บททั้งหมดของ กรง | กาม: บทที่ 1 - บทที่ 5

สวัสดีครับผม ‘โชน’ อย่ารู้จักผมมากไปกว่านี้เลยจะดีกว่า เพราะผมไม่มีอะไรดีนอกจากหน้าตา —- งานมงคล —- วันนี้เป็นวันดี วันที่เหมาะแก่การจัดงานแต่งงาน วันที่ทุกคนควรจะมีความสุข หึ!! แต่สำหรับผมมันไม่ใช่ นี่ไม่ใช่งานแต่งของผมเพราะผมไม่คิดที่จะแต่งงานอยู่แล้ว แต่นี่เป็นงานแต่งของพ่อผมต่างหาก ไม่รู้ไปคว้าเอาผู้หญิงจากซ่องที่ไหนมา ผู้หญิงคนนั้นก็คงจะเห็นแก่เงินถึงได้ยอมแต่งกับพ่อของผม ถ้าเธอบอกว่ารักพ่อของผม ผมไม่มีทางที่จะเชื่อเด็ดขาด เพราะพ่อของผมอายุจะ60อยู่แล้ว ผู้หญิงที่เข้าหาพ่อของผมก็มีแต่เข้ามาเพราะเงินกันทั้งนั้น แม่ของผมเสียไปเมื่อสองปีที่แล้ว และผมกับพ่อกับก็ไม่ค่อยจะลงลอยกันเท่าไหร่ อยู่ด้วยกันทีไรก็มีแต่จะทะเลาะกันตลอด กับมีบ้านของผมต่างหาก แม้ขนาดจะแต่งงานใหม่ พ่อยังไม่บอกผมสักคำ หึ!! กลัวว่าผมจะมาพังงานแต่งละสิ ผมไม่ทำอย่างนั้นหรอก ทำอย่างอื่นสนุกกว่าเยอะ ลูกน้องผมมันบอกว่าเมียใหม่ของพ่อคนนี้ท่าทางใช้ได้ มันถ่ายรูปมายืนยันให้ผมดู น่าเอาจริงๆ ไม่แปลกใจว่าทำไมพ่อผมถึงหลงจนถึงขั้นคิดที่จะแต่งงานใหม่ โดยไม่สนใจรูปแม่ที่แควนอยู่ในบ้านเลยสักนิด“เมียพ่อกูอยู่ไหน” ผมหันไปถามล

—- Talk แสนดี —-ฉันฝันไปใช่มั้ย มันไม่จริงใช่มั้ย ฉันไม่ได้เสียความบริสุทธิ์ให้ใครใช่มั้ย “ฮึก...” ฉันก้มหน้าร้องไห้สะอื้นออกมา ถึงจะพยายามหลอกตัวเองยังไง สุดท้ายฉันก็หนีความจริงไม่พ้นอยู่ดี ฉันไม่รู้ว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร เขามาย้ำยีฉันทำไม ฉันไปทำอะไรให้เขา หรือว่าเขาจะเป็นเจ้าหนี้ของฉันอีกคน แต่มันไม่มีทางเป็นไปได้ ในเมื่อคุณท่านใช้หนี้ให้ฉันหมดทุกบาททุกสตางค์แล้ว คุณท่านที่ฉันพูดถึงคือคุณดนัย เป็นนักธุรกิจ ฉันรู้แค่คุณท่านรวยมาก รวยถึงขนาดใช้หนี้ให้ฉันตั้งหลายสิบล้าน ย้อนกลับไปเดือนก่อน วันงานศพแม่ของฉัน วันนั้นมีเจ้าหนี้มาทวงเงินที่พ่อของฉันเคยกู้ไป ตอนแรกฉันก็ไม่รู้ว่าเท่าไหร่เพราะแม่ไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้ ตั้งแต่พ่อเสียฉันรู้แค่ว่าฉันกับแม่มีหน้าที่หาเงินเพื่อมาใช้หนี้ให้ใครก็ไม่รู้ ฉันรู้แค่ว่าฉันต้องทำงานหนัก ต้องหาเงินได้เยอะๆ ฉันไม่เรียนต่อมหาวิทยาลัยเพื่อที่จะทำงานเก็บเงินช่วยแม่ แต่สุดท้ายแม่ก็จากฉันไป...วันนั้นหลังจากเผาศพแม่ของฉันเสร็จ จู่ๆ ก็มีคนมาจับตัวฉัน ขู่จะเอาเงินจากฉัน ถ้าฉันหาให้ไม่ได้พวกมันก็ขู่ว่าจะข่มขืน จะฆ่าฉัน ฉันคิดว่าตอนนั้นฉันคงไม่รอดแน่ๆ แต่แล

“ร้อยวันพันปีแกไม่คิดจะมาอยู่ จู่ๆ ผีตัวไหนเข้าสิงแกถึงคิดจะมาอยู่” คุณท่านพูดท้วง ฉันรีบเดินออกไปจากห้องรับแขกเพราะกลัวว่าจะผิดสังเกต เพราะว่าฉันขอตัวขึ้นไปบนห้องแล้วถ้าจะไปยืนฟังมันคงจะดูไม่ดี เมื่อเข้ามาในห้อง ฉันบอกตามตรงว่าตอนนี้ฉันรู้สึกใจคอไม่ดีเลย ผู้ชายคนนั้นเขาคือลูกชายของคุณท่าน แล้วเขาทำแบบนั้นกับฉันทำไม เขาตั้งใจ เขาจงใจ ฉันควรจะทำยังไงดี ฉันจะอยู่ที่นี่ได้ยังไงถ้าผู้ชายคนนั้นเขาจะมาอยู่บ้านหลังนี้จริงๆ ฉันเดินวนไปทั่วห้องเดินอยู่อย่างนั้นนานนับชั่วโมง ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว ฉันไม่อยากเจอหน้าเขา ถ้าคุณท่านรู้ว่าฉันมีอะไรกับลูกชายของคุณท่านจะเป็นยังไง ก๊อกๆ ก๊อกๆ (เสียงเคาะประตูห้อง) ฉันสะดุ้งตัวโหยงด้วยความตกใจเมื่อเสียงเคาะห้องดังขึ้น เมื่อกี้ฉันกำลังเหม่อ แกร่ก(เสียงเปิดประตูห้อง) “คุณท่านให้ลงมาตามไปทานข้าวค่ะคุณผู้หญิง” “อะ อ้อค่ะๆ” “ดะ เดี๋ยวค่ะป้า” ฉันท้วงป้าแม่บ้านก่อนที่ป้าจะเดินไป “มีอะไรรึเปล่าคะคุณผู้หญิง” “เอ่อคือ ลูกชายของคุณท่านกลับไปแล้วใช่มั้ยคะ” ฉันเม้มปากแน่นด้วยความประหม่าทันทีที่พูดจบ “จะให้กลับไปไหน นี่มันบ้านฉัน” เฮือก!! ใจฉันมันหล่นว