บทที่ 5 ทางเดินสีดำ

วรินดาลุกยืน “หวานไม่เกรงใจแล้วนะคะ” จบคำพูดรูดซิบกระโปรงออก แล้วสะบัดอาภรณ์ท่อนบนจากร่างกาย

ชิ้นส่วนสองชิ้นแทบปกปิดไม่มิด กำลังห่อหุ้มของสำคัญไว้ เธอค่อยคร่อมบนตักเขา แล้วบดเบียดร่างกายเข้าหา

“หวานจะทำให้คุณมีความสุข” เธอบอกเสียงพร่า

มือบางค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อทีละเม็ด แล้วเลื่อนไล้ไปตามหน้าท้องอุดมด้วยมัดกล้าม รั้งให้ร่างสูงลุกยืน ปลดทุกอย่างออกจากร่างกาย จนเหลือเพียงร่างเปลือยเปล่าสองร่าง ท่ามกลางแสงของจันทราที่ลอดเข้ามาทางหน้าต่าง

เขาถูกผลักให้นั่งลงบนโซฟา วรินดาทรุดกายลงนั่งจับต้นขาไว้แน่น แล้วช่วยให้เขามีความสุข ศีรษะคนตัวใหญ่แหงนหงายดวงตาฉ่ำปรือเมื่อถูกปรนเปรออย่างชำนาญจากคู่ขาเก่า วรินดายิ้มกว้างเมื่อเห็นเขาปลดปล่อยความต้องการออกมาจนหมดสิ้น เธอหยัดตัวแล้วค่อยๆ คร่อมทับบนตัก

ริมฝีปากบางสั่นระริก เมื่อความสุขเข้าครอบงำ ร่างกายเคลื่อนไหวไปตามความต้องการ เวลานี้เธอคือคนคุมเกม แต่ไม่นานนัก สะโพกงอนกับถูกกอบกุมและขยับตามใจเขาแทน ร่างสองร่างร้อนระอุทุกขณะ เมื่อเกมรักจบลง ร่างงามกลับถูกโอบอุ้มออกจากห้องนั่งเล่นไปอีกห้อง ทันทีที่หลังแตะฟูกหนา เกมรักอันเร่าร้อนก็เริ่มต้นอีกครั้ง และอีกครั้ง จนเกือบรุ่งสาง รวินดาเพิ่งเข้าใจว่า เธอกำลังเล่นกับไฟที่กำลังโหมกระพือ

ก๊อก ก๊อก

“มาทำความสะอาดค่ะ” พูดจบ เธอยืนนิ่งเพื่อรอแต่ประตูไม่มีทีท่าเปิด

นาราภัทรถอนหายใจ แล้วจับลูกบิด อยากทำงานให้มันเสร็จวันนี้เธออยากลงเล่นอีกครั้ง

แอด...

ประตูไม่ได้ล็อกไว้ คนตัวเล็กก้าวเข้าข้างใน เดินมาถึงห้องนั่งเล่น เสื้อผ้าผู้หญิงซับใน บราเซีย กองเกลื่อนกลาดบนพื้นห้อง ชุดของผู้ชาย ริมฝีปากบางเม้มแน่น ผู้หญิงที่เดินตามเขาไปเมื่อคืน คงค้างอยู่ด้วยกันในนี้แน่

“อ๊ะ!”

แม่บ้านคนสวยชะงัก ดวงตาไหววูบ เสียงนี้มันเสียงผู้หญิง ดังออกมาจากห้องนอน นาราภัทรยืนนิ่งเหมือนร่างกายถูกสาป

“เดี๋ยวค่ะ!”

เสียงผู้หญิงยังคงดังอยู่ นาราภัทรค่อยๆ หันกายเพื่อกลับออกจากห้อง

“อื้อ!” เสียงครวญคราง

สองเท้าชะงักเมื่อได้ยินอีกครั้ง เธอหันกลับมามอง แววตาตื่นตระหนก ไม่นานนักเสียงลั่นของเตียงก็ดังขึ้น อยากจะบ้าตาย ได้ยินแต่เสียงครางกระเส่า กับเสียงทุ้มที่ครางกระหึ่มอย่างลำพองใจ ผู้ชายคนนั้นช่างน่ารังเกียจ อยากอาเจียนออกมา คนพวกนั้นเหมือนกันหมด เห็นผู้หญิงเป็นเครื่องระบายอารมณ์เท่านั้น

ปัง!

ประตูห้องเปิดออก สองร่างเปลือยเปล่ากอดกระหวัด เรียวขาขาวคาดเอวอยู่ ส่วนเขากำลังโอบอุ้มสะโพกมนจับไว้มั่น ริมฝีปากนาราภัทรสั่นระริก ดวงตาเบิกกว้าง สองคนมองมา รวินดาตระหนกตกใจ

“ภีม! ปล่อยหวานก่อนค่ะ!”

เขายิ้มกว้าง มองเหยื่อซึ่งก้าวเข้าในห้องแววตาเยือกเย็น

“ผมยังไม่เสร็จให้ปล่อยได้ยังไง!”

เขาแกล้งขยับสะโพก คนกอดถึงกับร้องลั่นไม่เป็นภาษา

“อุบาทว์!” นาราภัทรด่าทอแล้ววิ่งหนีออกจากห้องอย่างรวดเร็ว

ภีมพลหัวเราะในลำคอ แล้วจับสะโพกมนขยับตามใจปรารถนา สักวันเถอะ เขาจะทำให้ผู้หญิงคนนั้นต้องมาอยู่ใต้ร่างให้ได้เลยคอยดู

ร่างสูงใหญ่ยกท่อนขาไขว่ห้าง ทอดสายตามองวิวผ่านหน้าต่างในห้องพัก คำนึงถึงใบหน้าใครคนหนึ่ง เขาระบายลมหายใจยาว ก่อนประตูห้องเปิดออก ธามไทก้าวเข้ามา

“ได้เรื่องไหม”

“ครับ”

ธามไทนั่งลงตรงข้ามเจ้านาย แล้ววางรูปถ่ายของหญิงสาวหน้าตางดงาม เขามองรูปใบนั้น แล้วนิ่งงันไป

“เธอชื่อนาราภัทรครับ เป็นพนักงานบนเรือ ทำหน้าที่หลายตำแหน่ง”

“หลายตำแหน่ง?”

“ครับ แม่บ้าน พนักงานเสิร์ฟด้วย ก็ตามแต่เจ้านายจะมอบหน้าที่ให้”

“รวมถึงขายตัวเหมือนคนอื่นด้วยไหม” เขารีบถามลูกน้อง

“เปล่าครับ เธอไม่ขาย ยังไงก็ไม่ขายครับ”

“แน่ใจเหรอว่าไม่ขาย”

“แน่ใจครับ เพราะถ้าขายป่านนี้คงใช้หนี้นายชัยวุฒิหมดไปแล้ว”

“หนี้งั้นเหรอ?” ภีมพลแปลกใจไม่น้อย

“เธอเป็นหนี้นายชัยวุฒิสองล้านบาท เพราะพ่อของเธอมาเล่นการพนันบนเรือ แล้ว...ติดหนี้ไว้ ทำให้เธอต้องมาใช้หนี้แทนพ่อ”

คนฟังพยักหน้าช้าๆ “หนี้ยังเหลืออีกเยอะไหม”

“อีกล้านห้าครับ”

ภีมพลขมวดคิ้ว ครุ่นคิดบางอย่าง

“ขอบใจมากธามไท”

“ครับ” เขาลุกยืนแล้วเดินออกนอกห้องพัก

ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอแผ่วเบา ดูเหมือนว่าผู้หญิงสาวสวยปริศนาคนนั้น จะถูกไขปริศนาลงแล้ว

เพียะ!

เสียงฝ่ามือฟาดใบหน้า คนโดนทรุดกายกองกับพื้นยกมือกุมหน้าตนเอง แหงนมองคนตบน้ำตานองหน้า ริมฝีปากสั่นระริก

“คุณทำแบบนี้ทำไม คุณเลิกกับภีมไปแล้ว!” รวินดาร้องถาม สีหน้าซีดเผือด

“ไม่ว่าฉันจะเลิกหรือไม่ แกก็ไม่มีสิทธิ์ไปนอนกับภีม!”

รวินดาลุกยืน ดวงตาวาวโรจน์

“เลิกไปแล้วยังคอยตามระรานผู้หญิงที่นอนกับเขา คุณมันไร้ยางอาย เอาพ่อแฟนเก่าเป็นผัวยังไม่วายอยากได้เขากลับคืนอีก!”

เพียะ!

คนพูดโดนตบอีกครั้ง รวินดากุมแก้มตนเอง ไม่กล้าตอบโต้เพราะข้างกายผู้หญิงคนนี้มีบอดี้การ์ดยืนคุมอยู่

“เรื่องนี้ภีมต้องรู้ ฉันไม่มีวันยอม” เธอกวาดตามองไปที่บอดี้การ์ด “พวกแกเป็นลูกน้อง ถ้าอรรคเดชรู้เรื่องที่เมียตามหึงลูกเลี้ยง จนตบผู้หญิงของเขา พวกแกต้องเดือดร้อนแน่!”

ผมถูกจิกแล้วกระชากทันที “โอ้ย!” รวินดาร้องลั่น

“ปากดีนัก แกจะไม่มีปากไว้ฟ้องใครหรอก ฉันควรทำให้แกหายไปจากโลกนี้เลยดีไหม แค่จับแกโยนลงทะเลก็แค่นั้นเอง!”

คนถูกขู่สั่นสะท้าน “ก็ลองดู คิดว่าคนอย่างฉันหายแล้วจะไม่มีใครตามเหรอ แต่แกจำไว้นังขวัญ ภีมจะต้องเกลียดแกจนวันตาย ถ้ารู้ว่าแกฆ่าฉันเพราะภีม!”

ผลั่ก!

ร่างบางถูกผลักจนกองกับพื้น

“ฉันไม่ฆ่าแกก็ได้” เธอหันไปมองลูกน้อง “กรีดหน้ามัน มันจะได้ไม่มีหน้าไปยั่วภีมอีก!”

“อย่านะ! กรี๊ด!” รวินดากรีดร้อง เมื่อถูกกระชากผม มีดจอเข้าใกล้ใบหน้าโดยบอดี้การ์ด

“ทำอะไรน่ะ!” เสียงตะโกนลั่น “ช่วยด้วย! ช่วยด้วย! มีคนถูกทำร้าย! ใครก็ได้ช่วยที!” นาราภัทรตะโกนโหวกเหวกโวยวาย