทอรันกันนะ..