บททั้งหมดของ เกิดใหม่ในร่างพระชายาร้ายร้าย: บทที่ 21 - บทที่ 30

เมื่อถึงกลางดึกลู่เหยียนซินรู้สึกได้ว่ามีมือคู่หนึ่งกำลังเคลื่อนไหวลูบไล้เนื้อตัวของนางพลางบีบนวลเนื้อหน้าอกเบาๆ แล้วก็มีร่างกายที่หนักอึ้งทับลงมานางพยายามลืมตาขึ้นยังไม่ทันได้พูดอะไรออกมาริมฝีปากก็ถูกประคบจูบเหมือนดั่งไฟร้อนรุ่มขึ้นมาทันที นางหลับตาลงเพราะรู้สึกง่วงมากทั้งยังไม่มีแรงจะต่อต้านเขาริมฝีปากหนาค่อยๆจูบเบาๆที่ริมฝีปากของนางก่อนจะไล่ลิ้นร้อนโลมเลียลากผ่านลำคอระหงไล่ลงไปยังไหปลาร้า ขบเม้มทุกจุดที่เคลื่อนผ่านเบาบ้างหนักมากสลับกันแล้วก็เลื่อนลงไปอีกหยุดอยู่ตรงหน้าอกก่อนที่จะดูดดึงยอดปทุมถันสีชมพูเรื่อที่ชูช่อขึ้นมาให้เขาเชยชมลู่เหยียนซินหายใจกระชั้นถี่ขึ้นนางรู้สึกขนลุกเสียวซ่านไปทั้งตัว แขนของนางตระกองกอดแผ่นหลังที่แข็งแรงของเขาเอาไว้ รับรู้ความรู้สึกดั่งเปลวไฟอันอบอุ่นที่แผ่ซ่านอยู่ข้างใต้ร่างนั้นครั้งนี้เขาไม่อ่อนโยนเลยสักนิดกลับดูดุร้ายและป่าเถื่อนตอนสอดใส่เข้ามานั้นยังรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดแต่ก็เพียงเล็กน้อยเท่านั้น ไม่ช้าเอวสอบก็เริ่มเคลื่อนเข้าออกใจกลางหญิงสาวด้วยความเร็วขึ้นถี่ขึ้นจนในที่สุดทั้งคู่ก็สุขสมไปตามๆกันไม่นานอ๋องฉินก็เริ่มกลับมามีสติขึ้นมาอย่างมาก เพรา

วันนี้แม่ทัพหยางรวบรวมกองทหารฝีมือดีที่สุดจากทั้งสามกองทัพและเตรียมเสบียงก่อนจะออกไปล่าตระเวนนอกเมือง พวกเขาตั้งใจจะจับตัวหัวหน้าโจรภูเขาให้ได้“ท่านอ๋อง ข้าน้อยจัดเตรียมทหารเรียบร้อยแล้วพ่ะย่ะค่ะ”“อืม ข้ารู้แล้ว”อ๋องฉินเพียงแค่ตอบรับแต่ยังไม่ยอมขยับไปไหน สายตาของเขายังคงจับจ้องไปยังเรือนหลุนอี้มือหนาจับของบางอย่างไว้ในมือแน่นหยางถิงเฟิงนั่งมองเขาเงียบๆเมื่อคืนวานเขาบังเอิญได้ยินที่ทั้งคู่ทะเลาะกันใจเขาเองก็รู้สึกไม่เป็นสุขนัก เพราะคนที่เป็นต้นตอที่ทำให้คนคู่นี้ทะเลาะกันก็คือหยางซูฉินน้องสาวบุญธรรมของเขาแต่ไหนแต่ไรมาเขาคอยคัดค้านแม่ทัพใหญ่หยางไห่ฉวนผู้เป็นบิดาให้ยื่นเรื่องขอยกเลิกพระราชทานสมรสของอ๋องฉินกับหยางซูฉินเหตุเพราะเขาล่วงรู้ความคิดของนาง นางต้องการเป็นมากกว่าพระชายาเอกของฉินอ๋องหยางซูฉินไม่ใช่สายเลือดของตระกูลหยางที่แท้จริง สตรีผู้นี้แสดงออกว่ากระหายอำนาจมากกว่าการได้รับความรักนางต้องการที่จะขึ้นเป็นฮองเฮา วันหนึ่งเขาบังเอิญได้ยินนางร้องขอให้แม่ทัพใหญ่หยางคอยสนับสนุนให้อ๋องฉินขึ้นเป็นรัชทายาท หากว่านางแต่งเป็นชายาเอกแล้วนั้นนาง

แสงสายัณห์ตกกระทบส่องสว่างเต็มลานจวน ลู่เหยียนซินจู่ๆก็รู้สึกไม่ค่อยสบายใจขึ้นมา นางคอยชะเง้อคอมองหาอ๋องฉินแต่ก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงาของเขาลู่เหยียนซินออกมาสูดอากาศด้านนอกจวนหลายวันมานี้นางเดินทางไปหลายแห่งทั้งโรงเลี้ยงม้า ร้านโอสถและจวนแม่ทัพฮั่ว บางครั้งฝนที่ตกลงมาแบบฉับพลันทำให้นางเองก็ไม่ทันตั้งตัว เนื้อตัวเปียกปอนไปด้วยหยาดน้ำฝนเป็นเหตุให้นางมีอาการจับไข้ขึ้นมาดื้อๆทั้งๆที่กินยาไว้ก่อนแล้ววันนี้นางยังคงรู้สึกว่าตัวเองยังมีไข้อยู่จึงใช้น้ำอุ่นเช็ดตัว ล้างหน้าแล้วกินยาแก้อักเสบก่อนจะปีนขึ้นไปนอนบนเตียง หลายวันมานี้เพราะกินแต่ยาแก้อักเสบทำให้นางรู้สึกมึนๆง่วงนอนทั้งวันพอร่างเตะกับที่นอนหนังตาก็ปิดลงทันทีค่ำคืนอันมืดมิดในห้วงแห่งความฝันลู่เหยียนซินมองเห็นคนผู้หนึ่งกำลังเดินเข้ามาหานาง เมื่อมองให้ชัดเจนอีกครั้งถึงรู้ว่าคนผู้นั้นคือฉินอ๋อง เนื้อตัวของเขาเต็มไปด้วยบาดแผลเลือดท่วมทั้งตัว'เหยียนเอ๋อร์ ช่วยข้าด้วย'เสียงอันแผ่วเบาแต่ดังก้องกังวาลชัดเจนในใจนาง นางพยายามคว้าตัวเขาไว้แต่ยิ่งเข้าใกล้ก็เหมือนเขาจะยิ่งห่างออกไปนางตกใจสะดุ้ง

 “เจ้าตั้งใจเข้าไปขวางทาง ตั้งใจให้พวกโจรฟันกระบี่ใส่เจ้าใช่หรือไม่”“ท่านพี่เหตุใดท่านถึงพูดใส่ร้ายข้าเช่นนั้นเล่าเจ้าคะ ข้าเพียงแต่อยากช่วยท่านอ๋องก็เท่านั้น”“ช่วยหรือต้องการเป็นตัวถ่วง ข้ารู้ว่าที่เจ้าทำไปนั้นเจ้าตั้งใจให้ตัวเองได้รับบาดเจ็บเพียงเพื่อให้ท่านอ๋องห่วงใยเจ้าเจ้ายังมีสมองอยู่หรือไม่”“ที่เจ้าก่อเรื่องเอาไว้อาจได้รับโทษถึงตายหากว่าท่านอ๋องสิ้นใจไปจริงๆ ดีแค่ไหนแล้วที่พระชายาช่วยกลับมาได้”  “ข้าสำนึกผิดแล้วเจ้าค่ะท่านพี่”“อยู่ให้ห่างจากพระชายาและท่านอ๋องอย่าได้คิดก่อเรื่องขึ้นมาอีก ไม่เช่นนั้นต่อให้เป็นท่านพ่อออกหน้าให้ก็ไม่สามารถช่วยอะไรเจ้าได้”แม่ทัพหยางเดินออกจากห้องของนางด้วยอารมณ์กรุ่นโกรธ เขาสั่งให้ทหารเฝ้าประตูตำหนักเอาไว้ห้ามปล่อยให้นางออกข้างนอกตำหนักอีกเป็นอันขาด เปรี้ยง.... ภายนอกหน้าต่างมีสายฟ้าพาดผ่านแหวกอากาศให้ปรากฎพร้อมกับสายฝนห่าใหญ่เทลงมาอย่างไม่ขาดสาย ฝนห่าใหญ่ในครั้งนี้ตกลงต่อเนื่องเป็นเวลาสามวันจนถึงช่วงเช้ามืดและค่อยๆหยุดไปหลายวั

 “ใต้เท้าหวัง ท่านบอกว่าหุบเขามรณะเป็นแหล่งรวมสมุนไพรล้ำค่าเช่นนั้นหรือ”ใต้เท้าหวังเจี้ยนกั๋วผู้ดำรงตำแหน่งเจ้ากรมการคลังของเมืองจี้โจวแห่งนี้เงยหน้าขึ้นมองไปยังพระชายาฉิน วันนี้นางออกมาหาเขาแต่เช้าเพื่อจัดการเรื่องปรับปรุงโรงเลี้ยงม้าให้เรียบร้อยข่าวที่แว่วมาว่าท่านอ๋องกับพระชายาจะการเดินทางกลับเมืองหลวงนั้นแพร่สะพัดไปทั่วเมือง พวกเขาต่างรู้สึกเสียใจยิ่งนักที่นางจะเดินทางจากเมืองแห่งนี้ไปพระชายาผู้นี้เป็นที่ชื่นชอบของชาวเมืองแห่งนี้เป็นอย่างมากเวลาเดินค่อนข้างรวดเร็วเพียงไม่นานนางเดินทางมาที่เมืองแห่งนี้ก็เป็นเวลาเกือบสามเดือนแล้ว สภาพบ้านเมืองในเวลานี้ดีขึ้นกว่าแต่ก่อนมากผู้คนเริ่มออกไปทำมาหากินกันมากขึ้นเรื่อยๆเพราะพวกโจรภูเขาที่ถูกปราบจนสิ้นซากนั้นทำให้ชาวเมืองจี้โจวและเมืองโดยรอบวางใจต่อสถานการณ์นี้เป็นอย่างมาก วิถีชีวิตที่เคยมีมาก่อนหน้านี้เริ่มกลับมาเป็นปกติเมืองจี้โจวแห่งนี้เริ่มมีชื่อเสียงในด้านการส่งออกม้าพันธ์มากขึ้นเรื่อยๆหากไม่มีพระชายากับท่านอ๋องแล้วพวกเขาคงไม่รู้จะจัดการอย่างไรเช่นกัน“ใต้เท้า ฟังข้าอยู่หรือไม่?”“อ่อ