14.เสียดาย

ดวงตาสีอัญมณีของเธอช้อนขึ้นมามองเขาด้วยความยวนยั่ว และนั่นทำให้ความอดทนทั้งหมดที่เคียนมันขาดสะบั้นลงในทันที

เธอรับส่วนนั้นของเขาเอาไว้ในโพรงปาก ก่อนเคลื่อนไหวกระพุ้งแก้มโอบล้อมขึ้นลง ริมฝีปากดูดดึงส่วนกลางลำตัวอย่างเชื่องช้า เป็นผลให้ความหฤหรรษ์แล่นวาบไปทั่วทั้งตัว

ให้ตายเถอะ หากไม่หยุดยั้งเอาไว้เพียงเท่านี้เขาอาจจะเสร็จสมออกมาโดยที่ไม่ทันได้เริ่มทำเรื่องเช่นนั้นเลยด้วยซ้ำ เพราะอย่างนั้นเขาควรจะผลักไสใบหน้าของเธอออกไปก่อน จากนั้นค่อยให้เธอเป็นฝ่ายอยู่ด้านล่างเสียบ้าง..

“อา..พะ..พอก่อน..”

“ตู้ม!!”

นั่นคือจังหวะนรกที่สุดในชีวิตของเคียนเลยก็ว่าได้ เพราะว่าสิ่งที่เขาได้ยินพร้อมกับประชาชนเกินครึ่งร้อยของที่นี่มันคือเสียงระเบิดอย่างแน่นอน

ไกอายังไม่ทันได้เงยหน้าขึ้นมาผ้าคลุมของเขาก็ถูกสะบัดมาปกคลุมร่างกายของเธอเอาไว้ในทันที

“ไป..ใส่เสื้อผ้าก่อน..”

เขาพูดคำเหล่านั้นออกมาด้วยความเสียดายอย่างสุดหัวใจ เคียนไม่รอช้าเขาเดินไปสวมใส่กางเกงก่อนจะจับดาบเอาไว้แน่นในมือ หากเดาไม่ผิดอีกไม่เกินสองนาทีจะต้องมีทหารวิ่งมาทางนี้ ก็แน่ล่ะ เพราะว่าเขาเป็นองค์รัชทายาทนี่ และอาบูก็อยู่แถวนี้ด้วย

พอเขาหันไปมองอามินอีกครั้งก็พบว่าเธอสวมเสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อย เธอกระชับผ้าคลุมของเขาเอาไว้แน่นมากพอสมควรเพราะว่าตามร่างกายของเธอมีแต่รอยกุหลาบที่เขาบรรจงแต่งแต้มเต็มไปหมด

“นายท่าน..”

ประตูบ้านถูกเปิดออกพร้อมกับทหารที่วิ่งตรงเข้ามาโดยที่ในมือถืออาวุธครบมือ

“เกิดอะไรขึ้น”

ทหารพวกนั้นเบนสายตาไปมองหน้าของสตรีที่ยืนอยู่ด้วยใบหน้าขึ้นสีกุหลาบ และการมีคนอื่นอยู่ในห้องนี้มันทำให้พวกเขาล่วงรู้ว่าไม่อาจพูดคุยกับองค์รัชทายาทได้อย่างปกติ

“มีเรือของชนเผ่าเดมิซามาเทียบท่าและทหารบนเรือกำลังยิงถล่มย่านการค้าของเรา..”

เคียนกัดกรามแน่น เขาพยักหน้าเพื่อเป็นเชิงให้ทหารของเขาออกไปก่อน เขาจะตามไปสมทบในภายหลัง

ในช่วงเวลานี้เขาควรจะเอ่ยคำล่ำลาสาวงามที่ตราตรึงใจ

“ดูเหมือนว่าท่านจะมีงานด่วนนะคะ”

เขาหลับตาลงช้าๆ ด้วยความเสียดาย

“ดูเหมือนจะเป็นเช่นนั้น และข้าอยากให้เจ้าไปกับคนของข้า เราจะสานต่อเรื่องนี้กัน..”

เขาจะพาเธอเข้าไปในพระราชวัง เธอจะเป็นใครเขาไม่สนใจอีกแล้ว ขอแค่ได้ลิ้มรสหวานจากร่างกายนั้นของเธออีกสักครั้ง แค่เท่านั้นก็เพียงพอ

“อ่า..ข้าไม่สะดวกค่ะ พอดีว่าข้าออกจากคณะเดินทางมาไกลมากพอสมควรและคนที่มากับข้าคงจะเป็นห่วง”

นั่นคือการปฏิเสธใช่หรือไม่ คนเช่นเขาถูกปฏิเสธอย่างนั้นหรือ?

“ล้อเล่นใช่ไหม? เจ้าบอกว่าเจ้าต้องการข้าเป็นสามี”

มือของไกอากระชับผ้าคลุมของเขาแนบแน่นยิ่งกว่าเดิม เธอรู้ว่าเขาไม่ได้จริงจัง และตัวเธอเองก็ไม่ได้คาดหวังตั้งแต่แรก เพราะอย่างนั้นให้มันจบลงตรงนี้ก็ดีเหมือนกัน

“ขอโทษด้วยนะคะ ข้าจะไปแล้ว”

เคียนคว้าข้อมือของเธอเอาไว้

“เราจะได้พบกันอีกใช่ไหม..หมายถึงวันพรุ่งนี้เจ้าอาจจะมาหาข้าที่นี่..”

ไกอามองหน้าเขาอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่เธอจะส่งยิ้มให้เขา มันคือรอยยิ้มละมุนละไมที่ชวนให้หัวใจอบอุ่นมากทีเดียว และจากรอยยิ้มนั้นเคียนมีความเชื่อมั่นอย่างแรงกล้าทีเดียวว่าเธอจะมา

เธอจะกลับมาหาเขาที่นี่..ในวันพรุ่งนี้..

...............

โรสขบเม้มริมฝีปากเบาๆ เธอกำลังใช้ผ้าทำความสะอาดไปตามร่างกายของท่านหญิงที่พึ่งจะกลับมาจากย่านการค้า เธอตกใจมากทีเดียวที่อยู่ๆ เรือของชนเผ่าเดมิซาก็มาเทียบท่าแล้วยิงระเบิดออกมา แต่ทางการของนอลข่านนั้นนับว่ามีความสามารถ พวกเขาเข้ายึดเรือสำเภาลำนั้นได้ในเวลาเพียงแค่สามสิบนาทีเท่านั้น และเธอก็ตามหานายหญิงจนเจอ แต่ตามผิวกายที่ขาวเนียนของนายหญิงกลับมีร่องรอยสีแดงเต็มไปหมด อันที่จริงนายหญิงก็อายุ23แล้ว การมีความสัมพันธ์ทางร่างกายกับบุรุษอื่นก็ไม่นับว่ามันคือเรื่องราวแปลกใหม่แต่อย่างใด ทว่าชายหนุ่มผู้นั้นต้องสร้างรอยมากมายบนร่างกายที่แสนงดงามของนายหญิงด้วยอย่างงั้นเรอะ!!

“กำหนดการงานเลี้ยงในพระราชวังอีกห้าวันค่ะ และข้าหวังอย่างยิ่งว่านายหญิงจะไม่ออกไปไหน..”

คำกล่าวของโรสนั้นเต็มไปด้วยความไม่พอใจจนไกอาหัวเราะออกมาเสียงดัง เธอรู้ว่าโรสไม่พอใจกับร่องรอยมากมายบนร่างกายของเธอ เพราะชุดของชาวนอลข่านนั้นจะต้องเปิดเผยร่างกายมากพอสมควร และร่องรอยบนร่างกายของเธอมันควรจะต้องหายก่อนที่งานเลี้ยงในพระราชวังจะเริ่มต้นขึ้น

พอคิดถึงใบหน้านั้นของเขา ดวงหน้างามก็ขึ้นเป็นสีแดงระเรื่อ..ความหล่อเหลาและท่าทีที่ติดค้างอยู่ในใจ หากไม่เสียงระเบิดดังขึ้นมาในบางที เราทั้งสองคนอาจจะ..กระทำเรื่องที่มันเป็นการเกินเลยไปแล้วก็ได้

และดูจากอารมณ์โกรธเล็กๆ ของโรส เธอคงจะไม่ได้ไปหาเขาตามนัดแล้วละสิ..อันที่จริงเธอไม่คิดที่จะไปที่นั่นตั้งแต่แรกอยู่แล้ว

อะไรก็ตามที่มันคือความผิดพลาด ให้มันเกิดขึ้นในชีวิตเพียงครั้งเดียวก็เกินพอ..

“ข้ารู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองกำลังจะตายเลยไกอา..ที่พระราชวังนั้นแสนกว้างใหญ่และข้าคือผู้ควบคุมการจัดงานเพียงคนเดียวเท่านั้น.."

ไกอารินสุราใส่แก้วแล้วส่งให้โนแอลที่ทำท่าทางเหมือนคนที่กำลังจะหมดลมหายใจ

“เอาน่า..พอถึงวันงานจริงๆ ชื่อเสียงทั้งหมดก็จะเป็นของเจ้าไม่ใช่รึไง ข้อแลกเปลี่ยนที่แสนคุ้มค่าพวกนั้นก็นับว่าไม่เลว”

“เรื่องนั้นมันก็จริงอยู่ แต่อย่าลืมจุดประสงค์ของการจัดงานในครั้งนี้ด้วยนะไกอา องค์รัชทายาท..เจ้าจะต้องเข้าหาองค์รัชทายาทแล้วตกหลุมรักพระองค์ตั้งแต่แรกเห็น.."

ไกอาแค่นหัวเราะออกมาก่อนที่เธอจะยกสุราขึ้นมาดื่มเพื่อดับกระหาย

“หากว่าเขาคือชายหนุ่มรูปงามที่มีกล้ามแขนน่าหลงใหล เช่นนั้นข้าก็คงจะตกหลุมรักเขาได้ไม่ยากเท่าไหร่”

โนแอลดีดนิ้วเสียงดัง

“เจ้าก็เห็นองค์ราชาไม่ใช่เรอะ องค์รัชทายาทนั้นมีใบหน้าที่ถอดแบบองค์ราชามาอย่างกับแกะ ความสง่างามหล่อเหลา และที่สำคัญ..คือความใหญ่โต..”

ไกอาขมวดคิ้วเล็กน้อย

“ไหนเจ้าบอกว่าไม่เคยมีใครเห็นไง แล้วทำไมถึงมั่นใจว่ามันจะใหญ่โต..?”

โนแอลหัวเราะออกมาเสียงดัง

“เชื่อข้าเถอะในเรื่องนี้ เพราะในแวดวงสังคมของนอลข่านไม่มีใครรู้เรื่องนี้ได้ดีเท่ากับข้าคนนี้อีกแล้ว”

ไกอาเหม่อมองออกไปยังน้ำพุที่ด้านหน้าคฤหาสน์ของเธอ

“เมื่อวานข้าไปเที่ยวในย่านการค้าแล้วได้พบกับ..บุรุษผู้น่าหลงใหลผู้หนึ่ง”

โนแอลกรอกสุราใส่ปากก่อนที่จะทำหน้าเหยเก

“สามัญชนอย่างนั้นหรือ ขอล่ะไกอา ชนชั้นสูงไม่สามารถแต่งงานกับสามัญชนได้ หากว่าเจ้าจะนอนกับเขาเพียงชั่วพักชั่วครู่นั่นย่อมได้ แต่หากจะจริงจัง เขาไม่สามารถมาเป็นสามีของเจ้าได้หรอก กฎหมายเขียนเอาไว้แบบนั้น..ชนชั้นสูงจะต้องแต่งงานกับชนชั้นสูงเท่านั้น”