All Chapters of กรง | กาม: Chapter 31 - Chapter 40

“เมียพ่อแล้วยังไง เธอก็เป็นเมียกูเหมือนกัน !!” “คะ คุณโชนคุณพูดบ้าอะไรออกไปรู้ตัวมั้ย” ฉันเบิกตากว้าง พลางกำหมัดแน่นจนมือเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ ฉันไม่คิดว่าเขาจะพูดบ้าๆแบบนี้ออกมา เขากำลังประจานตัวเองยังไม่พอ เขายังจะมาประจานฉันอีกงั้นหรอ“มะ ไม่ใช่นะคะ เขาโกหกฉันไม่ได้เป็นอย่างที่เขาพูด” ฉันรีบพูดแก้ตัวกับคุณฌอน เพราะกลัวว่าคุณฌอนจะเอาเรื่องที่คุณโชนพูดไปบอกกับคุณท่าน คุณท่านคงจะผิดหวังมากแน่ๆ“โกหก หึ!!” คุณโชนจ้องหน้าฉันตาเขม่งเขาขบกรามแน่น เป็นบ้าอะไรของเขาฉันไม่เข้าใจว่าจะมาทำตัวเหมือนกับว่าเขากำลังหึงหวงฉันอยู่อย่างงั้นแหละ “จะให้ฉันทำให้มันดูมั้ย !!” คุณโชนถามฉันเสียงแข็ง“ทะ ทำอะไร...” ฉันพยายามดึงแขนตัวเองออกจากมือของเขา แต่ถูกคุณโชนบีบแน่นยิ่งกว่าเดิม“ทำให้มันรู้ว่าเธอหรือฉันกันแน่ที่โกหก” “มึงพอได้แล้วไอ้โชน !!” คุณฌอนบอกเขา แต่เขาไม่สนใจอะไรทั้งนั้น เพราะเขาเอาแต่จ้องหน้าฉันตาเขม่ง“หยุดบ้าได้แล้วคุณโชน กลับเขาไปในงานเลี้ยงไปหาเอิงเอยซะ ป่านนี้เอิงเอยคงจะกำลังรอคุณอยู่” “ไล่ฉัน เพื่อที่เธอจะได้ไปสมสู่กับมันแบบนั้นสินะ !!” “พ่อให้กูไปส่งแสนดี มึงปล่อยเธอแล้วกลับไปหา

คุณโชนมาส่งฉันที่คอนโด ยังดีที่คืนนี้เขาไม่ได้ค้างกับฉันที่นี่ด้วย แต่ก่อนฉันจะขึ้นห้องเขาก็ไม่ลืมที่จะย้ำเรื่องที่ให้ฉันไปหย่ากับพ่อของเขา ฉันจะไม่ยอมถูกเขาบังคับอีกเด็ดขาด ฉันตัดสินใจแล้วว่าฉันจะหนีไปมันวันนี้เลย ส่วนคุณท่านฉันจะโทรศัพท์ไปบอกเอาทีหลัง ฉันทนไม่ไหวอีกแล้ว เมื่อขึ้นมาถึงห้องฉันจัดการเจ็บเสื้อผ้า ไม่เก็บไปหมดเพราะมันจะผิดสังเกต ส่วนของใช้ฉันก็เอาไปแค่ที่จำเป็น ฉันไม่คิดเลยว่าชีวิตฉันต้องมาทำอะไรแบบนี้ การแอบย่องเดินออกจากคอนโดเหมือนโจร ที่ต้องทำแบบนี้ก็เพราะว่าต้องดูว่าลูกน้องของคุณโชนหรือคุณท่านเฝ้าอยู่หรือเปล่า เมื่อดูแล้วทางสะดวกฉันก็วิ่งพรวดออกมาจากคอนโด ปัก! พรึบ! “ขอโทษค่ะ ฉันไม่ทันมอง...” ฉันเอาแต่มองไปทางด้านหลังจนเผลอไปจนกับใครเข้าก็ไม่รู้ แต่เมื่อมองดูคนที่ฉันชนแล้ว ฉันก็ต้องถอยหนีอัตโนมัติเพราะตรงหน้าของฉันมีผู้ชายยืนกักหน้าเอาไว้สามคน ซึ่งหน้าตาของพวกเขาก็มีแต่หน้าโหดๆกันทั้งนั้น “จะหนีงั้นหรอ ?” ชายหนึ่งในสามคนนั้นพูด ฉันขมวดคิ้วเข้าหากันเป็นปมก่อนจะคิดออกว่านี่คงจะเป็นลูกน้องของคุณโชนแน่ๆ เพราะฉะนั้นฉันห้มทำตัวมีพิรุธ “ฉันเปล่าหนีนะ ฉันแค่...(ตุ๊

“ไสหัวแกไปซะอย่าให้ฉันต้องสั่งให้คนมาลากตัวแกออกไป !!” “คิดดีๆนะครับ เมียพ่อผมเอาเล่นจนเบื่อแล้ว หึ!!” คุณท่านเงียบไปเลยเมื่อคุณโชนพูดคำพูดที่น่าเกลียดออกมา ฉันก็พูดอะไรไม่ออกแล้วจริงๆ “ผมต้องการจะซื้อเธอ !!” เขายังไม่ลดละความพยายามที่จะซื้อฉันต่อจากพ่อเขา เขาเห็นฉันเป็นเพียงสิ่งของ ทำไมมันรู้สึกเจ็บดีจัง “แกทำแบบนั้นได้ยังไง แกรู้มั้ยว่าแกทำอะไรลงไป ไอ้ลูกเลว !!” “ใช่!! ผมเลว ผมไม่เคยดีในสายตาพ่ออยู่แล้ว !!” “ไสหัวแกไปให้พ้นแล้วอย่ามาพูดเรื่องนี้กับฉันอีก ฉันไม่มีทางให้ในสิ่งที่แกต้องการ !!” ฉันได้แต่ยืนนิ่งไม่พูดอะไร เหมือนว่าฉันเป็นต้นเหตุที่ทำให้พ่อลูกทะเลาะกัน คุณท่านช่วยฉัรเอาไว้แท้ๆแต่ฉันกลับทำตัวแย่ “ผมจะไปก็ต่อเมื่อพ่อยกเมียพ่อให้ผม” “แล้วทำไมฉันต้องยกให้แก !!”“เธอไม่คู่ควรกับพ่อเลยสักนิด เธอมาแทนที่แม่ไม่ได้ พ่อทำได้ยังไง ไม่อายคนอื่นบ้างหรือไงที่มีเมียแก่คราวลูกขนาดนี้ !!” “พ่อทรยศแม่ได้ยังไง !!”“ฉันไม่ได้ทรยศแม่แก และฉันจะต้องอายไปทำไมในเมื่อฉันไม่ได้เป็นแบบที่คนอื่นว่า ฉันต้องภูมิใจด้วยซ้ำที่ฉันช่วยชีวิตของเด็กคนหนึ่งเอาไว้ และฉันก็ไม่คิดเลยว่าลูกชายของตัวเ

ฉันพาเอิงเอยมาที่คลับโดยนั่งแท็กซี่มากันเพราะว่ารถสปอร์ตคันหรูฉันได้คืนให้คุณท่านเรียบร้อยแล้ว - คลับชื่อดัง “แกรู้มั้ยว่าเขาอยู่ที่ตรงไหน” “ไม่รู้” เอิงเอยก้มหน้าตอบ บอกตามตรงว่าฉันสงสารเองเอยมาก จริงๆ ทำไมต้องไปรักผู้ชายเห็นแก่ตัวแบบนั้นด้วย “ไม่รู้แล้วแกจะหาเจอมั้ยเอิง แกรู้มั้ยว่ามันอันตรายถ้าเข้าไปเดินๆหาถ้าเกิดมีคนมาทำมิดีมิร้ายกับแกจะทำไง” ฉันพูดเตือนสติเพื่อนแต่ดูเหมือนคำพูดของฉันมันจะไม่ได้เข้าไปในสมองเธอเลยสักนิด “ฉันไม่เป็นอะไร” ฉันถอนหายใจออกมา เบาๆ ก่อนจะคว้ามือจับไปที่เรียวแขนของเอิงเอย “ฉันจะเข้าไปเป็นเพื่อนแกเอง” ฉันตัดสินใจจะเข้าไปข้างในคลับกับเอิงเอยเพราะห่วงกลัวว่าจะมีใครมาทำอะไรเอิงเอยยิ่งเป็นคน ซื่อๆ อยู่ด้วย ฉันจับมือเอิงเอยเข้ามาด้านในคลับ คนเยอะมากควันก็ไรก็ไม่รู้ลอยคลุ้งอยู่บนอากาศเต็มไปหมดเสียงเพลงก็ดังกระหึ่ม ฉันพาเอิงเอยเดินดูไปรอบๆพร้อมกับใช้สายตาสอดส่องดูว่าคุณโชนเขาอยู่โต๊ะไหนแต่ก็ไม่เจอ เอิงเอยเริ่มมีสีหน้าที่เป็นกังวลมากแล้วตอนนี้ “เขาอาจจะกลับไปแล้วก็ได้นะ” ฉันพาเอิงเอยเดินมาที่ห้องน้ำให้หายใจหายคอได้สะดวก“เดี๋ยวเอยลองไปหาอีกรอบถ้าไม่เจ

คืนนี้ฝนตกทั้งคืนมันทั้งหนาวแล้วก็น่ากลัว ฉันนอนขดตัวอยู่ในผ้าห่มไม่ยอมเงยหน้าขึ้นไปมองอะไรด้านนอกเลย ทั้งเสียงฟ้าผ่าเสียงอะไรบ้างก็ไม่รู้ที่มันดังก้องในหูของฉันทั้งคืน ก๊อกๆ ก๊อกๆ (เสียงเคาะห้อง) ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะเสียงของใครสักคนเคาะห้อง เมื่อจะลุกขึ้นมันกลับลุกไม่ไหว คล้ายโลกมันกำลังมุนและเหมือนมีแรงอะไรบางอย่างดูดฉันให้นอนลงไปที่เตียง พยายามจะลุกขึ้นอีกครั้งแต่มันก็ไม่ไหว จริงๆ มันหนักหัวมาก แถมยังปวดหัวเอา มากๆ อีกด้วย “คุณแสนดีครับอาหารเช้าพร้อมแล้วนะครับ” เสียงลูกน้องของคุณโชนตะโกนบอกฉันจากด้านนอกประตู ถึงอยาดจะตอบกลับเพียงใดฉันก็ทำไม่ได้ นี่ทำไม จู่ๆ ฉันถึงป่วยหนักขนาดนี้กันแค่เมื่อคืนฝนตกเองเนี่ยนะ ก๊อกๆ ก๊อกๆ “คุณแสนดีครับ” เสียงคนที่อยู่หน้าห้องพยายาทเคาะเรียกฉันอยู่นานจนเสียงนั้นเงียบไปฉันนอนขดตัวสั่นเทาอยู่ในผ้าห่มอยู่อย่างนั้น ไม่มีแม้กระทั่งเรี่ยวแรงที่จะลุกขึ้นไปหายากิน แกร่ก~ (เสียงเปิดประตู) จู่ๆ ก็มีมือมาแตะที่หน้าผากของฉัน ฉันสะดุ้งตัวเล็กน้อยก่อนจะรีบจับมือของคนตรงหน้าเอาไว้เพราะเขาไม่ใช่คุณโชน แต่เป็นลูกน้องของเขา ลูกน้องคนนี้คล้ายจะสนิทกับคุณโชนม