บททั้งหมดของ เกมรักพนันสวาท: บทที่ 11 - บทที่ 20

สองปีต่อมา..แชะ แชะ แชะ เสียงแฟลตดังติดต่อกัน แสงวูบวาบทั่วบริเวณงาน ร่างบางในชุดราตรีสีทองปักเลื่อมก้าวเข้ามาอย่างมาดมั่น แล้วหยุดตรงพื้นพรมแดงให้นักข่าวถ่ายภาพ เพียงเวลาไม่นานเธอกลายเป็นดารานางแบบชื่อดัง เพราะหน้าตาและรูปร่างรวมถึงฝีมือการแสดงที่ทำให้ทุกคนติดตามผลงานงานประกาศรางวัลทำให้เธอต้องมาร่วมงานนี้ มีผู้กำกับ และดาราหลายสังกัดเข้ามาประชัดอวดโฉมกันมากมาย เธอคือหนึ่งในนั้น ทันทีที่ก้าวเข้ามานั่งทุกสายตามองมา แล้วหันไปซุบซิบกัน นาราภัทรไม่ได้สนใจ ที่เธอยอมฝันฝ่าอุปสรรคมายืนตรงจุดนี้ เพราะต้องการตอบแทนบุญคุณเจ๊มะนาว ซึ่งคอยชุบเลี้ยงดูแลมาอย่างดี“รางวันนักแสดงหน้าใหม่ได้แก่ คุณนาราภัทรค่า!” เสียงประกาศจากพิธีกร เจ้าของชื่อลุกแล้วก้มศีรษะเล็กน้อย เดินขึ้นสู่เวทีอย่างสง่างามไมค์จอตรงปาก เธอรับถ้วยรางวัลแล้วโชว์มันให้ทุกคนดู“รางวัลนี้ต้องขอบคุณคุณรุ่งรันต์หรือเจ๊มะนาวมากนะคะ ถ้าไม่มีคุณรุ่งรัตน์ นาราก็คงไม่มีทางได้มายืนอยู่ตรงนี้ จุดที่นารายืน นาราต้องฝ่าฟันอะไรมากมาย แต่นาราก็ฝ่าฟันมันมาได้ ขอบคุณทุกแรงเชียร์ และทุกกำลังใจ ที่ส่งมาให้นาราเสมอค่ะ พวกคุณคือสิ่งสำคัญในชีวิตนารานะ

เสียงหัวเราะในห้องนั่งเล่น ร่างเล็กถูกโอบกอดไว้แนบแน่น นาราภัทรจุมพิตแก้มบุตรสาวด้วยความคิดถึง แล้วเล่นด้วยพักใหญ่ ก่อนเจ๊มะนาวจะเดินเข้ามา หลังจากไปพบกับอรรถเดชในวันนั้น ดูเหมือนงานเธอลดน้อยลง ที่สำคัญบทนางเอกที่ถูกเสนอก็ดันเอานางเอกคนอื่นเข้ามาแทนที่ ทว่าเธอไม่เคยคาดหวังอะไรอยู่แล้ว ที่ทำอยู่ทุกวันนี้ก็เพื่อตอบแทนบุญคุณเจ๊มะนาวเท่านั้นรุ่งรันต์เดินเข้ามา ทิ้งกายลงบนโซฟาท่าทีเหนื่อยอ่อน รู้สึกเหมือนเด็กในสังกัดกำลังถูกกลั่นแกล้ง“เป็นอะไรคะเจ๊”“งานหดหายหมดน่ะสินารา” เจ๊มะนาวบ่น“เดี๋ยวก็มีงานค่ะ”“ก็หวังว่าคงเป็นอย่างนั้นนะ”สำหรับนาราภัทร การได้อยู่กับลูกมันทำให้มีความสุข เธอมีเวลาอยู่กับลูกสาวน้อยมาก พอมีโอกาสเลยขอใช้เต็มที่เสียหน่อย อีกไม่นานลูกก็ต้องเข้าเรียนแล้ว เธอยังไม่รู้เลยว่าจะพาลูกไปได้ยังไง เมื่อเจ๊มะนาวให้ปกปิดเรื่องนี้ไว้เป็นความลับเสียงมือถือดังขึ้น เจ้าของสะดุ้งโหย่งรีบกดรับ“ค่า”“เจ๊มะนาวนี่ผมภีมพลเองนะ”“ค่า ว่ายังไงคะคุณภีม!”คนฟังชะงัก มือบางหยุดลงเมื่อได้ยินชื่อนี้ เธอกัดริมฝีปากและคิดว่าคงไม่ใช่เขาแน่ โลกมันคงไม่กลมขนาดนั้น“ผมอยากให้เจ๊พานาราภัทรมาพบผมหน่อย

ร่างบางถูกพยุงให้ลุกยืน สองเท้าแทบก้าวไม่ไหว โชคดีมีเจ๊มะนาวคอยช่วย ทว่าบรรยากาศรอบๆ กลับมืดลง สติลับรู้เริ่มเลือนหาย มันหายใจไม่ออก รู้สึกกดดันตุบ!นาราภัทรล้มพับลงกับพื้น ภีมพลรีบวิ่งเข้าไปช่วยประคอง“นารา!” รุ่งรันต์เรียก สีหน้าตื่นตระหนก“คงเป็นลมไป เดี๋ยวผมอุ้มไปที่ห้องพยาบาลของบริษัทให้ครับ” ภีมพลไม่รออนุญาต ช้อนร่างคนเป็นลมไว้ในอ้อมแขน แล้วพาไปยังห้องพยาบาลร่างบางถูกวางไว้บนเตียง แอมโมเนียถูกนำมาจอตรงจมูก ภีมพลทอดสายตามองแววตาหม่นเศร้า รุ่งรันต์ขมวดคิ้วรู้สึกผิดปกติ ปกตินาราไม่เคยเป็นแบบนี้เลย เธอแสดงอาการหวาดกลัว ท่าทางลุกลี้ลุกลน อาการไม่ปกติเช่นนี้อาจมีปัญหาอะไรแต่ไม่บอกให้รู้“ผมขอตัวก่อนนะครับ” เขาบอกเสียงเบา แล้วเดินออกมา ต่อให้อยากอยู่เพื่อดูว่าเธอหายดีแล้ว แต่เขาไม่กล้าพอ กลัวนาราภัทรตื่นขึ้นมา แล้วจะเป็นลมไปอีก ความผิดในอดีตจะลบล้างได้ยังไง เขาแทบหาทางออกไม่เจอร่างเล็กถูกตระกองกอดไว้แนบแน่น น้ำตาไหลรินไม่ขาดสาย รุ่งรัตน์มองภาพนั้นด้วยความสงสาร ไม่อยากถามนาราว่าเกิดอะไรขึ้น เพราะเท่าที่เห็นตอนนี้ เด็กคนนี้กำลังเจ็บปวด และทรมานกับบางอย่าง ตนเองคงทำได้แค่ให้กำลังใจ หวั

ร้านกาแฟใจกลางกรุง นาราภัทรวางกระเป๋าแล้วหย่อนกายนั่งตรงข้าม เหลือบมองผู้หญิงที่กำลังยกกาแฟขึ้นจิบอย่างสบายใจ คนนัดยกมือกอดอกแล้วยิ้มหยัน ดาราเช่นเธอรู้ดีว่าตนเป็นเป้าสายตา ขนาดพยายามปกปิดยังมีคนจดจำได้อีก เหมือนผู้หญิงคนนี้จงใจนัดให้เธอมาสถานที่แจ้ง“รีบคุยธุระของคุณดีกว่าไหม” พูดจบ เธอวางนาฬิกาซึ่งเวลากำลังเดินไปข้างหน้า “ฉันคิดคุณนาทีละพันอย่าลืมล่ะ”“ฉันคุยกับเธอเป็นเดือนยังมีเงินจ่ายเลยนาราภัทร” เธอยิ้มมุมปาก ราวกับว่าตนเองเหนือกว่าอีกฝ่ายมากมาย“ถ้าอย่างนั้นก็ตามใจคุณ อยากทำอะไรเชิญตามสบาย เพราะฉันได้ผลประโยชน์อยู่แล้ว”ขวัญจิรากำแก้วในมือจนสั่น แล้วสูดลมหายใจเข้าปอด“ยกเลิกการเซ็นสัญญาเล่นละครเรื่องใหม่ซะ แล้วก็เลิกติดต่อกับภีมพลด้วย!” เธอบอกจุดประสงค์ในที่สุดคนถูกสั่งยิ้มเย็น “ทำไมล่ะคะ ละครเรื่องนี้ถ้าฉันเล่นฉันคงดัง แถมได้เงินเยอะอีกด้วย” ช้อนสายตามองอีกฝ่าย “ส่วนเรื่องคุณภีมพล คุณควรไปสั่งเขาไม่ให้ยุ่งกับฉันดีกว่าไหม”ขวัญจิราพยายามข่มอารมณ์ตนเอง สีหน้าแววตา ท่าทางของอีกฝ่าย ไม่ได้บ่งบอกว่ากลับเธอแม้แต่น้อยเลย มิหนำซ้ำยังยั่วยวนกวนประสาทให้อยากลงไม้ลงมือ“ภีมเขาไม่ลดตัวลงไ

ร่างสูงใหญ่ก้าวเท้าเข้าสู่ตัวบ้าน แล้วกวาดตามองรอบๆ ด้วยความคิดถึง จำได้เมื่อครั้งแม่ยังมีชีวิต บ้างหลังนี้มีความสุขความอบอุ่นมากมาย ทว่าทุกอย่างกลับเปลี่ยนไป เมื่อแม่สิ้นลมด้วยโรคร้าย พ่อ.. กลายเป็นคนละคน มีผู้หญิงมากหน้าหลายตา พ่อม่ายลูกติดรูปหล่อ แถมพ่วงด้วยทรัพย์สินมหาศาลจากภรรยาเก่า สาวน้อยสาวใหญ่เลยพากันตอมภีมพลทรุดกายลงนั่งบนโซฟา สาวใช้นำน้ำผลไม้มาเสริฟ์ไว้ให้แล้วออกไป ไม่นานเท่าใดนักเจ้าของบ้านเดินลงมาจากชั้นบน แล้วหย่อนกายลงตรงข้าม สีหน้าดูปกติ น่าแปลกที่พ่อนัดเขามาหาที่บ้าน“มีเรื่องอะไรหรือเปล่าครับถึงนัดผมมาที่บ้าน ปกติพ่อจะคุยกับผมที่ทำงาน”คนเป็นพ่อยิ้มบางๆ มองหน้าตาหล่อเหลาของลูก ภีมพลคือความภาคภูมิใจ และเป็นดวงใจของเขาและภรรยา“พ่อไม่อยากคุยกับลูกที่ทำงาน”ภีมพลคิดได้ว่า อาจเป็นเรื่องส่วนตัว ที่บ้านหลังนี้เขาไม่ได้อาศัยอยู่แล้ว หลังจากที่พ่อตกลงรับขวัญจิรามาเป็นภรรยา เขาเลยขอย้ายออกในทันที แม้บิดาห้ามปรามสักเท่าไหร่“แล้วพ่อ มีอะไรกับผมเหรอครับ” เขาไม่อยากอยู่ที่นี่นาน เพราะขวัญจิราอาจกลับมาตอนไหนก็ได้ การเผชิญหน้ากันเป็นอะไรที่ทำให้ลำบากใจที่สุด“พ่อมีเรื่องอยากถามภี