16.บางอย่างที่ขาดหาย

คำสั่งของเสด็จพ่อยังคงดังก้องอยู่ในหัว แต่เคียนยังคงคิดถึงอามินอยู่เหมือนเดิม เพียงแค่หลับตาเขาก็สัมผัสได้ถึงเธอในยามนอน ริมฝีปากปากอ่อนนุ่มนั้นกำลังเผยอ ออกจากกันและกำลังจะตอบรับการจุมพิตจากเขา เธองดงาม..ใช่ สวยมากทีเดียวมันเป็นความสวยที่มาพร้อมกับความซ่านกระสันในทุกครั้งที่นึกถึงเลย

ริมฝีปากเล็กๆ คู่นั้นเข้าครอบครองส่วนที่แข็งตึงของเขาครั้งแล้วครั้งเล่าที่เกลียวลิ้นร้อนไล้ไปตามเส้นเลือดที่ปูดโปน เธอดูดกลืนลาวาขาวขุ่นที่รินไหลออกมา พร้อมกับใช้ลิ้นปาดเลียลงไปบนส่วนปลายหัวบวมแดงย้ำๆ ซ้ำๆ อยู่อย่างนั้น

และมันหงุดหงิดทุกครั้งที่เขานึกถึง..ไอ้ชนเผ่าเดมิซาพวกนั้นจะมาให้ถึงช้ากว่านั้นสักสิบนาทีก็ไม่ได้รึไงวะ ไม่อย่างนั้นเขาคงจะปล่อยตัวปล่อยใจ และเสร็จสมไปในริมฝีปากสีเชอร์รี่ของเธอไปแล้ว

“ฝ่าบาท..ได้เวลาเตรียมตัวแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

อาบูเดินเข้ามาพร้อมกับข้าหลวงที่จัดการเตรียมน้ำเอาไว้ให้องค์รัชทายาททรงอาบ

“วันนี้ข้าจะอาบน้ำเอง..ออกไปให้หมด”

อาบูสูดหายใจเข้าลึกๆ เขาเบนสายตามองหน้าของข้าหลวงทั้งหมดพร้อมกับพยักหน้าเบาๆ เพื่อให้ข้าหลวงพวกนั้นออกไปก่อน

“เช่นนั้นกระหม่อมจะคอยช่วย..”

“ไม่อาบู เจ้าเองก็จะต้องออกไป งานนี้เสด็จพ่อเป็นคนจัดขึ้นมาเพื่อข้าเลยนี่ ตัวเอกของงานจะไปถึงช้าหน่อยก็ไม่นับว่าเป็นอะไรหรอก"

องค์รัชทายาทนั้นในยามที่พระองค์ทรงดื้อดึงเป็นอะไรที่เกินความสามารถของอาบูไปมากทีเดียว เพราะเขาไม่อาจขัดใจพระองค์ได้ เพราะอย่างนั้นอาบูจึงทำได้แค่เดินออกมาจากห้องขององค์รัชทายาท เขาสั่งให้ข้าหลวงเตรียมชุดให้พร้อมเพื่อที่ในช่วงเวลาที่พระองค์เดินออกมาจะได้เร่งรีบเตรียมตัว

เคียนสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนที่เขาจะพาตัวเองเดินลงไปยังอ่างอาบน้ำขนาดใหญ่ เขายกมือขึ้นมาเสยเส้นผมสีทองที่เปียกชุ่มให้มันลู่ไปทางด้านหลังก่อนจะก้มมองส่วนที่กำลัง..ตื่นตัวขึ้นมา

เขาเป็นแบบนี้มาหลายวันแล้วในทุกครั้งที่พยายามจะหลับตานอน แค่คิดถึงชื่อและใบหน้านั้นของอามินมันก็ทำให้ส่วนนั้นของเขาชูชันขึ้นมาจนปวดหนึบไปหมด และตัวเขาในสภาพเช่นนี้จะเดินเข้าไปในงานได้อย่างไรหากว่าเขาไม่ได้ปลดปล่อยมันออกมาสักรอบก่อน บางทีเขาก็เบื่อหน่ายกับความต้องการที่มากมายของตัวเองเช่นกัน แต่จะทำอย่างไรได้ในเมื่อร่างกายของเขามันเป็นเช่นนี้

เขาใช้นิ้วมือกำรอบโคนแล้วออกแรงบีบแน่น แน่นอนในยามที่ปรนเปรอตัวเองเขาไม่ได้ต้องการให้เวลามันเนิ่นนานมากเกินไป เพราะข้าหลวงพวกนั้นและอาบูรอคอยอยู่ที่ด้านนอก ด้วยเหตุนั้นเขาจึงจะต้องรีบทำและรีบจบ

เขาหลับตาลงพร้อมกับคิดถึงใบหน้าสวยหวานที่ทำให้เขาแทบคลั่งทุกครั้งที่นึกถึง ยอดอกอวบอิ่มและ...ทุกความเย้ายวนของเธอ

ฝ่ามือของเขาขยับเป็นจังหวะเร็วช้าสลับกันอย่างคล่องแคล่ว เน้นตรงส่วนปลายที่ตื่นตัวขึ้นมามากเป็นพิเศษ และเพียงแค่เขาได้นึกถึงใบหน้านั้นของอามิน..ลาวาร้อนก็รินไหลออกมาจากจุดอ่อนไหว

“อา..เวรเอ้ย!”

เขาสบถออกมาด้วยความหงุดหงิดเพราะถึงแม้ว่าจะเสร็จสมไปแล้ว แต่ทว่าในใจยังรู้สึกได้ถึงความขาดหาย เขาต้องการเธอมากทีเดียว ต้องการให้เธอมาเติมเต็มในส่วนที่เรายังพากันไปไม่ถึง

............

“องค์รัชทายาทคาเบเรียน..จดจำชื่อของพระองค์ให้แม่นและพอข้าให้สัญญาณเจ้าก็เดินเข้าไปหาพระองค์เพื่อกล่าวทักทายได้เลย”

ไกอาส่งยิ้มให้กับโนแอล

“มันจะไม่เป็นการน่าเกลียดไปใช่ไหม คือว่าข้าไม่ได้รู้จักพระองค์เป็นการส่วนตัวและพระองค์เองก็ไม่รู้จักข้า..”

โนแอลกำหมัด

“ฟังนะไกอา ที่นี่คือนอลข่าน คติของเราทุกคนที่นี่คือเปิดเผยและจริงใจ ไม่ต้องอาย เราทุกคนที่นี่พูดกันตรงๆ อยู่แล้ว อยากนอนด้วยก็บอกว่าอยากนอน ไม่อยากนอนด้วยก็บอกว่าไม่อยาก ตรงไปและตรงมา..”

อ่า..อาการประหม่าพวกนี้มันคืออะไรกัน ไกอาเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน

เธอเคยมาที่นี่แล้วครั้งหนึ่ง ที่พระราชวังที่แสนกว้างใหญ่แห่งนี้เคยมาแล้วพร้อมกับทูลขอกับองค์ราชาเพื่อที่จะเลือกสามีด้วยตัวเอง และในวันนี้เธอมาที่นี่อีกครั้งเพื่อมาหาองค์รัชทายาท เธอเองก็อยากจะรู้ว่าเขาแตกต่างจากบุรุษคนอื่นมากแค่ไหน

ก็แค่..เข้าไปทักทายและทำความรู้จักเท่านั้นเอง..

“สวัสดีครับเลดี้ไกอา มิทราบว่าวันนี้ท่านยินดีที่จะเป็นผู้แสดงบ้างรึยังเพราะว่าครั้งที่แล้วท่านกล่าวว่าอยากจะเป็นเพียงผู้ชม..”

“....”

ไกอานิ่วหน้าในทันที ส่วนโนแอลนางเดินมาขวางไกอาและขุนนางผู้หนึ่งที่เดินเข้ามาทักทายเธอ

“วันนี้ไกอามีนัดแล้วค่ะท่านเคาน์ ขออภัยด้วยที่นางไม่ว่างไปกับท่าน”

เขายินยอมเข้ามาทักทายเธอถึงสองครั้งสองคราวแต่เขาก็ถูกปฏิเสธถึงสองครั้งเช่นเดียวกัน นี่ทำให้ท่านเคาน์เสียหน้าเป็นอย่างมาก เขารีบเดินจากไปพร้อมกับมองไกอาด้วยสายตาตัดพ้อ

“นี่จะไม่เป็นอะไรใช่ไหมโนแอล”

“ไม่หรอก เดี๋ยวพอเขาพบเจอสตรีคนใหม่อาการโกรธเหล่านั้นก็จะหายไปเองแหละ เจ้ารีบเข้าไปด้านในห้องโถงจัดเลี้ยงเถอะ ในยามที่องค์ราชาและองค์รัชทายาทเสด็จมาเราจะได้มองเห็นทั้งสองพระองค์ได้ชัดเจน..”

โนแอลกล่าวพร้อมกับยกยิ้มแห้งๆ ขึ้นมาเมื่อเธอมองเห็นที่นั่งมากมายของพระสนมขององค์ราชา ที่นั่งพวกนั้นยิ่งตอกย้ำว่าการกระทำของตัวเธอนั้นมันโง่งมมากแค่ไหน

แต่แล้วอย่างไรล่ะ เธอเดินหน้าไปแล้วและคนอย่างโนแอลไม่มีวันจะถอยหลัง..

ไกอาเอื้อมมือไปจับมือของโนแอลเอาไว้

“บางที..ในบางทีเราในตอนนี้อาจจะกำลังต้องการสุราสักคนละหนึ่งแก้ว เจ้านั่งรอข้าอยู่ตรงนี้นะ”

เพราะเห็นความเศร้าในแววตาของสหาย ไกอาจึงเดินมายังโต๊ะเครื่องดื่ม

“ท่านดยุคนัดข้าเอาไว้น่ะ จะอย่างไรเสียคืนนี้ท่านดยุคเซนเดอร์ก็จะต้องเป็นของข้า..”

เสียงโอ้อวดของสตรีดังขึ้นมาในแบบที่ไกอาไม่ต้องตั้งใจฟังยังได้ยิน เอาจริงๆ เหล่าสตรีในนอลข่านนั้นงดงามมากทีเดียว เป็นความสวยที่เต็มไปด้วยเอกลักษณ์ที่ชัดเจนของแต่ละคน เพียงแต่เธอไม่คิดว่าท่านดยุคเซนเดอร์จะได้รับความนิยมมากมายขนาดนั้น

แต่พอมาคิดถึงเรื่องใบหน้าและความหล่อเหลาของเขามันก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าทำไมเขาถึงได้รับความนิยมมากมายขนาดนั้น ก็เขาหล่อยังไงล่ะ

“อ๊ะ..เลดี้ไกอาใช่ไหมคะ พวกเราเป็นเพื่อนของโนแอลค่ะ ท่านงดงามและใจกล้ามากทีเดียวที่ท่านกราบทูลอย่างตรงไปตรงมากับองค์ราชาเพื่อขอเลือกสามีด้วยตัวเอง”

เธอแค่อยากจะมาหยิบแก้วเหล้าและเดินจากไปเท่านั้น ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมจะต้องมีคนเข้ามาทักเธอด้วย