บททั้งหมดของ เกิดใหม่ทั้งที จะมีสามีคนเดียวได้ยังไง??: บทที่ 11 - บทที่ 20

ริมฝีปากบางของไกอาหยักยิ้มขึ้นมาด้วยความยั่วยวน เธอช้อนสายตามองหน้าเขาอีกครั้งด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความดีใจ ดวงตาสีอัญมณีฉายแววความหลงใหลที่เด่นชัดออกมาจนเคียนอดไม่ได้ที่จะแสยะยิ้ม เพราะเขาคิดว่าสตรีผู้นี้กำลังหลงใหลเขาอย่างหนักหน่วงมากทีเดียวแน่ล่ะ ก็เธอดูไร้เดียงสาซะขนาดนั้น เป็นเรื่องธรรมดาที่พบเจอบุรุษที่ใบหน้าชวนมองเช่นเขา เธอจะเคลิบเคลิ้มเช่นนี้นอลข่าน..ชนเผ่าที่เผชิญความร้อนในทะเลทรายได้อย่างดีเยี่ยม ทั้งๆ ที่สภาพทรัพยากรของเมืองนี้มันไม่ได้เอื้ออำนวยให้เมืองนี้เจริญรุ่งเรืองขึ้นมาเลย แต่ถึงอย่างนั้นคนที่นี่ก็ยังคงต่อสู้เพื่อให้ชนเผ่าเล็กๆ กลายเป็นราชอาณาจักรอ่า..ในเรื่องนั้นไกอาชื่นชมอยู่เสมอในใจ แต่บุรุษในเมืองนี้นี่มันยังไงกัน? จะหาคนที่รักกันที่หัวใจไม่ได้เลยอย่างนั้นหรือ“ข้าชื่นชอบใบหน้านี้เป็นอย่างมากเลยค่ะ ท่าน..หล่อเหลา อ่า..แน่นอนว่าคงจะมีสตรีจำนวนไม่น้อยที่เอ่ยชมเชยท่านเช่นนี้”เธอยกมือขึ้นมาแตะลงบนใบหน้าที่ประดุจพระเจ้าทรงปั้นของเขา เราไม่รู้ชื่อของกันละกันด้วยซ้ำและไกอาคิดว่าเธอให้โอกาสชายผู้นี้นานมากเกินไปแล้ว“แต่ไม่มีคำชมใดที่จะทำให้ข้าดีใจได้เท่ากับคำชมที่เ

ดวงตาสีอัญมณีของเธอช้อนขึ้นมามองเขาด้วยความยวนยั่ว และนั่นทำให้ความอดทนทั้งหมดที่เคียนมันขาดสะบั้นลงในทันทีเธอรับส่วนนั้นของเขาเอาไว้ในโพรงปาก ก่อนเคลื่อนไหวกระพุ้งแก้มโอบล้อมขึ้นลง ริมฝีปากดูดดึงส่วนกลางลำตัวอย่างเชื่องช้า เป็นผลให้ความหฤหรรษ์แล่นวาบไปทั่วทั้งตัวให้ตายเถอะ หากไม่หยุดยั้งเอาไว้เพียงเท่านี้เขาอาจจะเสร็จสมออกมาโดยที่ไม่ทันได้เริ่มทำเรื่องเช่นนั้นเลยด้วยซ้ำ เพราะอย่างนั้นเขาควรจะผลักไสใบหน้าของเธอออกไปก่อน จากนั้นค่อยให้เธอเป็นฝ่ายอยู่ด้านล่างเสียบ้าง..“อา..พะ..พอก่อน..”“ตู้ม!!”นั่นคือจังหวะนรกที่สุดในชีวิตของเคียนเลยก็ว่าได้ เพราะว่าสิ่งที่เขาได้ยินพร้อมกับประชาชนเกินครึ่งร้อยของที่นี่มันคือเสียงระเบิดอย่างแน่นอนไกอายังไม่ทันได้เงยหน้าขึ้นมาผ้าคลุมของเขาก็ถูกสะบัดมาปกคลุมร่างกายของเธอเอาไว้ในทันที“ไป..ใส่เสื้อผ้าก่อน..”เขาพูดคำเหล่านั้นออกมาด้วยความเสียดายอย่างสุดหัวใจ เคียนไม่รอช้าเขาเดินไปสวมใส่กางเกงก่อนจะจับดาบเอาไว้แน่นในมือ หากเดาไม่ผิดอีกไม่เกินสองนาทีจะต้องมีทหารวิ่งมาทางนี้ ก็แน่ล่ะ เพราะว่าเขาเป็นองค์รัชทายาทนี่ และอาบูก็อยู่แถวนี้ด้วยพอเขาหันไปมองอาม

คำสั่งของเสด็จพ่อยังคงดังก้องอยู่ในหัว แต่เคียนยังคงคิดถึงอามินอยู่เหมือนเดิม เพียงแค่หลับตาเขาก็สัมผัสได้ถึงเธอในยามนอน ริมฝีปากปากอ่อนนุ่มนั้นกำลังเผยอ ออกจากกันและกำลังจะตอบรับการจุมพิตจากเขา เธองดงาม..ใช่ สวยมากทีเดียวมันเป็นความสวยที่มาพร้อมกับความซ่านกระสันในทุกครั้งที่นึกถึงเลยริมฝีปากเล็กๆ คู่นั้นเข้าครอบครองส่วนที่แข็งตึงของเขาครั้งแล้วครั้งเล่าที่เกลียวลิ้นร้อนไล้ไปตามเส้นเลือดที่ปูดโปน เธอดูดกลืนลาวาขาวขุ่นที่รินไหลออกมา พร้อมกับใช้ลิ้นปาดเลียลงไปบนส่วนปลายหัวบวมแดงย้ำๆ ซ้ำๆ อยู่อย่างนั้นและมันหงุดหงิดทุกครั้งที่เขานึกถึง..ไอ้ชนเผ่าเดมิซาพวกนั้นจะมาให้ถึงช้ากว่านั้นสักสิบนาทีก็ไม่ได้รึไงวะ ไม่อย่างนั้นเขาคงจะปล่อยตัวปล่อยใจ และเสร็จสมไปในริมฝีปากสีเชอร์รี่ของเธอไปแล้ว“ฝ่าบาท..ได้เวลาเตรียมตัวแล้วพ่ะย่ะค่ะ”อาบูเดินเข้ามาพร้อมกับข้าหลวงที่จัดการเตรียมน้ำเอาไว้ให้องค์รัชทายาททรงอาบ“วันนี้ข้าจะอาบน้ำเอง..ออกไปให้หมด”อาบูสูดหายใจเข้าลึกๆ เขาเบนสายตามองหน้าของข้าหลวงทั้งหมดพร้อมกับพยักหน้าเบาๆ เพื่อให้ข้าหลวงพวกนั้นออกไปก่อน“เช่นนั้นกระหม่อมจะคอยช่วย..”“ไม่อาบู เจ้าเองก็จ

“เป็นอย่างไรเล่า ข้าบอกไปแล้วว่าพระพักตร์ขององค์รัชทายาทนั้นทรงหล่อเหลาและงดงามประดุจพระเจ้าทรงปั้น..”เสียงของโนแอลนั้นดังไปไม่ถึงไกอาเลยดวงตาสีอัญมณีจับจ้องมองไปยังใบหน้าที่มันน่าเหลือเชื่อมากทีเดียว คราแรกเธอคิดว่าตัวเองตาฝาด แน่นอนว่าเธออาจจะคิดถึงโจรผู้นั้นมากเกินไป และทำให้เกิดภาพหลอนขึ้นมา เหมือนกับว่ามองบุรุษคนไหนก็เป็นเขาแต่ไม่ใช่เลย เธอหยิกแขนตัวเองไปแล้วสองรอบ แน่นอนมันเจ็บและยังคงเป็นรอยแดงอยู่ไม่จางหายไปไหนโจรผู้นั้นที่เธอพบเจอเขาในย่านการค้าจนเราเกือบจะทำอะไรที่มันเกินเลยกันไปคือองค์รัชทายาทของนอลข่านนี่มันเรื่องบ้าอะไรกันวะเนี่ย เรื่องตลกร้ายประเภทใดกันแล้วเธอดันเสนอหน้ามานั่งด้านหน้าสุดและนั่งตรงข้ามกับเขาด้วย อากาศในยามค่ำคืนถึงแม้ว่าจะอยู่ในห้องโถงจัดเลี้ยงนะพระราชวังแต่ทว่าก็ยังคงรู้สึกเหน็บหนาวไม่น้อย แต่ทว่าไกอารู้สึกได้ถึงเม็ดเหงื่อเย็นๆ ที่กำลังชุ่มไปตามแผ่นหลังและมือทั้งสองข้างของเธอเมื่อได้ลองค้นเข้าไปในลิ้นชักแห่งความทรงจำ ก่อนจากลาเธอจำได้ว่าเขานัดให้เธอไปพบเขาอีกครั้ง ในวันรุ่งขึ้น และเพราะว่าร่างกายของเธอมันเต็มไปด้วยรอยแดงเต็มไปหมด ทำให้โรสไม่ยินยอมใ

นี่คงจะเป็นครั้งแรกที่คาเรนพึ่งรู้สึกว่าเขาเอาตัวเองไปเล่นกับไฟ และผลลัพธ์ที่ได้ดูเหมือนว่ามันจะได้ไม่คุ้มเสียสักเท่าไหร่นัก แต่เขาเดินทางมาไกลมากเกินกว่าจะถอยหลังกลับเพราะอย่างนั้นเขายังคงยืนยันว่าจะเดินหน้าต่อไป โดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น“แน่นอนเลดี้ไกอา ข้าพูดคำไหนคำนั้นอยู่แล้ว”ไกอาหยักยิ้มขึ้นมาด้วยความรู้สึกที่เหนือกว่า อันที่จริงเธอแทบจะหลุดขำออกมาด้วยซ้ำ เขาเป็นพวกฆ่าได้แต่หยามไม่ได้งั้นสินะ“ข้าไม่สนใจว่าระหว่างพวกเจ้าสองคนนั้นมันยังไงกัน แต่ในยามนี้ข้าอยากจะพูดคุยกับไกอา..แบบเป็นการส่วนตัว ในเมื่อดยุคมีนัดกับเลดี้นาญา เช่นนั้นในวันนี้ท่านก็ควรจะปล่อยมือของไกอาซะ”เคียนปัดมือของคาเรนออกในทันที ไกอายังไม่ทันจะได้ตั้งตัวเธอก็ถูกเขาลากไปอีกทางแล้วคาเรนยังคงยืนอยู่ตรงนั้น ตรงที่องค์รัชทายาทแย่งชิงยัยไกอาตัวร้ายไปจากเขา แน่นอนว่าเขาไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดอะไรมากมาย นอกการเสียหน้านิดหน่อย และ..ไม่ว่ามองจากทางไหน เลดี้ไกอาและองค์รัชทายาทจะต้องมีอะไรที่มันพิเศษมากกว่าที่เขาคิดเอาไว้ และเขาต้องแย่งชิงนางมาจากองค์รัชทายาทให้ได้เลยคอยดู..รู้สึกสูญเสียบ้างสิคาเบเรียน ไม่อย่างนั้นจะเป็นองค์รั