บททั้งหมดของ เกมรักพนันสวาท: บทที่ 1 - บทที่ 10

เขากวาดมองทั่วเรือนร่าง แม้นั่งอยู่ ทว่าเธอคนนี้กลับมีทรวดทรง ผิวกาย น่าพิสมัย ทำเอาเลือดในกายชายหนุ่มร้อนขึ้นมาทันที ภีมพลลอบมองบ่อยครั้งเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายรู้ เขาและเธอทายผลเหมือนกันตลอด ส่วนคนร่วมวงคนอื่นพากันออกจากโต๊ะจนเหลือแค่สองคนเท่านั้น ชายหนุ่มนึกสนุกเลยหันไปมอง“พนันกับผมหน่อยไหม” เขาเอ่ยถาม แล้วยกแก้วไวน์กระดกดื่ม“พนันอะไรคะ” นาราภัทรย้อนถาม“ทายแต้มเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือผมให้คุณตาละห้าหมื่น แต่ถ้าคุณทายผิด ผมขอให้คุณถอดสิ่งที่คุณใส่อยู่ทีละชิ้นโดยที่ผมเป็นคนเลือก เอาไหม”ข้อต่อรองน่าสนใจ แต่ถ้าหากเธอแพ้ มีหวังได้อายคนทั้งห้องแน่ ทว่าหากชนะเงินนี้จะช่วยให้หนี้สินที่ติดชัยวุฒิเบาบางลงมาก เธออยากไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด เพราะกลัวว่าสักวันจะกลายเป็นเมียน้อยชัยวุฒิเข้าจริงๆ“ได้ค่ะ ฉันยินดีพนันกับคุณ”พนักงานประจำโต๊ะเขย่าลูกเต๋า คนตัวเล็กนิ่งฟัง ส่วนเขายกยิ้มแล้วเหลือบมอง เมื่อพนักงานวางแก้วลง นาราภัทรหยิบชิพแล้ววางเงินลงบนแต้มต่ำ เขาวางตรงกันข้าม“ต่ำค่ะ” พนักงานบอกนาราภัทรยิ้มกว้างทันที ฟังเสียงพนักงานเขย่าลูกเต๋าต่อ แล้ววางชิพไว้ตรงแต้มต่ำเหมือนเดิม เขายังคงวางชิพไว้ตรงแ

ตุบ!เธอโยนเงินไว้ตรงหน้าเขา ชัยวุฒิมองแล้วขบกรามแน่น เงินจากการไปนอนกับผู้ชายรวย เมื่อคืนนาราภัทรได้ขนาดนี้เชียวหรือ“สองแสนห้า นี่คือเงินที่ฉันใช้หนี้คุณ!”“แต่หนี้ระหว่างเรายังไม่หมด รู้ใช่ไหม”คนเป็นหนี้เม้มริมฝีปาก “ฉันรู้!”“ยังไงเธอก็ต้องทำงานใช้หนี้ฉันต่อไปนารา เงินสองล้านเธอเพิ่งหาใช้ได้ห้าแสนเท่านั้นเอง” เขาก้าวเข้ามาใกล้ เชยคางมนขึ้นมา “ถ้าเธอยอมเป็นเมียฉัน ฉันจะล้างหนี้ให้ทั้งหมด ดีไหม...”เธอปัดมือเขาออก แล้วหรี่ตามอง“ฉันยอมกระโดดน้ำตายดีกว่าเป็นเมียคุณ!” พูดจบเธอหันกายเร่งฝีเท้าออกจากห้องอย่างรวดเร็วชัยวุฒิกัดฟันข่มใจ สักวันนาราต้องเป็นของเขา ยังไงก็ต้องเอามาให้ได้เลยคอยดู!ร่างเพรียวระหงส์ยกขาขึ้นไขว่ห้าง เดรสสั้นส่งผลให้เกือบเห็นถึงเนื้อใน เธอยิ้มยั่วยวนกวาดตามองรอบ แล้วหยุดที่ชายหน้าตาหล่อเหลาตรงหน้า ซึ่งได้ชื่อว่าเป็นลูกเลี้ยง มือบางเอื้อมหาแล้วกุมมือเขาแผ่วเบา ภีมพลช้อนสายตามอง ชุดเว้าตัววีเผยให้เห็นทรวงงามซึ่งถูกปกปิดด้วยบราเซียสีดำ สีหน้าแววตาชายหนุ่มเรียบนิ่ง ไร้อารมณ์ใดๆ“คุณไม่ควรทำแบบนี้” เขาบอกเสียงเบา หันไปสนใจกับเอกสารตรงหน้าต่อ“ภีม... คุณอย่าทำเย็นชากับ

ขวัญจิราตระหนกตกใจ บอดี้การ์ดรีบกระชากร่างเจ้านายออกจากบริเวณนั้น ปล่อยให้คนเจ็บนอนกองกับพื้นนาราภัทรรีบวิ่งเข้ามาดูคนเจ็บ พยุงร่างบอบช้ำไว้ ใบหน้าเขียวช้ำโชคดีที่มาทัน ไม่งั้นคงเละแน่ คิ้วบางขมวดเมื่อมองหน้าชัดๆ ปากอ้าค้างด้วยความตกใจ“คะ...คุณเมื่อเช้า!”รวินดาปรือตามอง “อย่าบอกใครนะ ขอร้อง...”“บอกใครเรื่องไหน เรื่องคุณกับภีมพล หรือเรื่องที่คุณถูกทำร้าย!” หญิงสาวถามรัว“ทั้งสองเรื่อง อย่าบอกใคร ไม่อย่างนั้นพวกมันต้องฆ่าฉันตายแน่!”“พาฉันไปหาภีม พาไปหาเขาที”ให้ตายสิ เธออยากจะบ้า ช่วยแล้วยังต้องลำบากอีก ควรทำยังไงดี ช่วยหรือไม่ช่วย จะซวยหรือเปล่า คนพวกนั้นดูโหดเสียด้วย“ฉันจะพาคุณไปหลบที่ห้องฉันใกล้ๆ นี้ก่อน แล้วจะไปตามผู้ชายของคุณมาหาก็แล้วกัน!”เธอพยักหน้าช้าๆ แทนคำตอบ นาราภัทรพยุงร่างบอบช้ำไปยังห้องตัวเองซึ่งอยู่ใกล้ๆ ค่อยๆ จับคนเจ็บเอนกายนอนลงบนเตียง แล้วออกมาจากห้อง เร่งฝีเท้าไปหาเป้าหมาย ไม่อยากไปเลยจริงๆ ผู้ชายคนนั้นทำให้เธอหงุดหงิดพิลึก จนแทบอยากตบหน้าเสียด้วยซ้ำ วันนั้นแทนที่จะหยุดปกปิด แต่กลับทำหน้าตาเหมือนจะกวนอารมณ์ มันทำให้เธอละอายจนต้องหนีไปเองก๊อก ก๊อกเคาะประตูหน้า

แควก!มือบางยกปิดบังไม่ยอมให้ถูกรุกรานโดยง่าย แต่มีหรือที่อีกคนจะยินยอม ร่างสูงใหญ่ปลดอาภรณ์จากร่างกายแล้วใช้ความชำนาญกลืนกินอีกคน ความเดียงสาทำให้เธอไม่เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นคืออะไร ร่างกายมันร้อนวูบวาบ ความรัญจวนพุ่งทะยาน เธอเหมือนล่องลอยอยู่บนปุยเมฆ ลมหายใจหอบถี่ขึ้นทุกขณะยามเขาจูบซับไปทุกส่วน ทุกซอก ทุกมุมร่างบางสั่นสะท้านไหว มือบางยกกระหวัดโอบรอบคอเขาไว้แน่น หวาดกลัวและเสียวซ่านผสมปนเป เขาแทรกซึมเข้าหาและรู้ว่าคนใต้ร่างยังไม่เคยผ่านชายใด ผ่อนปรน และค่อยๆ เร่าร้อนขึ้นทุกขณะ นาราภัทรสวยไปหมดทั้งใบหน้าและร่างกาย เธอทำให้เขาแทบหลงลืมทุกสิ่งทุกอย่างหญิงสาวกรีดร้องน้ำตารินไหล เมื่อรับรู้ว่าตนเองได้สูญเสียสิ่งที่เฝ้าระแวดระวัง ความสวยเป็นของอันตราย เธอไม่เคยคิดว่าตนเองจะต้องตกเป็นของคนแปลกหน้าที่รู้จักได้ไม่กี่วัน ไม่คิดว่าชีวิตนี้ต้องเป็นที่ระบายความใคร่ของใครโดยไม่ตั้งใจ ไม่ยินยอม เขาหยุดขยับกายแล้วผละห่าง คนตัวเล็กหันหลังตะแคงสะอื้นไม่หยุดทว่าฤทธิ์ยายังไม่ผ่อนลง เขาขบกรามแล้วรั้งร่างบางให้หันมาเผชิญหน้า แววตาทอดมองมามีความตื่นตระหนกหวาดหวั่น เขาไม่ได้ตั้งใจ ถึงรู้ว่าเจ้าของเรือนร่า

ประตูห้องพักเปิดออก บอดี้การ์ดสองคนกางแขนกั้นไม่ให้ภีมพลเข้าด้านใน ทว่าเขากลับใช้กำลังจัดการพวกมัน จนหมอบราบคาบ ธามไทยืนนิ่งมองเจ้านาย ไม่เคยเห็นเขาโกรธขนาดนี้มาก่อน ภีมพลตรงไปยังร่างเพรียวระหงส์ที่ลุกยืนมองมา เมื่อถึงตัวมือหนาจับไหล่มนแล้วบีบสุดแรง“โอ้ย! ขวัญเจ็บนะภีม!!” ขวัญจิราร้อง แล้วดิ้นรนเพื่อหลีกหนี แต่มือเขาราวคีมเหล็ก“เรื่องนี้พ่อต้องรู้!”เธอยกมือดันแผงอกแล้วผลักสุดแรง ทว่าคนถูกผลักกลับไม่สะเทือน“ปล่อยนะภีม ขวัญเจ็บ!” ขวัญจิราร้อง เบ้หน้าด้วยความเจ็บปวด“เธอทำให้ฉันต้องกลายเป็นคนบาป ทำร้ายคนบริสุทธิ์!” ผลักร่างบางจนล้มกองกับพื้นมือหนากำแน่น เป็นครั้งแรกที่อยากทำร้ายผู้หญิง หากบีบคอได้คงทำไปแล้ว ภีมพลขบกรามสูดลมหายใจเข้าปอด ในอกมันจุกแน่นไปหมด เขาจะมองหน้าเธอคนนั้นได้อย่างไรกันขวัญจิรายิ้มเย้ย แล้วแหงนมอง“คนบาปงั้นเหรอ ในความเป็นจริงคุณก็เป็นอยู่แล้วไม่ใช่หรือไง!”เขาย่อกายลง ดวงตาเรียวคมจ้องมอง มันเยือกเย็นแฝงไว้ด้วยความน่ากลัว“ต่อให้ต้องแตกหัก พ่อต้องรู้เรื่องนี้ ฉันมีพยานและภาพจากกล้องวงจรปิด เธอพยายามทำให้ฉันกลายเป็นลูกอกตัญญู เธอไม่รู้จริงๆ เหรอว่าฉันหมดรักเธอนาน