21.มากกว่านี้สิ NC

จุมพิตแสนหวานของคาเซล ปลุกให้เธอตื่นขึ้นมาจากการนอนหลับอย่างสบายอยู่บนเตียงนอน สิ่งแรกที่โอฟีเลียรู้สึกคืออาการปวดเมื่อยตามร่างกาย และเสียงของฝนที่กำลังโปรยปรายลงมาบนใบไม้และหลังคาอย่างแผ่วเบา

ใบหน้าของคาเซลกำลังยกยิ้มขึ้นด้วยความเอ็นดู เขายกแขนขึ้นมาแล้วโอบกอดเธอเอาไว้แน่นในอ้อมแขน

การปลุกเช่นนี้โอฟีเลียยังไม่ค่อยชินเท่าไหร่นัก แต่มันดูไม่เลวเลย

“ทานมื้อเช้าก่อนครับ แล้วค่อยนอนต่อ..”

เธอหลับตาลงแล้วซบใบหน้าลงบนไหล่กว้างของเขา

“คาเซล ไม่ใช่ว่าเราควรจะเดินทางกลับ..”

“ฝนกำลังตกลงมาที่ด้านนอก แถมลมยังแรงอีกด้วย ท่านคงไม่อยากจะเดินฝ่าพายุที่รุนแรงเช่นนั้นไปหรอกใช่ไหมครับ อาหารในบ้านนี้ยังพอมีมันฝรั่งหลงเหลืออยู่ หากว่าท่านไม่เบื่อซุปมันฝรั่งซะก่อนเราน่าจะอยู่ที่นี่กันได้อีกสักระยะ..จนกว่าพายุพวกนั้นจะหายไป”

ดวงตาสีอำพันของโอฟีเลียมองไปยังอาหารบนโต๊ะ มีซุปมันฝรั่งที่เหมือนกับเมื่อวานและเนื้อตากแห้งที่ผ่านการย่างไฟอ่อนๆ อาหารเช่นนั้นมันคืออาหารสำหรับนายพรานจริงๆ เพียงแต่ใครจะเก็บเนื้อย่างเอาไว้มากมายเช่นนี้กัน

พิษเศรษฐกิจที่มาจากสงครามที่พึ่งสงบลงทำให้ความเป็นอยู่ของชาวเมืองไม่ได้ง่ายเท่าไหร่ เนื้อคืออาหารราคาแพงที่ไม่ได้เอาไว้ทานในครัวเรือน สิ่งแรกที่ประชาชนต้องประหยัดคืออาหารการกิน แต่นายพรานเจ้าของที่นี่กลับซื้อเนื้อตากแห้งมาตุนเอาไว้..ดูท่าว่าเขาจะต้องเป็นชนชั้นสูงที่ร่ำรวยมากแน่ๆ

เธอปรายตามองหน้าของคาเซล ก่อนที่ริมฝีปากจะยกสูงขึ้น

“ข้ากำลังหิวอยู่พอดีเลย..”

เพราะไม่มีใครล่วงรู้ถึงตัวตนที่แท้จริงเจ้าของกลุ่มการค้าเทอรัน เพราะแบบนั้นจึงไม่มีเบาะใสใดๆ เกี่ยวกับคู่แข่งตัวร้ายของเธอเลย แต่อยู่ๆ เธอกลับได้ใบสัญญาในการแต่งงานมาจากเขา..

เราแข่งขันกันมาแทบเป็นแทบตาย แต่กลับจบง่ายๆ ด้วยการแต่งงานอย่างนั้นหรือ?

“ซุปนี่อร่อยมากเลย คาเซลหากว่ากลับไปที่แอเรียนาเจ้าจะต้องทำให้ข้าทานบ่อยๆ นะ”

คาลอสนั่งลงข้างๆ โอฟีเลีย เขาโอบเอวของเธอเอาไว้ก่อนจะหยิบเนื้อตากแห้งมาป้อนใส่ปากให้เธอ

“ได้ทั้งนั้นหากว่าท่านต้องการ”

โอฟีเลียหน้าแดงในทันที เธออ้าปากออกเพื่อทานเนื้อตากแห้งที่เขาป้อน

“เจ้าทำอาหารอร่อยทุกอย่างเลยรู้รึเปล่า”

เขาหัวเราะออกมาเบาๆ กับคำกล่าวชมเชยของเธอ

“ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ ที่ท่านคิดว่ามันอร่อย มันเป็นเพราะว่าท่านกำลังหิวต่างหากล่ะ”

เธอนิ่วหน้าเล็กน้อย ก่อนจะตักซุปขึ้นมาทาน

“เราอยู่ที่นี่ด้วยกันเลยดีหรือไม่..ในที่ที่มีแค่เจ้ากับข้าเท่านั้น”

คำกล่าวนั้นของโอฟีเลียส่งผลให้หัวใจของคาลอสกระตุกแรงๆ อย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เหมือนกับหยาดฝนชุ่มฉ่ำที่กำลังตกลงในหัวใจที่แห้งแล้ง

“เราอยู่ด้วยกันตลอดไปได้เลยครับ เพียงแต่ที่นี่ไม่เหมาะเท่าไหร่ มีอาหารเพียงพอที่เราจะอยู่อีกแค่สองวันเท่านั้น..ข้าปล่อยให้คุณหนูหิวโซไม่ได้หรอกนะครับ”

ในใจของโอฟีเลียมีคำถามเกิดขึ้นมากมาย แต่สิ่งที่เธอทำคือการยิ้มแย้มออกมาด้วยใบหน้าที่เอียงอายเล็กน้อย

เธอวางถ้วยซุปลงก่อนจะลุกขึ้นแล้วนั่งลงบนตักของเขา เธอกอดคอของคาเซลเอาไว้หลวมๆ เพื่อมองหน้าเขาในระยะประชิด

“ทำเช่นนี้หายเจ็บแล้วอย่างนั้นหรือครับ”

ฝ่ามือหนาลูบไล้ไปมาบนสะโพกของเธอ พร้อมกับดวงตาสีโลหิตที่ฉายแววลึกล้ำในทันที

“เมื่อครู่ข้าฝันล่ะคาเซล ข้าฝันว่าตัวเองได้แต่งงานกับท่านเจ้าของกลุ่มการค้าเทอรัน..”

เขายังคงยกยิ้มขึ้นมาด้วยสีหน้าที่ไม่เปลี่ยนไปเลย

“นี่ท่านคิดจะตอบตกลงในสัญญาการแต่งงานอย่างนั้นหรือครับ”

โอฟีเลียพรมจูบไปตามสันกรามของเขา ไล่ลงมาจนถึงซอกคอ..

“จะเป็นแบบนั้นได้ยังไงกัน ข้าไม่มีวันตอบตกลงในสัญญานั้นหรอก เพราะว่าข้ามีเจ้าแล้วนี่ เงินทองสำหรับข้ามันสำคัญมากก็จริงอยู่แต่เจ้าสำคัญมากกว่านะคาเซล”

เธอกล่าวออกมาด้วยเสียงแสนหวาน โอฟีเลียขบกัดลงไปในคอของเขาเบาๆ ทำให้คาเซลเปล่งเสียงร้องครางออกมาในลำคอ

ส่วนนั้นของเขาตื่นขึ้นมาในทันทีอย่างไม่ต้องปลุกเร้าใดๆ คาลอสสอดมือเข้าไปใต้กระโปรงของโอฟีเลียก่อนที่เขาจะถอดกางเกงซับในที่เธอสวมออกมา

“เรื่องนั้นมันก็จริง แต่ข้าไม่อยากทำให้ท่านพลาดโอกาสทองในการร่วมมือกับกลุ่มการค้าที่ใหญ่ที่สุดในจักรวรรดินี่ครับ ผู้แทนกลุ่มการค้าก็บอกแล้วว่าเขายินดีจะมอบที่ดินตรงท่าเรือเพื่อสร้างเป็นที่พักนักเดินเรือให้ท่าน เป็นของขวัญในการแต่งงาน..ข้าเป็นทาสที่ให้อะไรท่านไม่ได้สักอย่าง มีแต่จะดึงรั้งให้ท่านจมลงไปยังหุบเหวที่ลึกที่สุด”

เธอเผยอปากออกมาเล็กน้อยเมื่อปลายนิ้วที่ป้วนเปี้ยนอยู่ด้านนอกจมหายเข้าไปในร่องรัก แน่นอนว่าวันนี้มันไม่เจ็บแล้ว อาจจะเพราะเมื่อคืนเขาทำมากพอสมควรเลยทีเดียว คาเซลกดมันเข้ามาแม้กระทั่งในยามที่เธอหลับ โอฟีเลียไม่รู้ว่าตัวเองหลับไปตอนไหนด้วยซ้ำ เขาทรมานเธออย่างเลือดเย็นเป็นที่สุด ทว่าหากว่าเขาจะทรมานเธออีกครั้งโอฟีเลียก็ยินดีที่จะยื่นมือของเธอให้เขามัดเธอเอาไว้ที่หัวเตียงอีกหนหนึ่ง เพราะการทรมานของคาเซลมันหวานล้ำเสียยิ่งกว่าสิ่งใดที่เธอเคยลิ้มรสมาเลย

ท่อนล่างเริ่มรู้สึกได้ถึงความชื้นยิ่งเขาขยับปลายนิ้วเข้าออก ความโลภของเธอก็ยิ่งมีมากกว่านั้น

“คาเซล เจ้าชอบมันรึเปล่า?”

เขาเงยหน้ามองหน้าเธอ ราวกับจะจ้องเข้าไปในดวงตาสีอำพันนั้น

“ชอบสิครับ ชอบมากทีเดียว ชอบจนหยุดไม่ได้เลย..”

เขาถอดชุดที่เธอสวมออกมาทางศีรษะ เนินอกคู่งามปรากฏขึ้นมาในสายตาของเขาทันที รอยกุหลาบที่เขาสร้างเอาไว้ยังคงเด่นชัดบนร่างกายที่ขาวเนียน ลิ้นอุ่นเลียลงมาที่ปลายยอดสีแดงก่อนดูดดึงหนักๆ สลับกับออกแรงงับเบาๆ พอให้เธอสะดุ้งตาม

“ทำไมหวานไปทั่วตัวเลยล่ะครับ ให้ตายสิมีส่วนไหนบนร่างกายของท่านที่ยั่วยวนข้าไม่ได้บ้างไหมนะ..”

ความเป็นชายของเขาตั้งผงาดขึ้นมา ส่วนสำคัญนั้นนอกจากจากจะใหญ่แล้วยังตั้งชันขนาดกับหน้าท้อง ในยามนี้เขาดันสะโพกของเธอให้แนบชิดลงไปบนแก่นกายร้อนผ่าว เขาอุ้มเธอขึ้นมาเล็กน้อย จากที่เมื่อครู่เรากำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวเดียวกันในยามนี้เขาวางเธอลงบนโต๊ะทานข้าว

“ที่แท้ท่านก็ไม่อยากให้ข้ากินข้าว แต่อยากให้ท่านกินข้าใช่ไหมครับ”

เขากางขาของเธอออกจากกันอีกครั้ง ก่อนจะฝังใบหน้าเข้าไปในทันที ครั้งนี้มันไม่ได้มีความลังเลหรือว่าเขินอายของโอฟีเลียหลงเหลืออยู่เลย เธอยกมือขึ้นมากดศีรษะของเขาเล็กน้อยเพื่อให้ได้รับการสัมผัสที่มากกว่านี้

มากกว่านี้อีกสิคาเซล ทำให้ข้ารู้ว่าเจ้าคือของข้าจริงๆ ..