Semua Bab รัก ร้าย ลึก: Bab 41 - Bab 50

เชษพาเจนมาที่ร้านอาหารเล็กๆ ชื่อ ‘โชคุโดะ ฮานะ’ ตั้งอยู่ในซอยเงียบสงบของย่านใจกลางเมือง ร้านนี้ตกแต่งด้วยสไตล์ญี่ปุ่นแท้ มีโคมไฟกระดาษสีส้มอ่อนประดับตามมุมต่างๆ ให้ความรู้สึกอบอุ่นและผ่อนคลาย โต๊ะไม้เล็กๆ ถูกจัดวางอย่างเรียบง่าย พร้อมกับเสียงเพลงบรรเลงเบาๆ ในพื้นหลัง“นายชอบร้านนี้เหรอ?” เจนถามพลางกวาดตามองไปรอบๆ ร้าน“อื้อ มันเงียบดี อาหารก็อร่อย เจ้าของร้านก็ใจดี แถมจำฉันได้” เชษตอบพร้อมรอยยิ้มบางๆ“แสดงว่านายมาบ่อยสิ” เจนหรี่ตามอง“อืม...บ่อยจนเจ้าของร้านบอกว่าฉันเป็นลูกค้าประจำ” เชษหัวเราะน้อยๆ“ฉันเรียกมันว่าที่ลับของฉัน”“ที่ลับ? แล้วทำไมนายถึงพาฉันมา?”เชษหัวเราะในลำคอเบาๆ ก่อนตอบเรียบๆ แต่แฝงความหมายลึกซึ้ง“แปลว่าเธอพิเศษไง”เจนหน้าแดงวูบ เธอรีบก้มหน้าลงเปิดเมนู ทำทีเป็นเลือกอาหารเพื่อกลบเกลื่อนอาการเขิน แต่เชษกลับยิ้มกริ่มกับท่าทางของเธอทันใดนั้น เสียงทุ้มใจดีของคุณลุงเจ้าของร้านก็ดังขึ้น“อ้าว ไงหนุ่ม ไม่มาซะนาน”เชษหันไปยิ้มกว้าง“ลุงชิโระ! ผมขอเหมือนเดิมนะครับ”คุณลุงหัวเราะเบาๆ“ซาชิมิรวม ข้าวหน้าปลาไหล กุ้งเทมปุระ ไข่ม้วนญี่ปุ่น แล้วก็ราเมนใช่มั้ย?”“แม่นแล้วครับ” เชษต

เมื่อถึงเวลาซ้อม เจนเดินออกไปยังจุดเริ่มต้นของเวที สวมชุดราตรีที่ออกแบบมาโดยเฉพาะสำหรับงานนี้ เนื้อผ้าพลิ้วไหวและความยาวของชุดทำให้เธอต้องเดินอย่างระมัดระวังทุกก้าว“เชิดหน้านิดนึง เจน!” ทีมงานคนหนึ่งตะโกนแนะนำด้วยน้ำเสียงจริงจังเจนสูดลมหายใจลึก พยายามปรับท่าทางให้สง่างาม ขณะเดินตรงตามทางที่ซ้อมไว้“นี่มันยากกว่าที่คิดนะ...” เธอพึมพำเบาๆ“ไม่ใช่แค่แกหรอก ฉันก็ลุ้นเหมือนกันว่าจะสะดุดมั้ย” ฟ้าที่เดินตามอยู่ด้านหลังกระซิบพร้อมหัวเราะเบาๆ“แกอย่าทำให้ฉันประหม่าดิ” เจนตอบกลับพร้อมถอนหายใจ“โอเค! เจน ฟ้า แจง หยุดตรงจุดที่มาร์คไว้ แล้ว ม่อน ใหม่ แต เดินไปหยุดข้างสามสาวนั่น” เสียงทีมงานบรีฟดังขึ้นอีกครั้ง ขณะที่ทุกคนเริ่มเดินไปยังจุดที่กำหนดเจนมองตามที่มาร์คไว้ตรงปลายเวที เธอก้าวเดินอย่างระมัดระวังจนไปถึงจุดหมาย ก่อนจะเหลือบเห็นม่อนเดินตรงเข้ามาด้วยท่าทางมั่นใจ ใบหน้าหล่อเหลาของเขาฉายรอยยิ้มอย่างจงใจมาทางเธอ“สวยนะ” ม่อนพูดเมื่อเดินมาหยุดข้างเธอ“ขอบคุณ แต่ช่วยตั้งใจซ้อมดีกว่านะ”ม่อนหัวเราะเบาๆ“อย่าห่วงเลย ผมเก่งเรื่องนี้อยู่แล้ว”“โอเคครับ! หนุ่มๆ ยกมือขึ้น ส่วนสาวๆ วางมือลงบนมือของหนุ่ม

เจนกระโดดลงจากรถของเชษทันทีที่มันจอดสนิทหน้าโรงยิมของค่ายมวย เธอวิ่งเข้าไปข้างในโดยไม่รอเขา สภาพที่ปรากฏตรงหน้าทำให้เธอยืนอึ้งไปชั่วขณะกระสอบทรายฉีกกระจุย แผ่นไม้และอุปกรณ์ฝึกซ้อมกระจัดกระจายบนพื้น นักมวยฝึกหัดบางคนกำลังถูกปฐมพยาบาล บางคนมีแผลฟกช้ำตามร่างกาย ขณะที่ใกล้เวทีมวย เธอเห็นร่างของชายฉกรรจ์หลายคนที่นอนกองพะเนินกันอยู่ บางคนส่งเสียงครวญครางด้วยความเจ็บปวด“พี่!!”เจนตะโกนเรียกขณะวิ่งเข้าไปหาพี่ชายสามคนของเธอที่ยืนอยู่ใกล้เวทีมวย พี่กร พี่นนท์ และพี่เดย์หันมามองเธอพร้อมกัน สีหน้าของแต่ละคนตึงเครียดข้างๆ พี่ชายของเธอ มีชายหนุ่มสองคนและหญิงสาวอีกหนึ่งคนยืนอยู่ด้วย ชายหนุ่มคนแรกคือ เคน ลูกพี่ลูกน้องของครอบครัวเจน เขาแต่งตัวในชุดสูทสีดำที่ดูเรียบง่ายแต่แฝงไปด้วยอำนาจ แววตาคมกริบบ่งบอกถึงความเฉียบคมและประสบการณ์ในโลกใต้ดินที่เขาครอบครองอีกคนคือ เบียร์ ชายหนุ่มร่างสูงหล่อเหลา ผิวขาวสะอาดสะอ้าน สวมเสื้อยืดแขนสั้นกับกางเกงยีนส์ที่ให้ลุคสบายๆ แต่ดูดีอย่างไม่ต้องพยายาม เบียร์เป็นเพื่อนสนิทของพี่คิง ส่วนหญิงสาวสวย รูปร่างปราดเปรียวผมยาวสีน้ำตาลอ่อนที่ยืนอยู่ข้างเบียร์คือ เนย แฟนสาวของเ

เช้าวันถัดมา เชษได้รับสายจากเลขาของพ่อ แจ้งให้เขาเข้าพบที่บริษัทด่วน ทำให้เชษต้องเปลี่ยนแผนกะทันหันหลังจากเชษขับรถไปส่งเจนที่มหาวิทยาลัย เขาก็จอดรถริมฟุตบาทตรงหน้าคณะของเธอ“เลิกเรียนแล้วไปงานบายเนียร์เลยใช่มั้ย?” เชษถามพลางเลื่อนมือไปปรับกระจกมองหลังเจนพยักหน้า “อื้อ แล้วนายไม่ยุ่งเหรอ?”“ฉันเคลียร์ได้อยู่แล้ว” เชษยิ้มมุมปาก ก่อนพูดต่อ“ฉันจะไปรับเธอที่งานเลยก็แล้วกัน”“นายจะมารับฉันที่งานเหรอ?” เจนเลิกคิ้ว“แล้วงานนาย?”“งานของฉันไม่สำคัญเท่าเธออยู่แล้ว” เชษตอบหน้าตาย แต่สายตาคมกริบที่สบมาทำให้เจนใจเต้นแรงจนต้องเบือนหน้าหนี“โอเคๆ แต่นายอย่าสายล่ะ ฉันไม่อยากเป็นคนสุดท้ายที่ต้องรอ” เจนพูดพลางเปิดประตูลงจากรถเชษหัวเราะเบาๆ“ไม่ต้องห่วง ฉันไปทันอยู่แล้ว”เจนโบกมือลา ก่อนเดินเข้าไปในคณะ ขณะที่เชษนั่งมองตามหลังเธออยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจลึก แล้วหมุนพวงมาลัยขับรถออกไปยังบริษัทของพ่อแม้ว่าในหัวของเขาจะมีแต่เรื่องของเจน แต่เขาก็รู้ดีว่า งานนี้ที่พ่อเรียกพบต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่นอนภายในห้องทำงานของผู้บริหารใหญ่ของบริษัท SK Construction เชษเดินเข้ามาพร้อมท่าทีสบายๆ แต่เมื่อเห็นสีหน้าข

เสียงหัวเราะเบาๆ ดังขึ้นด้านหลังม่อน พร้อมคำพูดที่เสียดแทงความรู้สึก“หึ ดูท่านายจะสู้เชษไม่ได้สินะ”ม่อนหันไปมองอย่างหงุดหงิด ดวงตาแข็งกร้าวสบกับเฟิร์นที่ยืนยิ้มเยาะอยู่ในชุดราตรีสีครีม เปิดไหล่เผยผิวเนียนละเอียดอย่างจงใจ โดยเฉพาะเนินอกขาวที่ล้นออกมาจากชุด“เธอเองเหรอ” ม่อนพึมพำ ก่อนจะหยิบแก้วไวน์ขึ้นมากระดกอีกครั้งอย่างไม่สนใจ“นายอยากได้เจนมากแค่ไหนกันล่ะ?”เฟิร์นถามเสียงเย้ายวน ขณะเดินเข้ามาใกล้ ชุดที่เธอสวมยิ่งเน้นรูปร่างอันเย้ายวน ทำให้สายตาหลายคู่ในงานมองตามอย่างไม่ตั้งใจม่อนถอนหายใจ พ่นลมหงุดหงิดออกจมูก“หึ เธอจะทำได้เรอะ?” น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความดูแคลน“นายก็ต้องลองปะ?” เฟิร์นยิ้มบาง ดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์ เธอยกแขนขึ้นโอบรอบคอของม่อนอย่างจงใจ ปลายเล็บแตะเบาๆ ที่ท้ายทอยของเขา ขณะที่เบียดหน้าอกอวบอิ่มเข้ากับอกแกร่งของม่อนม่อนมองเธอด้วยสายตาเย็นชา แต่แววตาเริ่มมีประกายความสนใจเจือปน“แล้วเธอจะช่วยฉันยังไง?”“ง่ายมาก” เฟิร์นกระซิบข้างหู น้ำเสียงแผ่วเบาจนเหมือนลมร้อนที่ทำให้ม่อนนิ่งไป“งั้นเธอต้องโชว์ให้ฉันดูละ” ม่อนกระตุกยิ้มร้าย ถึงคืนนี้เขาจะไม่ได้ตัวเจน แต่