20.คนละครึ่ง

นี่คงจะเป็นครั้งแรกที่คาเรนพึ่งรู้สึกว่าเขาเอาตัวเองไปเล่นกับไฟ และผลลัพธ์ที่ได้ดูเหมือนว่ามันจะได้ไม่คุ้มเสียสักเท่าไหร่นัก แต่เขาเดินทางมาไกลมากเกินกว่าจะถอยหลังกลับเพราะอย่างนั้นเขายังคงยืนยันว่าจะเดินหน้าต่อไป โดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น

“แน่นอนเลดี้ไกอา ข้าพูดคำไหนคำนั้นอยู่แล้ว”

ไกอาหยักยิ้มขึ้นมาด้วยความรู้สึกที่เหนือกว่า อันที่จริงเธอแทบจะหลุดขำออกมาด้วยซ้ำ เขาเป็นพวกฆ่าได้แต่หยามไม่ได้งั้นสินะ

“ข้าไม่สนใจว่าระหว่างพวกเจ้าสองคนนั้นมันยังไงกัน แต่ในยามนี้ข้าอยากจะพูดคุยกับไกอา..แบบเป็นการส่วนตัว ในเมื่อดยุคมีนัดกับเลดี้นาญา เช่นนั้นในวันนี้ท่านก็ควรจะปล่อยมือของไกอาซะ”

เคียนปัดมือของคาเรนออกในทันที ไกอายังไม่ทันจะได้ตั้งตัวเธอก็ถูกเขาลากไปอีกทางแล้ว

คาเรนยังคงยืนอยู่ตรงนั้น ตรงที่องค์รัชทายาทแย่งชิงยัยไกอาตัวร้ายไปจากเขา แน่นอนว่าเขาไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดอะไรมากมาย นอกการเสียหน้านิดหน่อย และ..ไม่ว่ามองจากทางไหน เลดี้ไกอาและองค์รัชทายาทจะต้องมีอะไรที่มันพิเศษมากกว่าที่เขาคิดเอาไว้ และเขาต้องแย่งชิงนางมาจากองค์รัชทายาทให้ได้เลยคอยดู..

รู้สึกสูญเสียบ้างสิคาเบเรียน ไม่อย่างนั้นจะเป็นองค์รัชทายาทที่ดีได้อย่างไรกัน?

“เลดี้นาญารออยู่นะครับท่านดยุค นางให้ข้ามาตาม..”

ข้าหลวงก้มหน้าลงเล็กน้อยเพื่อทำความเคารพท่านดยุค คาเรนพ่นลมหายใจออกมาด้วยความเบื่อหน่าย

“บอกนางไปว่าข้าติดงานด่วน ข้าไม่สะดวกไปหานางแล้วให้นางไปหาคนอื่นได้เลย”

ตอนนี้มีเรื่องสำคัญมากกว่านั้นที่เขาจะต้องทำ เพราะอย่างนั้นเขาไม่มีเวลามาเล่นสนุกหรอก

เคียนจับมือของไกอาพาเธอเดินมาไกลมาจากงานเลี้ยงพอสมควร จนเธอมาพบกับพระราชวังที่แสนกว้างใหญ่สีทองแสนหรูหราจนแสบตาไปหมด ทุกที่ที่เขาเดินผ่านจะมีข้ารับใช้คอยก้มหน้าให้เขาตลอด เรื่องที่เขาเป็นองค์รัชทายาทนั้นท่าทางจะเป็นเรื่องจริงสินะ..มันก็จริงตั้งแต่ที่เธอเห็นเขาปรากฏตัวแล้วล่ะ เพียงแต่ในใจของไกอายังรับไม่ทันกับเรื่องเช่นนั้น..

“ปิดประตู! นับจากนี้อย่าให้ใครเข้ามารบกวนและ..อย่าให้ใครหน้าไหนออกไปจากพระราชวังของข้าด้วย”

อาบูมองหน้ากับองครักษ์อีกคนก่อนที่เขาจะเร่งรีบปิดประตูบานใหญ่ในทันที

วันนี้องค์รัชทายาทดูอารมณ์ไม่ดีเป็นพิเศษและเมื่ออาบูได้เพ่งมองสตรีที่พระองค์จูงมือเข้ามา..ก็เหมือนว่าเขาจะล่วงรู้ถึงเหตุผลของความขุ่นมัวที่อยู่ในใจขององค์รัชทายาทแล้ว

“ไปจัดเตรียมเสื้อผ้าสตรีชุดใหม่ที่ปกคลุมมิดชิดมาหน่อยสิ แล้วก็จัดเตรียมเรื่องพระราชทานเงินทองและที่ดินจำนวนหนึ่ง..”

นั่นคือเรื่องที่จะต้องจัดเตรียมเพราะตามธรรมเนียมแล้วสตรีที่นอนกับองค์รัชทายาทควรจะได้รับของมีค่าติดไม้ติดมือไป จะว่าไปแล้วสตรีนักเดินทางที่ตลาดผู้นั้นมาปรากฏตัวในงานเลี้ยงของชนชั้นสูงได้อย่างไรกัน

“สตรีเมื่อครู่..นางคือใครกัน?”

สาวใช้ผู้หนึ่งส่งยิ้มให้แก่ท่านองครักษ์ข้างกายขององค์รัชทายาท

“อาจจะเพราะท่านอาบูมีงานที่จะต้องออกจากพระราชวัง เพราะอย่างนั้นท่านก็เลยยังไม่เคยเห็นสตรีที่ทางจักรวรรดิส่งมาที่นอลข่านเพื่อแต่งงานทางการเมืองใช่ไหมคะ นั่นคือเลดี้ไกอาที่ทางจักรวรรดิส่งมา..นางงดงามมากใช่ไหม”

เมื่ออาบูได้ยินเขาก็แทบจะล้มทั้งยืน

“ดะ..เดี๋ยวก่อน”

เขารีบรั้งคนรับใช้ที่เขาให้ไปจัดเตรียมของเมื่อครู่ในทันที

“เรื่องชุดยังคงต้องจัดเตรียมเช่นเดิม แต่เรื่องเงินทองของมีค่าไม่ต้องจัดเตรียมแล้ว ให้ส่งจดหมายไปที่คฤหาสน์อามิตี้ว่าเลดี้ไกอาจะค้างที่พระราชวังขององค์รัชทายาทและ..จัดเตรียมเรื่องการหมั้นหมายเอาไว้คร่าวๆ ด้วย”

อาบูกล่าวพร้อมกับยิ้มกริ่มขึ้นมาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความยินดี

นี่มัน..พรหมลิขิตชัดๆ เลย

ไกอาตกใจกับเรื่องที่องค์รัชทายาทลากจูงเธอมาที่นี่ยังไม่พอ เธอยังอดอ้าปากค้างกับความหรูหราในพระราชวังแห่งนี้ไม่ได้เลย ของแทบจะทุกอย่างดูเหมือนจะทำด้วยทองคำทั้งสิ้น ความรวยนี้มันอะไรกัน? แล้วเขาปลอมตัวไปเป็นโจรทำไมก่อน

“เจ้าหลอกลวงข้า..”

เขาปล่อยมือพร้อมกับบังคับให้เธอนั่งลงที่ตั่งตัวเดียวกันกับเขา ไกอามองหน้าเขาด้วยความสงสัย เพราะหากจะนับเรื่องการหลอกลวง เขาเองก็เริ่มต้นที่การหลอกลวงเธอเหมือนกันไม่ใช่รึไง

“งั้นหรือเพคะ หม่อมฉันหลอกลวงพระองค์อย่างนั้นหรือ?”

เธอทวนคำกล่าวของเขาซ้ำเพื่อให้เห็นว่าเธอไม่ได้หลอกลวงเขาอยู่เพียงฝ่ายเดียว เพราะว่าเขาเองก็หลอกลวงเธอเช่นกัน หากจะนับกันจริงๆ ก็นับว่าเราทั้งคู่หลอกลวงกัน..

“ข้าหลอกลวงเจ้าเพียงแค่ฐานะเท่านั้น”

เหรอ..แล้วเรื่องที่เขาพูดออกมาได้ว่าจะยินยอมแต่งงานกับเธอหากว่าเราลองทำเรื่องเช่นนั้นล่ะ เขามันไม่คิดแต่งงานกับเธอตั้งแต่แรกอยู่แล้วเพราะว่าเขาเป็นถึงองค์รัชทายาทนี่

“แน่ใจใช่ไหมเพคะว่าเพียงแค่เรื่องเดียว..”

ทำไมกันนะ ทั้งที่เขากำลังโกรธ เคียนตั้งใจว่าเขาจะระบายความโกรธใส่เธอแบบไม่ให้พักเลย แต่ทำไมแค่เธอถามกลับมามันก็ทำให้ในใจของเขากลับรู้สึกผิด..

“เจ้าไม่ไปตามนัด”

ไปทางนี้เลยแล้วกันเพราะประเด็นเรี่องการหลอกลวงน่าจะคุยทั้งคืนก็ไม่จบลงโดยง่าย

“หม่อมฉันยังไม่ได้รับปากพระองค์เลยนะเพคะว่าจะไป”

“แต่เจ้ายิ้ม”

“หม่อมฉันแค่ยิ้มไปตามมารยาทเท่านั้น ถือเป็นการตกลงด้วยอย่างนั้นหรือ?”

“ใช่..สำหรับชาวนอลข่านการยิ้มถือเป็นการตกลง”

เธอเผลอตัวเลิกคิ้วขึ้นมาน้อยๆ เพื่อมาจ้องมองใบหน้าของเขา การที่เธอพึ่งมาที่นี่ ไม่ใช่ว่าเขาจะเอาเรื่องที่เธอไม่รู้มาโบ้ยความผิดใส่กันได้นี่

“ข้าคือชาวจักรวรรดิ เพราะอย่างนั้นข้าไม่รู้ธรรมเนียมของที่นี่หรอกค่ะ ท่านเองก็ไม่ควรจะนับว่าการยิ้มให้คือการตอบตกลง เพราะอย่างนั้นในเรื่องนี้เรามาผิดกันคนละครึ่งเถอะนะคะ อีกอย่างที่วันนั้นข้าไปหาท่านไม่ได้มันก็เป็นเพราะว่ารอยแดงบนร่างกายของข้า เพราะสาวใช้ของข้าเห็นร่องรอยพวกนั้น อีกทั้งงานเลี้ยงในพระราชวังก็ใกล้จะจัดขึ้นแล้ว นางจึงให้ข้าอยู่แค่ที่บ้านเพื่อให้รอยพวกนั้นจางหาย ไม่อย่างนั้นข้าคงจะไม่ได้มาร่วมงานในวันนี้เพราะร่องรอยพวกนั้นเป็นแน่..”

อยู่ๆ ใบหูของเคียนก็ร้อนขึ้นมา ไม่แตกต่างจากแก้มที่มันเห่อร้อน

ภาพในวันนั้นฉายชัดขึ้นมาในทันที วันที่ร่างกายของเธอเต็มไปด้วยรอยกุหลาบที่บรรจงวาดด้วยริมฝีปากของเขา

“อะ..เอาแบบนั้นก็ได้ เรื่องวันนั้น..หะ..ให้เราผิดกันคนละครึ่ง”

เขาพูดจาตะกุกตะกักด้วยความขวยเขิน