5 ข่มขู่

“ร้อยวันพันปีแกไม่คิดจะมาอยู่ จู่ๆ ผีตัวไหนเข้าสิงแกถึงคิดจะมาอยู่” คุณท่านพูดท้วง 

ฉันรีบเดินออกไปจากห้องรับแขกเพราะกลัวว่าจะผิดสังเกต เพราะว่าฉันขอตัวขึ้นไปบนห้องแล้วถ้าจะไปยืนฟังมันคงจะดูไม่ดี 

เมื่อเข้ามาในห้อง ฉันบอกตามตรงว่าตอนนี้ฉันรู้สึกใจคอไม่ดีเลย ผู้ชายคนนั้นเขาคือลูกชายของคุณท่าน แล้วเขาทำแบบนั้นกับฉันทำไม เขาตั้งใจ เขาจงใจ ฉันควรจะทำยังไงดี ฉันจะอยู่ที่นี่ได้ยังไงถ้าผู้ชายคนนั้นเขาจะมาอยู่บ้านหลังนี้จริงๆ  

ฉันเดินวนไปทั่วห้องเดินอยู่อย่างนั้นนานนับชั่วโมง ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว ฉันไม่อยากเจอหน้าเขา ถ้าคุณท่านรู้ว่าฉันมีอะไรกับลูกชายของคุณท่านจะเป็นยังไง 

ก๊อกๆ ก๊อกๆ (เสียงเคาะประตูห้อง) 

ฉันสะดุ้งตัวโหยงด้วยความตกใจเมื่อเสียงเคาะห้องดังขึ้น เมื่อกี้ฉันกำลังเหม่อ 

แกร่ก(เสียงเปิดประตูห้อง) 

“คุณท่านให้ลงมาตามไปทานข้าวค่ะคุณผู้หญิง” 

“อะ อ้อค่ะๆ” 

“ดะ เดี๋ยวค่ะป้า” ฉันท้วงป้าแม่บ้านก่อนที่ป้าจะเดินไป 

“มีอะไรรึเปล่าคะคุณผู้หญิง” 

“เอ่อคือ ลูกชายของคุณท่านกลับไปแล้วใช่มั้ยคะ” ฉันเม้มปากแน่นด้วยความประหม่าทันทีที่พูดจบ 

“จะให้กลับไปไหน นี่มันบ้านฉัน” 

เฮือก!! ใจฉันมันหล่นวูบทันทีเมื่อเสียงที่ตอบไม่ใช่เสียงของคุณป้าแม่บ้าน แต่กลับเป็นเสียงของ...เขาคนนั้น 

ป้าแม่บ้านเดินจากไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ ฉันรีบถอยเข้าห้องกำลังจะปิดประตู แต่ถูกลูกชายของคุณท่านดันประตูเอาไว้ก่อนที่เขาจะแทรกตัวเข้ามาในห้อง พร้อมกับล็อกห้องให้ฉันด้วย 

ฉันรีบวิ่งหนีเขาไปอยู่อีกมุมหนึ่งของห้องทันที รอยยิ้มที่ผุดขึ้นมาบนใบหน้าของเขามันทำให้ฉันรู้สึกลัวขึ้นมาจับใจ 

“อะ ออกไปนะ ยะ อย่าเข้ามาอย่าทำอะไรฉันเลยฉันขอร้อง” ฉันเอ่ยขอร้องเขาด้วยน้ำเสียงที่สั่นเทา ยอมรับว่าตอนนี้ทั้งตัวฉันมันสั่นไปหมดเพราะความกลัว 

“อ่า!! เธอคิดว่าฉันจะทำอะไรเธอ เธอรู้งั้นหรอแสนดี หึ!!” 

“บะ บอกว่าอย่าเข้ามาไง” ยิ่งฉันห้ามก็เหมือนฉันยุ เขาก้าวขาเดินเข้ามาหาฉันเรื่อยๆ 

“มาอยู่ได้ไม่ถึงเดือนมีรถราคาคันละห้าสิบล้านขับ เธอนี่มันแน่จริงๆ” เขาหยุดเดิน ก่อนจะพูดออกมาเสียงแข็งพร้อมกับมองฉันด้วยสายตาที่เเสนจะเลือดเย็น 

“.....” ฉันจะเถียงก็ไม่ได้ เพราะฉันรับของพวกนั้นมาจากคุณท่านแล้วเถียงยังไงเขาก็ไม่เชื่ออยู่ดีว่าฉันไม่ต้องการของพวกนั้น 

“สมใจเธอรึยัง ต่อไปจะเอาอะไรอีกดี บ้านหลังนี้มั้ย หื้ม”

“เธอไม่มีปากรึไง ห๊ะ!!” เขาตะคอกใส่ฉันอย่างหัวเสีย เพราะว่าฉันไม่ยอมพูดอะไรกับเขาสักคำ เขาจะไม่รู้ตัวเลยจริงๆใช่มั้ยว่าเขาทำให้ฉันกลัวขนาดไหน 

เขาคือคนที่ขืนใจฉัน ยังจะให้ฉันพูดอะไรอีก

“หรือฉันต้องทำให้เธอครางออกมาก่อน เธอถึงจะยอมพูดแสนดี” 

“คุณต้องการอะไร ทำแบบนี้ทำไม” สุดท้ายฉันก็ต้องพูดถามเขาออกไปด้วยความสงสัย เขาเกลียดที่ฉันแต่งงานกับพ่อเขาอย่างงั้นหรอ 

“ฉันต่างหากที่ต้องถามเธอ ว่าเธอต้องการอะไร เงินเธอจะเอาเท่าไหร่แลกกับการที่เธอจะต้องออกไปจากชีวิตพ่อของฉัน” 

“ฉะ ฉันไม่ต้องการเงินของคุณ” 

“หึ!!” 

หมับ พรึบ!! 

มือหน่ของคนตรงหน้าคว้ามากระชากแขนฉัน ก่อนจะออกแรงดึงร่างฉันให้แถลเข้าไปหาตัวเขา ตอนนี้หน้าของฉันกับเขาใกล้กันมากฉันพยายามดิ้นหนี แต่เจากลับเปลี่ยนจากจับแจนฉันเป็นกอดเอวฉันแทน 

“ดี แสดงออกชัดเจนดีหนิว่าต้องการจะหุบสมบัติของพ่อฉัน” ทั้งที่ฉันไม่เคยพูดอะไรแบบนี้ แต่เขากลับแปลความหมายคำพูดของฉันเป็นแบบนี้ได้ ความคิดของเขามันติดลบมากจริงๆ 

“ถ้าฉันอยากจะเอาเมียพ่ออีกสักครั้ง คงจะไม่เป็นอะไร แล้วถ้าเธอยังอยู่ที่นี่ต่อรับรองว่าเธอโดนฉันเอาทุกวันแน่แสนดี ฉันจะเอาเธอจนกว่าเธอจะออกไปจากบ้านหลังนี้” 

“.....” คำขู่ของเขามันทำให้ฉันกลัวขึ้นมาจับใจ จนอยากจะไปให้ไกลจากตรงนี้ ตอนนี้ซะเลย 

“หรือเธอชอบ มันก็อย่างว่าพ่อฉันอายุเยอะแล้วจะเด็ดเท่าฉันได้ยังไง” 

“ปล่อยค่ะ ถ้าคุณท่านมาเห็น....” 

“ก็ดี คุณพ่อจะได้รู้ว่าเมียใหม่ของคุณมันร่านขนาดไหน ขนาดลูกชายของผัวตัวเองยังไม่เว้น” 

เขาพูดออกมาได้ยังไง ฉัสไม่เคยคิดจะทำอะไรที่มันต่ำตมแบบนั้น เป็นเขาเองต่างหากที่ข่มเหงฉัน 

ฉันเริ่มดิ้นอีกครั้งแต่ก็ไม่หลุด จู่ๆ ลูกชายของคุณท่านเขาก็กระชากแขนฉันอย่างแรงลากฉันไปที่เตียง ก่อนจะเหวี่ยงร่างฉันลงเตียงอย่างแรง 

“ถ้าไม่อยากเจ็บตัวก็นอนเฉยๆให้ฉันเอา แต่ถ้าเธอดิ้นเมื่อไหร่ฉันพลั้งมือทำให้เธอเจ็บตัวจะมาโทษฉันไม่ได้นะ เธอไม่ฟังฉันเอง”