18.ช่างน่าเสียดาย

“เป็นอย่างไรเล่า ข้าบอกไปแล้วว่าพระพักตร์ขององค์รัชทายาทนั้นทรงหล่อเหลาและงดงามประดุจพระเจ้าทรงปั้น..”

เสียงของโนแอลนั้นดังไปไม่ถึงไกอาเลย

ดวงตาสีอัญมณีจับจ้องมองไปยังใบหน้าที่มันน่าเหลือเชื่อมากทีเดียว คราแรกเธอคิดว่าตัวเองตาฝาด แน่นอนว่าเธออาจจะคิดถึงโจรผู้นั้นมากเกินไป และทำให้เกิดภาพหลอนขึ้นมา เหมือนกับว่ามองบุรุษคนไหนก็เป็นเขา

แต่ไม่ใช่เลย เธอหยิกแขนตัวเองไปแล้วสองรอบ แน่นอนมันเจ็บและยังคงเป็นรอยแดงอยู่ไม่จางหายไปไหน

โจรผู้นั้นที่เธอพบเจอเขาในย่านการค้าจนเราเกือบจะทำอะไรที่มันเกินเลยกันไปคือองค์รัชทายาทของนอลข่าน

นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันวะเนี่ย เรื่องตลกร้ายประเภทใดกันแล้วเธอดันเสนอหน้ามานั่งด้านหน้าสุดและนั่งตรงข้ามกับเขาด้วย อากาศในยามค่ำคืนถึงแม้ว่าจะอยู่ในห้องโถงจัดเลี้ยงนะพระราชวังแต่ทว่าก็ยังคงรู้สึกเหน็บหนาวไม่น้อย แต่ทว่าไกอารู้สึกได้ถึงเม็ดเหงื่อเย็นๆ ที่กำลังชุ่มไปตามแผ่นหลังและมือทั้งสองข้างของเธอ

เมื่อได้ลองค้นเข้าไปในลิ้นชักแห่งความทรงจำ ก่อนจากลาเธอจำได้ว่าเขานัดให้เธอไปพบเขาอีกครั้ง ในวันรุ่งขึ้น และเพราะว่าร่างกายของเธอมันเต็มไปด้วยรอยแดงเต็มไปหมด ทำให้โรสไม่ยินยอมให้เธอออกจากคฤหาสน์..

นั่นทำให้ไกอาเริ่มความเข้าใจกับสายตาสีอำพันของเขาที่กำลังมองมาที่เธอประดุจว่าเขาอยากจะลุกขึ้นมาแล้วถือมีดเพื่อมาสังหารเธอให้รู้แล้วรู้รอดไป

โนแอลมองหน้าของไกอาสลับกับองค์รัชทายาท เธอฝืนยิ้มออกมาทั้งๆ ที่ในใจไม่เป็นเช่นนั้นเลย การกระทำของไกอาและองค์รัชทายาททำไมมันเหมือนกับว่าทั้งคู่คือคู่แค้นกันมาตั้งแต่ชาติปางก่อน ไหนล่ะความรู้สึกตกหลุมรักแรกพบแบบที่เธอคาดหวังเอาไว้? ไกอาเป็นสตรีที่งดงาม เรื่องนั้นโนแอลมั่นใจมากทีเดียวว่าบุรุษใดก็ตามที่มองเห็นใบหน้านี้จะต้องอยู่ในห้วงอารมณ์แห่งความหลงใหลได้อย่างไม่ยากเย็น และองค์รัชทายาทเองก็เช่นกัน ถึงแม้ว่าจะไม่ได้สนิทสนมแต่เธอเคยเห็นพระองค์มาก่อนหน้านี้และใช่..นั่นคือหนุ่มรูปงามที่มีความหล่อเหลาเหนือชั้นยิ่งกว่าบุรุษทั่วไป

คนที่หล่อขนาดนั้นไม่ใช่บุรุษในแบบที่ไกอาชอบงั้นเรอะ หรืออาจจะเป็นเพราะว่าเธอชอบท่านคีนแนน เพราะอย่างนั้นเลยมองว่าลูกชายของท่านคีนแนนหล่อมากเพราะเธอชอบพ่อของเขาเหรอวะ? แต่ดูจากปฏิกิริยาของสตรีทั่วทั้งงานเลี้ยงมันไม่น่าจะใช่แบบนั้นนะโว้ย

แต่ท้ายที่สุดหากว่าไกอาไม่ชอบองค์รัชทายาท โนแอลก็ตั้งใจเอาไว้แล้วว่าเธอจะไม่บังคับเพื่อนของเธอ เพราะมันยังมีหนทางอีกมากมายที่เธอจะเข้าหาท่านคีนแนนอีกครั้ง

ในขณะที่โนแอลกำลังจมอยู่กับห้วงของความคิด องค์ราชาก็มองมาที่เธอเช่นกัน พระองค์กำลังแย้มยิ้มออกมาที่มุมปาก ราวกับว่ากำลังรอดูว่าเธอจะทำเช่นไรต่อไปเมื่อทั้งสองคนมีท่าทีที่ไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่

ไกอายกแก้วไวน์ขึ้นมาดื่มรวดเดียวจนหมดแก้ว เธอเบนสายตาไปมองหน้าของโนแอล

“ไม่ต้องกังวลเพราะข้าบอกไปแล้วว่าหากเจ้าไม่ชอบพระองค์ ข้าก็จะไม่บังคับเจ้า ทำตัวตามสบายเถอะไกอา อีกเดี๋ยวก็จะมีงานเต้นรำและเมื่อองค์ราชาออกไปจากที่นี่ งานเลี้ยงแห่งนี้ก็จะมีบรรยากาศเหมือนกับงานเลี้ยงแรกที่เจ้าไป..”

ไกอากลืนน้ำลายลงคอที่แห้งผากของเธอ เธอกำลังพยายามอย่างยิ่งที่จะไม่มองไปตรงๆ พยายามหลบเลี่ยงสายตาที่จ้องมองมาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ

“ดื่มไวน์หน่อยไหมคะท่านดยุค ข้าได้ให้คนจัดเตรียมห้องส่วนตัวของเราเอาไว้แล้ว..หลังจากที่องค์ราชาเสด็จออกไปจากที่นี่เราก็ปลีกตัวไปอยู่ตามลำพังเถอะนะเพคะ..”

สายตาของคาเรนจ้องมองไปยังองค์รัชทายาทที่กำลังแสดงท่าทีสนอกสนใจเลดี้ไกอาอย่างออกนอกหน้า เขาแค่นหัวเราะออกมาเบาๆ ด้วยความเดือดดาล..

ที่นั่งตรงนั้นมันควรจะเป็นที่นั่งของเขาด้วยซ้ำ แต่แม่ของเจ้าเด็กนั่นกลับแย่งชิงที่อำนาจที่มันควรจะเป็นของเขาและท่านแม่ไป

“เจ้าไปรอที่ห้องก่อนได้เลยนาญา ดูเหมือนข้าจะมีงานด่วนเข้ามานิดหน่อย”

ดวงหน้าของนาญาเห่อร้อนขึ้นมาเพียงแค่ท่านดยุคเซนเดอร์มองสบตาเธอ องค์รัชทายาทหล่อเหลามาเพียงใดเรื่องนั้นเธอไม่เถียงแต่หากจะถามถึงบุรุษที่ทรงเสน่ห์และมีความร้ายกาจที่ชวนให้สั่นไหว ชื่อของดยุคเซนเดอร์ยังคงอยู่ที่หนึ่งเสมอ เขามีความหล่อเหลาที่ทำให้หัวใจของสตรีสั่นไหวได้ง่ายๆ

“ค่ะ..”

และหน้าที่ของเธอคือการเป็นเด็กดีเพื่อรอคอยท่านดยุคอย่างสงบเสงี่ยมยังที่ของเรา

“ถึงแม้ว่างานเลี้ยงนี้ข้าจะเป็นผู้จัดขึ้นมา แต่ทว่าเพราะว่าข้านั้นอายุมากแล้วไม่อาจเพลิดเพลินกับช่วงเวลาที่แสนมีค่าของหนุ่มสาว ผู้ใดที่แต่งงานแล้วก็กลับไปเสียเถิด เปิดโอกาสให้คนที่ยังไม่มีคนรักได้ตามหาคู่ครองกัน..”

คีนแนนลุกขึ้นมากล่าวท่ามกลางเสียงโห่ร้องยินดี ก่อนที่พระองค์จะเสด็จกลับได้เดินมาหาไกอาเพื่อพูดคุยเล็กน้อย

“ข้าหวังอย่างยิ่งว่าเจ้ากำลังใช้เวลาหกเดือนที่ข้าให้ในการมองหาคู่ครองด้วยความคุ้มค่า”

ไกอาย่อตัวลงเล็กน้อย

“เพคะฝ่าบาท หม่อมฉันกำลังพยายามอยู่”

“เช่นนั้นก็ดี..”

ถึงแม้ว่าจะทรงพูดคุยกับไกอาแต่ทว่าสายพระเนตรขององค์ราชากลับจ้องมองที่ใบหน้าของโนแอล รอยยิ้มกริ่มนั่นทำให้โนแอลในยามนี้ทำตัวไม่ถูก เล็บของเธอจิกเข้าไปในฝ่ามือโดยไม่รู้ตัว..กว่าที่โนแอลจะกลับมาหายใจหายคอได้อีกครั้งก็ในตอนที่องค์ราชาเดินออกไปจากงาน

“อ่า..ให้ตายเถอะ ข้าคิดว่าตัวเองจะเป็นลมไปตรงนั้นแล้ว”

ไกอาหัวเราะเบาๆ กับท่าทางประหม่าของโนแอล

“นั่นคือรักแรกของเจ้าไม่ใช่เหรอ?”

“เป็นเจ้าจะทำหน้ายังไง กับคนที่เข้าขอของรางวัลเป็นการนอนกับเขาน่ะ ข้ายังยืนอยู่ตรงนี้แบบไม่วิ่งหนีไปก็นับว่าเก่งกาจมากแล้ว แล้วเจ้าล่ะคืนนี้จะเอาอย่างไร..”

“เลดี้ไกอาหากไม่เป็นการรบกวนมากจนเกินไป เราอยากให้เจ้ามากับเราหน่อย”

ไกอาขบกัดริมฝีปากของตัวเองด้วยความลืมตัว คราวนี้เป็นเธอเองแล้วที่ทำอะไรไม่ถูกเพราะองค์รัชทายาทคาเบเรียนกำลังยืนอยู่เบื้องหน้าของเธอในยามนี้ นัยน์ตาสีอำพันของพระองค์กำลังจ้องมองมาที่เธอราวกับไม่ยินยอมให้เธอได้มีโอกาสปฏิเสธเลย

“คะ..คือว่า..”

“ช่างน่าเสียดายพ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท เพราะว่าเลดี้ไกอานางมีนัดกับกระหม่อมแล้ว..”

คาเรนกล่าวพร้อมกับยกมือขึ้นมาโอบเอวของไกอาเอาไว้