บททั้งหมดของ เกิดใหม่ในร่างพระชายาร้ายร้าย: บทที่ 41 - บทที่ 46

เช้าวันต่อมาลู่เหยียนซินกำลังหยอกล้อกับลูกเสือน้อยสองตัวที่มีนามว่าเปาเปาและจ้านจ้านอยู่ที่สวนดอกไม้หน้าตำหนักใหญ่ นางเป็นคนตั้งชื่อให้พวกมันด้วยตัวของนางเอง“พระชายา”เสียงหวานใสดังขึ้นด้านหลังนาง ลู่เหยียนซินหันไปมองก็พบว่าเป็นหยางซูฉินยืนอยู่ตรงทางเข้าอุทยาน ด้านหลังเป็นแม่ทัพหยางที่ยืนซ้อนหลังนางอีกทีหยางซูฉินค้อมคำนับทำความเคารพลู่เหยียนซินทันที ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ๆนาง อ๋องฉินเดินมายืนข้างๆนางแล้ว“พระชายาหม่อมฉันมีเรื่องอยากจะสนทนากับพระองค์สักนิดได้หรือไม่เพคะ”“ได้สิ ข้าคงต้องฝากเปาเปากับจ้านจ้านไว้กับพวกท่านก่อน”“ข้าน้อยไม่ค่อยจะถูกโฉลกกับพวกเสือเท่าไหร่นะพ่ะย่ะค่ะพระชายา” เสียงแม่ทัพหยางเอ่ยขึ้นสีหน้าเขาดูหวาดหวั่น ‘ก็แค่ลูกเสือตัวน้อยๆพวกเขาจะกลัวอะไรกันนักหนา’  นางหันมองไปยังฉินอ๋อง “ไปเถอะ”ลู่เหยียนซินยิ้มหวานก่อนจะเดินนำหยางซูฉินไปยังศาลาริมสวนดอกไม้“เจ้ามีอะไรจะพูดกับข้าเช่นนั้นหรือ”หยางซูฉินตอนนี้ดูสงบเสงี่ยมลงเป็นอย่างมาก ชุดที่นางสวมใส่ไม่มีความหรูหราเช่นเคย

-สี่ปีผ่านไป-วันเวลาผ่านไปปีแล้วปีเล่าตลอดระยะเวลาสี่ปีมานี้เด็กทั้งสองคนเติบโตขึ้นมาภายใต้การเลี้ยงดูของทุกคน ใช่แล้ว! ทุกคนช่วยกันเลี้ยงดูแทนนางจริงๆพักนี้ท่านหญิงน้อยดูจะตัวอวบอ้วนขึ้นมามาก เพราะไม่ว่าผู้ใดที่แวะมาเยี่ยมนางที่จวนล้วนหยิบเอาขนมหวานและของกินต่างๆติดมือมาให้นางทั้งนั้น คนในวังยิ่งแล้วใหญ่ขนมหวานมากมายตระการตาถูกประเคนใส่ปากนางไม่ยั้ง ฮองเฮาเองดูจะมีความสุขมากที่เห็นปากน้อยๆของนางเคี้ยวขนมอย่างเอร็ดอร่อยรัชทายาทก็ไม่น้อยหน้าเช่นกันทรงเสด็จไปต่างเมืองเมื่อกลับมาก็มักจะนำของเล่นขนมแปลกๆ มาฝากเด็กๆ ที่ขาดไม่ได้เลยคือขนมหวานของโปรดของนาง‘ทุกคนล้วนต้องการให้ลูกของนางอ้วนเป็นหมูใช่หรือไม่นะ’ลู่เหยียนซินใช้วิชาความรู้ของนางเปิดสถานศึกษาวิชาการแพทย์ นางนำความรู้ของนางที่มีอยู่ออกมาถ่ายทอดให้แก่เหล่าบัณฑิตและผู้ต้องการสอบเข้าเป็นหมอหลวง ถึงอย่างนั้นก็ยังมีหมอหลวงในวังหลวงแห่กันมาร่ำเรียนจากนางกันมากมายเช่นกันในสถานศึกษาแห่งนี้ไม่ได้เป็นเพียงการสอนวิชาแพทย์แต่เป็นสถานศึกษาสำหรับเด็ก

“ตอนนี้เด็กๆก็ไม่อยู่แล้ว เจ้าคิดถึงพวกเขาหรือไม่”“แน่นอนสิเพคะใครบ้างที่ไม่คิดถึงพวกเขากัน ข้าเองก็ไม่เคยห่างกับลูกๆนานขนาดนี้มาก่อนเลย”เด็กทั้งสองเดินทางไปเมืองจี้โจวนับดูแล้วก็เป็นเวลาสามเดือนเต็มพอดี ไม่เพียงแค่พวกเขาสองสามีภรรยาที่คิดถึงเด็กๆใจจะขาด แต่คนในวังก็ไม่ต่างกัน เด็กสองคนนี้ฉลาดเฉลียวเป็นที่รักใคร่ของคนทั้งวัง หรืออาจจะทั้งเมืองหลวงก็เป็นได้ เมื่อพวกเขาไม่อยู่ที่แห่งนี้ก็พลันเงียบงันลงทันใดอ๋องฉินมองใบหน้าเศร้าสร้อยของภรรยารัก ก่อนจะระบายยิ้มออกมาบางๆ“ถ้าเช่นนั้นพวกเราไปเยี่ยมกันดีหรือไม่”“จะหาเวลาไหนไปล่ะเพคะงานของท่านกับข้าต่างก็ล้นมือกันไปหมด บางวันเราสองคนแทบจะไม่ได้คุยกันด้วยซ้ำเจอหน้ากันแค่ตอนกลางคืนไม่ทันพูดคุยก็เผลอหลับกันไปแล้ว”“ก็จริง หากเจ้าเหงานักเช่นนั้นพวกเราควรมีน้องให้หลิงหลิงอีกสักคนดีหรือไม่”นางได้ยินดังนั้นก็ขึงตาใส่เขาทันที“ไม่น่าจะใช่วิธีการแก้ปัญหาที่ดีกระมังเพคะ”“แต่ข้าว่าน่าจะเป็นการแก้ไขปัญหาระยะยาวที่ดีมากๆ อย่างน้อยก็ยืดไปได้อีกสักสี่ห้าปี ราชสำนักน่าจะใช้งานเราน้อยลงบ้า