25.ไปทำเพิ่มกันเถอะ

ฝีเท้าของโนแอลก้าวเดินตามหลังขององค์ราชามายังพระราชวังหลักที่เธอไม่เคยมาที่นี่เลยสักครั้ง ในสวนหน้าพระราชวังนั้นเต็มไปด้วยดอกไม้และพันธ์ุไม้หายากทั้งนั้นเลย แล้วน้ำพุที่อยู่ตรงกลางสวนก็ทำมาจาก..ทองคำใช่ไหมนั่น

เรื่องความร่ำรวยของราชวงศ์นั้นทุกคนในนอลข่านต่างรู้ดีทั้งนั้น แต่เธอไม่คาดคิดว่าพระราชวังขององค์ราชาจะหรูหราถึงเพียงนี้

คีนแนนนั่งลงบนม้านั่งด้านในสวน เขาผายมือเพื่อเป็นการเชื้อเชิญให้โนแอลนั่งลงตรงข้ามเขา

แน่นอนว่าเธอมองหน้าขององค์ราชาอีกครั้งเพื่อที่จะถามให้แน่ใจว่าเธอนั้นสามารถนั่งลงตรงข้ามพระองค์ได้จริงๆ ใช่ไหม?

“นั่งเถิดเลดี้โนแอล เจ้าเหนื่อยมาทั้งวันแล้วนี่”

เมื่อได้ยินคำยืนยันจากปากของพระองค์เธอจึงยินยอมนั่งลงตรงข้ามกับองค์ราชา โนแอลยกมือขึ้นมากุมหัวใจของตัวเองที่มันกำลังเต้นแรงเอาไว้

เธอหวังอย่างยิ่งว่าอีกฝ่ายจะไม่ได้ยินเสียงหัวใจของเธอที่มันเต้นแรงจนผิดปกติ

“ข้าหลวงมารายงานกับข้าว่าเคียนพาเลดี้ไกอาไปที่พระราชวังของเขา ท่าทางทั้งสองคนจะไปได้สวยมากกว่าที่ข้าคาดคิดเอาไว้ ในวันพรุ่งนี้บางทีลูกชายของข้าอาจจะประกาศข่าวดีเรื่องการแต่งงานออกมา”

โนแอลก้มหน้าลงเล็กน้อย

“หากเป็นเช่นนั้นจริงๆ ก็นับว่าเป็นเรื่องที่น่ายินดีเพคะ”

นิ้วมือของคีนแนนลูบไล้ไปบนไรหนวดของตัวเอง เขาจ้องมองดรุณีน้อยที่แสดงอาการประหม่าออกมาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความเอ็นดู

“เช่นนั้นรางวัลที่เจ้าร้องขอ ข้าจะส่งมอบให้เจ้าคืนนี้เลยเป็นอย่างไรเลดี้โนแอล”

เธอเงยหน้าขึ้นมามองหน้าของเขา พระพักตร์ขององค์ราชาที่ฉายไปด้วยรอยยิ้ม ไม่บ่อยนักที่พระองค์จะแย้มยิ้มออกมาเช่นนี้และนั่นทำให้ดวงตาของเธอพร่ามัวไปหมดเลย ที่พระองค์ทรงมีรับสั่งให้เธอเดินตามมาที่นี่เพราะว่าพระองค์ยินดีจะนอนกับเธออย่างนั้นหรือ?

“คะ..คือว่า เรื่องของไกอาและองค์รัชทายาทยังไม่ทันได้สำเร็จเลยเพคะ..หม่อมฉันจะรับรางวัลจากฝ่าบาทได้อย่างไรกัน”

คีนแนนลุกขึ้นในทันที เขาเดินอ้อมโต๊ะเพื่อเข้ามาหาโนแอล ปลายนิ้วของเขาไล้ลงไปตามริมฝีปากสีแดงระเรื่อของเธอ

“เรื่องนั้นไม่นับว่าเป็นอะไรเลย ข้ายินดีส่งมอบรางวัลให้เจ้าด้วยความเต็มใจ เว้นซะแต่เจ้าจะไม่ต้องการ..”

หนีไม่ได้แล้ว เธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะหนีไปทางไหน โนแอลคิดว่าตัวเองคือคนที่ใจกล้ามากพอสมควรแต่เขาทำให้เธอเหมือนเป็นคนขี้ขลาด

เธอยกมือขึ้นมาจับมือของเขา แน่นอนว่าพระวรกายขององค์ราชานั้นถือว่าล้ำค่า มีกฎเขียนเอาไว้อยู่อย่างชัดเจนว่าห้ามแตะต้องหรือว่าสัมผัสพระวรกายขององค์ราชาโดยที่ไม่ได้รับอนุญาต แต่แล้วอย่างไรเล่า ใครจะสน หากเธอต้องการจะสัมผัสเขาละก็ เธอก็จะต้องได้สัมผัสสิ..

“มีหรือเพคะที่คนอย่างหม่อมฉันจะไม่ต้องการ..”

ริมฝีปากของคีนแนนกดลึกเป็นรอยยิ้ม เขาก้มตัวลงเล็กน้อยก่อนจะช้อนร่างกายของโนแอลขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน เขาอุ้มเธอเดินเข้าไปในพระราชวังที่ในยามนี้ไม่มีใครอยู่เลยแม้แต่คนเดียว โนแอลคิดว่านี่จะต้องไม่ใช่เรื่องบังเอิญอย่างแน่นอน องค์ราชาคงจะรับสั่งให้ทั้งองครักษ์และสาวใช้มากมายออกไปจากที่นี่ จนในยามนี้ที่พระราชวังขององค์ราชามีเพียงแค่เราสองคนเท่านั้น และเมื่อประตูที่ทำจากทองคำปิดลงโนแอลก็รู้แล้วว่าเธอนั้นกำลังเผชิญหน้ากับความจริง..

เธอรักเขา เธอสามารถพูดได้เต็มปากเลยว่าตัวเองนั้นหลงรักองค์ราชามานานแล้ว เธอรู้ว่ามันผิดและไม่ควรหลงรักชายผู้นี้ แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่สามารถหักห้ามใจได้เลย.. และเพราะไม่อาจหักห้ามความรักที่อัดแน่นในหัวใจนี้ได้ มันทำให้เธอจะต้องมาที่นี่ในวันนี้

เธอตั้งใจว่าจะนอนกับเขาสักครั้ง หลังจากนั้นตัวเองน่าจะได้สติแล้วเปิดหัวใจเพื่อรับคนใหม่เข้ามา..

“แววตาของเจ้าอัดแน่นไปด้วยความหวาดกลัว..ไม่เคยทำมาก่อนอย่างนั้นหรือ”

โนแอลขบกัดริมฝีปากเบาๆ ด้วยความรู้สึกอับอาย

“หม่อมฉันไม่เคยทำเรื่องเช่นนี้มาก่อนเลยเพคะ เพราะว่านี่คือครั้งแรกและหม่อมฉันต้องการส่งมอบครั้งแรกให้กับบุรุษที่เป็นรักแรกของหม่อมฉัน..”

คำกล่าวของเธอเปล่งออกไปด้วยน้ำเสียงบางเบาและเจือจาง แต่ทว่ากลับหนักแน่นยิ่งนัก และนั่นทำให้คีนแนนที่กำลังปลดอาภรณ์ออกจากร่างของดรุณีน้อยพลันชะงัก

“หลังจากนี้เจ้าจะทำอย่างไร..จะเรียกร้องความรักจากข้าหรือไม่”

“แน่นอนว่าหม่อมฉันจะไม่มีวันทำเช่นนั้นเพคะ พอถึงรุ่งเช้าหม่อมฉันจะเดินทางจากไปจากที่นี่โดยไม่เรียกร้องสิ่งใดทั้งนั้น”

เธอจะเจียมตัวอยู่ในที่ของเธอ เพราะอย่างนั้นได้โปรดอย่าผลักไสเธอออกไปเลย

..................

เคียนส่งแก้วสุรามาให้เธอ และในยามนี้ไกอาไม่รู้เลยว่านี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว เธอจำได้ว่าตัวเองหลับไปแล้วครั้งหนึ่งก่อนจะรู้สึกตัวอีกทีในตอนที่ความเย็นของน้ำโอบล้อมรอบร่างกายของเธอ นี่คือสระน้ำอุ่นขนาดมหึมาที่อยู่ในพระราชวังขององค์รัชทายาท เขาอุ้มเธอเข้ามานั่งในนี้ นั่งลงบนตักของเขาและในทันทีที่ร่างกายของเธอแตะลงไปบนผิวน้ำ ส่วนกลางของร่างกายก็เจ็บแสบจนไกอาต้องนิ่วหน้า

“เจ็บงั้นหรือ? ขนาดเจ้าแฉะเยิ้มขนาดนั้นก็ยังเจ็บสินะ นี่มันไม่ถูกต้องเอาซะเลย เพราะริมฝีปากของเจ้ามันเล็กมากแล้วแต่ตรงส่วนนั้นกลับคับแคบยิ่งกว่า แล้วเมื่อไหร่กันที่ในช่วงเวลาหฤหรรษ์ของเรา จะไม่ทำเจ้าเจ็บปวด หรือข้าจะต้องเสียบคามันเอาไว้ทั้งวันทั้งคืนเพื่อให้มันได้ปรับสภาพ.."

เธอทนฟังต่อไม่ไหวจนต้องยกมือขึ้นมาปิดปากเขาเอาไว้

“นี่คงจะใกล้เช้าแล้ว และหม่อมฉันควรจะเดินทางกลับ..ป่านนี้คนที่คฤหาสน์คงจะเป็นห่วงแล้วเพคะ”

“เรื่องนั้นอาบูน่าจะส่งจดหมายไปบอกที่คฤหาสน์ของเจ้าแล้วว่าเจ้าจะค้างอยู่กับข้าที่นี่ในคืนนี้ เว้นเสียแต่เจ้าจะกลัวคนอื่นที่ไม่ได้อยู่ที่คฤหาสน์เป็นห่วง”

พูดบ้าบออะไรของเขากัน เธอยังจะกลัวใครมาเป็นห่วงอีก ทว่าเมื่อเธอมองหน้าขององค์รัชทายาทก็พบว่าพระองค์กำลังทำหน้าไม่พอใจอยู่ และชื่อเดียวที่เธอคิดออกในยามนี้คือชื่อของท่านดยุคเซนเดอร์

“หม่อมฉันไม่ได้สนใจใครหรอกเพคะ”

“แต่มีบุรุษอื่นที่สนใจในตัวของเจ้าอีกมากมาย”

“ถ้ากล่าวถึงเรื่องนั้นก็ใช่เพคะ มีบุรุษมากมายที่มาร้องขอเพื่อมีค่ำคืนที่แสนหวานกับหม่อมฉัน ทว่าสิ่งที่หม่อมฉันต้องการไม่ใช่การร่วมหลับนอนกับพวกเขาแต่เป็นการมีสามี..”

ดูเหมือนว่าประโยคสุดท้ายของไกอาจะไปไม่ถึงหูของเคียน เพราะในยามนี้เขากำลังโกรธเรื่องที่เธอบอกกล่าวออกมาว่ามีบุรุษมากมายต้องการร่วมหลับนอนกับเธอ

“ข้าคิดว่ารอยกุหลาบบนร่างกายของเจ้ามันน้อยไปนิดนึงนะ เราไปทำมันเพิ่มกันดีกว่าไหมไกอา”

เอาให้หมดแรงนึกถึงชื่อของบุรุษอื่นไปเลยยิ่งดี