All Chapters of กรง | กาม: Chapter 11 - Chapter 20

ตลอดทางไม่มีบทสนทนาใดๆระหว่างฉันและเขา เราต่างคนต่างเงียบจนมาถึงที่หมาย ฉันมองไปตรงหน้าของตัวเองมันคือตึก ราว ๆสิบชั้นได้ เมื่อถึงแล้วคุณโชนเขาก็ลงจากรถไปโดยไม่เอ่ยคำใดๆกับฉันสักคำ ฉันจึงนั่งนิ่งอยู่บนรถไม่ได้ลงรถตามเขาไป เพราะเขาคงไม่ได้อยากให้ฉันตามลงไป ถ้าเขาจะให้ฉันลงไปกับเขา เขาก็คงต้องบอกฉัน จู่ๆ เขาก็หมุนตัวกลับมามองที่รถ คนด้านนอกมองมาที่ฉันด้วยสายตาที่ไม่พอใจเอามากๆทั้งที่ฉันก็นั่งอยู่เฉยๆไม่ได้ทำอะไรให้เขาไม่พอใจเลยสักนิด “ลงมา” น้ำเสียงแข็งกร้าวพูดออกคำสั่งให้ฉันลงจากรถ ก็แล้วทำไมไม่บอกกันตั้งแต่แรกเดินไปไม่พูดอะไรฉันจะรู้รึไง ฉันเปิดประตูลงจากรถก่อนจะรีบวิ่งตามแผ่นหลังของคนเจ้าเผด็จการอย่างคุณโชนไป เพราะเขาเดินไม่รอฉันเลย คุณโชนพาฉันขึ้นลิฟต์ไปที่ชั้นสิบสอง เมื่อมาถึงเขาก็พาฉันเดินเข้าไปที่ห้องๆหนึ่ง ด้านหน้าห้องมีคนยืนเฝ้าอยู่สองคน เมื่อคนที่ยืนอยู่หน้าห้องเขาเห็นคุณโชนเดินผ่านสองคนนั้นก็โค้งตัวคำนับทันที มาถึงตอนนี้ฉันก็ยังไม่รู้ แล้วก็ไม่เข้าใจว่าสาเหตุอะไรที่เขาพาฉันมาที่นี่กับเขา เมื่อเดินเข้ามาภายในห้อง ยังต้องกดรหัสเพื่อผ่านประตูลับเข้าไปอีกชั้น นี่มันอย่างก

—- Talk Sandee —-วันต่อมา... ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาพบว่าตัวเองอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมโล่งๆ ภายในห้องไม่มีอะไรเลยเป็นห้องเปล่าๆ แถมมือของฉันก็ถูกมัดติดกันเอาไว้อีกด้วยฉะ ฉันอยู่ที่ไหนกัน ความกลัวเริ่มแทรกเข้ามาในหัวและคิดไปต่างๆนาๆ เมื่อคืนฉันจำได้ว่าฉันไปเที่ยว ฉันเจอคนๆหนึ่งเขายื่นอะไรสักอย่างมาให้ฉัน แต่ฉันปฏิเสธเขาไป จากนั้นฉันก็ไม่รู้สึกตัวอีกเลย แกร่ก!! (เสียงประตูห้องเปิดเข้ามา) ฉันรีบวิ่งไปนั่งหลับตรงมุมห้องทันที ตัวมันสั่นไปหมดแล้วตอนนี้ นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน “ไง คนเก่ง หึ!!” เสียงของคนที่เปิดประตูห้องเข้ามาทักขึ้น น้ำเสียงมันคุ้นหูมากจนอดไม่ได้ที่จะต้องหันไปดูว่าเป็นใคร ใช่คนที่ฉันคิดเอาไว้หรือเปล่า “คะ คุณ...!!” เป็นเขาจริงๆ คุณโชน ทำไม เขาทำแบบนี้ทำไม จับฉันมามัดเอาไว้แบบนี้เพื่ออะไร “จำฉันได้แล้วหรอ ฤทธิ์ยาคงจะหมดแล้วสินะ” เขาพูดพร้อมกับเดินตรงมาหาฉัน เขาพูดเรื่องอะไรฉันไม่เข้าใจ“คุณทำแบบนี้ทำไม” ฉันถามคนตรงหน้าที่กำลังยืนเท้าเอวจ้องฉันอยู่ “ก็ทำให้เธอหายบ้าไง เธอคงจะจำไม่ได้” ยิ่งเขาพูดฉันก็ยิ่งไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจที่เขาพูดเลยจริงๆ “กี่โมงแล้ว” วันนี้ฉันมีเรียน ฉั

ฉันนอนซมอยู่บนห้องไม่มีแรงจะลุกขึ้นไปไหนถ้าไม่จำเป็น จริงๆ ขนาดเข้าห้องน้ำฉันยังต้องคลานไป ข้าวก็ไม่ได้กินตั้งแต่เมื่อวานมันหิวจนแสบท้องไปหมด แต่ฉันไม่มีปัญญาหอบสังขารตัวเองตอนนี้ไปที่ครัวได้ พึ่งจะเปิดเทอมมาได้ไม่กี่วัน ฉันขาดเรียนบ่อยมากซะกว่าไปเรียนซะอีก เบอร์ของเอิงเอยฉันก็ไม่ได้ขอเอาไว้ด้วย ส่วนคุณท่านก็คงจะทำงานหนักฉันไม่อยากรบกวน ให้ฉันรับรู้ความเลวของลูกชายคุณท่านแค่คนเดียวก็พอแล้ว ฉันได้แต่ภาวนาขอให้คุณโชนเขาไม่มาที่ห้องของฉัน ขอแค่นั้นถ้าเขามาและกระทำกับฉันอย่างกับสัตว์ ครั้งนี้ฉันคงต้องตายแน่ๆ กริ่ง~ เสียงโทรศัพท์บนหัวนอนของฉันดังขึ้น ฉันคลำมือไปทั่วหัวนอนจนเจอกับโทรศัพท์ของฉันที่ยังคงดังขึ้นมาต่อเนื่อง คนที่โทรศัพท์เขามาคือคุณท่าน ฉันมองเบอร์โทรศัพท์และชั่งใจอยู่นานว่าจะรับสายหรือไม่รับดี อีกอย่างฉันก็รอให้สายมันตัดไปเองด้วย แต่ดูท่าแล้วคุณท่านคงจะไม่เลิกโทรมา ง่ายๆ จนในที่สุดฉันก็ต้องยอมกดรับสาย ( ฮัลโหลค่ะคุณท่าน ) ฉันพยายามพูดในโทนเสียงที่ปกติที่สุดเพื่อกลบเกลื่อนความเจ็บปวดของตัวเองในตอนนี้ ( สายของฉันบอกว่าเห็นตาโชนไปที่คอนโด มันได้ไปก่อกวนอะไรหนูหรือเปล่า )

หลังจากคำพูดที่คุณโชนทำให้ฉันรู้สึกใจคอไม่ดีคำนั้น เขาก็ลากฉันออกมานอกห้อง ฉันพบกับเพื่อนของเขาที่เขาบอกเอาไว้ว่าจะมีเพื่อนมาที่ห้อง ชายสามคนที่เป็นเพื่อนของคุณโชนหันมามองฉันเป็นตาเดียว เพื่อนของเขานั่งดื่มอยู่ตรงโซฟาตัวใหญ่กลางห้อง และก็มีผู้หญิงแต่งตัวนุ่งน้อยห่มน้อยนั่งอยู่ข้างกาย บรรยากาศภายในห้องตอนนี้ราวกับว่าเป็นคลับจำลอง กลิ่นบุหรี่คละคลุ้งเต็มห้องไปหมด อีกทั้งยังมีไฟกะพริบเพลงก็เสียงดัง มาก ๆ “คุณทำอะไรของคุณ ทำแบบนี้ห้องที่อยู่ ข้าง ๆ เขาจะไม่ว่ารึไง” ฉันหันไปมองคนที่ยืนอยู่ข้างกาย แต่เขากลับไม่ตอบและไม่สนใจเดินไปนั่งร่วมกับเพื่อนหน้าตาเฉย แถมพอคุณโชนนั่งลงก็มีผู้หญิงนุ่งน้อยห่มน้อยลุมล้อมซ้ายขวา นี่เขาจะให้ฉันออกมายืนดูเขากับเพื่อนมั่วซุมกัน แค่นี้นะหรอ “ไอ้โชน นี่หรอวะเมียพ่อมึงที่มึงบอก” เพื่อนของคุณโชนถามขึ้น สายตาจับจ้องมาที่ฉัน พวกเขาทำไมถึงได้น่ากลัวกันจัง “อื้ม” คุณโชนตอบเสียงเรียบ สองมือยกขึ้นไปโอบเอวสาวสวนทั้งสองข้างกายของเขา “ท่าทางก็ไม่ได้ดูเลวร้ายอะไรแบบที่มึงบอกเลย” เพื่อนเขาอีกคนพูดสวน คุณโชนหันมามองฉันที่กำลังยื่นตัวแข็งทื่ออยู่ สายตาที่แสนจะเย็นชาของ

เช้าวันใหม่... วันนี้ฉันมีเรียนเช้าต้องรีบลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัว ตอนอาบน้ำฉันได้แต่กรีดร้องออกมา เบา ๆ ด้วยความเจ็บปวดจากแผลที่อยู่บนแผ่นหลังของฉันจากการกระทำที่ดิบเถื่อนของคุณโชน จะร้องออกมาเสียงดังก็ไม่ได้เพราะคุณโชนนอนอยู่ เดี๋ยวเขาตื่นขึ้นมามันคงไม่ใช่เรื่องดีกับฉัน เมื่ออาบน้ำเสร็จฉันก็ออกมาแต่งตัว ฉันทำทุกอย่างให้เงียบและเบาที่สุด และฉันก็ต้องตกใจเมื่อหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วเห็นข้อความจากเอิงเอยเธอบอกว่าเธอจะมาหาฉันที่ห้อง แน่นอนว่าเอิงเอยมีคีการ์ดห้องฉัน เพราะเมื่อวานฉันฝากเอาไว้ ฉันรีบตอบเอิงเอยกลับไปว่าไม่ต้องมาที่ห้องฉันอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วกำลังจะลงไป แต่เอิงเอยกลับตอบมาว่าเธอได้ยืนอยู่หน้าห้องแล้ว ฉันรีบวิ่งออกจากห้องเพื่อดูว่าเพื่อนของคุณโชนได้กลับไปกันหรือยัง พอเปิดประตูออกมาภาพที่ฉันเห็นคือเพื่อนของคุณโชนนอนอยู่บนโซฟาและก็มีผู้หญิงเมื่อคืนด้วย แค่นั้นไม่พอพวกเขายังนอนเปลือยกายไม่มีใครใส่เสื้อผ้าสักคน แกร่ก!! (เสียงประตูห้องถูกเปิดเข้ามา) ฉันทำใจเอาไว้แล้วแหละว่าเอิงเอยคงต้องเลิกคบฉันเป็นเพื่อน แน่ ๆ เพราะภาพที่เห็นมันทำให้ฉันดูแย่ และฉันก็รู้สึกแย่เอามากๆ คนที่เปิดป