ลิขิตกาลบันดาลรัก의 모든 챕터: 챕터 121 - 챕터 130

เมื่อพูดคุยกันเรียบร้อยเมิ่งหย่งชวนก็กลับบ้าน เสิ่นเยี่ยนฟางยังคงนอนหมดแรงอยู่ในห้อง เด็กทั้งห้าคนนอนหลับอยูกับมารดา เมิ่งหย่งชวนเห็นพวกเขานอนเรียงกันก็อุ้มทีละคนมานอนห้องตนเอง ก่อนจะหอมแก้มครบทุกคนจากนั้นก็ไปหาภรรยาเสิ่นเยี่ยนฟางตื่นมาแล้วตั้งแต่เขาอุ้มเสี่ยวอิงไปเป็นคนสุดท้าย นางรู้ดีว่าเมิ่งหย่งชวนเป็นห่วงความรู้สึกของนางที่ต้องจากกับเสี่ยวเย่า ถึงจะรู้ดีว่าเสี่ยวเย่าอยู่ในครรภ์ตนเอง แต่ลึกๆก็อดคิดถึงดวงตาสุกใส แก้มป่องๆยามที่เหนื่อยๆมาได้ชื่นใจไม่ได้"คิดถึงเสี่ยวเย่าหรือเมียพี่""เจ้าค่ะเคยอยู่ด้วยกันก็มีบ้างที่จะโหยหา ว่าแต่เอ่อ..ท่านพี่อาเจินจะเดินทางแล้วข้าห่วงเขานัก มารดาท่านนางช่างร้อยเล่ห์""อย่ากังวลเลย อาเจินเข้มแข็งกว่าที่เราเห็น""เฮ้อ...ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือไม่ เหตุใดบนตัวเขามีกลิ่นอายสังหารก็ไม่รู้ หวังว่าคงไม่ไปทำเรื่องอันใดที่ทำให้ตัวเองตกที่นั่งลำบากหรอกนะ"เมิ่งหย่งชวนรั้งนางมากอด เขาหอมแก้มนางมือหนาเชยคางให้สบตากับตนเองก่อนจะเอ่ย"เสี่ยวฟาง อย่าได้กังวลไปเลยอาเจินคือเด็กที่เจ้าสั่งสอนมาเองกับมือ เขาย่อมรู้หนักเบาไม่ทำอันใดให้ตนเองหรือคนรอบกายเดือ

ยามเหมาเจียงเสี่ยวฮวากับเมิ่งหย่งซินลุกขึ้นมาทำอาหาร เคี่ยวยาให้กับเสิ่นเยี่ยนฟางและหยางซิงเหยียน รวมถึงท่านปู่เมิ่งซุน หวงหย่งเหนียนที่นอนกอดภรรยาอย่างคะนึงหา หยางซิงเหยียนลูบแก้มสากก่อนจะจุมพิตเขาอย่างอ่อนโยน"ฝากบอกเสด็จพ่อว่าอย่ากังวลใดๆ ข้าอยู่ทางนี้มิได้เคลื่อนไหวไปที่ใดต่อให้จางกุ้ยเฟยกับจางฮั่นอยากลงมือก็มิใช่ว่าจะทำได้ง่ายๆ ท่านน้ารองอยู่ทางนี้ข้าย่อมปลอดภัยเจ้าค่ะ ยังมีน้าเล็กอีกคน""สัญญากับอา ว่าจะรักษาตัวดีๆ อย่าซุกซนนะเด็กดีของอา""ท่านอา..ข้ากำลังจะเป็นมารดาของบุตร จะซุกซนได้อย่างไรเล่า""คนดี..นอนต่อเถอะอาจะไปเตรียมตัวอารักเจ้านะอาเหยียน""เจ้าค่ะ ข้าก็รักท่านเจ้าค่ะท่านอาหย่งเหนียน อาเหยียนรักสามีคนนี้ที่สุด อื้อ"หวงหย่งเหนียนจุมพิตเมียสาวก่อนจะห่มผ้าให้นางแล้วลุกออกไป คล้อยหลังเขาหยางซิงเหยียนก็น้ำตาร่วงทันที นางไม่อยากห่างจากเขา แต่หากนางไปด้วยจะเป็นตัวถ่วงและอาจทำให้เขามีอันตรายไปด้วยกระทั่งปลายยามเฉินทั้งเจียงเสี่ยวฮวาและเมิ่งหย่งซินยกยาเข้าไปให้ทั้งสามคนที่นอนอยู่ในห้อง จางลี่มาแต่เช้าเขามาเรียนการดูผลไม้อบแห้ง วันนี้ที่บ้านทำเป็ดพะโล้ตัวใหญ่

มหาเทพกำลังทะเลาะกับเทพบุพเพ ตาเฒ่าจันทราผูกด้ายแดงเขากับไอ้ตัวขี้เกียจนี่ เทพบุพเพบอกว่าไม่สามารถตัดด้ายแดงได้จะทำให้มีปัญหาลุกลามไปถึงคู่บุพเพคู่อื่น"ตัดสายสัมพันธ์ข้ากับนางไม่ได้แล้วต้องทำเช่นไร จะให้ข้าแต่งกับเด็กนี่หรือ ดูตัวนางเอามาทำอะไร อีกไม่นานนางก็ต้องไปเกิดเป็นมนุษย์แล้ว""พระองค์ต้องแบ่งภาคไปจุติพ่ะย่ะค่ะ เพื่อแต่งงานกับนาง หรือไม่ก็แต่งกับนางทั้งๆแบบนี้ก็ได้""ไปจุติเกิดเป็นมนุษย์หรือ พวกเจ้านี่มัน""ฝ่าบาท ไปเกิดเป็นมนุษย์แต่งงานกับนางหลังจากนางสิ้นอายุขัยแล้วก็รับนางมาเป็นมหาเทวีของพระองค์พ่ะย่ะค่ะ""ตาเฒ่านั่นอายุเพิ่งเท่าไหร่เอง อ่อนกว่าข้าตั้งกี่ปีเลอะเลือนจริงๆ อยู่ๆข้าต้องไปผูกวาสนากับไอ้ตัวขี้เกียจนี่ แต่งนางมาเป็นภรรยาหรือแต่งนางมานอนเกะกะไปวันๆกันแน่"หลังจากที่อาละวาดบนสวรรค์เรียบร้อยก็ลงมาหงุดหงิดอยู่ข้างล่าง เขาเป็นใหญ่ในแดนมนุษย์มาสามแสนปีไม่นับรวมอายุที่ถือกำเนิด นี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกว่าสวรรค์นั้นไร้ความยุติธรรมจริงๆเสี่ยวเถาเห็นท่านตาเจ้าที่หน้าบูดบึ้งก็เมินหน้าใส่ ท่านแม่บอกว่าห้ามก้าวร้าวแต่ไม่ได้บอกว่าห้ามไม่ให้ไม่สนใจ นางได้ยิน

ร่างงามถูกเขาผ่อนลงบนที่นอน โจวหยางดูดกลืนยอดทับทิมอย่างหลงใหล มันหวานจนเขาแทบสำลักความหวานนั้น เมิ่งเย่งซินสอดนิ้วไล้เรือนผมสามี กดศีรษะของเขาแนบกับทรวงอกสล้าง ให้เขาได้สลับดูดดื่มจนพอใจ ใบหน้าคมเลื่อนขึ้นมาสบตาคนใต้ร่างก่อนจะยิ้มให้"เจ็บนิดนึงนะคนงาม พี่จะพยายามเบาที่สุด""อืม..เจ้าค่ะ"แก่นกายร้อนผ่าวถูกมือหนาโอบประคองกดเข้ากายงามอย่างช้าๆ เมิ่งหย่งซินนิ่วหน้าทันทีที่เข้ามาได้ครึ่งทาง มือเล็กพยายามดันหน้าท้องเขาออก นางเจ็บจนเหมือนร่างจะแตกสลาย โจวหยางจูบประโลมทั้งสองเต้าเพื่อให้นางไว้ใจ จากนั้นก็เสือกแก่นกายทีเดียวเพื่อให้นางเจ็บน้อยที่สุด"กรี๊ดดด ท่านพี่ อื้อ เจ็บ แน่น ข้าจะจุก""นิดเดียว อย่าเกร็งอยู่นิ่งๆก่อนนะ อ่าห์ นุ่มมากเมียจ๋า"โจวหยางรอจนนางคุ้นเคยกับตัวตนของเขา เมิ่งหย่งซินจิกแขนเขาแน่นนางพยักหน้าให้สามีว่าพร้อมแล้ว บั้นเอวหนาเริ่มขยับเข้าออกร่างงามของคนใต้ร่างอย่างเนิบนาบจนกระทั่งเริ่มเร็วขึ้น เสียงครางแสนหวานเล็ดลอดออกมาจากปากเล็กๆนั่น โจวหยางอดใจไม่ไหวก้มลงไปจูบนาง อืมปากนางช่างหอมหวานเหลือเกิน เขาจะคลั่งอยู่แล้วนางช่างเย้ายวนอะไรเช่นนี้กัน

ในจดหมายเมิ่งลู่เจินเล่าว่าเขาสบายดี แต่ก็มีปัญหานิดหน่อยเขาเองก็ไม่อยากสร้างปัญหาเพราะไม่ต้องการทำให้ท่านราชครูต้องพลอยมีผลกระทบไปด้วย เมิ่งลู่เจินได้เจอกับหลานชายของลู่หานซึ่งเป็นบุตรชายของลู่กัง เขามีเรื่องกับลู่เหวินเสมอแต่ก็พยายามอดทนจนกระทั่งทางเดินกลับจวนหวงลู่เหวินมาดักรอและหาเรื่อง นั่นจึงเป็นเหตุให้เมิ่งลู่เจินลงมือเมืองหลวง สำนักศึกษาหลวงเมิ่งลู่เจินที่มาถึงได้หลายเดือนแล้วเข้าเรียนพร้อมกับจางลี่ ทั้งสองคนหัวดีจึงได้อยู่ชั้นสูงกว่าเด็กที่เรียนมาก่อนแต่เดิม ทำให้เป็นที่ริษยาของบรรดาลูกศิษย์หลายคน หนึ่งในนั้นคือจางพ่านกับลู่เหวิน เมิ่งลู่เจินกำลังเรียนอยู่ดีๆก็มาแกล้งขโมยตำรา เอาพู่กันไปหักทิ้ง ยามที่เขากับจางลี่ไปหาซื้อของกินก็จะกล่าวหาว่าเขาขโมยเงินของสกุลหวง เมิ่งลู่เจินไม่เคยเอ่ยเรื่องนี้แก่อาจารย์ของตน และไม่เคยบอกใครว่าหวงหย่งเหนียนคืออาจารย์ส่วนตัว และเขาเรียนกับหวงหย่งเหนียนที่บ้านทุกวันวันนี้เมิ่งลู่เจินกำลังท่องตำราเพื่อเข้าสอบบ่ายวันนี้ อาจารย์ที่สำนักศึกษาคือคนของสกุลจางมักหาเรื่องว่าเขาโกงข้อสอบและให้สอบใหม่ บางครั้งก็ไม่ให้สอบใหม่ตัดสินว่าเ