All Chapters of เกิดใหม่ในร่างพระชายาร้ายร้าย: Chapter 11 - Chapter 20

การเดินทางมายังเมืองจี้โจวนั้นกินเวลามามากกว่าเจ็ดวันแล้ว ผ่านเส้นทางทุรกันดานของชนบทที่ห่างไกลความเจริญเข้าสู่เขตชายแดนเมืองจี้โจวในวันที่แปดพอดีขบวนเคลื่อนมาใกล้ตัวเมืองมากขึ้นเรื่อยๆ สองข้างทางที่จะผ่านเข้าไปยังประตูเมืองนั้นต้องพบเจอกับหมู่บ้านน้อยใหญ่ ทิวทัศน์โดยรอบแสดงให้เห็นถึงความแร้นแค้นของชาวบ้านเป็นอย่างมาก ลู่เหยียนซินที่เลิกม่านขึ้นมองเห็นก็รู้สึกอนาจใจยิ่งนัก พืชผลทางการเกษตรแห้งแล้งล้มตายจำนวนมาก​ผู้คนอดอยากเห็นได้ชัดจากสีหน้าที่หม่นหมองของพวกเขาเหล่านั้น​ อีกทั้งยังต้องมาพบเจอกับโจรป่าที่บุกปล้นสะดมกันแทบทุกวันซ้ำเติมความทุกข์ยากเข้าไปอีกโจรป่าหรือโจรภูเขาที่ชาวบ้านเรียกกันจนติดปากนั้นนับวันยิ่งเหิมเกริมขึ้นเรื่อยๆ​ พวกเขาเหล่านั้นมาจากทั่วทุกสารทิศ​รวมตัวกันที่หุบเขาหูซานใกล้หมู่บ้านเหมยหลัน หมู่บ้านเหมยหลันอยู่ห่างจากตัวเมืองจี้โจว​ราวๆ40ลี้[1]หุบเขาหูซานนี้อยู่ใจกลางระหว่างหมู่บ้านเหมยหลันกับตัวเมืองจี้โจว เพราะความอุดมสมบูรณ์ของตัวป่าพวกเขาเลยเลือกที่จะปักหลักลงที่นั่น และลงเขาเพื่อออกปล้นบ้านเรือนชาวบ้านแทบจะทุกหมู่บ้านและเมืองอื่นๆที่ใกล้เคียงกัน เมื่อกองทัพอ

เมื่อแม่ทัพฮั่วเดินทางมาถึงหมู่บ้านมู่หลางเขาถึงกลับต้องตกใจกับภาพที่เห็นตรงหน้าทันที เมื่อคืนเวลาประมาณยามโฉว่ (01.00-02.59 น.) เขาได้รับรายงานมาว่าหมู่บ้านแห่งนี้และหมู่บ้านโดยรอบเมืองจี้โจวถูกโจรป่าบุกปล้น เขารีบส่งกองกำลังทหารมาช่วยแต่เพราะข่าวสารที่ล่าช้าเกินไปจึงมาไม่ทันการ ชาวบ้านถูกสังหารไปหลายชีวิตพวกทหารรุดหน้าไปช่วยหญิงสาวที่ถูกจับตัวไปและพึ่งจะส่งถึงมือชาวบ้านก็เช้าตรู่นี่เอง แม่ทัพฮั่วส่งท่านหมอโจหมอที่มีชื่อเสียงที่สุดในตัวเมืองจี้โจวมาช่วยรักษาคนเจ็บที่นี่ เขาไม่สามารถส่งหมอออกมาได้หลายคนนักเพราะเมื่อคืนหมู่บ้านรอบๆก็ถูกปล้นเช่นกัน จึงต้องแบ่งท่านหมอกระจายกันออกไปตามหมู่บ้านต่างๆ หมู่บ้านมู่หลางดูจะได้รับความเลวร้ายที่สุดพวกโจรป่าบุกฆ่าไม่เว้นหญิงชายทั้งยังเผาบ้านเรือนไปหลายหลัง พอมาเห็นด้วยตาของตนเองจึงรู้สึกหดหู่ใจยิ่งนัก“ทำความเคารพท่านแม่ทัพขอรับ”“ทำไมพวกเจ้าถึงยืนอยู่ตรงนี้ล่ะข้าได้ยินมาว่าพระชายาก็มาด้วย แล้วตอนนี้นางไปอยู่เสียที่ไหน”ก่อนหน้านี้เขามาถึงหน้าหมู่บ้านก็มองเห็นรถม้าจอดอยู่หนึ่งคันแต่เมื่อมองเข้าไปกลับไม่เห็นผู้ใดเลยสักคน แม่ทัพฮั่วหันมองไปโดยรอบเข

“คาราวะพระชายาฉินเพคะ""อืม"ลู่เหยียนซินตอบกลับเพียงคำเดียวก่อนจะตั้งท่าเดินเลี่ยงไปยังห้องนอนของนาง"เดี๋ยวก่อน!" เสียงดุดันของบุรุษแทรกเข้ามาทันทีลู่เหยียนซินหยุดชะงักก่อนจะหันกลับมามองบุรุษที่เรียกขานนางด้วยความไม่สบอารมณ์ยิ่ง นางจึงหันหลังไปสั่งให้ลี่ถิงล่วงหน้าไปรอที่ห้องก่อน"วันนี้เจ้าหายไปไหนมา""ข้าหรือ?""แล้วเจ้าคิดว่าข้าถามผู้ใด""ข้าก็เพียงแต่คิดว่าท่านอ๋องจะสนใจสตรีผู้งามพร้อมไปด้วยกิริยาและหน้าตาที่อยู่ตรงหน้าท่าน ไม่สนใจจะใคร่ถามว่าข้าหายไปไหนมา""เจ้าอย่าได้ต่อปากต่อคำให้มากนัก ข้าเพียงแต่ถามเจ้าว่า...""ข้าไปเดินเล่นมาเพคะ"คริ๊ก…~ลู่เหยียนซินหันมองตามเสียงหัวเราะทันที ทั้งจ้องมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยความไม่พอใจยิ่ง"หม่อนฉันทำให้พระชายาไม่พอพระทัยหรือเพคะ ขออภัยด้วยเพคะหม่อมฉันไม่ได้ตั้งใจ""ไม่เป็นไรข้าไม่ถือสา ก็เพียงแค่นึกว่าเจ้าจะมีมารยาทมากกว่านี้"หยางซูฉินได้ยินดังนั้นก็ชักสีหน้าไม่พอใจขึ้นมาทันที ก่อนจะเหมือนนึกขึ้นได้จึงรีบปรับสีหน้าเป็นเศร้าใจแทน"หม่อมฉันเป็นเพียงหญิงสาวธรรมดา ไหนเลยจะถูกอบรมเยี่ยงชนชั้นสูงเฉกเช่นพระชายาได้ล่ะเพคะ""ถ้าข้าจำไม่ผิดเจ้าเป็นบ

พวกเขารอคอยการมาของพระชายาฉินไม่นานมากนัก สักพักก็เห็นลู่เหยียนซินวิ่งเข้ามาในจวนก่อนจะมุ่งหน้าเข้ามาหาพวกเขาแม่ทัพฮั่วก็เริ่มรู้สึกมีความหวังขึ้นมาทันที“พระชายาโปรดช่วยฮูหยินของข้าด้วย นางตั้งครรภ์ได้เพียงเจ็ดเดือนเท่านั้นก็เจ็บท้องจะคลอดแล้ว แต่ท่านหมอก็เอาแต่พูดเพียงว่าอายุครรภ์นางน้อยไปไม่สามารถคลอดออกมาเองได้” แม่ทัพฮั่วที่ตอนนี้สภาพนั้นดูไม่ได้เอาเสียเลย ใบหน้าของเขามีร่องรอยของคราบน้ำตาเปรอะเปื้อนเป็นทางยาวสีหน้าแลดูเศร้าหมอง เขานั่งคุกเข่าตรงหน้าลู่เหยียนซินด้วยอาการสั่นเทิ้มไปทั้งตัว ดูไปแล้วคนผู้นี้น่าจะรักฮูหยินของเขามากจริงๆ“เจ็ดเดือนจะมีอาการคลอดแล้วได้เช่นไรกัน ไม่ใช่ว่ามีใครทำให้กระทบกระเทือนกับครรภ์ของนางหรอกนะ ท่านรออยู่ข้างนอกนี้ข้าจะเข้าไปดูนางหน่อย”“ขอบพระทัยพ่ะย่ะค่ะพระชายา”ลู่เหยียนซินพยักหน้าให้เขาก่อนจะรีบเดินเข้าไปในห้องคลอด เมื่อเข้าไปด้านในก็เห็นฉากกั้นวางตั้งบังสายตาอยู่บริเวณหน้าเตียงนอนอยู่ก่อนหน้านี้แล้วนางเข้าไปตรวจสอบอาการของฮูหยินฮั่วสีหน้าของนางแสดงถึงอาการเจ็บปวดจากการหดตัวของมดลูก เนื่องจากมีอาการรกลอกก่อนกำหนดลู่เหยียนซินจึงต้องรีบใช้ยาเร่งม

บุรุษหนุ่มทั้งสี่พูดคุยกันอย่างถูกคอยิ่งนักก่อนจะหันมองไปยังประตูห้องที่ถูกเปิดออก เหล่าหญิงงามเดินนวยนาดเข้ามาห้อมล้อมพวกเขาทันที หนึ่งในพวกนางนั้นกำลังนั่งดีดพิณขับกล่อมบทเพลงอันไพเราะ“นายท่านแก้วของท่านว่างแล้วข้าเติมให้นะเจ้าคะ”นางเติมสุราไปเต็มจอก แต่ก่อนที่เขาจะยกขึ้นดื่มนั้นบุรุษด้านข้างนางดันแย่งไปดื่มเสียก่อน“ขออภัย ข้าคอแห้งมาก” แม่ทัพหยางเอ่ยปากบอกสั้นๆก่อนจะหันไปคีบเนื้อในจานเข้าปากต่อหญิงสาวคนนั้นรู้สึกโมโหเป็นอย่างมาก ยาปลุกกำหนัดที่นางอุตส่าห์แอบเทใส่แก้วนั้นถูกแม่ทัพหยางแย่งไปดื่มต่อหน้านาง‘ทำอย่างไรดีล่ะ เหลือผงยาเพียงครึ่งเดียวแล้ว’“นายท่านเดี๋ยวข้าไปยกสุรามาเพิ่มอีกนะเจ้าคะ”“เอาสิ วันนี้ไม่เมาไม่เลิกแน่”หญิงงามผู้นั้นลุกขึ้นไปยกถาดสุราจากเสี่ยวเอ้อมาอีกถาดก่อนจะรีบเทผงยาลงจอกเหล้าชุดใหม่ไปหนึ่งจอก ทันทีที่หันหลังกลับไปก็ประจันหน้ากันกับแม่ทัพหยางทันที สายตาของเขาดูหวานเยิ้มเสียจนนางรู้สึกขนลุก“นายท่านต้องการดื่มอีกใช่หรือไม่ ข้ากำลังจะยกสุราไปท่านรอสักครู่นะเจ้าคะ”“เร็วๆหน่อยข้าคอแห้งแล้ว” เขายิ้มหวานให้นาง ก่อนจะดึงนางลงไปนั่งบนตักของตัวเองจนหญิงสาวอีกคนเ