21.ไม่ปล่อยแน่

รอยยิ้มแสนหวานฉายชัดอยู่บนใบหน้าของไกอา เธอก้มหน้าลงเล็กน้อยเพื่อที่จะมองใบหน้าที่กำลังเขินอายอยู่

“ในเมื่อเราพูดคุยและทำความเข้าใจเรื่องราวในวันนั้นกันเสร็จสิ้นแล้ว ข้าควรจะ..ขออนุญาตกลับก่อน”

ในวินาทีที่ไกอาพูดว่าเธอจะกลับ มือของเคียนก็เอื้อมมือมาจับที่ข้อมือของเธอเอาไว้แน่นมากพอสมควร

“ใครอนุญาตให้เจ้าไป”

“อ่า..เรื่องนั้นข้าอนุญาตตัวเองได้ค่ะ”

ดวงตาสีอำพันของเขาฉายแววไม่พอใจอีกครั้ง เคียนก้มหน้าลงไปกระซิบที่ข้างหูของไกอาด้วยความแผ่วเบา

“ข้าคิดว่าเราทั้งสองคนจะสานต่อเรื่องในวันนั้นซะอีก..เจ้าไม่คิดเหมือนกับที่ข้าคิดอย่างนั้นหรือ?”

เรื่องราวมันติดค้างอยู่ในใจ ความรู้สึกวาบหวามแล่นริ้วขึ้นมาในทันทีที่เขาคิดถึงใบหน้างามของเธอ ส่วนนั้นแข็งตึงขึ้นมาแบบที่ไม่ต้องรอคอยการปลุกเร้าใดๆ ความปรารถนาฉายชัดออกมาจากเบื้องลึกในหัวใจ

เขาต้องการเธอ..ต้องการทุกสิ่งทุกอย่างของเธอมาครอบครองหรือไม่ก็ยึดครองเอาไว้ เพราะในใจของเคียนรู้สึกได้ถึงความไม่ยุติธรรม เขารู้ดีว่าความรู้สึกของคนสองคนมันย่อมไม่เท่าเทียมกัน แต่นี่เหมือนกับนัยน์ตาสีอัญมณีของเธอไม่คิดอะไรเลย และมีเพียงเขาแค่ฝ่ายเดียวเท่านั้นที่คิดไปไกลมากกว่าเธอ เขาหงุดหงิดที่ตัวเองไม่ได้ตราตรึงใจเธอ เหมือนดั่งที่เธอยึดครองพื้นที่ในใจของเขาเอาไว้

เมื่อได้ยินคำกล่าวเช่นนั้นไกอาก็แย้มยิ้มออกมาในทันที แววตาของเขาเจือปนไปด้วยความต้องการที่แรงกล้ามากพอสมควร อย่างไม่ต้องเดาเลยว่าเขากำลังต้องการเธอมากแค่ไหน ดูได้จากส่วนกลางกายของเขาที่มันตื่นตัวขึ้นมาภายใต้กางเกงที่เขาสวมอยู่ ทว่าครั้งที่แล้วเขาหลอกลวงเธอ..

เธอรู้อยู่แล้วว่าการที่เขาพูดว่าเขาอาจจะยินยอมแต่งงานกับเธอมันเป็นเรื่องหลอกลวงแต่ถึงอย่างนั้นในช่วงเวลานั้นในใจของเธอก็ยังคงแอบคาดหวัง ทว่าเมื่อเธอรับรู้ว่าเขาเป็นองค์รัชทายาท ในใจของเธอก็รู้สึกโกรธขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุเลย อาจจะเพราะว่ามันยิ่งย้ำชัดเจนมากกว่าอะไรทั้งนั้นว่าเขาจะไม่มีวันแต่งงานกับเธอ และไกอาคิดว่านั่นคือการถูกดูถูกที่เธอไม่สบอารมณ์เอาซะเลย

บุรุษในนอลข่านเป็นอะไรกันไปหมด ไม่พบเจอพวกนอนไม่เลือกหน้าก็พบเจอบุรุษประเภทที่หวงแหนความโสดของตัวเอง แต่อยากนอนกับคนอื่นไปทั่ว..

หรือในบางทีการเป็นพระสนมขององค์ราชาอาจจะเจ็บปวดน้อยกว่าการมาคอยวิ่งตามหาสามี  เรื่องนั้นกำลังขัดแย้งอยู่ในใจของไกอา

ทว่าเธอไม่ใช่คนประเภทที่ยอมแพ้อะไรง่ายๆ และเธอชอบเล่นเกมมากทีเดียว.. และเกมนั้นมีดยุคเซนเดอร์กระโดดลงมาร่วมเล่นด้วยความเต็มใจ หากว่าสามีของเธอ คนหนึ่งคือองค์รัชทายาทแห่งนอลข่าน ส่วนอีกคนคือดยุคแห่งเซนเดอร์ เธอคงจะอยู่ในหัวข้อของการสนทนาในนอลข่านเนิ่นนานหลายเดือนที่เดียว

และไกอาคิดว่าเธอชื่นชอบการเป็นจุดสนใจนะ..เพราะเลดี้นาญาผู้นั้นอาจจะรู้สึกจุกอกทุกครั้งที่ได้ชื่อของเธอ และกฎหมายของนอลข่านไม่อนุญาตให้หย่าร้าง นั่นมันวิเศษสุดๆ ไปเลยไม่ใช่รึไง?

ไกอายกมือขึ้นมาสัมผัสลงไปบนใบหน้าขององค์รัชทายาท สาบานในใจได้เลยว่าใบหน้าของเขามันเป็นแบบที่เธอชอบพอดิบพอดี หากได้มีสามีหน้าตาเช่นนี้ให้เธอนั่งมองทั้งวันก็ยังไม่เบื่อเลย

“ความรู้สึกของเราทั้งสองคนแตกต่างกันมากเพคะ ข้อแรกในวันนั้นที่หม่อมฉันขอฝ่าบาทแต่งงานนั่นมันมาจากความรู้สึกจริงๆ ของหม่อมฉัน..”

เมื่อได้ยินคำกล่าวเช่นนี้ของไกอา แววตาของเคียนก็แปรเปลี่ยนไปในทันที เขากลืนน้ำลายลงคอด้วยความรู้สึกผิดในใจ

“ข้าไม่มีเจตนาที่จะโกหก..”

ดวงตาคมของไกอาตวัดมองหน้าเคียน

“แต่นั่นคือการทำร้ายจิตใจเพคะ หม่อมฉันตั้งใจที่จะแต่งงานกับพระองค์ทั้งๆ ที่พระองค์ในยามนั้นเป็นเพียงแค่โจรเท่านั้น แต่ทว่าหม่อมฉันก็เต็มใจที่จะแต่งงานกับสามีที่เป็นโจร เรื่องน่าตลกคือหม่อมฉันดันเสนอตัวว่าจะดูแลพระองค์ไปอีกในยามนั้น..ทั้งที่พระองค์ร่ำรวยจนล้นฟ้า”

แม้แต่แก้วสุรายังทำจากทองคำ ความรวยนี่มันห่างชั้นจากเธอมากพอสมควรเลย

มือของเคียนยกมือขึ้นมาจับที่ปลายคางของก่อนที่เขาจะเชยคางของเธอให้เงยหน้าขึ้นมามองสบตากับเขา

“เรื่องที่แล้วไปแล้ว เจ้าไม่ต้องเก็บมาคิดอีกแล้ว จากนี้ไปข้าจะดูแลเจ้าเอง..”

เธอแค่นหัวเราะออกมาเบาๆ

“ในฐานะอะไรอย่างนั้นหรือเพคะ ฐานะ..คู่นอน?”

เขาหวงแหนอิสรภาพของตัวเองมากพอสมควร เพราะว่าเขายังไม่พบเจอสตรีที่ชอบเขาจริงๆ

สตรีที่หลงรักเคียน ไม่ใช่หลงรักองค์รัชทายาท และในยามนี้เคียนคิดว่าเขาพบเจอสตรีผู้นั้นแล้ว

“ฐานะที่เจ้าต้องการ..ข้าสามารถแต่งงานกับเจ้าได้ในทันที”

หัวใจของไกอาเต้นแรงขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ แต่ถึงอย่างนั้นสีหน้าของเธอก็ไม่ได้เปลี่ยนไปมากมายนัก เธอกำลังพยายามคาดเดาเจตนารมณ์ของเขาอยู่ว่าที่เขาพูดมานั้นมันออกมาจากความต้องการในใจของเขาจริงๆ หรือว่ามันเป็นเพียงลมปากเพราะว่าเขาอยากจะนอนกับเธอ

“แต่ข้าร้องขอองค์ราชาไปแล้วว่า ข้าขอมีสามีสองคนนะเพคะ พระองค์ทรงรับเรื่องนั้นได้หรือไม่?”

เคียนขมวดคิ้วเมื่อเขาได้ยินคำกล่าวเช่นนั้น

“ข้าไม่ได้อยู่ในพระราชวังมากนัก และข้าไม่เคยได้ยินเรื่องเช่นนั้นมาก่อนเลย เจ้าจะมีสามีมากมายไปทำไม ในเมื่อเพียงแค่ข้าคนเดียวก็สามารถดูแลเจ้าให้ดีและให้สุขสบายมากแล้ว”

ไกอาส่งยิ้มให้กับองค์รัชทายาท บอกตามตรงว่าเรื่องนั้นมันเกี่ยวพันกับศักดิ์ศรีของเธอนะสิ เธอร้องขอแบบนั้นออกไปเพราะต้องการตบหน้าเหล่าองค์ชายที่มาชี้นิ้วใส่เธอราวกับว่ากำลังชี้นิ้วเลือกสินค้า เธอต้องการให้คนพวกนั้นรับรู้ว่าพวกเขายังมีภรรยาหลายคนได้แล้วทำไมเธอจะมีสามีสองคนไม่ได้ อีกทั้งชีวิตมีแค่ครั้งเดียว นี่มันใช่เรื่องที่จะสามารถทำได้ในโลกปกติที่เธอเคยอยู่งั้นเรอะ..ไหนๆ เธอก็เข้ามาสวมร่างในนิยายทั้งที ขอทำตามใจตัวเองหน่อยไม่ได้รึไง

“เรื่องนั้นหม่อมฉันก็บอกกล่าวไม่ได้เหมือนกันว่าทำไม แต่หากว่าฝ่าบาททรงไม่ยินดีกับเรื่องการแต่งงานเป็นสามีคนแรกของหม่อมฉัน เช่นนั้นระหว่างเราก็ควรจะจบลงเพียงเท่านี้..”

เป็นอีกครั้งที่มือของเคียนเอื้อมไปจับมือของไกอาเอาไว้แน่นมากทีเดียว เขาไม่อยากเสียเธอไปในคืนนี้ อารมณ์ต่างๆ ที่ค้างคาในใจของเขาต้องการปลดปล่อยมันออกมา และต้องเป็นเธอเท่านั้นที่จะจัดการกับความปรารถนาที่ค้างอยู่

“เรื่องอื่นเอาไว้ค่อยคุยกันพรุ่งนี้เถอะ ในยามนี้..ข้าควรจะทำตามธรรมเนียมของนอลข่านก่อนสิ..เจ้ารู้ใช่ไหมไกอาว่าต่อให้จะเกิดอะไรขึ้นข้าก็ไม่มีทางปล่อยให้เจ้าออกจากห้องนี้ไป”