บทที่ 8 วันที่ฟ้าร้องไห้

แควก!

มือบางยกปิดบังไม่ยอมให้ถูกรุกรานโดยง่าย แต่มีหรือที่อีกคนจะยินยอม ร่างสูงใหญ่ปลดอาภรณ์จากร่างกายแล้วใช้ความชำนาญกลืนกินอีกคน ความเดียงสาทำให้เธอไม่เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นคืออะไร ร่างกายมันร้อนวูบวาบ ความรัญจวนพุ่งทะยาน เธอเหมือนล่องลอยอยู่บนปุยเมฆ ลมหายใจหอบถี่ขึ้นทุกขณะยามเขาจูบซับไปทุกส่วน ทุกซอก ทุกมุม

ร่างบางสั่นสะท้านไหว มือบางยกกระหวัดโอบรอบคอเขาไว้แน่น หวาดกลัวและเสียวซ่านผสมปนเป เขาแทรกซึมเข้าหาและรู้ว่าคนใต้ร่างยังไม่เคยผ่านชายใด ผ่อนปรน และค่อยๆ เร่าร้อนขึ้นทุกขณะ นาราภัทรสวยไปหมดทั้งใบหน้าและร่างกาย เธอทำให้เขาแทบหลงลืมทุกสิ่งทุกอย่าง

หญิงสาวกรีดร้องน้ำตารินไหล เมื่อรับรู้ว่าตนเองได้สูญเสียสิ่งที่เฝ้าระแวดระวัง ความสวยเป็นของอันตราย เธอไม่เคยคิดว่าตนเองจะต้องตกเป็นของคนแปลกหน้าที่รู้จักได้ไม่กี่วัน ไม่คิดว่าชีวิตนี้ต้องเป็นที่ระบายความใคร่ของใครโดยไม่ตั้งใจ ไม่ยินยอม เขาหยุดขยับกายแล้วผละห่าง คนตัวเล็กหันหลังตะแคงสะอื้นไม่หยุด

ทว่าฤทธิ์ยายังไม่ผ่อนลง เขาขบกรามแล้วรั้งร่างบางให้หันมาเผชิญหน้า แววตาทอดมองมามีความตื่นตระหนกหวาดหวั่น เขาไม่ได้ตั้งใจ ถึงรู้ว่าเจ้าของเรือนร่างงดงามจะยังไม่เคยผ่านมือใคร แต่เขาก็จำต้องปลดปล่อยทุกอย่างในตอนนี้

“นารา...”

“ไม่นะ! พอแล้ว ไม่เอาแล้ว!” หญิงสาวร้องปฏิเสธ พยายามขยับหนี

ทว่าไม่เป็นผล ร่างถูกดึงกลับมา และทุกอย่างก็หมุนวนไปตามเดิม ครั้งแล้วครั้งเล่าจนหมดฤทธิ์ยา นาราภัทรนอนนิ่งน้ำตารินไหลไม่ขาดสาย บอบช้ำไปทั้งร่างกายและจิตใจ

ภีมพลลุกจากเตียง หย่อนเท้าลงมาแทบยืนไม่ไหว เรี่ยวแรงเหมือนถูกดูดหายไปจนหมดสิ้น หยิบเสื้อผ้าบนพื้นมาสวมใส่ ทอดสายตามองร่างบนเตียงที่หลับตานิ่ง ยังมีน้ำตาซึมเอ่อออกมา เธอคงหลับเพราะอ่อนเพลีย ที่นอนยับย่นจากแรงดิ้นรนขัดขืน ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยทำแบบนี้กับผู้หญิงคนไหน นาราภัทรคือคนแรก เขาต้องรับผิดชอบเธอ เมื่อจบปัญหาที่ค้างคาอยู่จนหมดสิ้น

เขาไม่กล้าปลุก เพราะกลัวเจ้าตัวจะอาละวาด อีกอย่างต้องการให้พักผ่อนมากๆ เมื่อคืนเขาโหมหนักแทบทั้งคืน แม้เธอขอร้องอ้อนวอนเท่าใดก็ตาม ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ไม่มีคำพูดใดจะอธิบาย ผิดไปแล้ว เธอคงไม่ให้อภัย แต่เขาหวังว่าสักวันเธอคงเข้าใจ

ร่างสูงใหญ่ก้าวเข้าใกล้ โน้มใบหน้าลงมา “ผมขอโทษ รอผมนะ ผมจะกลับมารับผิดชอบคุณ” กระซิบข้างใบหูแล้วเดินออกจากห้องไป

เสียงปิดประตูปลุกให้คนบนเตียงลุกนั่ง น้ำตามันไม่หยุดไหล อาบแก้มตลอดเวลา เธอกัดริมฝีปากจนเลือดไหลซึม เจ็บทั้งกายทั้งใจ ที่หลงไว้ใจผู้ชายคนนี้ คิดว่าเขาไม่เหมือนคนอื่น แต่เธอกลับถูกกระทำเหมือนผู้หญิงไร้ค่า ผ้าห่มเลื่อนหลุดจากเรือนร่าง ลุกยืนอย่างยากเย็น มันปวดร้าวไปทั้งกาย เหมือนร่างกายมันจะปริแตก มือบางยกปิดหน้าปล่อยโฮอย่างสุดกลั้น ไม่เหลืออะไรแล้ว ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย

ร้องไห้เกือบชั่วโมงจนพอใจ พยุงกายเดินเข้าห้องน้ำ มองตนเองในกระจกคราบคาวบนตัวช่างเด่นชัด รอยแดงเป็นจ้ำจากเขา เปิดฝักบัวรินรดขัดจนแดงทั่วกาย แล้วทรุดกายลงนั่ง ทำอย่างไรมันก็ไม่หายไป เพราะความรู้สึกยังชัดเจน ออกมาจากห้องน้ำหยิบชุดสีขาวออกจากตู้แล้วสวมใส่มัน เธออยากอยู่คนเดียว ชมบรรยากาศแห่งท้องทะเล แล้วหลับใหลจบสิ้นกับปัญหาทุกอย่างเสียตอนนี้เลย มองนาฬิกาบอกเวลาตีสี่สิบห้านาที กระตุกยิ้มมุมปากแววตาหม่น เดินออกจากห้องแล้วสาวเท้าไปยังบันไดเพื่อขึ้นไปยังดาดฟ้าเรือ

ลมพัดกระทบผิวหน้าและผิวกาย ชุดสีขาวสะบัดตามแรงลม เธอแหงนมองฟ้าเสียงคลื่นซัดเข้ามากระทบตัวเรือ ทำเอาไหวเอน ดวงจันทร์กลมโตสุกสว่าง แม้มีความงามแต่ไม่อาจชื่นชม มันน่าเศร้าที่เธอไม่เคยทำอะไรได้สมใจปรารถนา เพียงเพราะต้องการตอบแทนผู้ให้กำเนิด จุดจบของชีวิตจึงแสนเศร้าเช่นนี้

ภาพหญิงสาวแหงนมองดวงจันทร์ ประจักษ์แก่สายตาใครคนหนึ่ง โมเดลลิ่งชื่อดังกอดอกมองร่างบาง ถูกส่องแสงด้วยจันทรา มันช่างงดงามราวกับภาพวาด ทว่าไม่กี่นาทีร่างนั้นกำลังปีนป่ายราวเหล็กกั้น มะนาวรีบวิ่งดิ่งตรงไปด้วยใจตระหนกสุดแสนเสียดายหากคนสวยขนาดนี้ต้องจบชีวิตลง

“จะทำอะไร เดี๋ยวก่อน อย่าคิดสั้นนะ!” มะนาวร้องบอก แล้ววิ่งเข้าใกล้โบกไม้โบกมือห้ามปราม

นาราภัทรหันมามองแววตาว่างเปล่า เกาะราวกั้นเหล็กไว้อย่างหมิ่นเหม่

“คุณเป็นใคร” เธอถามเสียงแผ่ว

“ไม่ต้องรู้หรอกว่าฉันคือใคร แต่เธอน่ะคิดจะทำอะไร หน้าตาสวยๆ แบบนี้รีบตายไปไหน เกิดมาทั้งทีทำไมไม่หาความสุขเสียก่อนเล่า!”

หญิงสาวสะอื้น “ฉันไม่เคยมีความสุข ไม่เคยเลย!” เธอกลั้นคำพูดออกมาจากหัวใจ มันทรมานเหลือเกิน

“ก็หาสิความสุข ยังไม่ตายทำไมจะหามันไม่ได้” มะนาวยังคงไม่ลดละในการช่วยเหลือ

“จะหาจากไหน คุณไม่รู้หรอกว่าฉันต้องเจอกับอะไรบ้าง!” คนทุกข์หลั่งน้ำตาออกมา ในอกปวดร้าว ทำไมชีวิตต้องพบเจอกับความทรมานไม่จบสิ้นเสียที

มะนาวยื่นมือแล้วยิ้ม “หามันกับฉันได้ไหม ถ้าเธอไม่มีใคร ฉันจะช่วยเธอเอง เราไปด้วยกันนะ”

คนคิดสั้นชะงัก ลงจากราวเหล็กแล้วทอดสายตามอง สีหน้าแววตาของคนแปลกหน้า เขาเป็นเพศที่สามและตอนนี้กำลังช่วยเหลือเธอ ที่เห็นมีแต่ความจริงใจ เพราะเขาไม่จำเป็นต้องช่วยเธอเลยแม้แต่น้อย หญิงสาวยกมือปาดน้ำตา อ่อนแอไปหรือเปล่า ไม่เคยคิดสั้นมาก่อนเลย เหตุการณ์เลวร้ายที่ผ่านมาทำให้ตนเองสติหลุดไปชั่วขณะเลย ดีที่ได้คนคนนี้มาช่วยเหลือไว้

“คุณเป็นใครเหรอคะ”

มะนาวระบายลมหายใจด้วยความโล่งอก ก้าวเข้ามาใกล้แล้วพยุงร่างบางไปนั่งบนเก้าอี้ด้วยกัน

“ฉันเป็นโมเดลลิ่ง” มะนาวตอบแล้วควักนามบัตรยื่นให้ เธอรับมาอ่านแล้วมองหน้า

“ฉันเห็นเธอสวย สวยมากทีเดียว เลยอยากชวนให้ไปทำงานด้วยกัน” เขาอธิบาย

เธอส่ายหน้า “ไม่ได้หรอกค่ะ ฉันมีหนี้สินเยอะ อีกอย่างงานแบบนี้ไม่รู้ว่าจะทำได้ไหม”

“ไม่ต้องห่วงเรื่องทำได้หรือไม่ ฉันดูคนไม่ผิดหรอก” มะนาวตัดบทแล้วสบตา “ส่วนหนี้สินมันเท่าไหร่กัน ฉันจะหาทางช่วย”

หญิงสาวเริ่มสะอื้นอีกครั้ง เจ๊มะนาวยื่นมือมากุมไว้เพื่อปลอบประโลม ตลอดเวลาที่ผ่านมาไม่เคยมีใครดีกับเธอเช่นนี้เลย

“ฉันเป็นหนี้เจ้าของเรือลำนี้อยู่ล้านห้าค่ะ แต่ฉันไม่แน่ใจว่าเขาจะยอมหรือเปล่า ถ้าฉันจะออกจากงาน”

มะนาวขมวดคิ้ว “ล้านห้าฉันใช้ให้ได้สบาย ว่าแต่ทำไมเจ้าของเรือถึงจะไม่ยอมให้ไปล่ะ ถ้าได้เงินคืน”

คนถูกถามถอนหายใจ “เพราะเขาอยากได้ฉันเป็นเมียน้อย”

มะนาวยกมือทาบอก “ตายแล้ว อกอีแป้นจะแตก! ไอ้พวกผู้ชายพวกนี้ช่างอุบาทว์จริงๆ” เจ๊ยกมือลูบศีรษะแผ่วเบา นึกเอ็นดูเด็กคนนี้ขึ้นมา “เจ้าของเรือลำนี้เจ๊รู้จัก ไอ้ชัยวุฒิสินะ หัวงูไม่เลิก ถ้ามันไม่ได้กินหนูมันคงไม่ยอมง่ายๆ แต่ไม่เป็นไรเจ๊หาทางได้!”

หญิงสาวยกมือไหว้ “ขอบคุณมากนะคะ”

“ไม่เป็นไร เราไปอยู่ด้วยกัน ฉันจะปั้นหนูให้เป็นคนใหม่ ที่ใครๆ อิจฉาเลยจ้ะ”

นาราภัทรระบายยิ้มหลังจากผ่านมรสุมหนักๆ มา ไม่ว่าหนทางข้างหน้าเป็นอย่างไร มันก็ดีกว่าเธอต้องถูกผู้ชายรังแกอยู่บนเรือลำนี้ การตัดสินใจครั้งนี้จะดีหรือร้าย ก็พร้อมยอมรับมัน