บททั้งหมดของ เทพบุปผาปรารถนาจะเป็นภรรยาท่านจอมมาร: บทที่ 31 - บทที่ 40

ดวงตาคมของหมิงหลันสั่นระริก เมื่อนางมองเห็นบุรุษผู้อยู่ในดวงใจ ยืนอยู่ที่ด้านหน้าประตูบ้านหลังน้อยแห่งนี้แทนที่จะเป็นเซียนน้อยที่พึ่งจะวิ่งจากไปในใจสั่นไหวจนฝ่ามือเล็กๆ ของนางจะต้องยกขึ้นมากอบกุมหัวใจเอาไว้ด้วยความประหม่า นางมิคิดว่าจะได้พบเจอบุรุษที่นางไม่อยากพบเจอที่สุดเรียวคิ้วกระบี่ของเขามิได้ฉายแววแปลกใจสักเท่าไหร่ที่ได้เห็นนาง ราวกับว่าเขาล่วงรู้อยู่แล้วว่านางอยู่ที่นี่ สีหน้าของเขาเรียบเฉยในขณะที่มุมปากของท่านจอมมารยกสูงขึ้นเล็กน้อย“เทพบุปผาไป๋หมิงหลัน มิใช่ว่าในยามนี้เจ้าควรจะเชื้อเชิญข้าเข้าไปดื่มชาด้านใน...”“ปัง!!”สิ่งที่ไวกว่าอะไรทั้งหมดคือมือที่ดึงประตูปิดของหมิงหลัน นางลงกลอนพร้อมๆ กับเดินมานั่งที่ตั่งตัวยาวริมฝีปากเม้มๆ คลายๆ สลับไปมาด้วยความชั่งใจเขามาที่นี่ได้อย่าง? มิใช่ว่าที่นี่มีเพียงแค่นางและท่านเทพม่อเกวียนเท่านั้นที่รู้หรอกหรือ ท่านจอมมารไม่น่ารู้จักที่นี่..ความสับสนอลม่านตีกันอยู่ในหัว หมิงหลันพยายามใช้ความคิดอย่างหนัก นางรู้ว่าไม่ควรปิดประตูใส่หน้าท่านจอมมารเช่นนั้น แต่ทว่านางก็..มิรู้ว่าจะทำหน้าเช่นไรเมื่อเจอเขามิใช่ว่าครั้งสุดท้ายที่เราพบเจอหน้ากัน เข

เมื่อทุกคนเดินออกไปหมดแล้ว จนในบ้านหลังน้อยเหลือเพียงแค่หมิงหลันและท่านจอมมาร หมิงหลันก็สูดหายใจเข้าลึกเพื่อเรียกสติของตัวเองกลับมา“ข้า..”“ไปกับข้า แน่นอนว่าเจ้าไม่ได้อยู่ในสภาพที่สามารถปฏิเสธได้ ของพวกนี้ข้าจะสั่งให้คนมาขนไปให้ภายหลัง”เมื่อกล่าวจบหลี่เจ๋อเชี่ยนก็จับมือของหมิงหลันเอาไว้ในทันที เขามองหน้านางที่กำลังนิ่งอึ้งอยู่ด้วยแววตาที่แสนอ่อนโยนหลี่เจ๋อเชี่ยนไม่คิดจะพาหมิงหลันไปที่เผ่ามาร เพราะดูเหมือนว่าพี่สาวของนางพร้อมที่จะไปอาละวาดที่นั่นได้ในทุกเมื่อ ยามนี้เขาไม่สนใจอะไรก็จริงอยู่แต่เขาไม่ต้องการให้ท่านพ่อและท่านแม่ลำบากด้วย อีกทั้งเขายังต้องการเวลาที่จะอยู่กับนางตามลำพังสักร้อยปี หรือสองร้อยปีเพื่อให้เรามีความเข้าใจที่ตรงกันหมิงหลันยังไม่ทันจะได้ตั้งตัวนางก็ถูกเขาพามายังบ้านหลังน้อยที่ขนาดไม่แตกต่างกับบ้านที่นางอยู่เลยที่ด้านหน้าของบ้านมีสระบัวขนาดใหญ่ที่ดูเหมือนกับสระบัวในเผ่ามารที่นางชอบนั่งมอง ส่วนด้านในมีห้องนอนหนึ่งห้อง ห้องครัวเล็กๆ และเก้าอี้ตัวน้อยสอง สามตัว“ท่านจอมมาร พี่สาวข้าจะต้อง..”เขายกมือขึ้นมาแตะที่ริมฝีปากของหมิงหลันเพื่อไม่ให้นางได้มีโอกาสพูดต่อ“ข้า

ม่อเกวียนหลับตาลงช้าๆ ด้วยความเจ็บปวด เขายืนมองเทียนจุนที่กำลังส่งยิ้มที่ไปไม่ถึงดวงตาให้เขา “เทียนจุน หมิงหลันมิได้รักเจ้า หรือหากจะพูดให้ถูกคือนางไม่เคยรักใครเลยนอกจากท่านจอมมาร คำกล่าวของเทพีเสวียนม่านเป็นเพียงเรื่องราวที่นางแต่งขึ้นมา..” ราวกับถูกเข็มแหลมทิ่มแทงข้างในใจ เทียนจุนทรุดนั่งลงบนพื้นที่เย็นข้างๆสระดอกเหลียนฮวาที่ในอดีตหมิงหลันเป็นผู้ดูแล เราต่างหลงว่ายวนอยู่ในวังวนแห่งความรัก เช่นเดียวกับปลาตัวน้อยที่ว่ายวนอยู่ในอ่างบัว แต่ไหนแต่ไรม่อเกวียนคือเทพที่ไม่เคยโกหก สหายผู้นี้หวังดีกับเขามากกว่าใครทั้งนั้น เพราะอย่างนั้นสิ่งใดก็ตามที่ม่อเกวียนกล่าวออกมา มันล้วนแล้วแต่เพราะสหายผู้นี้หวังดีต่อเขา เมื่อได้ลองคิดดูดีๆ แล้ว หมิงหลันไม่เคยมองเขาในฐานะชายคนรักเลยสักครั้งเดียว นางมองเขาด้วยแววตาแบบเดียวกันกับที่นางมองไป๋เฉียนพี่สาวของนาง.. สำหรับหมิงหลันแล้ว เขาไม่เคยเป็นอะไรที่เกินเลยไปมากกว่าคำว่าพี่ชาย อันที่จริงหากว่าเขามีสติมากกว่านี้อีกหน่อย เขาคงจะมองออกถึงเจตนาของเทพีเสวียนม่าน ว่าสตรีผู้นั้นต้องการอะไร นางแค่ต้องการหลอกใช้เขา เพื่อให้เขาแย่งชิงหมิงหลันมาจากอ้อมแข

หมิงหลันมองแววตาที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยนของหลี่เจ๋อเชี่ยน นางหยักยิ้มขึ้นมาที่มุมปากเมื่อได้มองเห็นความเปลี่ยนไปของท่านจอมมารผู้เย็นชาอันที่จริงไม่ว่าเขาจะเป็นเช่นไรนางล้วนแล้วแต่ยังคงมั่นคงและศรัทธาในความรู้สึกรักที่มีให้เพียงแค่เขาผู้เดียวเท่านั้น แต่เมื่อได้มองเห็นสายตาที่เต็มไปด้วยความรักที่เขามองมาที่นางแล้ว..มันเป็นสิ่งบ่งบอกได้อย่างดียิ่งนัก ถึงการตอบแทนความพยายามและความมั่นคงของนาง“ภรรยา..”เสียงของเขามันแหบพร่าอีกทั้งยังบรรจงกระซิบลงมาที่ข้างใบหูของนาง ความวาบหวิวแล่นริ้วขึ้นมาเมื่อเขาสัมผัสที่ผิวกาย ริมฝีปากเปียกชื้นของหลี่เจ๋อเชี่ยนแนบลงมาบนลำคอเพรียวบางระหง ดึงเอาเสียงครางเครือจากลำคอทีละน้อยครานี้เขามิได้เมาเลยสักนิด อีกทั้งสติยังคงมีครบถ้วนเพราะอย่างนั้นหลี่เจ๋อเชี่ยนจึงตั้งใจว่าเขาจะค่อยๆ ลิ้มรสหวานล้ำของภรรยาอย่างเชื่องช้าและไม่เร่งรีบ“มองหน้าข้าสิ มองแค่ข้าก็พอ”แก้วหูสะเทือนด้วยเสียงหวานเครือเมื่อถูกกระซิบด้วยคำที่หมิงหลันมิคิดว่ามันจะถูกกล่าวออกมาจากชายผู้ซึ่งเย็นชาประดุจน้ำแข็งนางเคยคิดว่าท่านจอมมารผู้เย็นชานั้นอาจจะไม่รู้จักความรักและเขาคงไม่คิดรักใคร ทว่าเมื

“มิใช่ว่าในยามนี้สัจจะเทพเทียนจุนควรจะลงไปยังเมืองมนุษย์เพื่อไปตามหาเทพบุปผาอย่างนั้นหรือ แล้วเหตุใดเขาถึงได้ปิดวังเงียบเพื่อพักฟื้นพลังปราณ”นางลงแรงไปตั้งเท่าไหร่กว่าจะยุยงสัจจะเทพผู้นั้นได้ แทนที่จะไปแย่งชิงเทพบุปผากลับคืนมา แต่ชายผู้นั้นกลับปิดวังเงียบ ช่างเป็นสัจจะเทพที่โง่เขลายิ่งนัก!!“ท่านเทพี ที่เผ่ามารท่านจอมมารมิได้อยู่ที่นั่นหลายเดือนแล้วเจ้าค่ะ งานต่างๆ ในเผ่ามารท่านหลี่เจ๋อฮั่นเป็นผู้ดูแลทั้งหมด ส่วนท่านเทพซื่อมิ่งก็เดินทางไปฟื้นฟูพลังปราณที่เมืองมนุษย์..”เสวี่ยนม่านยกนิ้วขึ้นมาขบกัดเบาๆ ท่านจอมมารหายตัวไปได้อย่างไร อีกทั้งยังหายไปพร้อมๆ กับที่เทพบุปผาหายตัวไปอีก มิใช่ว่าท่านจอมมารไปหาสตรีผู้นั้นแล้วงั้นหรือ?ไม่ได้การ! นางจะต้องไปหาท่านสัจจะเทพเทียนจุน ต้องยุยงมากกว่านี้เพื่อให้ชายโง่เขลาผู้นั้นเกิดความคับแค้นใจขึ้นมาในขณะที่เสวียนม่านกำลังเดินออกไปจากวังของนาง ผู้ที่ยืนรออยู่ด้านนอกกลับเป็นองค์รัชทายาทเผ่าสวรรค์เสวียนม่านปั้นรอยยิ้มที่แสนงดงามส่งให้จงจิ้งโหวที่ยืนรออยู่ด้านนอก นางมองหน้าเขาด้วยสายตาหวาดหวั่นอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนนางมิรู้ว่าเขาจะได้ยินคำที่นางพูดคุยก