บททั้งหมดของ เทพบุปผาปรารถนาจะเป็นภรรยาท่านจอมมาร: บทที่ 11 - บทที่ 20

ม่อเกวียนนั้นอยู่ในสถานการณ์กลืนไม่เข้าคายไม่ออก เขารู้ว่าที่หมิงหลันอาสาไปที่เผ่ามารเป็นเพราะว่านางมีใจสงสารพี่สาวอย่างไป๋เฉียนถึงแม้อยากจะห้ามปรามแต่ทว่าหน้าที่ของเขาก็ค้ำคออยู่ การส่งเทพบุพผาไปที่เผ่ามาร หาใช่เรื่องล้อเล่นเมื่อไรกัน มันเกี่ยวพันไปถึงพันธสัญญาสงบศึกของเผ่ามารและดินแดนสวรรค์ชั้นฟ้า เรื่องนี้เขามีส่วนผิดอยู่ ถึงจะเป็นหน้าที่แต่ทว่าเขาก็ละเลยคำขอของเทียนจุนม่อเกวียนคุกเข่าลงเบื้องหน้าของสหายรัก เราทั้งสองเติบโตด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก เขาคือเทพผู้ดูแลเรื่องทุกอย่างในดินแดนสวรรค์ อีกไม่กี่ปีเขาก็จะได้เป็นสัจจะเทพ เพราะมีชาติกำเนิดจากเทพีจันทราทำให้ม่อเกวียนมิต้องลงไปเผชิญคราวเคราะห์เช่นเทพองค์อื่น ตำแหน่งของเขานั้นใหญ่โตยิ่งนักเรียกได้ว่าเป็นรองเพียงแค่ท่านเง็กเซียนและองค์รัชทายาทสวรรค์เท่านั้นแต่ถึงแม้ม่อเกวียนจะยิ่งใหญ่คับฟ้า เขาก็ยินยอมวางอำนาจทุกอย่างของเขาลงเพื่อคุกเข่าและขอโทษสหายอย่างเทียนจุนเมื่อเทียนจุนมองเห็นม่อเกวียนกระทำเช่นนั้น เขาก็เลือกที่จะหันหน้าหนีความเจ็บปวดสายหนึ่งกรีดแทงเข้าไปในดวงใจ เขาโกรธเคืองที่ม่อเกวียนผิดคำสัญญา จึงอารมณ์เสียพานโกรธสหาย..แต่ท

แต่ทว่าคนอย่างหลี่เจ๋อเชี่ยนฆ่าได้หยามไม่ได้ หากนางจะไปหาบุรุษอื่นก็ควรจะทำหน้าที่ของตัวเองให้เสร็จสิ้นเสียก่อนสิ!!เขาเดินตรงเข้าไปหาเทพบุปผาไป๋หมิงหลันก่อนจะคว้าแขนของนางเอาไว้แน่นอนว่าดวงตาของนางเบิกกว้างด้วยความตกใจแทบสิ้นสติเมื่อนางเห็นเขา ต้องตกใจเช่นนั้นเลยหรือเพียงแค่เขาจับได้ว่านางปันใจไปให้มนุษย์ผู้อื่น“ท่านหลี่..”หมิงหลันเกือบจะเผลอหลุดเรียกเขาว่าจอมมารไปเสียแล้ว เพราะไม่ได้พบเจอกันเนิ่นนาน เมื่อได้เห็นใบหน้าของเขา ความคิดถึงที่อัดแน่นในหัวใจก็เลยแผ่กระจายออกมาโดยไม่ทันได้ตั้งตัวนางช้อนสายตามองหน้าเขาด้วยดวงตาเหม่อลอยไร้สติ หัวใจเต้นระรัวราวกับจะหลุดออกมาจากอก“มากับข้าสิ หรือว่าเจ้าอยากจะไปกับมนุษย์ผู้นั้นมากกว่าข้าที่เป็นเจ้าแห่งเผ่ามาร”“หามิได้เจ้าค่ะ”โอกาสเช่นนี้มิได้มีมาบ่อยๆ ถึงแม้ว่าหมิงหลันจะมิได้พบหน้าของท่านพี่เทียนจุนมาเนิ่นนาน แต่ทว่าบนสวรรค์มีกฎอยู่ ห้ามเทพทุกองค์เข้าไปแทรกแซงการเผชิญคราวเคราะห์ของเทพองค์อื่น ในใจของนางมิได้หมายมั่นว่าจะช่วยเหลือเขา แต่นางแค่อยากจะพูดคุยกับเขาตามประสาพี่น้องเท่านั้นเอง“อ่า ท่านเทียนจุน เห็นทีว่าวันนี้ข้าจะไม่สามารถไปกับท

หลี่เจ๋อฮั่นเงยหน้ามองพระจันทร์ด้วยหัวใจที่เจ็บปวด คืนวันพรุ่งนี้คงเป็นคืนที่พระจันทร์เต็มดวงสินะ เป็นคืนเข้าหอแรกของหมิงหลันและพี่ใหญ่..สุดท้ายเขาก็ไม่ได้อะไรเลยงั้นเหรอ? ไม่ได้การ เขาต้องไปพบหมิงหลันเพื่อบอกกล่าวความในใจของเขาให้นางรู้ ทว่าเมื่อเจ๋อฮั่นเปิดประตูห้องของเขาออกไปคนที่เขาพบเจอคือท่านเทพซื่อมิ่ง แม่เลี้ยงของเขา“ดึกดื่นป่านนี้เจ้าจะไปไหนกันเจ๋อฮั่น”เขาก้มหน้าลงด้วยความรู้สึกผิด“ข้าจะไปหาหมิงหลัน..ท่านแม่เองก็คงจะมาห้ามข้าสินะ”“เจ๋อฮั่น สตรีนั้นมีมากมายเหตุใดต้องเป็นเทพบุปผาหมิงหลันด้วย สตรีผู้นี้เกิดมาเพื่อพี่ชายของเจ้า..”“แต่ท่านพี่ไม่ได้รักนาง..ข้าต่างหากที่รักนาง!!”เทพซื่อมิ่งถอนหายใจเบาๆ“เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าเจ๋อเชี่ยนมิได้รักหมิงหลัน”“หากว่าท่านพี่รักหมิงหลัน เขาไม่มีทางมองนางด้วยสายตาเช่นนั้นหรอกท่านแม่”“ที่เจ้ากล่าวออกมานั้นก็ไม่ผิด ในวันนี้เจ๋อเชี่ยนมิได้รักหมิงหลัน แต่ทว่าวันข้างหน้าสุดแสนจะคาดเดา ข้าเลี้ยงเจ้ามาตั้งแต่เด็กถึงแม้มิได้คลอดเจ้าแต่ข้าก็เป็นคนอาบน้ำให้เจ้าตั้งแต่เล็กแต่น้อย เจ๋อฮั่นสิ่งเดียวที่ข้าจะขอจากเจ้าคือให้เจ้าปล่อยหมิงหลันไป นางไม่ใ

หลังจากได้พูดคุยกับท่านเทพซื่อมิ่งแล้ว หมิงหลันก็เดินทางกลับมายังตำหนักของนาง และเมื่อเดินมาถึงหน้าประตูทางเข้าสายตาก็พบเห็นหลี่เจ๋อฮั่นที่กำลังยืนรออยู่“เจ๋อฮั่น เจ้ามารอข้านานรึยัง เหตุใดไม่ไปหาข้าที่สวนดอกไม้เล่า”นางยังคงส่งยิ้มให้เขาพร้อมกับชงชาเพื่อต้อนรับ แต่ทว่าในใจของหลี่เจ๋อฮันยามนี้ไม่มีเวลาเหลืออีกแล้ว“ข้าชอบเจ้านะหมิงหลัน ไม่ใช่ความรู้สึกแบบเพื่อนแต่มันคือการชอบแบบสามีภรรยา แบบที่คนรักกัน..”หมิงหลันวางกาน้ำชาลงเบื้องหน้า นางช้อนสายตามองหน้าของหลี่เจ๋อฮั่นพร้อมๆ กับรอยยิ้มที่ค่อยๆ จางหายไปเรื่องความรู้สึกเกินเลยของเขา นางรับรู้มานานแล้ว แต่แสร้งทำเป็นมองข้ามเพราะว่าที่เผ่ามารเพื่อนของหมิงหลันมีเพียงแต่หลี่เจ๋อฮั่นเท่านั้นนางจึงพยายามรักษาคามสัมพันธ์ของเราเอาไว้ที่ตรงกลางเพื่อไม่ให้มากเกินไปหรือว่าน้อยจนเกินไป วันที่หมิงหลันหวาดกลัวที่สุดคือวันที่เจ๋อฮั่นสารภาพความในใจออกมา และวันนั้นมันเดินทางมาถึงแล้ว“เจ๋อฮั่น เจ้ารู้ว่าข้าไม่ได้มองเจ้าแบบนั้น การชอบข้าคือการกระทำที่เสียเวลามากที่สุดเพราะหัวใจดวงนี้ของข้ายกให้ท่านจอมมารนานมากแล้ว”หลี่เจ๋อฮั่นก้มหน้าลงเล็กน้อย เขารู

ไป๋หมิงหลัน ก้มหน้าลงไปมองถุงเงินในมือโดยที่ริมฝีปากของนางยังคงถูกเขาช่วงชิงไปอยู่ ในใจเกิดโทสะขึ้นมาสายหนึ่ง นี่เขาเห็นนางเป็นคณิกาหรืออย่างไรถึงได้โยนถุงเงินให้เช่นนี้อาการเมามายของเขานั้นทำให้หมิงหลันปวดใจยิ่งนัก เพราะมันทำให้นางรู้ว่าต่อให้สตรีที่อยู่เบื้องหน้ามิใช่นาง แต่ท่านจอมมารก็จะกระทำเช่นนี้เช่นกัน เขาไม่สนใจว่าเป็นใครเขาสนใจแค่เพียงสตรีสักนางที่ช่วยบรรเทาความปรารถนาในใจของเขาได้เท่านั้นเองในสายตาของเขาแล้ว..ล้วนมิได้ให้ความสำคัญอันใดกับนางเลยสักนิดเดียวปลายลิ้นถูกดุนหนักๆ จนเจ็บแปลบแต่มันดันเป็นความเจ็บปวดที่หวานล้ำยากจะต้านทานได้ ในหัวใจเกิดความสลับซับซ้อนขึ้นมาไม่แพ้ในความคิดที่กำลังกลั่นกลองการกระทำของเขาแน่นอนว่านางมีสิทธิ์ที่จะปฏิเสธ สามารถยกมือขึ้นมาเพื่อผลักไสเขาออกไปได้อย่างง่ายดายเพราะว่าเขาอยู่ในสภาวะเมามายไร้สติอยู่ แต่ทว่าในหัวใจไม่รักดีของหมิงหลันกลับสั่งให้ยกมือขึ้นมาเพื่อโอบกอดและประคองใบหน้าของเขาเอาไว้หยาดน้ำตาแวววาวไหลรินลงมาพร้อมๆ กับจุมพิตที่มีแต่รสข่มปร่าของสุรา นางมิได้เมาเลยสักนิดเพราะสุราเหล่านั้นทำอันใดกับนางมิได้แต่ทำให้ท่านจอมมารขาดสติได้หม