22.ลังเลอะไร

โนแอลเดินออกมาจากงานเลี้ยงเพื่อตรวจดูภาพรวมของงานที่เธอจัดขึ้นด้วยความตั้งใจ แน่นอนว่าเธอคือนักจัดงานเลี้ยงตัวยงและโนแอลไม่อยากให้งานเลี้ยงของเธอมันมีความผิดพลาดเลยแม้แต่นิดเดียว

“เจ้ายังคงจัดงานเลี้ยงได้ดีเหมือนเดิมเลยนะ..”

เมื่อหันไปตามเสียงโนแอลก็พบเจอกับท่านอาของเธอ อันที่จริงเธอจะต้องเรียกท่านดยุคว่าท่านพี่ แต่ด้วยอะไรหลายๆ อย่างท่านยายจึงสั่งให้เธอเรียกขานท่านดยุคว่าท่านอา..

“นี่คงเป็นครั้งแรกที่ท่านอายอมถอยออกมาก่อน..วันนี้พ่ายแพ้ให้กับองค์รัชทายาทเหรอคะ”

มันต้องขยี้สักหน่อยสิ เพราะว่าครั้งที่แล้ว เป็นท่านอาที่ทอดทิ้งไกอาแล้วออกมาจากห้องตั้งแต่ยังไม่รุ่งสาง ถึงแม้ว่าจะเป็นท่านอาแต่เธอก็ไม่ยอมอ่อนข้อให้หรอกนะหากว่าท่านอามาทำร้ายเพื่อนของเพื่อนน่ะ

“ฮะ..ฮ่า คงงั้น วันนี้อาคงจะพ่ายแพ้ให้กับองค์รัชทายาทแล้ว แต่ครั้งหน้ารับรองได้เลยว่าอาจะไม่แพ้ เพราะว่าอามีเจ้าที่จะคอยเป็นผู้ช่วยของอายังไงล่ะ”

โนแอลมองท่าทางของท่านอาที่ดูเหมือนกับว่าท่านอาของเธอจะจริงจังกับเรื่องนี้ไม่น้อยเลยทีเดียว

แต่เพื่อการแก้แค้นองค์รัชทายาทอย่างนั้นหรือ ทำไมไม่ไปแก้แค้นองค์ราชาแทนล่ะ หรือท่านอาของเธอเชื่อจริงๆ ว่าการมีภรรยาที่มากมายขององค์ราชามันเป็นเพราะองค์ราชินี ทั้งๆ ที่องค์ราชินีเองในยามนี้จะต้องทนแบกรับกับความเจ็บปวดมากมายแค่ไหน เรื่องนั้นเธอรู้ดีเลย ใครจะไปทนไหวกับสามีที่มีภรรยาไปเรื่อยๆ อย่างไม่มีจุดสิ้นสุด แต่องค์ราชาก็มีเหตุผลของพระองค์ นั่นก็คือการขยายอำนาจของนอลข่าน..

ความรักกับเรื่องการเมืองมันไปด้วยกันไม่ได้จริงๆ ด้วยสินะ

“ข้าจะช่วยท่านอาได้อย่างไร ในเมื่อท่านกำลังจะใช้เพื่อนผู้แสนดีของข้าเป็นเครื่องมือ”

คาเรนยกมือขึ้นมาลูบผมของโนแอลเบาๆ ด้วยความเอ็นดู

“อาเองก็เหนื่อยแล้วเหมือนกัน ในบางทีการมีภรรยาเสียทีอาจจะดีก็ได้”

ดวงตาของโนแอลแฝงไปด้วยความเคลือบแคลง นั่นใช่ความคิดของท่านอาเธอจริงๆ งั้นเรอะ ไม่อยากจะเชื่อเลยพับผ่าสิ

“โนแอล ไกอาเป็นตัวเลือกที่ดี เพราะว่านางถูกส่งมาแต่งงานเชื่อมความสัมพันธ์ ในบางทีหากว่าอาได้แต่งงานกับนาง อาอาจจะได้รับความเชื่อใจจากองค์ราชาก็ได้”

ในใจของโนแอลนั้นมีคำถามเกิดขึ้นมามากมาย แต่เธอเลือกที่จะเก็บงำคำถามนั้นเอาไว้ และให้ท่านอาพิสูจน์ตัวเองน่าจะดีกว่า

“ถึงอย่างนั้นเรื่องของไกอา ข้าก็ช่วยเหลือท่านอาไม่ได้มาก หากท่านชอบนางจริงๆ ก็พยายามเข้าหานางหน่อยสิคะ”

ริมฝีปากของคาเรนแย้มยิ้มออกมาด้วยความเจ้าเล่ห์

“เรื่องนั้นต่อให้เจ้าไม่บอก ข้าก็จะทำอยู่แล้ว พรุ่งนี้ช่วงเย็นเจ้าพาข้าไปหานางที่คฤหาสน์หน่อยสิ”

โนแอลถอนหายใจเบาๆ เพราะสุดท้ายเธอก็รับปากท่านอามา ตอนนี้ท่านอาของเธอน่าจะเดินทางกลับไปแล้ว ในงานเลี้ยงที่เธอจัดขึ้นมาด้วยความยากลำบาก ในตอนนี้กำลังเดินทางมาจนถึงช่วงสุดท้ายของงานแล้วละสิ

“เลดี้โนแอล..ข้าไม่เห็นเจ้าอยู่ในงาน นึกไม่ถึงว่าจะได้เห็นเจ้าอยู่ในสวนแห่งนี้”

โนแอลส่งยิ้มให้กับท่านอิเทน แห่งอาคาน่า สหายคนสนิทของท่านอาเธอ

“ท่านอิเทนมีอะไรรึเปล่าคะ หรือว่าข้าจัดงานได้ไม่ดีเท่าที่ควร..”

อิเทนหัวเราะเบาๆ

“ไม่ใช่แบบนั้นหรอกครับ ข้าแค่รู้สึกทึ่งที่เลดี้ตัวเล็กๆ อย่างเจ้าสามารถจัดงานได้ไร้ที่ติเช่นนี้ นี่คือเหตุผลสินะครับที่องค์ราชาไว้ใจให้เจ้าจัดงานเลี้ยงนี้ขึ้นมา”

สายลมในยามราตรีพัดผ่านร่างกายของโนแอลไป เธอก้มหน้าลงเพื่อขอบคุณท่านอิเทนสำหรับคำชม

“ข้าหวังว่าจะได้ทำความรู้จักกับเลดี้มากกว่านี้นะครับ อากาศเย็นมากๆ แล้ว เราเข้าไปด้านในพร้อมกัน..”

“อ่า..งานของข้ายังไม่เสร็จค่ะ ท่านอิเทนเข้าไปด้านในงานเลี้ยงก่อนได้เลย”

เขาส่งยิ้มเฝื่อนๆ ให้เธอ ในขณะที่โนแอลถอนหายใจออกมาเบาๆ เพียงแค่ชื่อเท่านั้น แค่ได้ยินชื่อขององค์ราชาหัวใจของเธอก็สั่นไหวอย่างบอกไม่ถูก

ใบหน้าของบุรุษที่หล่อเหลามันจะล่อลวงและทำให้สตรีขาดสติและขาดความยับยั้งชั่งใจ ทำให้เธอกลายเป็นคนโง่เขลาที่หลงใหลมัวเมากับความเก่งกาจและความหล่อเหลานั่นอย่างห้ามไม่อยู่

บางที..ในบางทีเธอควรจะกลับเข้าไปในงาน

“เลดี้โนแอล..”

ใครมาเรียกอีกวะ..โนแอลหันไปมองตามเสียงด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความหงุดหงิดและเมื่อเธอมองเห็นเจ้าของเสียงใบหน้าของโนแอลก็เห่อร้อนขึ้นมา

“เพคะ..องค์ราชา”

คีนแนนเดินเข้าไปหาดรุณีน้อยผู้งดงามที่เธอเสียอาการทุกครั้งที่อยู่ต่อหน้าของเขา แน่นอนว่าด้วยอายุของเขามันหมดช่วงวัยที่จะมาตื่นเต้นกับความรักที่แสนหวานพวกนี้ไปแล้ว ทว่าไม่รู้ทำไมเขาถึงได้รู้สึกว่าเลดี้โนแอลนั้นสะดุดสายตามากเหลือเกิน เพราะว่าเขาไม่ได้พบเจอสตรีที่มองมาที่เขาด้วยแววตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรักนานมากแล้วอย่างนั้นหรือ?

“ข้ามีเรื่องอยากจะพูดคุยกับเจ้า..แบบเป็นการส่วนตัว”

โนแอลกลืนน้ำลายลงคอด้วยความยากลำบาก เธอเดินตามองค์ราชาไปด้วยฝีเท้าที่ไม่มั่นคงเช่นเดียวกันกับหัวใจที่กำลังสั่นไหวอย่างรุนแรงมากทีเดียว

..................

ไกอาจ้องมองใบหน้าขององค์รัชทายาท อันที่จริงเธอรู้อยู่แล้วว่าตัวเองไม่สามารถออกไปจากที่นี่ได้หรอก หากว่าเขาไม่อนุญาต และเพราะอย่างนั้นเธอถึงได้ต้องพูดคุยกับเขาให้แน่ใจเรื่องที่เขาจะมาเป็นสามีของเธอ..และถึงแม้ว่าเขาจะยังไม่รับปากแต่ท่าทีของเขามันก็ชัดเจนอยู่แล้วว่าเขากำลังหลงใหลเธอแทบคลั่ง ครั้งสุดท้ายที่เราอยู่ด้วยกัน เรากระทำเรื่องเช่นนั้นด้วยหัวใจที่หลงมัวเมา และการกระทำเช่นนั้นมันคงจะติดค้างในใจของเขาอย่างนั้นสินะ หรือเพราะว่าเขายังไม่ได้ร่างกายของเธอไปโดยสมบูรณ์เพราะอย่างนั้นเขาถึงอยากได้ในสิ่งที่เขายังไม่ได้ครอบครอง

แต่ระหว่างทางที่เดินมาที่นี่ ทั้งชนชั้นสูงและสาวใช้ต่างมองเห็นทั้งนั้นว่าเขาลากจูงเธอมา ออกแนวกึ่งบังคับด้วยซ้ำ เพราะอย่างนั้นต่อให้เขาจะไม่ยอมรับเธอเป็นภรรยาแต่ข่าวลือเรื่องของเรามันก็จะโด่งดังขึ้นมา

เธอไม่ได้มองเขาในแง่ร้ายแต่เพราะบุรุษชาวนอลข่านนั่นมีนิสัยที่ไม่ค่อยน่ารักเท่าไหร่ เธอถึงจะต้องหาทางแก้เอาไว้ก่อน

“ไกอา..ข้าอยากจะรู้จริงๆ ว่าในหัวของเจ้ากำลังคิดอะไรอยู่ เจ้าถึงยังไม่ถอดเสื้อที่สวมออกเสียที”

เธอจุดยิ้มขึ้นมาด้วยความพึงพอใจ

“ข้ากำลังคิดว่าหลังจากที่ข้านอนกับพระองค์แล้ว ชีวิตของข้าในวันพรุ่งนี้มันจะเปลี่ยนไปมากแค่ไหนกัน หรือว่าจะเป็นเหมือนเดิม เหมือนกับว่าวันนี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น”