All Chapters of กรง | กาม: Chapter 41 - Chapter 50

หลังจากที่ฉันกินยาเรียบร้อยแล้วฉันก็ล้มตัวลงนอนโดยมีคุณโชนจับจ้องมองดูทุกการกระทำของฉันอย่างไม่ละสายตา “คืนนี้คุณนอนห้องอื่นนะคะ ถ้านอนกับฉันเดี๋ยวจะติดไข้เอา” ฉันบอกคนที่ยืนมองฉันอยู่แม้ว่าฉันจะนอนหันหลังให้เขาแต่ฉันก็รับรู้ได้ว่าเขากำลังยืนมองฉันอยู่ “อื้ม” คำตอบ สั้นๆ เอ่ยขึ้น ก่อนที่ฉันจะได้ยินเสียงฝีเท้าของเขาเดินห่างออกไป ด้วยความหนักอึ้งไปทั่วทั้งตัวและตัวมันทำให้ฉันเคลิ้มกำลังจะดิ่งสู่ห้วงนิทรา แต่แล้วฉันก็ต้องสะดุ้งพรวดเมื่อโดนอะไรบางอย่าง เย็นๆ มาแตะที่แขน “อ่ะ นะ หนาว ฉันหนาว” ฉันพูดพึมพำเบาๆคล้ายกับคนละเมอ พยายามลืมตาขึ้นถึงแม้ว่ามันจะหนักอึ้งจนแทบจะลืมตาไม่ขึ้นก็ตาม ฉันพลิกตัวหันกลับไปมองทางด้านหลังของตัวเองและก็พบกับคุณโชนที่กำลังใช้ผ้าผืนเล็กเช็ดตัวให้ฉันอยู่ขางกายเขามีกะละมังใบเล็กวางอยู่ด้วย “ทำอะไรคะ...” ฉันทำตาใสจ้องมองการกระทำของคนตรงหน้าด้วยหัวใจที่มันกำลังเต้นรัว ถึงจะพยายามหักห้ามใจเอาไว้แล้วก็ตาม “ตาบอดหรือไงถึงได้ถามคำถาม โง่ๆ กับฉัน” น้ำเสียงเย็นชาเอ่ยออกมาบอกฉันแบบไม่ชอบใจนักที่ฉันถามคำถามนั้นออกไปทั้งที่ก็รู้อยู่แล้วว่าเขากำลังเช็ดตัวให้ฉันอยู่ “

หลายวันผ่านไป ตอนนี้ฉันหายป่วยแล้ว ตั้งแต่ฉันป่วยฉันไม่เห็นว่าคุณโชนเขาจะไปไหนเลยทั้งที่เขาบอกว่าจะอยู่ที่นี่กับฉันแค่ไม่กี่วันและเขาต้องไปทำวาน เขาเลยบอกแบบนั้น ช่วงนี้เขาอุดอู้อยู่แต่กับฉัน มีเซ็กส์กับฉัน และพูดถ้อยคำสาระพัดที่ทำให้ฉันเสียความรู้สึก พี่โรมโดนสั่งห้ามเข้าใกล้ฉันตั้งแต่วันนั้น จะมีก็แต่ลูกน้องของคุณโชนอีกคนที่คอยยกอาหารและเหล้าเข้ามาเสริฟให้ในห้อง “พรุ่งนี้ฉันจะไปดูงานที่บริษัท” ในขณะที่ที่เขากำลังดื่มเหล้าราคาแพงอยู่ จู่ๆ เขาก็พูดขึ้น “ค่ะ” “ฉันไปแค่วันเดียวไม่ต้องหลงดีใจคิดว่าฉันจะปล่อยให้เธอมีเวลาอ่อยมันนานขนาดนั้น” “ฉันไม่เคยคิดอะไรแบบนั้น แต่ก็เอาเถอะพูดไปคุณก็ไม่เชื่อฉัน” ฉันตอบพลางถอนหายใจออกมา เบาๆ เขามักจะพูดดูถูกฉันเรื่องพี่โรม ไม่รู้ว่าเขาไปเอาความมั่นใจมาจากที่ไหนว่าฉันไปอ่อยพี่โรม ฉันพึ่งจะได้คุยก็ตอนป่วยแค่นั้นเอง แต่พูดไปเขาก็ไม่เชื่ออยู่ดี แล้วฉันยังจะต้องอธิบายอะไรอีก จริงมั้ย “อยากได้อะไรมั้ย ?” “คะ...” ฉันขมวดคิ้วถามคนตรงหน้าอย่างแปลกใจ อยากได้อะไรมั้ย มันคืออะไรเขาจะซื้อของที่ฉันอยากได้มาให้ฉันงั้นหรอ “ฉันถามว่าอยากจะได้อะไรมั้ย ค่าตอบแ

“พี่โรมส่งแสนดีที่ท่านถนะคะ” ฉันหันไปบอกพี่โรมที่นั่งอยู่ ข้างๆ ตรงที่นั่งคนขับ “แบบนั้นก็ได้ครับ” สีหน้าพี่โรมดูเหมือนจะไม่ค่อยสบายใจที่จะต้องส่งฉันที่ท่ารถ แต่เขาก็ไม่ขัดอะไรฉัน ไม่นานรถหรูคันที่พี่โรมขับก็มาจอดที่ท่ารถ “ขอบคุณมากนะคะ ขอบคุณมาก จริงๆ” ฉันยิ้ม จางๆ ให้พี่โรมกันจะยกกระเป๋าลงจากรถ “นี่เบอร์ผม ถ้ามีอะไรโทรมาหาผมได้ตลอดเลยนะครับ” “รบกวนแค่นี้พอแล้วค่ะ ต่อไปนี้ถ้าเราจะเจอกันหรือได้พูดคุยกันมันคงเป็นความบังเอิญ...” พูดจบฉันก็หิ้วกระเป๋าเดินออกจากตรงนั้นทันที ฉันไม่รู้ว่าการที่ฉันขอร้องไห้พี่โรมช่วยมันจะทำให้พี่โรมเจอคุณโชนเล่นงานหรือเปล่า ฉันอาจจะดูเห็นแก่ตัวไปหน่อย แต่ฉันก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน ฉันเดินไปซื้อตัวรถทัวร์ เลือกจังหวัดทางภาคอีสานและเลือกไปในที่ที่อยู่ห่างไกลจากความเจริญที่สุด ที่นั่น คือที่ที่ฉันเคยอยู่ในสมัย เด็กๆ ฉันยังจำได้ถึงจะอยู่ที่นั่นถึงตอน อายุ 12ปี ก็ตาม แต่บ้านที่ฉันถูกขายไปแล้ว ฉันคงต้องหาเช่าบ้านอยู่และหางานทำ เงินที่คุณท่านให้มาฉันจะใช้อย่างประหยัดที่สุด ถ้าฉันมีงานทำแล้วฉันก็จะให้เงินของฉัน ฉันนั่งรถทัวร์ประมาณ 5 ชั่วโมงกว่าได้มาถึง

— Sandee ฉันรีบลุกขึ้นอาบน้ำล้างหน้าล้างตาเพื่อไปเตรียมอาหารให้กับคุณมาคัสและภรรยา เจ้านายของฉัน “อ่ะ แล้วห้องครัวไปทางไหนกันล่ะ” ฉันยกมือขึ้นมาเกาหัวตัวเอง เบาๆ เพราะดันลืมทางไปห้องครัวที่ใช้ทำอาหารซะงั้น บ้ายหลังใหญ่โตขนาดนี้ฉันพึ่งเข้ามาใหม่จะหลงมันก็คงจะไม่แปลกจริงมั้ย ฉันเดินไป เรื่อยๆ ดูทุกห้อง ผ่านห้องนั่งเล่น ห้องรับแขก ห้องอะไรมากมาย บ้านหลังนี้ใหญ่โตจนฉันไใ่อยากจะเชื่อเลยว่าจะมาตั้งอยู่ในหมูบ้าน เล็กๆ แบบนี้ “เธอเดินหาอะไร...” ฉันสะดุ้งตัวเล็กน้อย จู่ๆ ก็มีเสียงผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้ดังมาทางด้านหลังของฉัน ฉันค่อยๆหมุนตัวหันไปทางด้านหลังของตัวเอง “คะ คุณมาคัส เอ่อคือพอดีฉัน ฉันหลงทางนิดหน่อยค่ะ ฉันจะไปห้องครัว” ฉันยิ้ม แห้งๆ ให้กับคุณมาคัส จากนั้นก็ถอยหลังสามก้าวเพราะฉันอยู่ใกล้เขามากเกินไป เขามีภรรยาแล้วมันดูไม่เหมาะสมถ้าใครมาเห็น “ทางนั้น” น้ำเสียงเย็นยะเยือกเข้าของใบหน้าหล่อคมคายพูดขึ้นพร้อมกับชี้นิ้วให้ฉันดูว่าห้องครัวไปทางไหน “ขะ ขอบคุณค่ะ” ฉันรีบกล่าวขอบคุณก่อนจะวิ่งออกมาจากตรงนั้น ผู้ชายอะไรกัน หน้าตาก็ออกจะดีแต่ไม่รู้ทำไมอยู่ใกล้แล้วมันรู้สึกกลัวขนาดนี้

น้ำตามันไหลออกมาอาบแก้มทั้งสองข้างของฉันอัตโนมัติ ความรู้ที่ฉันมี กับ ความเจ็บปวดที่ฉันเคยได้รับมันทำให้ฉันไม่อยากจะกลับไปตรงนั้นอีก แต่คงจะเลี่ยงไม่ได้แล้ว... ( ฉันต้องบอกคุณแบบนั้นใช่มั้ย ) ( ก็แล้วแต่เธอนะแสนดี จะเอายังไง ข้อเสนอฉันบอกเธอไปแล้ว ) ( ค่ะ ฉันแพ้คุณแล้วจริงๆ ) ฉันตัดสินใจบอกที่อยู่กับคุณโชนไป ก่อนจะวางสายและเก็บเสื้อผ้า ทั้งที่มาอยู่ที่นี่ได้ไม่กี่วัน ทั้งที่หนีออกมาได้ไม่กี่วันก็ต้องกลับไปให้เขาทรมานเล่นอีก แบบนั้นสินะ “ป้าชมคะ แสนดีมีเรื่องจะบอก” ฉันเม้มปากแน่นกลัวว่าจะเจอบ่น เพราะฉันพึ่งจะมาทำงานนี่เอง “เอ่อ ว่าไงพูดมาสิ” “คือ คือแสนดีขอลาออกนะคะมีธุระต้องกลับไปที่กรุงเทพ” พอพูดไปแบบนั้นป้าชมก็เงียบไปสักพักเลย ก่อนจะถอนหายใจออกมา เบาๆ แต่ป้าชมก็ไม่ได้ต่อว่าอะไรฉัน “อื้อ แล้วจะกลับมาทำอีกมั้ยล่ะ”“ถ้ามีโอกาสแสนดีก็อยากจะกลับมาทำอีกนะคะ ^_^” ฉันฝืนยิ้มจางๆให้ป้าชมทั้งที่ไม่ได้อยากจะยิ้มเลยเมื่อคิดว่าจะต้องกลับไปอยู่กับคนไม่มีหัวใจแบบคุณโชน “งั้นก็ไปบอกคุณท่านกับคุณหญิงด้วยล่ะ” “จ้ะป้า ^_^” ฉันแบกตัวออกมาจากป้าชมเพื่อที่จะไปบอกคุณมาคัสกับภรรยาเรื่องที่ฉั