22.ไม่ได้นับ NC

เขามุดหน้าลงไปอย่างใจร้อนเพื่อซุกใบหน้าเข้าไปในขาที่กางออก ลิ้นของเขาตวัดอย่างชำนาญและหิวกระหายจนเธอแอ่นสะโพกขึ้นมาแบบไม่รู้ตัว

พอละออกมาจากตรงนั้นมุมปากของเขาก็เปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำ คาลอสกำแก่นกายที่พร้อมนานแล้วดันเข้าไปอย่างไม่รอช้า การสอดกระแทกรวดเร็วป่าเถื่อนเหมือนกับที่ละเลงลิ้นอยู่เมื่อครู่

ส่วนกลางเบียดชิดชนกันซ้ำๆ เธอยกขาขึ้นมาเกี่ยวเอวเขาสองข้าง พร้อมกับหวีดร้องอย่างไม่อาจอดกลั้น

ใบหน้าของคาลอสคลอเคลียกับใบหน้างามของเธอ ความซ่านกระสันดึงให้ทั้งคู่แอ่นเข้าหากันอย่างเร่าร้อน

“อ่า..คาเซล อื้อ!”

“ข้าบอกแล้วไงว่าครั้งนี้มันจะไม่เจ็บ ดีกว่าเมื่อวานเยอะเลยใช่ไหมครับ”

เขาพรมจูบทั่วใบหน้าด้วยความหลงใหลอันไร้ที่สิ้นสุด โอฟีเลียในสายตาของคาลอสเธอสวยมากเหลือเกิน เรือนผมสีแดงที่ดูยุ่งเหยิงนั่น ริมฝีปากที่เผยอออกมาเล็กน้อยมันบวมแดงเพราะถูกเขาดูดแรงๆ เมื่อครู่ ราวกับว่ามิใช่มนุษย์

โอฟีเลียราวกับเป็นภาพวาดที่ถูกสรรค์สร้างมาจากจิตรกรฝีมือดี เธอเป็นเช่นนั้นจริงๆ เหมือนเป็นดอกกุหลาบที่โดดเด่นมากที่สุดท่ามกลางดอกลิลลี่สีขาวนวล

ร่างกายของเขาเคลื่อนไหวรุนแรงเช่นเดียวกับสีหน้าที่บ่งบอกให้รู้ว่าตื่นตัวจนแทบไม่ไหว ทุกครั้งที่เขาเคลื่อนไหวมันเหมือนกับร่างกายของเธอถูกไฟฟ้าช็อต

ความรู้สึกแปลบปลาบแล่นริ้วขึ้นมาตามสีข้าง แรงปรารถนาซัดสาดไปทุกหนทุกแห่งจนมันเกินกว่าที่ร่างกายของเธอจะรับไหว

เสียงหอบหายใจถี่กระชั้น ความตื่นตัวของเขาเสียดสีกับด้านในโพรงอ่อนนุ่มที่กำลังบีบรัดอย่างรุนแรงทำท่าว่าจะถึงในทันที

เขาอุ้มเธอขึ้นมาแล้วพาเธอไปที่เตียงโดยที่ส่วนนั้นยังคงสอดค้างเอาไว้เช่นนั้น คาลอสดึงรั้งแก่นกายของเขาออกมาอย่างช้าๆ

โอฟีเลียมองหน้าเขาด้วยแววตาเสียดาย

เธอทำท่าจะลุกขึ้นเพราะคิดว่าเรื่องราวของเราจะจบลงเพียงเท่านี้ แต่ทว่าคาลอส กลับกดเธอลงไปบนเตียงอีกครั้งหนึ่ง

เธอรู้สึกโล่งได้ไม่นานปลายยอดก็เสียบเข้ามาใหม่อีกครั้ง

“มันไม่จบลงง่ายๆ หรอกโอฟีเลีย ต้องโทษตัวเองนะที่เจ้าอร่อยมากขนาดที่ข้าไม่อยากจะหยุดกินเลย”

ภายในกระตุกเกร็งกับความรุนแรงที่ได้รับจนเผลอบีบรัดส่วนสำคัญโดยไม่ได้ตั้งใจ

“อ๊ะ..คาเซล”

เขาชอบที่เธอเรียกชื่อของเขาออกมาในช่วงเวลาที่เธอดูท่าจะอดกลั้นกับความสุขสมเหล่านั้นไม่ไหว แต่มันคงจะดีหากว่าเธอเรียกชื่อที่แท้จริงของเขาออกมา

“ทำไม จะเสร็จอีกแล้วเหรอ..ครั้งนี้รอบที่เท่าไหร่แล้วล่ะครับ..”

ร่างกายถูกสอนให้รู้และจดจำตามการรอคอยที่ปลุกเร้าอารมณ์ขั้นต่อไปอย่างคาดหวัง เธอรู้สึกได้ถึงเสียงเต้นของหัวใจ ความร้อนจากร่างกาย ลมหายใจสั่นๆ ของกันและกัน

ช่องทางบีบรัดจนสัมผัสได้ถึงรูปร่างลักษณะและขนาดอันใหญ่โตของอีกฝ่าย โอฟีเลียรู้สึกว่าส่วนนั้นของเขามันกำลังขยายใหญ่ขึ้นก่อนที่จะสัมผัสได้ถึงคลื่นความร้อนที่ซัดสาดเข้ามายังส่วนที่ลึกที่สุดของร่างกาย

“อื้อ..”

เขาส่งเสียงร้องครางออกมา ในใจของคาลอสรู้สึกสุขโดยที่ไม่สามารถหาสิ่งใดมาอธิบายได้ สัญญาณแห่งความปริ่มเปรมเอ่อล้นขึ้นมาในร่างกาย

เขาโอบกอดโอฟีเลียเอาไว้แน่นในอ้อมแขน เขาไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าร่างกายของตัวเองจะสามารถสุขสมได้ง่ายๆ เช่นนี้ หรือเพราะว่าอีกฝ่ายคือโอฟีเลียกันนะ..

“คาเซล..ปล่อย”

เธอดิ้นไปมาในอ้อมแขนของเขาเพื่อที่จะลุกขึ้นไปล้างตัว แต่คาเซลก็ไม่ยินยอมปล่อยมือของเขาออกจากร่างกายของเธอเลย

“ยังไม่ต้องไปอาบน้ำหรอกครับ เพราะอีกเดี๋ยวมันก็จะต้องเลอะอีก ข้าตั้งใจเอาไว้แล้วว่าจะทำมากเท่าที่ทำได้..”

เขากล่าวพร้อมกับขยับเอวกระทั้นกายเข้าไปช้าๆ ส่วนนั้นที่พึ่งปลอดปล่อยออกไปทำท่าจะขยายตัวขึ้นมาในร่องรักของเธออีกแล้ว

โอฟีเลียประท้วงเขาทางสายตาแต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้คาลอสยินยอมปล่อยมือเธอให้เป็นอิสระ เขาส่งยิ้มที่แสนยียวนให้กับโอฟีเลีย

“หากง่วงก็นอนได้เลยนะครับ หรือหากอยากเปลี่ยนมาอยู่ด้านบนก็บอกได้เลย..”

สิ่งที่โอฟีเลียทำคือการมองหน้าเขา ด้วยใบหน้าที่ขึ้นเป็นสีแดงระเรื่อ ความสามารถของเราสองคนมันแตกต่างกันมากจริงๆ หลังจากนั้นสามวันทั้งเธอและคาเซลก็ไม่แยกจากกันเลยแม้แต่นิดเดียว ในขณะที่ฝนด้านนอกตกลงมาอย่างหนัก เสียงร้องครางของโอฟีเลียเองก็เปล่งออกมาแข่งกับเสียงของฝนอย่างไม่มีใครยอมใคร

เช้านี้คือเช้าแรกที่โอฟีเลียพบเจอว่าแสงแดดกำลังสาดส่องเข้ามาในบ้านหลังน้อยแห่งนี้ เธอตื่นทีหลังคาเซลอยู่เสมอ และภาพที่เห็นจนชินตาคือเขามักจะกำลังวุ่นวายทำนุ่นนี่อยู่ในครัว

“มาทานมื้อเช้าสิครับ วันนี้เราจะได้ออกไปจากที่นี่แล้ว”

เขาเดินมาหาเธอพร้อมกับจุมพิตลงบนหน้าผาก เธอส่งยิ้มให้เขาเช่นเคย ช่วงเวลาแสนหวานกำลังหมดลงราวกับการลืมตาตื่นขึ้นมาจากความฝัน เราเดินไปทางมุ่งหน้าสู่ทิศเหนือด้วยกัน และคนที่รอคอยต้อนรับเราอยู่นั้นคือเพนนีที่กำลังวิ่งไปมาด้วยอาการเป็นห่วง

นางโผกอดโอฟีเลียด้วยความคิดถึง

“ข้าพยายามที่จะเข้าไปตามหาคุณหนูแต่กลับมีพายุเกิดขึ้นมาอย่างกะทันหัน ท่านปลอดภัยดีใช่ไหมคะ..”

เพนนีเอ่ยถามออกมาด้วยใบหน้าที่รู้สึกเป็นห่วง ทว่ายังไม่ทันที่คุณหนูของเธอจะได้เอ่ยคำใดสายตาของเพนนีก็เหลือบไปเห็นรอยสีแดงบนคอของคุณหนู อย่างไม่ต้องบอกเลยว่าใครเป็นผู้ทำรอยพวกนี้ลงบนร่างกายที่แสนล้ำค่าของคุณหนู เธอเหลือบมองใบหน้าของคาเซลพบว่าเขามีสีหน้าเรียบเฉยมากกว่าที่คิดเอาไว้

หลายๆ อย่างมันบอกเธอถึงความแปลกประหลาดของเรื่องที่เกิดขึ้น ไม่รู้ทำไมเหมือนกันเธอถึงคิดว่าเบนจามิน ผู้แทนกลุ่มการค้า เทอรันกำลังพยายามกักขังเธอเอาไว้ ไม่ให้เธอไปช่วยคุณหนู เพนนีกำลังภาวนาในใจว่าไม่ให้เหตุการณ์ในครั้งนี้เกี่ยวข้องกับกลุ่มการค้าเทอรัน และไม่ให้มันเกี่ยวข้องกับคาเซลด้วย

“เราเดินทางกลับไปที่คฤหาสน์กันเถอะค่ะ โชคดีมากเหลือเกินที่ท่านดัชเชสไม่อยู่ ไม่อย่างนั้นท่านจะต้องตกใจมากแน่ๆ”

โอฟีเลียส่งยิ้มจางๆ ให้กับเพนนี

“ว่าแต่แผลของเจ้าพวกนี้ใครเป็นคนทำแผลให้อย่างนั้นหรือเพนนี”

เพนนียกมือขึ้นมาแตะลงบนแผลที่ศีรษะของตัวเอง

“ในวันนั้นข้าวิ่งหนีไปตามที่คาเซลกล่าว จะเรียกว่ามันคือความโชคดีได้ไหมก็ไม่รู้ เพราะว่าข้าพบเจอกับเบนจามิน ผู้แทนกลุ่มการค้าเทอรัน เขาให้ความช่วยเหลือพาข้าไปหาหมอค่ะ”

คาลอสปรายตามองหน้าของโอฟีเลียเพื่อลอบมองสีหน้าของเธอ ว่าเธอจะนึกสงสัยเรื่องนั้นหรือไม่ แต่ปรากฏว่าโอฟีเลียมีสีหน้าเรียบเฉยมากกว่าที่เขาคิดเอาไว้..

“เช่นนั้นเราจะต้องขอบคุณทางกลุ่มการค้าเทอรันแล้ว..ที่เขามีน้ำใจช่วยเหลือ”