นิ้วมือของเคียนกดเข้าที่กลางลำแกร่ง เขาขยับเอวเบาๆ เพื่อให้ส่วนนั้นของเราเสียดสีไปมาอยู่ที่ภายนอก เพราะหยาดน้ำหวานที่รินไหลออกมาจากกลีบดอกไม้ทำให้ทุกการขยับเอวของเคียนมันรู้สึกเสียดเสียวจนไกอาขบกัดริมฝีปากเอาไว้แน่น
“อ่า..คะ..เคียน” เขาจับมือของเธอขึ้นมาจุมพิตลงไปบนหลังฝ่ามือด้วยความอ่อนโยน “ว่าอย่างไรไกอา รู้สึกดีจนอยากจะได้มากกว่านี้อย่างนั้นหรือ?” ทั่วร่างกายราวกับมีกระแสไฟฟ้าแล่นผ่าน เธอกำลังรู้สึกซ่านกระสันและอยากให้เขากระทำมากกว่านี้จนแทบควบคุมร่างกายเอาไว้ไม่อยู่ ความรู้สึกวูบไหวก่อตัวขึ้นมาในช่องท้อง ขนาดแค่เขาถูไถที่ด้านนอกยังสามารถทำให้เธอรู้สึกดีถึงเพียงนี้.. ดวงตาสีอำพันกำลังจ้องมองใบหน้านั้น..ดวงหน้าของเธอนั้นให้ความรู้สึกเย้ายวนจนเขาแทบคลั่งเลย เป็นความงดงามที่ร้อนแรงและแผดเผาผู้ที่พบเห็นจนรู้สึกด้อยค่าตัวเอง เธอทำให้ผู้อื่นมองเธอด้วยสายตาที่เจือปนไปด้วยความอิจฉา เคียนรู้สึกได้เลยว่าขีดจำกัดของเขามันหมดลงแล้ว และเขาควรจะได้ครอบครองสตรีผู้นี้เสียที เขากดแทรกแก่นกายฝ่าความคับแคบเข้าไปด้านใน และเพียงแค่ส่วนปลายหัวบวมแดงที่สอดแทรกเข้าไปส่วนนั้น ไกอาก็บีบรัดแท่งร้อนของเขาแน่นจนแทบขยับเข้าไปไม่ได้ “อ๊า..” เธอยกมือขึ้นมากอดก่ายบนแผ่นหลังของเขา ความรู้สึกแรกคือความเจ็บปวดที่เธอจินตนาการไม่ออกเลยทีเดียว เพราะว่าร่างกายนี้ของไกอาไม่ใช่หญิงสาวที่ถือครองพรหมจรรย์แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่คิดว่าส่วนที่ใหญ่โตของเขามันจะทำให้รู้สึกเหมือนกับว่าร่างกายของเธอกำลังถูกฉีกทึ้งออกจากกัน เขากดย้ำส่วนนั้นให้สอดลึกเข้าไปด้วยความรู้สึกที่อัดแน่นในอก “อื้อ..ชะ..ช้าลงหน่อยค่ะ” “ช้าลงอะไรกัน นี่ข้ายังไม่ได้ขยับเอวเลยด้วยซ้ำ มันยัง..เข้าไปไม่หมดเลยให้ตายสิ!” เขากัดกรามแน่นจนนูนขึ้นมาเป็นสัน เพราะเมื่อถูกบีบรัดอย่างรุนแรง การอดทนก็ดูจะเป็นเรื่องยากเย็นเหมือนกัน เขากลัวว่าตัวเองจะเผลอหลั่งออกมาทั้งๆ ที่ยังไม่ทันได้เข้าไปด้านในจนสุดท่อนลำเลยด้วยซ้ำ หากเป็นแบบนั้นเขาอาจจะถูกเธอตราหน้าว่าเป็นพวกคนกระจอกแน่ๆ เพราะอย่างนั้นเคียนจึงพยายามสูดลมหายใจเข้าออกอย่างช้าๆ ก่อนที่จะถาโถมเข้าไปครั้งแล้วครั้งเล่า.. ส่วนนั้นครูดผ่านจุดอ่อนไหวจนไกอาเผลอจิกเล็บลงบนแผ่นหลังของเขา ขาของเธอกำลังสั่นไหวคล้ายจะหมดแรงเสียตรงนั้น “อา..” “ทำไมทำหน้าแบบนั้น มันยังเข้าไปไม่สุดเลยด้วยซ้ำ” นี่มันบ้าไปแล้ว เธอเจ็บและจุกในช่องท้องจนแทบจะขยับไม่ได้แต่เขากลับบอกว่ามันยังเข้ามาไม่หมด เขายกขาของเธอขึ้นอีกครั้งจนหัวเข่าชนเข้ากันหน้าอกก่อนจะกระแทกซ้ำๆ จนส่วนนั้นเข้ามาในกายจนสุดทาง “อึ่ก..อื้อ” เคียนมองส่วนที่กำลังเชื่อมต่อด้วยแววตาที่พึงพอใจ เขาไม่ได้ใจดีถึงขนาดจะให้โอกาสไกอาได้พัก เพราะทันทีที่ส่วนนั้นเขาไปจนแนบสนิทไร้ช่องว่าง เคียนก็ขยับเอวในทันที เขาเริ่มต้นด้วยจังหวะที่เนิบช้าจนแทบขาดใจ มันเป็นความช้าที่ชวนให้สะท้าน สั่นเทิ้มไปทั่วทั้งร่างกายเลยทีเดียว “พอทำแบบนี้แล้ว..รู้สึกว่าหัวใจของเจ้า เต้นเร็วจังเลยนะ” มือของเขาบีบเคล้นไปที่เนินเนื้อคู่งามในขณะที่เอวสอบกำลังขยับเข้าออก “ท่านไม่ได้อ่อนโยนดังเช่นที่ท่านกระทำให้ข้าเห็นในคราแรก..” เคียนหัวเราะออกมาเบาๆ “ด้วยร่างกายของเจ้าแล้ว บุรุษหน้าไหนก็ทำใจให้อ่อนโยนไม่ได้หรอก ตัวสั่นขนาดนี้อยากให้หยุดไหม?” ไกอาขบกัดริมฝีปากแน่นจนห้อเลือด เขาถามออกมาราวกับหากเธอบอกให้เขาหยุด เขาจะยอมหยุดอย่างนั้นแหละ.. “ข้าอยากพัก..สักหน่อย” “อย่ากัดริมฝีปากแบบนั้นสิ แล้วก็..ข้าจะขยับช้าๆ ดีไหมเจ้าจะได้พัก” พักของเรานั้นมันไม่เท่ากัน เธอแค่อยากจะหยุดเพื่อพักหายใจ เพราะถึงแม้เขาจะทำช้าๆ แต่ถึงอย่างนั้นความเสียดเสียวพวกนั้นก็ทำให้เธอรู้สึกทรมานมากอยู่ดี นี่มันมากเกินไป มากเกินไปพอสมควรเลย.. “ไม่อยากทำต่อแล้วเหรอ หรือว่าจะเสร็จแล้ว” ปลายยอดที่ล่วงผ่านเข้ามาด้านในสร้างความสุขสมให้เธออย่างชัดเจน ความเร่าร้อนของเขาคว้านไล้ในกายเธอ ราวกับกำลังพยายามไล่ต้อนให้เธอจนมุม “ทะ..ท่านจะถามทำไม นะ..ในเมื่อหากข้าบอกไปท่านก็ไม่ยินยอม..อื้อ!” เขาก้มหน้าลงไปจูบปิดปากของไกอาด้วยความมันเขี้ยว เธอน่ารักมากจริงๆ ในทุกช่วงเวลาเลย ความหวานล้ำของร่างกายนี้ที่กำลังตอบรับเขาด้วยความทรมาน มันตราตรึงใจจนเขาแทบจะอยากทำแรงๆ มากกว่านี้ อยากจะมองดูดวงหน้างามที่มีสีหน้าสุขสมมากกว่านี้ อยากมองดูในช่วงเวลาที่เธอคิดอะไรไม่ออก ให้สมองของเธอขาวโพลนและคิดแค่เรื่องของเขาเพียงคนเดียวเท่านั้น ต้นขาของเธอถูกรั้งขึ้นทำให้ร่างกายเชื่อมโยงอย่างล้ำลึกยิ่งกว่าในตอนแรก ในเมื่อปฏิเสธเขาไม่ได้เช่นนั้นเธอก็จะไม่สนใจอะไรอีกแล้ว ช่องทางรักบีบรัดอย่างต่อเนื่องราวกับว่าเธอกำลังอ้อนวอนให้เขาสัมผัสเธอมากกว่านี้ “เทียบกันแล้วกับท่าก่อนหน้านี้ มันเข้าไปลึกกว่าเดิมเยอะเลย..ว่าไหม” ในหัวของเธอคิดอะไรไม่ออกเลย ทุกครั้งที่ช่องรักถูก กระทั้นกระแทกเข้ามาความเสียวซ่านก็แล่นริ้วไปตามร่างกาย แผ่นอกสะท้านขึ้นลงตามความสุขสมที่เพิ่มพูนจนแทบทะลัก “อ๊า..” “ร้องออกมาดังๆ เลยสิ ที่นี่จะมีใครได้อีกล่ะ ข้าอยากฟังเสียงของเจ้ามากเลยนะ..หรือว่าอยากรู้สึกมากกว่านี้ แบบนั้นเสร็จจากตรงนี้เราไปต่อที่บนเตียงดีไหม?” ยะ..ยังไม่พออีกอย่างนั้นหรือ? ความตื่นตัวที่ฝังอยู่พองขยายและดำดิ่งเข้ามาในส่วนลึกได้อย่างไม่น่าเชื่อ แผ่นหลังบางลอยแอ่นขึ้นมาจากตั่งตัวยาว เมื่อถูกสอดใส่ไม่หยุดพัก หยาดน้ำตาแวววาวรินไหวออกมาจากดวงตาคู่สวย ขาทั้งสองข้างกอดก่ายเอวของเขาเอาไว้อย่างลืมตัว “อื้อ..คะ..เคียน ไม่ไหว..ไม่ไหวแล้ว!” ร่างกายถูกจู่โจมจากความเสียวซ่านอย่างไม่อาจต้านทานได้อีกต่อไป คลื่นแห่งความสุขระลอกแล้วระลอกเล่าซัดสาดเข้ามาในกายเธอ “อ๊า..อื้อ” ด้านในของเธอตอดรัดเบาๆ จนเคียนรู้สึกได้ถึงความเปียกชุ่มที่มากกว่าก่อนหน้านี้ ในยามที่เสร็จสมไกอาก็ยังสวยขนาดนี้เลยงั้นเหรอ? “แบบนี้ก็แย่สิไกอา เจ้าทำให้ข้าอยากจะมองเห็นความสวยงามจากบนใบหน้านี้มากกว่านี้ยิ่งขึ้นไปอีก อ้าขาให้กว้างมากกว่านี้หน่อยสิ ข้ายังทำให้เราเสียวกันได้มากกว่านี้อีกนะ..เจ้าเชื่อหรือไม่?”ฝีเท้าของโนแอลก้าวเดินตามหลังขององค์ราชามายังพระราชวังหลักที่เธอไม่เคยมาที่นี่เลยสักครั้ง ในสวนหน้าพระราชวังนั้นเต็มไปด้วยดอกไม้และพันธ์ุไม้หายากทั้งนั้นเลย แล้วน้ำพุที่อยู่ตรงกลางสวนก็ทำมาจาก..ทองคำใช่ไหมนั่นเรื่องความร่ำรวยของราชวงศ์นั้นทุกคนในนอลข่านต่างรู้ดีทั้งนั้น แต่เธอไม่คาดคิดว่าพระราชวังขององค์ราชาจะหรูหราถึงเพียงนี้คีนแนนนั่งลงบนม้านั่งด้านในสวน เขาผายมือเพื่อเป็นการเชื้อเชิญให้โนแอลนั่งลงตรงข้ามเขาแน่นอนว่าเธอมองหน้าขององค์ราชาอีกครั้งเพื่อที่จะถามให้แน่ใจว่าเธอนั้นสามารถนั่งลงตรงข้ามพระองค์ได้จริงๆ ใช่ไหม?“นั่งเถิดเลดี้โนแอล เจ้าเหนื่อยมาทั้งวันแล้วนี่”เมื่อได้ยินคำยืนยันจากปากของพระองค์เธอจึงยินยอมนั่งลงตรงข้ามกับองค์ราชา โนแอลยกมือขึ้นมากุมหัวใจของตัวเองที่มันกำลังเต้นแรงเอาไว้เธอหวังอย่างยิ่งว่าอีกฝ่ายจะไม่ได้ยินเสียงหัวใจของเธอที่มันเต้นแรงจนผิดปกติ“ข้าหลวงมารายงานกับข้าว่าเคียนพาเลดี้ไกอาไปที่พระราชวังของเขา ท่าทางทั้งสองคนจะไปได้สวยมากกว่าที่ข้าคาดคิดเอาไว้ ในวันพรุ่งนี้บางทีลูกชายของข้าอาจจะประกาศข่าวดีเรื่องการแต่งงานออกมา”โนแอลก้มหน้าลงเล็กน้อย“หากเป็นเช
บนโลกใบนี้มีเรื่องราวมากมายที่มันน่าเหลือเชื่อ แต่ทว่าในตอนนี้ ตอนที่ฉันคนนี้กำลังมองเห็นคฤหาสน์แสนหรูหราที่ไม่ว่าจะมองทางไหนก็ล้วนแล้วแต่ไม่น่าเชื่อทั้งนั้นว่าฉันจะมาอยู่ที่นี่ในเวลานี้ฉันตื่นขึ้นมาบนเตียงนอนขนาดใหญ่ ข้างๆ เตียงมีสาวใช้กำลังนั่งร้องไห้ด้วยท่าทางหมดแรง และเมื่อเธอคนนั้นมองเห็นฉันที่กำลังนั่งอยู่บนเตียงบนแววตาที่เจือปนด้วยหยาดน้ำตาก็เบิกกว้างขึ้นมา“คุณหนู..”โรสรีบลุกขึ้นในทันทีพร้อมกับส่งแก้วน้ำให้กับคุณหนูของเธอ เมื่อวานมันมีเรื่องราวมากมายเกิดขึ้นจนเธอและคุณหนูไม่ทันได้ตั้งตัวหรือว่า..ควรจะถามอะไรออกไปก่อนดีนะ ฉันไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใคร เข้ามาอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้“ขอโทษนะคะ คือว่าที่นี่ที่ไหนอย่างงั้นเหรอคะ?”คำถามนั้นแทบจะทำให้โรสรู้สึกอยากร้องไห้ออกมาอีกรอบ“โถ่ คุณหนูคะ..”โรสเล่าเรื่องต่างๆ ให้คุณหนูของเธอได้รับฟัง เมื่อวานทางพระราชวังประกาศราชโองการออกมาถึงพันธสัญญาสงบศึกกับชนเผ่านอลข่าน เพราะเมื่อครั้งอดีตทางจักรวรรดิได้ส่งทหาร ยารักษาโรคและอาหารมากมายให้ชนเผ่าเล็กๆ ในทะเลทราย ชนเผ่านอลข่านจึงทราบซึ้งในพระมหากรุณาขององค์จักรพรรดิ และสิบปีต่อมาจากชนเผ่าเล็กๆ ใน
สิ้นเสียงของไกอาทั่วทั้งบริเวณก็เงียบกริบ เธอไม่แปลกใจว่าทำไมความเงียบมันถึงได้ปกคลุมในทันทีที่เธอกล่าวเช่นนั้น เพราะไกอาเองก็คาดเดาเรื่องราวต่างๆ เอาไว้ล่วงหน้าแล้วอาณาจักรนอลข่านถึงแม้ว่าจะยิ่งใหญ่มากขึ้นหลายเท่า แต่ทว่าราชาของที่นี่นั้นยังคงนับถือองค์จักรพรรดิอยู่ เพราะอย่างนั้นการเดินทางมาของเธอ เธอควรจะได้รับเกียรติอันสูงสุดสิ ไม่ใช่ว่าจะมาทนเสียงกร่นด่ามากมายอะไรพวกนี่“ฮะ..ฮ่า ข้าชอบเจ้ามากเลยนะเลดี้ คำข้อนั้นข้าได้รับปากไปแล้ว เพราะอย่างนั้นเจ้าจะสามารถเลือกคู่ครองได้ด้วยตัวเอง..”“หม่อมฉัน..ยังพูดไม่จบเพคะ นอกจากจะขอเลือกคู่ครองด้วยตัวเองแล้วหม่อมฉันยังขอฝ่าบาทเมตตาให้หม่อมฉันได้มีสามี..สองคนด้วยเถิด ธรรมเนียมของนอลข่านเรื่องสามีมีสี่ภรรยาไม่นับว่าเป็นอะไร เช่นนั้นหม่อมฉันจะขอมีสามีสักสองคนดู อย่างน้อยก็เพื่อให้หม่อมฉันนั้นสามารถเข้าใจในพิธีในแสนศักดิ์สิทธิ์ของนอลข่าน..ขอฝ่าบาทเมตตาหม่อมฉันด้วยเพคะ”เด็กคนนี้ ไม่ได้โง่งมเลยแม่แต่นิดเดียว นางฉลาดพูดอีกทั้งยังต้อนเขาที่เป็นพระราชาให้จนมุมของนางได้ง่ายๆ ดูท่าข่าวลือที่ว่านางคือสตรีชั่วช้าจอมโง่งม จะไม่เป็นความจริงซะแล้ว“ด้วยคว
มือเล็กๆ ของไกอาเปิดหนังสือไปเรื่อยๆ จนเธอสะดุดที่ลำดับขั้นยศต่างๆ ของขุนนางภาพวาดนั้นทำให้หัวใจของไกอาเต้นไม่เป็นจังหวะไม่รู้ทำไมเหมือนกันแต่เธอรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองกำลังจะเป็นลมล้มลงที่ตรงนั้นปลายนิ้วที่สั่นเทาของไกอาสัมผัสลงไปบนภาพวาดนั้นอย่างเชื่องช้า ดยุคเซนเดอร์ คาเรนเขามีใบหน้าที่ละม้ายคล้ายคนรักของเธออย่างไม่น่าเชื่อ“อะ..อึ่ก”ไกอายกมือขึ้นมาจับที่หัวใจของตัวเอง เธอรู้สึกว่ามันเจ็บปวดราวกับว่ามีเข็มนับพันที่กำลังทิ่มแทงเข้าไปในหัวใจ ความเจ็บปวดนั้นส่งผลให้มือของเธอถือหนังสือเอาไว้ไม่อยู่ เธอปล่อยมือออกจากหนังสือเล่มนั้นแล้วยกมือขึ้นมากุมหัวใจของตัวเอง“ตุบ!!”ประตูเปิดออกมาเมื่อผู้ที่อยู่ด้านนอกได้ยินเสียงหนังสือตก โรสกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้ามาด้านในก่อนจะประคองคุณหนูของเธอให้นอนลงไปบนม้านั่งตัวยาว“ตะ..ตามหมอมาให้หน่อยค่ะ!!”มาธ่ารีบส่งทหารไปตามหมอมา สติของไกอานั้นเลือนรางมากทีเดียว สิ่งสุดท้ายที่เธอรับรู้คือเสียงเรียกที่เต็มไปด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือของโรส..............บัตรเชิญมากมายถูกส่งเข้ามาด้านในคฤหาสน์ที่เปลี่ยนชื่อใหม่ว่าเป็นคฤหาสน์ของเลดี้อามิตี้ มาธ่าส่งบัตรเชิ
อ่า..ใบหน้านั้น เขาดูคล้ายกับคนรักเก่าของเธอจริงๆด้วยสินะ เป็นความเหมือนที่ไม่อยากจะเชื่อสายตาเหมือนกันว่าจะมีคนที่มีใบหน้าเหมือนกันได้มากขนาดนี้แต่สิ่งที่แตกต่างมากๆ คงจะเป็นแววตาและเมื่อได้มองเขาแบบชัดๆ ทำให้เธอรู้ได้ว่า เขาไม่ใช่คนรักของเธอหรอก มันเป็นความเหมือนที่ให้ความรู้สึกแตกต่างโดยสิ้นเชิงและในยามนี้ดูเหมือนว่าเธอจะจ้องมองใบหน้าของท่านดยุคนานมากเกินไปหน่อย สิ่งที่ดึงสติของไกอากลับมาคือรอยยิ้มที่มุมปากของเขาที่มันกำลังแสยะยิ้มออกมาราวกับนักล่าที่พบเจอกับ..เหยื่อของตัวเอง“อื้อ..ให้ตายสิ เลดี้จ้องมองกันเช่นนั้นทำให้ข้ารู้สึกหวั่นไหวอยู่บ้าง หากว่าอยากจะมาร่วมวงด้วยกันละก็..ที่ข้างๆ ข้ายังมีที่ว่างนะครับ แน่นอนหากว่าท่านไม่รังเกียจ”“....”เธอขมวดคิ้วพร้อมกับมองหน้าเขาอีกครั้ง นี่เขาเอ่ยปากชวนเธอทำเรื่องแบบนั้นออกมาง่ายๆ แบบนี้เลยงั้นเรอะ! ง่ายๆ เหมือนชวนดื่มเหล้าสักแก้วเลยหรือว่าธรรมเนียมของที่นี่เป็นเช่นนั้น แต่ดูจากพระสนมสามร้อยคนขององค์ราชามันก็ไม่แปลกใจหรอกหากว่าชนชั้นสูงที่นี่จะ..มองการร่วมหลับนอนเป็นเรื่องธรรมดาแบบที่โบ๊ะบ๊ะกันแล้วก็แยกย้ายน่ะ“ขออภัยที่จ้องมองท่านด้วย
ละ..เหลวไหลชะมัด!แล้วถ้าบุรุษพวกนั้นไม่ต้องการแต่งงานล่ะ พวกเขาแค่มาหาความสนุกไปวันๆ ต่อให้เธอแซ่บมากแค่ไหนก็ไม่สามารถเปลี่ยนความคิดของพวกเขาได้หรอกบ้าบอที่สุด“เจ้าเมามากแล้วโนแอล ข้าจะพาเจ้าไปพักนะ”โนแอลส่งยิ้มให้กับไกอา พร้อมกับพยักหน้า“พาข้าไปที่ห้องตรงนั้นหน่อยสิ ข้าเองก็ง่วงมากทีเดียว”ไกอามองกวาดสายตาไปรอบๆ เธอถอนหายใจเบาๆ เพราะตระหนักได้ว่าในงานเลี้ยงนี้ไม่อนุญาตให้พาสาวใช้เข้ามา เพราะอย่างนั้นเธอถึงได้ประคองโนแอลเข้าไปส่งด้านในห้องพัก มันคือกระโจมที่แยกมาจากกระโจมใหญ่อีกทีและเพราะว่าวัสดุที่ทำกระโจมมันคือผ้าแข็งๆ นั่นทำให้ไกอาได้ยินทั้งเสียงเนื้อกระทบกันและเสียงร้องครางที่มันเหมือนฉากในหนังฆ่ากรรมมากกว่าจะเป็นหนังเรื่องอย่างว่า..“ไกอา ถึงแม้ว่าคนที่นี่จะชื่นชอบการทำเรื่องแบบนั้นแต่..บุรุษทุกคนเคารพความเห็นของสตรี หากว่าเจ้าไม่ยินยอมก็ไม่มีใครสามารถบังคับเจ้าได้ เพราะกฎหมายการขืนใจคือประหารและยึดทรัพย์ทั้งครอบครัว เชื่อเถอะว่าเสียงครางแบบนั้นสตรีที่อยู่ห้องข้างๆนี้กำลังมีความสุขอย่างแน่นอน”เอาล่ะ เธอส่งโนแอลเข้ามานอนในห้องนี้ได้แล้วเช่นนั้นเธอจะกลับบ้าน“เจ้านอนพักเถอะ..
บอกตามตรงว่าคาเรนนั้นกำลังคาดหวังมากทีเดียว จากแววตาที่ไม่สบอารมณ์ของไกอา เขาคาดหวังว่าจะได้เห็นเธอกระโดดขึ้นมานั่งบนเตียงและแสดงท่าทีร้อนใจให้เขาเห็นไกอาเดินเข้าไปหาเขา เธอวางแอปเปิ้ลที่แสนหวานฉ่ำเอาไว้บนถาดผลไม้ด้วยความนึกเสียดายแต่ทว่าในยามนี้มีเรื่องที่น่าสนใจมากกว่ารสหวานของแอปเปิ้ลผลนั้น เท้าทั้งสองข้างที่ไม่ได้สวมรองเท้า ก้าวเข้าไปหาท่านดยุคคาเรนด้วยความมั่นคงแน่นอนว่าเขาเป็นพวกชอบความแปลกใหม่ หากมีสตรีที่เดินทางเข้ามาที่นอลข่านหลังจากนี้ ความสนใจของท่านดยุคก็คงจะไปหยุดอยู่ที่สตรีผู้นั้นอย่างไม่ต้องสงสัย เขาไม่คิดที่จะหยุดอยู่ที่เธออยู่แล้ว ต่อให้แปลกใหม่และสวยงามแค่ไหนท่านดยุคผู้นี้ต้องการเพียงแค่จะลองลิ้มรสหอมหวานและกลิ่นใหม่ที่ไม่คุ้นหน้าคุ้นตา หลังจากนั้นเขาก็จะจากไปแต่การจะปล่อยคนเช่นเขาไปเฉยๆ ก็น่าเสียดายแย่เลย..เธอเองก็อยากจะลองเล่นกับไฟนั้นดูสักครั้งเหมือนกัน ไกอามั่นใจว่าตัวเองไม่ใช่แมลงเม่าที่จะถูกเปลวไฟที่แสนร้อนแรงของเขาแผดเผาแต่เธอมั่นใจอย่างยิ่งว่าตัวเองคือน้ำมัน...ที่จะทำให้เขาเผาไหม้ตัวเองได้เร็วมากยิ่งขึ้น“ข้าไม่ใช่สตรีไร้เดียงสาอย่างที่ท่านดยุคคิดนะคะ”ไกอ
การติดอยู่ในกระโจมที่ไร้ทางออกเช่นนี้มันไม่ได้น่าสนุกเท่าไหร่นักเพราะว่าเขาไม่แม้แต่จะได้สัมผัสร่างกายของสตรีที่มีใบหน้าเย้ายวนผู้นั้นเลยด้วยซ้ำ ริมฝีปากสีเชอร์รี่ของนางเผยอออกมาเล็กน้อยทำให้ดูแล้วรู้สึกอยากจะกดจูบริมฝีปากลงไปยิ่งนัก ทว่าคำกล่าวที่นางพูดออกมากำลังทำให้อารมณ์ที่ คุกรุ่นของเขากำลังจางหายไปความรักคือถ้อยคำลวงที่มีเพียงคนโง่เท่านั้นที่จะหลงเชื่อ คำว่าตลอดไปมันไม่มีอยู่จริงเช่นเดียวกับความรักที่เป็นนิรันดร์ พระเจ้าบัญญัติคำพวกนี้เอาไว้เพื่อให้เราหลงเชื่อ หลงคิดว่าถ้อยคำลวงเหล่านั้นคือเรื่องจริงๆ ทั้งที่..เรามองด้วยตาเปล่ายังมองไม่เห็นถึงความรักเลยด้วยซ้ำ“หากเจ้าตั้งใจเช่นนั้น ก็จะต้องพยายามมากทีเดียวเลดี้ไกอา เพราะว่าข้าไม่สนใจและไม่คิดที่จะมี..ความรัก เจ้ามีความสามารถนะ เจ้าสามารถทำให้ข้าอยากจนแทบคลั่งและสามารถทำให้เจ้าสิ่งนี้หมดความรู้สึกอยากไปได้เหมือนกัน”เมื่อกล่าวจบคาเรนก็ล้มตัวนอนลงไปบนที่นอน เขาเบนสายตามองไปทางอื่น ในเมื่อเธอจะทำตัวยุ่งยากและวุ่นวายมากขนาดนั้น เช่นนั้นเขาก็ไม่ขอเข้าไปยุ่งด้วยก็แล้วกัน เจตนาของเรามันต่างกัน เธอต้องการสามีแต่เขาไม่ต้องการภรรยา แค่ค
ฝีเท้าของโนแอลก้าวเดินตามหลังขององค์ราชามายังพระราชวังหลักที่เธอไม่เคยมาที่นี่เลยสักครั้ง ในสวนหน้าพระราชวังนั้นเต็มไปด้วยดอกไม้และพันธ์ุไม้หายากทั้งนั้นเลย แล้วน้ำพุที่อยู่ตรงกลางสวนก็ทำมาจาก..ทองคำใช่ไหมนั่นเรื่องความร่ำรวยของราชวงศ์นั้นทุกคนในนอลข่านต่างรู้ดีทั้งนั้น แต่เธอไม่คาดคิดว่าพระราชวังขององค์ราชาจะหรูหราถึงเพียงนี้คีนแนนนั่งลงบนม้านั่งด้านในสวน เขาผายมือเพื่อเป็นการเชื้อเชิญให้โนแอลนั่งลงตรงข้ามเขาแน่นอนว่าเธอมองหน้าขององค์ราชาอีกครั้งเพื่อที่จะถามให้แน่ใจว่าเธอนั้นสามารถนั่งลงตรงข้ามพระองค์ได้จริงๆ ใช่ไหม?“นั่งเถิดเลดี้โนแอล เจ้าเหนื่อยมาทั้งวันแล้วนี่”เมื่อได้ยินคำยืนยันจากปากของพระองค์เธอจึงยินยอมนั่งลงตรงข้ามกับองค์ราชา โนแอลยกมือขึ้นมากุมหัวใจของตัวเองที่มันกำลังเต้นแรงเอาไว้เธอหวังอย่างยิ่งว่าอีกฝ่ายจะไม่ได้ยินเสียงหัวใจของเธอที่มันเต้นแรงจนผิดปกติ“ข้าหลวงมารายงานกับข้าว่าเคียนพาเลดี้ไกอาไปที่พระราชวังของเขา ท่าทางทั้งสองคนจะไปได้สวยมากกว่าที่ข้าคาดคิดเอาไว้ ในวันพรุ่งนี้บางทีลูกชายของข้าอาจจะประกาศข่าวดีเรื่องการแต่งงานออกมา”โนแอลก้มหน้าลงเล็กน้อย“หากเป็นเช
นิ้วมือของเคียนกดเข้าที่กลางลำแกร่ง เขาขยับเอวเบาๆ เพื่อให้ส่วนนั้นของเราเสียดสีไปมาอยู่ที่ภายนอก เพราะหยาดน้ำหวานที่รินไหลออกมาจากกลีบดอกไม้ทำให้ทุกการขยับเอวของเคียนมันรู้สึกเสียดเสียวจนไกอาขบกัดริมฝีปากเอาไว้แน่น“อ่า..คะ..เคียน”เขาจับมือของเธอขึ้นมาจุมพิตลงไปบนหลังฝ่ามือด้วยความอ่อนโยน“ว่าอย่างไรไกอา รู้สึกดีจนอยากจะได้มากกว่านี้อย่างนั้นหรือ?”ทั่วร่างกายราวกับมีกระแสไฟฟ้าแล่นผ่าน เธอกำลังรู้สึกซ่านกระสันและอยากให้เขากระทำมากกว่านี้จนแทบควบคุมร่างกายเอาไว้ไม่อยู่ความรู้สึกวูบไหวก่อตัวขึ้นมาในช่องท้อง ขนาดแค่เขาถูไถที่ด้านนอกยังสามารถทำให้เธอรู้สึกดีถึงเพียงนี้..ดวงตาสีอำพันกำลังจ้องมองใบหน้านั้น..ดวงหน้าของเธอนั้นให้ความรู้สึกเย้ายวนจนเขาแทบคลั่งเลย เป็นความงดงามที่ร้อนแรงและแผดเผาผู้ที่พบเห็นจนรู้สึกด้อยค่าตัวเอง เธอทำให้ผู้อื่นมองเธอด้วยสายตาที่เจือปนไปด้วยความอิจฉาเคียนรู้สึกได้เลยว่าขีดจำกัดของเขามันหมดลงแล้ว และเขาควรจะได้ครอบครองสตรีผู้นี้เสียที เขากดแทรกแก่นกายฝ่าความคับแคบเข้าไปด้านใน และเพียงแค่ส่วนปลายหัวบวมแดงที่สอดแทรกเข้าไปส่วนนั้น ไกอาก็บีบรัดแท่งร้อนของเขาแน่น
นัยน์ตาสีอำพันของเคียนจ้องมองดวงหน้างามที่เขาไม่อาจละสายตาไปได้ของไกอา เธอกำลังมองสบตาเขาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความไม่มั่นใจ..เรื่องราวของเรามันไม่ได้เกิดจากความรัก แต่มันเกิดมาจากการที่เขาต้องการร่างกายของเธอและเธอเองก็ต้องการสามี จุดประสงค์ของเราแตกต่าง แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ไม่มีความมั่นคงใดๆ อยู่ในความสัมพันธ์นี้ของเราเลยแม้แต่นิดเดียว เขาไม่กล้าให้ความหวังและยิ่งไม่อาจคาดหวังได้ด้วยแต่ถึงอย่างนั้นในยามนี้เขาต้องการเธอมากจริงๆ ความต้องการที่กลั่นกรองออกมาจากเบื้องลึกในหัวใจ และเคียนตั้งใจเอาไว้แล้วว่าวันนี้เขาจะเป็นบุรุษที่เอาแต่ใจเท่านั้น“อย่าพึ่งกล่าวถึงวันพรุ่งนี้สิ เพราะมันยังมาไม่ถึงเลย แต่หากจะเอ่ยถามข้าเรื่องชีวิตของเจ้าในวันพรุ่งนี้ แน่นอนว่ามันจะต้องเปลี่ยนไปอย่างแน่นอนเพราะว่าคนที่เจ้านอนด้วยคือองค์รัชทายาทนะไกอา..”เขายังคงบ่ายเบี่ยงจนถึงวินาทีสุดท้ายเลยสินะ ยังไม่มีการรับปากหรือว่าให้ความแน่ใจกับเธอได้เลยแต่ก็ช่างมันเถอะ หากว่าเขาไม่ต้องการเธอแล้วละก็ ชีวิตคู่หากเกิดมาจากการบังคับก็ดูจะไม่ยืนยาวสักเท่าไหร่นัก เธอยังเหลือเวลาอีกหลายเดือน และไกอากำลังบอกกล่าวกับตัวเองว
โนแอลเดินออกมาจากงานเลี้ยงเพื่อตรวจดูภาพรวมของงานที่เธอจัดขึ้นด้วยความตั้งใจ แน่นอนว่าเธอคือนักจัดงานเลี้ยงตัวยงและโนแอลไม่อยากให้งานเลี้ยงของเธอมันมีความผิดพลาดเลยแม้แต่นิดเดียว“เจ้ายังคงจัดงานเลี้ยงได้ดีเหมือนเดิมเลยนะ..”เมื่อหันไปตามเสียงโนแอลก็พบเจอกับท่านอาของเธอ อันที่จริงเธอจะต้องเรียกท่านดยุคว่าท่านพี่ แต่ด้วยอะไรหลายๆ อย่างท่านยายจึงสั่งให้เธอเรียกขานท่านดยุคว่าท่านอา..“นี่คงเป็นครั้งแรกที่ท่านอายอมถอยออกมาก่อน..วันนี้พ่ายแพ้ให้กับองค์รัชทายาทเหรอคะ”มันต้องขยี้สักหน่อยสิ เพราะว่าครั้งที่แล้ว เป็นท่านอาที่ทอดทิ้งไกอาแล้วออกมาจากห้องตั้งแต่ยังไม่รุ่งสาง ถึงแม้ว่าจะเป็นท่านอาแต่เธอก็ไม่ยอมอ่อนข้อให้หรอกนะหากว่าท่านอามาทำร้ายเพื่อนของเพื่อนน่ะ“ฮะ..ฮ่า คงงั้น วันนี้อาคงจะพ่ายแพ้ให้กับองค์รัชทายาทแล้ว แต่ครั้งหน้ารับรองได้เลยว่าอาจะไม่แพ้ เพราะว่าอามีเจ้าที่จะคอยเป็นผู้ช่วยของอายังไงล่ะ”โนแอลมองท่าทางของท่านอาที่ดูเหมือนกับว่าท่านอาของเธอจะจริงจังกับเรื่องนี้ไม่น้อยเลยทีเดียวแต่เพื่อการแก้แค้นองค์รัชทายาทอย่างนั้นหรือ ทำไมไม่ไปแก้แค้นองค์ราชาแทนล่ะ หรือท่านอาของเธอเชื่อจริงๆ
รอยยิ้มแสนหวานฉายชัดอยู่บนใบหน้าของไกอา เธอก้มหน้าลงเล็กน้อยเพื่อที่จะมองใบหน้าที่กำลังเขินอายอยู่“ในเมื่อเราพูดคุยและทำความเข้าใจเรื่องราวในวันนั้นกันเสร็จสิ้นแล้ว ข้าควรจะ..ขออนุญาตกลับก่อน”ในวินาทีที่ไกอาพูดว่าเธอจะกลับ มือของเคียนก็เอื้อมมือมาจับที่ข้อมือของเธอเอาไว้แน่นมากพอสมควร“ใครอนุญาตให้เจ้าไป”“อ่า..เรื่องนั้นข้าอนุญาตตัวเองได้ค่ะ”ดวงตาสีอำพันของเขาฉายแววไม่พอใจอีกครั้ง เคียนก้มหน้าลงไปกระซิบที่ข้างหูของไกอาด้วยความแผ่วเบา“ข้าคิดว่าเราทั้งสองคนจะสานต่อเรื่องในวันนั้นซะอีก..เจ้าไม่คิดเหมือนกับที่ข้าคิดอย่างนั้นหรือ?”เรื่องราวมันติดค้างอยู่ในใจ ความรู้สึกวาบหวามแล่นริ้วขึ้นมาในทันทีที่เขาคิดถึงใบหน้างามของเธอ ส่วนนั้นแข็งตึงขึ้นมาแบบที่ไม่ต้องรอคอยการปลุกเร้าใดๆ ความปรารถนาฉายชัดออกมาจากเบื้องลึกในหัวใจเขาต้องการเธอ..ต้องการทุกสิ่งทุกอย่างของเธอมาครอบครองหรือไม่ก็ยึดครองเอาไว้ เพราะในใจของเคียนรู้สึกได้ถึงความไม่ยุติธรรม เขารู้ดีว่าความรู้สึกของคนสองคนมันย่อมไม่เท่าเทียมกัน แต่นี่เหมือนกับนัยน์ตาสีอัญมณีของเธอไม่คิดอะไรเลย และมีเพียงเขาแค่ฝ่ายเดียวเท่านั้นที่คิดไปไกลมา
นี่คงจะเป็นครั้งแรกที่คาเรนพึ่งรู้สึกว่าเขาเอาตัวเองไปเล่นกับไฟ และผลลัพธ์ที่ได้ดูเหมือนว่ามันจะได้ไม่คุ้มเสียสักเท่าไหร่นัก แต่เขาเดินทางมาไกลมากเกินกว่าจะถอยหลังกลับเพราะอย่างนั้นเขายังคงยืนยันว่าจะเดินหน้าต่อไป โดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น“แน่นอนเลดี้ไกอา ข้าพูดคำไหนคำนั้นอยู่แล้ว”ไกอาหยักยิ้มขึ้นมาด้วยความรู้สึกที่เหนือกว่า อันที่จริงเธอแทบจะหลุดขำออกมาด้วยซ้ำ เขาเป็นพวกฆ่าได้แต่หยามไม่ได้งั้นสินะ“ข้าไม่สนใจว่าระหว่างพวกเจ้าสองคนนั้นมันยังไงกัน แต่ในยามนี้ข้าอยากจะพูดคุยกับไกอา..แบบเป็นการส่วนตัว ในเมื่อดยุคมีนัดกับเลดี้นาญา เช่นนั้นในวันนี้ท่านก็ควรจะปล่อยมือของไกอาซะ”เคียนปัดมือของคาเรนออกในทันที ไกอายังไม่ทันจะได้ตั้งตัวเธอก็ถูกเขาลากไปอีกทางแล้วคาเรนยังคงยืนอยู่ตรงนั้น ตรงที่องค์รัชทายาทแย่งชิงยัยไกอาตัวร้ายไปจากเขา แน่นอนว่าเขาไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดอะไรมากมาย นอกการเสียหน้านิดหน่อย และ..ไม่ว่ามองจากทางไหน เลดี้ไกอาและองค์รัชทายาทจะต้องมีอะไรที่มันพิเศษมากกว่าที่เขาคิดเอาไว้ และเขาต้องแย่งชิงนางมาจากองค์รัชทายาทให้ได้เลยคอยดู..รู้สึกสูญเสียบ้างสิคาเบเรียน ไม่อย่างนั้นจะเป็นองค์รั
เป็นอีกครั้งที่ไกอาอาจจะต้องถามตัวเองว่านี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน เพราะท่านดยุคคาเรนที่เราไม่ได้สนิทกันเลยกำลังยืนโอบเอวของเธอราวกับเราสนิทสนมกันมากเธอเงยหน้ามองหน้าของท่านดยุคด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย“ก็ครั้งที่แล้ว ก่อนที่เราแยกจากกันเจ้าเป็นคนเอ่ยปากนัดข้าเองว่างานในครั้งหน้า เราค่อยมาสานต่อจากครั้งที่แล้ว..ลืมแล้วงั้นหรือเจ้ากวางน้อย”กวางน้อยกวางใหญ่อะไรกันวะ! เธอพูดตอนไหนก่อนว่าจะมาสานต่ออะไรนั่น ในวันนั้นเท่าที่จำได้เป็นเขาด้วยซ้ำที่หนีออกไปก่อนที่เธอจะตื่น!!“ท่านดยุคคะ..”“หมับ!!”ไวกว่าคำพูดของเธอคือมือขององค์รัชทายาทที่ยื่นมากำข้อมือของเธอเอาไว้แน่นมากพอสมควร พระองค์ทรงจ้องมองเธอด้วยความโกรธในแบบที่คูณสองจากตอนแรกที่เราพบเจอกันเคียนกัดกรามแน่น เขานอนไม่หลับ ทุกครั้งที่หลับตาภาพของเธอก็จะฉายชัดขึ้นมาในทันที และที่เขาเป็นเช่นนั้นเขาคิดว่าความทรมานทั้งหมดของเขามันเกิดจากเธอ เกิดจากความน่ารักที่แสนไร้เดียงสานั่นของเธอ แต่ทว่ามันกลับกลายเป็นเหมือนเขาเป็นคนโง่ เธอเก่งกาจเรื่องการปั่นหัวคนอื่นและหลอกลวงอย่างนั้นหรือ เธอมองเขาเป็นอะไรกัน ของเล่น? หรือคนหน้าโง่ที่มาหลงเสน่ห์เธ
“เป็นอย่างไรเล่า ข้าบอกไปแล้วว่าพระพักตร์ขององค์รัชทายาทนั้นทรงหล่อเหลาและงดงามประดุจพระเจ้าทรงปั้น..”เสียงของโนแอลนั้นดังไปไม่ถึงไกอาเลยดวงตาสีอัญมณีจับจ้องมองไปยังใบหน้าที่มันน่าเหลือเชื่อมากทีเดียว คราแรกเธอคิดว่าตัวเองตาฝาด แน่นอนว่าเธออาจจะคิดถึงโจรผู้นั้นมากเกินไป และทำให้เกิดภาพหลอนขึ้นมา เหมือนกับว่ามองบุรุษคนไหนก็เป็นเขาแต่ไม่ใช่เลย เธอหยิกแขนตัวเองไปแล้วสองรอบ แน่นอนมันเจ็บและยังคงเป็นรอยแดงอยู่ไม่จางหายไปไหนโจรผู้นั้นที่เธอพบเจอเขาในย่านการค้าจนเราเกือบจะทำอะไรที่มันเกินเลยกันไปคือองค์รัชทายาทของนอลข่านนี่มันเรื่องบ้าอะไรกันวะเนี่ย เรื่องตลกร้ายประเภทใดกันแล้วเธอดันเสนอหน้ามานั่งด้านหน้าสุดและนั่งตรงข้ามกับเขาด้วย อากาศในยามค่ำคืนถึงแม้ว่าจะอยู่ในห้องโถงจัดเลี้ยงนะพระราชวังแต่ทว่าก็ยังคงรู้สึกเหน็บหนาวไม่น้อย แต่ทว่าไกอารู้สึกได้ถึงเม็ดเหงื่อเย็นๆ ที่กำลังชุ่มไปตามแผ่นหลังและมือทั้งสองข้างของเธอเมื่อได้ลองค้นเข้าไปในลิ้นชักแห่งความทรงจำ ก่อนจากลาเธอจำได้ว่าเขานัดให้เธอไปพบเขาอีกครั้ง ในวันรุ่งขึ้น และเพราะว่าร่างกายของเธอมันเต็มไปด้วยรอยแดงเต็มไปหมด ทำให้โรสไม่ยินยอมใ
ไกอาคลี่ยิ้มบางที่แสนอ่อนโยนให้กับสตรีที่เดินเข้ามาทักทายเธอ“ขออภัยที่เสียมารยาทค่ะ ข้าชื่อว่านาญาค่ะ นาญาแห่งอิลบา ลูกสาวของท่านเคาน์อิลบาผู้ปกครองเหมืองทองของราชอาณาจักร”นั่นคือการแนะนำตัวหรือว่าการประกาศออกมาเพื่อโอ้อวดกันแน่ เรื่องนั้นไกอาเองก็ไม่ค่อยเข้าใจสักเท่าไหร่“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะเลดี้นาญา”นาญาส่งยิ้มกับไกอาด้วยรอยยิ้มที่ว่างเปล่า แน่นอน..มันว่างเปล่าเพราะไม่ได้มีความยินดีอยู่ในนั้นเลย“ข้าทอดทิ้งโนแอลมานานพอสมควรแล้ว เช่นนั้นข้าไม่รบกวนเวลาของเลดี้นาญาแล้วค่ะ”นาญากระตุกยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยพร้อมกับก้มหน้าลงเพื่อเป็นการกล่าวอำลาแก่สตรีจากจักรวรรดิ“ให้ตายเถอะเลดี้ไกอานั้นงดงามเสียยิ่งกว่าคำบอกเล่าของพี่ชายข้าอีก”สตรีคนหนึ่งในกลุ่มพูดออกมาและเมื่อนาญาได้ยินคำกล่าวนั้นเธอก็กลั้วหัวเราะในลำคอทันที“นั่นเรียกว่างดงามอย่างนั้นหรือ ผอมแห้งเกินไปแถมใบหน้านั้นก็นับว่าจืดชืด ที่โดดเด่นเพราะว่านางพึ่งมาอยู่ที่นอลข่านต่างหาก แต่หากอยู่ไประยะหนึ่งข้าคิดว่านางจะต้องหมดความนิยมจากเหล่าบุรุษของที่นี่..พวกเขาก็แค่ชื่นชอบของใหม่เท่านั้น มีอะไรให้เราใส่ใจกัน”นาญายกแก้วไวน์ขึ้นมาดื่ม