บททั้งหมดของ เกิดใหม่ในร่างพระชายาร้ายร้าย: บทที่ 31 - บทที่ 40

 “พระชายา!”      ชิงอีตะโกนร้องเสียงดังก้องไปทั้งป่าทำให้ทั้งเฟยหยาและหนานเปียนรีบหันกลับมามองทันที เหตุการณ์ตรงหน้าสร้างความตื่นตกใจให้พวกเขาเป็นอย่างมากชิงอีรีบสาวเท้าเข้าไปหมายจะคว้าตัวพระชายาไว้ แต่ต้องหยุดฝีเท้าลงทันทีเมื่อเห็นเงาร่างหนึ่งของบุรุษที่คุ้นตากระโจนลงหน้าผายื่นมือคว้าตัวลู่เหยียนซินเอาไว้ต้นไม้ใต้เท้าตอนนี้รับน้ำหนักต่อไปไม่ไหวหักลงไปแล้วนางผวายื่นมือคว้าแขนของชายหนุ่มไว้ทันทีบุรุษผู้นั้นใช้วิชาตัวเบาพานางขึ้นมาจากหน้าผากลับมาเหยียบบนพื้นดิน ลู่เหยียนซินเมื่อเท้ากลับมายืนมั่นคงบนพื้นแล้วก็หันมองไปยังชายหนุ่มตรงหน้าแล้วก็ต้องตื่นตกใจเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าคือใคร“ท่านอ๋อง! ท่านมาได้อย่างไรเพคะ”“ข้าคิดเอาไว้แล้วว่าเจ้าต้องเกิดเรื่องขึ้นจนได้” เสียงเข้มดุดันตอบกลับนางสีหน้าของเขานั้นเคร่งเคลียดแลดูกังวลจนเห็นได้ชัด“ร่างกายท่านยังไม่แข็งแรง ท่านจะตามข้ามาที่นี่ทำไมกัน”“ตอนนี้ข้าแข็งแรงกว่าเจ้าด้วยซ้ำ ทำอะไรทำไมถึงไม่ระวังเอาเสียเลย”

หลังจากฝนหยุดตกมาหลายวันพื้นถนนค่อยๆคืนสู่ความปกติและวันเวลาแห่งการออกเดินทางกลับเมืองหลวงก็มาถึงลู่เหยียนซินเก็บของใช้ส่วนตัวไม่กี่หีบเรียบร้อยก็ส่งต่อให้บ่าวในจวนจัดการต่อ แล้วออกไปอุ้มเอาเสือน้อยสองตัวเดินออกไปรอนอกประตูจวนทันทีเมื่อถึงนอกประตูจวนนางก็ส่งลูกเสือน้อยทั้งสองตัวให้ชิงอีนำไปขึ้นบนรถม้าโดยเฉพาะ เพราะกลัวว่ามันจะตื่นตกใจในระหว่างเดินทางจึงให้ลี่ถิงอยู่ดูแลพวกมันแทน ลู่เหยียนซินหันหลังกลับไปจ้องมองจวนแห่งนี้วันเวลาที่ได้อยู่ที่นี่เพียงไม่กี่เดือนกลับทำให้นางรู้สึกอาลัยอาวรณ์ยิ่งนักความรู้สึกเศร้าใจฉายชัดอยู่ในแววตานาง อ๋องฉินที่ลอบสังเกตอยู่ก่อนแล้วจึงเดินเข้ามาใกล้ๆนาง“เอาไว้เรื่องทุกอย่างคลี่คลายลง หากเจ้าอยากจะมาเยี่ยมคนที่นี่ก็สามารถมาได้ทุกเมื่อหรืออยากจะเปลี่ยนใจย้ายมาอยู่ที่นี่เลยข้าก็ไม่ขัดข้อง”นางมองใบหน้าคมเข้มของเขาแล้วยิ้มบางๆไม่ได้ตอบเขากลับไปเพราะวันข้างหน้าอะไรๆอาจจะไม่เหมือนเดิมไม่มีอะไรที่แน่นอน นางยังไม่รู้แน่ชัดว่ายังต้องอยู่ที่แห่งนี้ไปอีกนานเท่าไหร่หรือบางทีอาจมีโอกาสได้กลับบ้านก็เป็นได้บ้านที่นาง

การเดินทางเข้ามาในเมืองหลวงในครั้งนี้ไม่ได้เป็นเพียงแค่การรายงานเรื่องความเป็นอยู่ของราษฎรเมืองจี้โจวเท่านั้น เหตุผลหลักๆที่พวกเขารีบกลับมานั้นเป็นเพราะต้องการสะสางเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดกองทัพทหารสลายตัวเข้าประจำการเพื่อทำหน้าที่ของตัวเองต่อไป รถม้าของอ๋องฉินแล่นไปข้างหน้าเรื่อยๆ จุดหมายปลายทางคือวังหลวงซึ่งใช้เวลาไม่นานนักรถม้าก็แล่นมาจอดหน้าประตูวัง อ๋องฉินลงรถม้าไปก่อนจะยื่นมือมารับลู่เหยียนซินลงจากรถม้าทีหลัง -ท้องพระโรง-ตอนนี้ในท้องพระโรงฮ่องเต้กำลังสนทนางานราชการกับขุนนางในราชสำนักที่มีไม่กี่คนโดยมีฮองเฮาประทับอยู่ด้านข้าง เมื่อเห็นว่าเป็นอ๋องฉินที่เดินเข้ามาขุนนางทุกคนต่างก็ค้อมคำนับให้เขา ฮ่องเต้กับฮองเฮาทรงแย้มพระสรวลขึ้นมาทันท“ลูกถวายบังคมเสด็จพ่อ เสด็จแม่พ่ะย่ะค่ะ”“หม่อมฉันถวายบังคมฝ่าบาท ฮองเฮาเพคะ”“ลุกขึ้นเถอะ อ๋องฉิน พระชายาฉิน”“พวกเจ้าเดินทางไปจี้โจวนับแล้วก็ร่วมสามเดือนเห็นจะได้ เจ้าช่างดู..อุดมสมบูรณ์ขึ้นเยอะเลยนะพระชายาฉิน” ฮองเฮาทรงเอ่ยออกมาด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

“อาการที่เหมือนจะขาดใจตาย เจ้ารับรู้มันแล้วสินะ ทรมานมากหรือไม่ล่ะ?” ใบหน้าซีดเซียวที่มีแต่คราบเลือดติดเต็มปากของนาง นางมองไปยังลู่เหยียนซินด้วยแววตาของความอิจฉา อิจฉาที่นางได้ความรักจากทุกคน“เจ้าไม่ต้องมามองข้าเช่นนั้น!”“เจ้าเอาแต่ไล่ตามท่านอ๋องไม่เคยสนใจคนที่รักเจ้าจริงๆชีวิตนี้ของเจ้าช่างไร้ค่ายิ่งนัก ขณะที่อีกคนคอยดูแลไม่ห่างแต่เจ้ากลับวิ่งหาคนที่ไม่เคยมีใจรักเจ้า กว่าเจ้าจะรู้ตัวตอนนั้นคงจะได้ไปอยู่ในปรโลกแล้ว”หยางซูฉินมีสีหน้างงงวยเมื่อสักครู่ที่ลู่เหยียนซินพูดนางหมายถึงใคร ใครกันที่รักนาง?ลู่เหยียนซินมองดูแม่ทัพหยางที่โอบกอดหยางซูฉินในอ้อมแขนไว้อย่างหวงแหน ชายผู้นี้ช่างเป็นคนที่แสนดีอะไรเช่นนี้?“นางใจร้ายกับท่าน ไม่เคยเห็นท่านอยู่ในสายตาเลยสักนิดท่านก็ยังรักนางไม่เปลี่ยนแปลงเลยสินะ”อ๋องฉินขมวดคิ้วกับคำพูดที่ลู่เหยียนซินเอ่ยออกมาทันที ต่างจากแม่ทัพหยางที่รีบเงยหน้าขึ้นด้วยสีหน้าตื่นตกใจ พระชายารู้ได้อย่างไร!“ข้าไม่ใช่คนโง่นะท่านแม่ทัพ”ลู่เหยียนซินเห็นหยางซูฉินเริ่มหาย

‘ดื่มสุราต้องมีความสำราญใจถึงเพียงนั้นเชียว’  "พระชายา มีคนมาขอเข้าพบพ่ะย่ะค่ะ" เสียงขันทีหน้าตำหนักเข้ามารายงานคนด้านใน"ใครหรือ" นางเดินออกไปด้านนอกประตูตำหนักทั้งยังถือถ้วยน้ำชาออกไปด้วย นางยังไม่ทันยกขึ้นดื่มก็ถูกคนเรียกตัวไปอีกแล้วเมื่อมองออกไปหน้าประตูคนผู้นั้นก็เดินออกมาจากด้านหลังของทหารรักษาประตูมองไปก็รู้ทันทีว่าคือชิงอี เสื้อผ้าของชิงอีฉีกขาดเขาเดินเข้ามาหานางด้วยใบหน้าที่น่าสังเวชยิ่งนัก พรู๊ด..~~ ลู่เหยียนซินเดิมทีกำลังจะดื่มชาลงไปถึงกับต้องพ่นออกมาด้วยความตกใจที่เห็นสภาพขององค์รักษ์คนสนิทของอ๋องฉิน"ชิงอี เหตุใดเจ้าถึงเป็นสภาพนั้นกันเล่า"นางมองออกไปอย่างนึกสงสัยก็เห็นเฟยหยาจูงเสือขาวสองตัวเข้ามา ตอนนี้พวกมันนั่งอยู่บนพื้นหน้าพระตำหนักจ้องมองนางอย่างน่ารักน่าเอ็นดู ลู่เหยียนซินรีบก้าวเดินไปข้างหน้านางยื่นมือออกไปลูบหัวของพวกมันไปคนละหนึ่งที"เด็กดี"อ๋องฉินที่เดินตามนางออกมาถึงกับขมวดคิ้วมองไปยังเสื้อผ้าที่ขาดวิ่น ผมเผ้ารุงรัง นี่เขากล้าแต่งต