17.องค์รัชทายาท

ไกอาคลี่ยิ้มบางที่แสนอ่อนโยนให้กับสตรีที่เดินเข้ามาทักทายเธอ

“ขออภัยที่เสียมารยาทค่ะ ข้าชื่อว่านาญาค่ะ นาญาแห่งอิลบา ลูกสาวของท่านเคาน์อิลบาผู้ปกครองเหมืองทองของราชอาณาจักร”

นั่นคือการแนะนำตัวหรือว่าการประกาศออกมาเพื่อโอ้อวดกันแน่ เรื่องนั้นไกอาเองก็ไม่ค่อยเข้าใจสักเท่าไหร่

“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะเลดี้นาญา”

นาญาส่งยิ้มกับไกอาด้วยรอยยิ้มที่ว่างเปล่า แน่นอน..มันว่างเปล่าเพราะไม่ได้มีความยินดีอยู่ในนั้นเลย

“ข้าทอดทิ้งโนแอลมานานพอสมควรแล้ว เช่นนั้นข้าไม่รบกวนเวลาของเลดี้นาญาแล้วค่ะ”

นาญากระตุกยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยพร้อมกับก้มหน้าลงเพื่อเป็นการกล่าวอำลาแก่สตรีจากจักรวรรดิ

“ให้ตายเถอะเลดี้ไกอานั้นงดงามเสียยิ่งกว่าคำบอกเล่าของพี่ชายข้าอีก”

สตรีคนหนึ่งในกลุ่มพูดออกมาและเมื่อนาญาได้ยินคำกล่าวนั้นเธอก็กลั้วหัวเราะในลำคอทันที

“นั่นเรียกว่างดงามอย่างนั้นหรือ ผอมแห้งเกินไปแถมใบหน้านั้นก็นับว่าจืดชืด ที่โดดเด่นเพราะว่านางพึ่งมาอยู่ที่นอลข่านต่างหาก แต่หากอยู่ไประยะหนึ่งข้าคิดว่านางจะต้องหมดความนิยมจากเหล่าบุรุษของที่นี่..พวกเขาก็แค่ชื่นชอบของใหม่เท่านั้น มีอะไรให้เราใส่ใจกัน”

นาญายกแก้วไวน์ขึ้นมาดื่ม ในขณะที่ไกอาเดินกลับมาอีกครั้ง เพราะว่านางลืมถือแก้วไวน์ไปเผื่อโนแอล ไกอาจึงกลับมาที่นี่เพื่อมาเอาไวน์ไปอีกแล้ว และนางได้ยินในทุกคำค่อนแคะของเลดี้นาญาเลย

“ข้าลืมไวน์ค่ะ..ข้าจะไปแล้ว เชิญเลดี้นาญาพูดลับหลังข้าต่อได้เลยนะคะ”

บนใบหน้าที่งดงามของไกอา เผยรอยยิ้มไม่ทุกข์ร้อนใดๆ กับคำกล่าวของนาญาเลยแม้แต่น้อย ทว่าเหล่าสตรีที่ยืนจับกลุ่มอยู่กับเลดี้นาญาต่างก็มองหน้ากันด้วยแววตาตื่นตกใจ พวกนางแยกย้ายกันเดินจากไปเงียบๆ ทิ้งให้นาญายืนอยู่เพียงผู้เดียวเท่านั้น

“ข้าไปหาท่านดยุคดีกว่า..ในงานนี้ไม่เห็นจะสนุกเลยสักนิด”

ไกอาเหลือบมองนาญาด้วยหางตา เท่าที่จำได้เธอไม่เคยมีเรื่องอะไรกับใครทั้งนั้น สตรีที่พูดคุยด้วยมีเพียงคนเดียวนั่นก็คือโนแอล แล้วยัยนั่นคืออะไรกัน คนเราสามารถไม่ชอบขี้หน้ากันทั้งๆ ที่ไม่รู้จักกันแบบเป็นการส่วนตัวก็ได้งั้นเรอะ

ทำตัวไม่น่ารักเลย..ให้ตายเถอะ

“ทำหน้าอะไรแบบนั้น รีบนั่งลงเร็วเข้า”

โนแอลกล่าวพร้อมกับดึงมือของไกอาให้นั่งลงข้างๆ เธอ

“ข้าแค่พบเจอเรื่องน่าหงุดหงิดนิดหน่อยเท่านั้นเอง..นี่แก้วไวน์ของเจ้า น่าเสียดายที่ในงานเลี้ยงไม่มีสุราฤทธิ์แรงแบบที่เจ้าชอบ”

โนแอลเบนสายตามองไปยังโต๊ะเครื่องดื่มและเมื่อเธอเห็นนาญาที่กำลังเดินออกจากแถวนั้นเรื่องนี้ก็เดาได้ไม่ยากเท่าไหร่

“นาญานางมีนิสัยเช่นนั้นแหละ หากหนีไม่ได้ก็ปะทะไปเลย เพราะถึงแม้ว่าพ่อของนางจะดำรงตำแหน่งท่านเคาน์ แต่ที่บ้านของนางกฎระเบียบเคร่งครัดมากทีเดียว นางไม่กล้าทำอะไรเจ้าหรอกนอกจากก่นด่าลับหลัง”

ไกอาถอนหายใจเบาๆ ด้วยความเบื่อหน่าย

“ข้าไม่เก็บเอามาคิดหรอกเรื่องเล็กน้อยอะไรแบบนั้น ว่าแต่เมื่อไหร่งานเลี้ยงถึงจะเริ่ม ข้าไม่เห็นองค์ราชาเสด็จมา..”

“ทุกคนโปรดอยู่ในความเรียบร้อย องค์ราชาใกล้จะเสด็จแล้ว..”

เสียงของข้าหลวงประกาศออกมาโดยที่ไกอายังไม่ทันได้ถามคำถามจบเลยด้วยซ้ำ

โนแอลจัดการจัดเสื้อของไกอาให้เข้าที่เข้าทาง

“งานนี้เจ้างดงามที่สุด เพราะอย่างนั้นมั่นใจในตัวเองหน่อยไกอา”

ไกอาสูดลมหายใจเข้าเบาๆ องค์ราชาแห่งนอลข่านเดินเข้ามาด้านในด้วยรอยยิ้มที่เปี่ยมไปด้วยพระเมตตา พระพักตร์ของพระองค์นั้นยังคงหล่อเหลาและทรงเสน่ห์เช่นเดิมไม่เปลี่ยนแปลง เหล่าองค์ชายเดินตามหลังของพระองค์เข้ามาและไปนั่งประจำที่ของตัวเอง แต่ทว่าตรงที่นั่งขององค์รัชทายาทนั้นยังคงว่างเว้นเอาไว้ ยังไม่มีใครนั่งตรงตำแหน่งนั้นเหมือนกับในวันที่เธอเดินทางมาที่นี่ในครั้งแรกเลย

เขาจะเป็นคนแบบไหนกันนะ ถึงแม้ว่าโนแอลจะบอกกับเธอว่าหากไม่ถูกใจ ก็ให้เธอปฏิเสธ แต่ในใจของไกอาเธออยากจะช่วยเหลือเพื่อนคนแรกของเธอ อยากจะช่วยให้โนแอลหลุดพ้นจากความกลัวของตัวเองและสามารถมีความรักครั้งใหม่ได้อีกครั้ง

อีกทั้งเท่าที่ฟังดูองค์รัชทายาทก็เหมือนจะเป็นบุรุษที่ดี..มากกว่าชนชั้นสูงทั่วไปของที่นี่..เพราะอย่างนั้นไกอาตั้งใจว่าจะลองมองดูองค์รัชทายาทให้ดี

“องค์รัชทายาทเสด็จ...”

สิ้นเสียงประกาศทั่วทั้งห้องโถงจัดเลี้ยงก็เงียบกริบในทันที เพราะองค์รัชทายาทไม่ค่อยเข้าร่วมงานเลี้ยงสักเท่าไหร่ พระองค์เข้าร่วมงานเลี้ยงนี้ในรอบสามปีเลยทีเดียว เพราะอย่างนั้นชนชั้นสูงชาวนอลข่านทุกคนถึงได้ตั้งใจจะยลโฉมขององค์รัชทายาท

เขาเดินผ่านท่ามกลางผู้คนมากมายในงานเลี้ยง เสียงดนตรีพื้นเมืองบรรเลงเพลงที่คุ้นหูออกมา ทำให้บรรยากาศในงานดูสนุกสนาน แต่ในใจของเคียนกลับไม่ได้รู้สึกสนุกเหมือนกับรอยยิ้มที่ฉาบเอาไว้บนใบหน้าของเขาเลย

เขาหลงวนอยู่ในวังวนของความสับสนที่หาทางออกไม่เจอ มันเหมือนเดินอยู่ในเขาวงกตที่ไม่สามารถหลบหนีออกไปได้ เหล่าสตรีที่เห็นหน้าเขาต่างยิ้มยิ้มออกมาด้วยรอยยิ้มที่ผลิบานราวกับดอกไม้

หากเลือกได้เขาก็ไม่อยากจะมาที่งานนี้เหมือนกันแต่เพราะว่าเขาเลือกไม่ได้นี่แหละ

“พระเจ้าช่วย..องค์รัชทายาททรงหล่อเหลามากกว่าที่ข้าคิดเอาไว้อีก”

“ชู่ว เบาเสียงของเจ้าหน่อยสิ ข้าจะตั้งใจมองใบหน้านั้นเพื่อที่คืนนี้จะได้เอาไปฝันถึง..”

เสียงของเหล่าสตรีดังขึ้นมาในทันที เมื่อองค์รัชทายาทเดินผ่าน และด้วยคำกล่าวชมเชยพวกนั้นมันทำให้ไกอาอยากหันไปมองแต่ทว่าเพราะเธอนั่งอยู่ด้านหน้าสุด และคนด้านหลังพร้อมใจกันลุกขึ้นยืน เพราะอย่างนั้นเธอถึงได้มองไม่เห็นองค์รัชทายาทเลย เธอจะลุกขึ้นยืนก็ไม่ดีเท่าไหร่เพราะว่าองค์ราชามองดูเธอและโนแอลอยู่

“ใจเย็นๆ สหาย ข้าพาเจ้ามานั่งตรงนี้เพื่อให้เจ้ามองเห็นพระพักตร์ขององค์รัชทายาทได้อย่างถนัดเพราะอย่างนั้นไม่ต้องรีบร้อน เขาจะมานั่งอยู่เบื้องหน้าของเจ้าให้เจ้าได้มองหน้าของเขาชัดแจ๋วยิ่งกว่าใครทั้งหมด”

สิ้นเสียงของโนแอล ก็ดูเหมือนองค์รัชทายาทจะเดินมาจนสุดทางเดินแล้ว เขาเดินขึ้นไปยังที่นั่งของเชื้อพระวงศ์ และเมื่อเขาหมุนตัวเพื่อนั่งลงแล้วหันหน้ามาเผชิญหน้ากับไกอา เธอก็รู้สึกเหมือนกับว่าพื้นที่ยืนอยู่นี้กำลังถล่มลงไปอย่างช้าๆ

ดวงตาสีอำพันของเคียนเบิกกว้างมากทีเดียวเมื่อเขามองเห็นสตรีที่นั่งอยู่ตรงข้ามเขา นางกำลังมองมาที่เขาด้วยสายตาที่ตื่นตกใจไม่แพ้กัน

สตรีที่คอยตามหลอกหลอนเขาในความฝันมายาวนานหลายวันมากทีเดียว นางไม่ทำตามสัญญา!! นางไม่ไปตามที่เรานัดหมายกันเอาไว้ และในยามนี้นางคงกำลังสำนึกผิดอยู่แน่ๆ!!