All Chapters of รัก ร้าย ลึก: Chapter 51 - Chapter 60

“ตอนม.ต้น ฉันเรียนที่เดียวกับน้ำหวาน...”เชษเริ่มเล่า น้ำเสียงราบเรียบ แต่สายตากลับทอดไปไกล เหมือนกำลังนึกถึงภาพในอดีตย้อนกลับไปหลายปีก่อน ที่โรงเรียนเซนต์เอเธนาอัส เชษในวัยมัธยมต้น เป็นเด็กหนุ่มที่เริ่มฉายแววความหล่อและโดดเด่น ด้วยบุคลิกมั่นใจ เสน่ห์ที่ดูเป็นธรรมชาติ และรอยยิ้มมุมปากที่มักจะเรียกความสนใจจากคนรอบข้าง เขากลายเป็นที่จับตามองของสาวๆ ทันทีตั้งแต่วันแรกที่เข้าเรียนแต่ในบรรดาสาวๆ เหล่านั้น เชษกลับสนใจเพียงคนเดียว—น้ำหวาน เพื่อนร่วมชั้นที่มีใบหน้าหวานละมุน และนิสัยอ่อนโยนที่ทำให้เธอโดดเด่นในแบบของตัวเอง“เชษ มึงชอบหวานจริงดิ?” โดม เพื่อนสนิทของเขาถามขึ้นระหว่างที่พวกเขานั่งกินขนมอยู่ใต้ต้นไม้“เออ” เชษตอบสั้นๆ“แล้วทำไงวะ?”“ก็จีบสิ” เชษยักไหล่ ยิ้มบางๆนับจากวันนั้น เชษเริ่มต้นแผนการจีบแบบจริงจัง เขาใช้ความพยายามทุกวิถีทาง ตั้งแต่ช่วยน้ำหวานถือกระเป๋าตอนเลิกเรียน ซื้อขนมที่เธอชอบให้ทุกเช้า และชวนเธอทำการบ้านด้วยกันในห้องสมุดความพยายามของเชษไม่ได้สูญเปล่า น้ำหวานค่อยๆ เปิดใจให้เขา จนในที่สุด ทั้งคู่ก็ตกลงคบกัน ท่ามกลางสายตาอิจฉาของเพื่อนๆ ที่มองว่าทั้งสองคนเป็นคู่รักที่สม

บรรยากาศภายในห้องบอลรูมของโรงแรมแกรนด์ริเวอร์เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและบทสนทนาอันออกรส เพื่อนร่วมรุ่นสมัยมัธยมทยอยเดินเข้ามาทักทายกันด้วยความตื่นเต้น เสียงเพลงบรรเลงเบาๆ จากวงดนตรีสดในมุมห้องช่วยสร้างบรรยากาศอบอุ่นและเต็มไปด้วยความทรงจำน้ำหวานยืนอยู่มุมหนึ่งของห้อง สวมเดรสยาวสีงาช้างที่ช่วยขับให้ความงามละมุนละไมของเธอโดดเด่น ใบหน้ายิ้มแย้มขณะพูดคุยกับเพื่อนเก่าสมัยมัธยม“หวาน! ไม่เจอตั้งนาน เปลี่ยนไปเยอะเลยนะ สวยขึ้นมาก!”“ใช่ๆ จำได้ว่าวันนั้นเธอใส่ชุดนักเรียนอยู่เลย! ตอนนี้เรียนที่ไหนแล้วล่ะ?”น้ำหวานตอบคำถามและแลกเปลี่ยนคำทักทายกับเพื่อนๆ อย่างคล่องแคล่ว รอยยิ้มประดับอยู่บนใบหน้าเสมอ แต่ในใจของเธอกลับล่องลอยออกไปไกล เธอเหลือบตามองประตูห้องบอลรูมอย่างเผลอไผล ราวกับรอคอยใครบางคนที่ยังมาไม่ถึง“มองหาใครอยู่เหรอ?” เสียงหนึ่งแซวมาจากเพื่อนข้างๆน้ำหวานหัวเราะกลบเกลื่อน“เปล่าหรอก...แค่มองไปเรื่อยๆ”แต่ในความเป็นจริง เธอไม่ได้แค่มองไปเรื่อยๆ หัวใจของเธอกำลังรอใครบางคนที่สำคัญเกินกว่าจะลืมภายในห้องทำงานส่วนตัวของเคนในผับอีคลิปส์ ลักซ์ เล้าจน์ บรรยากาศเต็มไปด้วยกลิ่นอายของความลักซ์ชัวรี ผน

เชษขับรถมาจอดหน้าผับอีคลิปส์อย่างรวดเร็ว เขาก้าวลงจากรถด้วยใบหน้าเคร่งเครียด ไม่สนใจเสียงเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่ตะโกนโวยวายเรื่องการจอดรถของเขา ก่อนจะปรี่เข้าไปในผับด้วยความรีบเร่งทันทีที่เข้าไป ภาพแรกที่เห็นคือความวุ่นวายตรงโซนวีไอพี แจงกับฟ้ากำลังยืนประคองเจนที่ดูแทบไม่มีแรง ด้านหน้าของพวกเธอคือม่อนที่ยังยืนทำท่าไม่รู้ไม่ชี้ รอยยิ้มมุมปากของเขาทำให้ทุกอย่างดูยิ่งน่าหงุดหงิด สายตาหลายคู่เริ่มจับจ้องมายังสถานการณ์นั้น เสียงเพลงสนุกที่เปิดอยู่กลายเป็นเพียงเสียงประกอบฉากที่ไม่เข้ากับบรรยากาศตึงเครียดตรงนี้เลย“ไอ้เลว!! พวกแกใส่อะไรให้เพื่อนฉันกิน!”ฟ้าตะโกนลั่น น้ำเสียงสั่นด้วยความโกรธ ขณะที่แขนยังโอบรั้งเจนไม่ให้ทรุดลงกับพื้น แจงยืนกำหมัดแน่นอยู่ข้างๆ ใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่พอใจ“ไม่ได้ทำอะไรซักหน่อย แค่เห็นเจนดูเมาๆ ก็จะพาไปพัก”ม่อนตอบกลับด้วยน้ำเสียงยียวน สายตากรุ้มกริ่มของเขาที่มองเจน ทำให้ทุกคนเดือดดาลขึ้นไปอีก“ตอแหล! เจนไม่กินเหล้า!” แจงสวนกลับทันที ใบหน้าแดงจัดด้วยความโมโหจัดเชษกวาดสายตามองไปที่เจน เธออยู่ในอ้อมแขนของฟ้า ร่างบางดูอ่อนแรงอย่างเห็นได้ชัด ใบหน้าของเธอแดงจ

ในที่สุด ทั้งสองคนก็ไม่ได้ลุกจากเตียงไปไหนเลยตลอดทั้งวัน...แสงแดดที่ลอดผ่านหน้าต่างค่อยๆ เลื่อนเปลี่ยนเป็นแสงสลัวของยามเย็น บรรยากาศในห้องยังคงอบอวลไปด้วยความร้อนแรงและความรู้สึกที่แสนหวานเชษนอนเอนกายอยู่บนเตียง ร่างแกร่งโอบกอดเจนไว้ในอ้อมแขนอย่างอ่อนโยน ร่างบางของเจนซุกตัวอยู่ในอกเขา หอบหายใจเบาๆ ด้วยความเหนื่อยล้า ผมยาวสยายระเกะระกะอยู่บนแผ่นอกของเขา“เธอทำฉันหมดแรงเลยนะ ยัยตัวแสบ” เชษกระซิบเสียงพร่าพลางก้มลงจูบขมับของเธอแผ่วเบา“หึ...ใครกันแน่ที่ไม่ยอมพัก...” เจนพึมพำเสียงอู้อี้ ทั้งที่ยังหลับตาอยู่ด้วยความเหนื่อยเชษหัวเราะเบาๆ ก่อนจะรั้งร่างของเธอเข้ามากอดแน่นขึ้น ริมฝีปากหนาประทับจูบลงที่หน้าผากของเธออย่างอ่อนโยน“ใครใช้ให้เธอน่ารักเกิน”เจนทำเสียงฮึในลำคออย่างไม่พอใจ แต่แก้มกลับแดงซ่านด้วยความเขินอาย เธอซุกหน้าลงกับอกกว้างของเขาเพื่อหลบสายตาเจ้าเล่ห์นั้นเวลาค่อยๆ ล่วงเลยไปจนท้องฟ้าภายนอกกลายเป็นสีดำสนิท แสงไฟจากตึกสูงภายนอกส่องเข้ามาแทนแสงอาทิตย์ เชษลุกขึ้นเล็กน้อยเพื่อหยิบโทรศัพท์มาดูเวลา ก่อนหันกลับมามองร่างบางที่ยังนอนซุกเขาอยู่“นี่มันค่ำแล้วนะ หิวหรือยัง?” เชษถามขึ้น พล

หลังจากปรึกษาเรื่องแบล็คแฮนด์เสร็จ เจนก็เดินออกมาจากห้องประชุม และตรงไปหาเนยที่กำลังซ้อมกระสอบทรายอยู่“พี่เนย ซ้อมมวยกับหนูหน่อยสิ”เนยหันมามองเจนพลางเลิกคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มออกมา“เอาสิ”พี่ชายทั้งสามของเจนที่เดินตามออกมา พากันขมวดคิ้วทันทีเมื่อเห็นเจนและเนยกำลังพันผ้าพันมืออย่างคล่องแคล่ว ก่อนจะสวมนวมสีแดงสดเตรียมขึ้นเวที“เอ้ยๆ ทำไรกัน” พี่นนท์โพล่งออกมา พร้อมปรี่เข้าไปที่สังเวียน“ซ้อมมวยไง” เจนตอบหน้าตาเฉย ขณะจัดนวมให้พอดีมือ“ยัยเจน เธอ...”“พี่นนท์ ยุ่งน่า!” เจนสวนกลับทันที“พี่เนยฝีมือดีขนาดนี้ ไม่ได้ซ้อมด้วยก็เสียของหมด”พี่นนท์อ้าปากจะพูดต่อ แต่เนยยิ้มยั่วใส่พร้อมยักคิ้วกวนๆ“ไม่ต้องห่วงหรอกน่า ฉันไม่ทำอะไรเหมือนวันนั้นหรอก”พี่นนท์สะอึกไปเล็กน้อย สีหน้าที่พยายามเก๊กนิ่งกลับแดงขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ พี่กรและพี่เดย์ที่ยืนอยู่ด้านข้างถึงกับหัวเราะเบาๆ กับท่าทีของนนท์“เอาเถอะ ปล่อยให้เด็กมันซ้อมกัน” พี่กรพูดขณะเดินไปนั่งที่ริมสังเวียนพี่นนท์ที่ทำอะไรไม่ได้ ก็ได้แต่ฮึดฮัดเดินตามไปนั่งด้วยท่าทางกลืนไม่เข้าคายไม่ออก เชษและเคนที่เพิ่งเดินมาสมทบก็นั่งลงใกล้ๆเคนหัวเราะเบาๆ ขณะม