ลิขิตกาลบันดาลรัก의 모든 챕터: 챕터 131 - 챕터 140

เสิ่นเยี่ยนฟางได้ข่าวของเมิ่งลู่เจินเป็นระยะ ส่วนมากเจ้าตัวน้อยแอบบินไปหาข่าวกลับมานางเตือนหลายครั้งว่าอันตราย มนุษย์จิตใจซับซ้อนแต่ดูเหมือนเสี่ยวอิงจะแค่พยักหน้าแต่ไม่เคยทำตามสักครั้ง"เสี่ยอิง...จิตใจมนุษย์นั้นน่ากลัว ลูกอย่าได้หลงเชื่อผู้ใดง่ายๆ อยู่บ้านเถอะท่านอาเอาตัวรอดได้อย่าได้กังวล""ท่านแม่ท่านอาสอบหน้าพระที่นั่งเขาได้ที่หนึ่ง ท่านน้าจางเหมิ่นได้ที่สอง จางฮั่นกับลู่หานอาละวาดจวนแทบพัง เพราะว่าจางพ่านกับลู่เหวินไม่กระทั่งมีโอกาสเข้าสอบหน้าพระที่นั่งเพราะพวกเขาสอบไม่ผ่านรอบแรกขอรับ""อืม..ท่านพ่อกำลังไปลอบโจมตีเพื่อแย่งชิงเสบียงกลับมา ส่วนท่านอาโจวหยางกลับมาแล้วก็ต้องไปหาเสบียงเพิ่ม ช่วงนี้ทุกคนมีอันตรายลูกอย่าไปไหนไกลๆ ทั้งห้าคนเลยรู้หรือไม่""ขอรับ/เจ้าค่ะ"ทั้งห้าคนรับปากมารดา เสิ่นเยี่ยนฟางใกล้คลอดเต็มทีแล้ว ส่วนหยางซิงเหยียนกำลังอยู่เดือนนางได้บุตรชาย เสี่ยวอิงบินเอาจดหมายไปส่งที่หน้าจวนด้วยตนเอง คนของเว่ยอ๋องมานานแล้วคอยอารักขาท่านหญิง องครักษ์กว่าสองร้อยคนถูกใช้ไปสร้างจวนแม่ทัพ ไม่ถึงแปดเดือนจวนก็สร้างเกือบเสร็จแล้ว เหลือเพียงเก็บงานเท่านั้น อีกไม่นานก

หมอตำแยสั่งให้นางเบ่งเสิ่นเยี่ยนฟางมองหน้าทั้งห้าคนก่อนจะรวบรวมลมเบ่ง ใช้เวลากว่าสองชั่วยามนางจึงคลอดคนแรกออกมา หมอตำแยหัวเราะดีใจก่อนจะไปแจ้งข้างนอก"อาชวนเป็นเด็กผู้ชาย ตัวอวบอ้วนเชียว""จริงหรือขอรับท่านย่าสี่ เสี่ยวฟางเจ้าคลอดแล้วหายเจ็บหรือยังคนดี"เมิ่งหย่งชวนตะโกนเข้าไปแต่กลับมีเสียงร้องออกมา"อ๊ายยยย ไหนบอกคนเดียวไง ท่านตา ตาแก่เจ้าที่อีกคนมาจากไหนกัน พวกเทพเซียนนี่วาจาเชื่อถือไม่ได้สักนิด อ๊ายยย"ทุกคนงงไม่รู้ว่านางกล่าวอะไร แต่เพียงครู่เดียวก็ได้ยินเสียงเด็กร้องออกมาอีกคนหนึ่ง จนเสิ่นเยี่ยนฟางที่ออกแรงคลอดบุตรสลบไปแล้วเพราะนางคลอดคู่แฝดออกมา เจ้าตัวน้อยสองคนที่คลอดมาถูกอาบน้ำแล้วห่อผ้าวางไว้ในเปลอู่ที่เสิ่นเยี่ยนฟางเตรียมพร้อมเอาไว้แล้ว เด็กทั้งห้ามาดูหน้าพี่ใหญ่ทันที แล้วอีกคนเล่าเป็นใคร เมื่อเจ้าตัวน้อยดูดปากกำมือบ้างแบมือบ้างพวกเด็กเห็นกลางฝ่ามือของเขามีปานรูปวิหกเพลิงก็รู้ทันที"เทพสงครามมาเกิดเป็นบุตรท่านแม่หรือ นี่หมายความว่าพวกเราต้องเป็นน้องไอ้เทพนิสัยไม่ดีนี่หรือ""อย่าห่วงเลยเมื่อพวกเราถือกำเนิดก็ไม่สามารถจำสิ่งใดได้แล้ว พี่ใหญ่กับเทพสงครามเองก็เช่น

ครึ่งเดือนก่อนหน้าที่เมืองหลวง เมิ่งลู่เจินที่กำลังเดินกลับบ้าน หลังจากทคี่ประกาศผลการสอบเรียบร้อยแล้ว ปรากฏว่าเขาได้รับเลือกให้เป็นผู้ช่วยราชครูหวง ด้วยวัยสิบสี่ปีเท่านั้น เขากำลังคิดว่าปีนี้เขาฉลองอายุสิบสี่อย่างเงียบเหงา กระทั่งก่อนจะเข้าจวนเขาเจอคนๆหนึ่งโดยบังเอิญลู่ซินที่มาดักยืนรออยู่ที่ทางเข้าจวนหวงยิ้มให้เขา เมิ่งลู่เจินถอนหายใจก่อนจะเดินเอื่อยๆไม่สนใจสตรีตรงหน้า ลู่ซินเดินมาหาพร้อมกับเอ่ยทักทาย"อาเจิน..วันนี้วันเกิดลูก อายุสิบสี่แล้วสินะ""จางฮูหยิน ท่านมิควรอยู่ตรงนี้หรือไม่ ท่านควรจะอยู่บ้านเลี้ยงดูบุตรของท่านกับจางฮั่นมิใช่หรือ""อาเจิน..แม่รู้ว่าแม่ผิด แต่ลูกจะให้โอกาสแม่ได้ทำหน้าที่มารดาสักครั้งได้หรือไม่ แม่จองเหลาอาหารไว้หวังว่าลูกจะไม่รังเกียจ"เมิ่งลู่เจินไม่อยากตอบรับนาง แต่เพื่อตัดความรำคาญ ท่านอาหวังสองพี่น้องไม่อยู่ไปทำเรื่องสำคัญให้พี่ใหญ่ เมิ่งลู่เจินจึงรับปากลู่ซิน"วันนี้ข้าจะไปกับท่านสักครั้ง หลังจากนี้อย่ามากวนใจข้าอีก"ลู่ซินพยักหน้าให้เขาก่อนจะซับน้ำตา นางแอบออกมาจากจวนก็เพื่อมาหาบุตรชาย วันนี้เขาโตขึ้นอีกปีแล้ว บุตรที่นางอุ้มท

คุกหลวงทางด้านเมืองหลวงเมิ่งลู่เจินที่ตอนนี้นั่งทำสมาธิอยู่ในคุกหลวง ก็มีคนมาหาเขาลืมตาขึ้น หวงหย่งเหนียนพาคนผู้หนึ่งมาหาเขาและปล่อยให้ทั้งสองคนได้พูดคุยกัน เขารับปากคนๆนั้นแต่ว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับที่ผ่านมา ซึ่งคนผู้นั้นเองก็เข้าใจและพยักหน้า เมื่อพูดคุยกันเรียบร้อยหวงหย่งเหนียนจึงพาคนๆนั้นออกไป เมิ่งลู่เจินนั่งหลับตา นัยน์ตามีน้ำตารื้นๆคลอเบ้า ในเมื่อเลือกเดินทางผิดแต่แรกจะโทษผู้ใดกัน เขาจึงได้ทำสมาธิแล้วเงียบไป มีพรมอย่างดี มีเตียงอุ่นให้นอน เป็นห้องขังส่วนตัวที่ไม่รวมกับห้องอื่น ตกดึกด้านนอกมีสัญญาณไปไหม้แจ้งเตือนทำให้ผู้คุมต่างวิ่งวุ่นวายเพราะดับไฟ ประตูคุกถูกเปิดออกเพื่อให้เขาได้หนีออกไป เมิ่งลู่เจินกลับนั่งสงบนิ่ง ทางด้านกลุ่มคนที่โพกหน้าต่างก็เรียกหาเขา"คุณชายเมิ่งพวกเราไปกันเถอะ ใต้เท้าหวงให้ข้ามารับท่าน""นั่นสิไม่มีเวลาแล้ว รีบไปเถอะ"แต่เขายังคงนั่งนิ่งมิไยดีกับเสียงเรียกเหล่านั้น คนที่มาเห็นว่าเขาไม่ขยับก็จะเข้าไปพาตัวออกมา ผู้คุมคุกมาพอดี คนที่เหลือจึงตะโกนเสียงดัง"คุณชายเมิ่ง ใต้เท้าหวงรอคุณชายอยู่ที่ท้ายเมืองทิศตะวันออก หากท่านไม่หนีตอนนี

เมิ่งหย่งชวนที่ตอนนี้กำลังอุ้มเมิ่งฮ่าวเฉินอยู่ ส่วนเมิ่งเสี่ยวเย่าเสิ่นเยี่ยนฟางกำลังให้นม กระทั่งมีคนเรียกเขาจึงวางบุตรชายคนเล็กอย่างทะนุถนอน ก่อนจะออกไปด้านนอก ทันทีที่เขาออกไปเสิ่นเยี่ยนฟางดุเจ้าตัวเล็กทันที"มาเป็นลูกแม่แล้วห้ามเอานิสัยเสียๆติดตัวมาใช้ มิเช่นนั้นแม่จะจับเจ้าปลงผมท่องคัมภีร์เต๋าทั้งวันกินเจตลอดชีวิตเชียวนะฮ่าวเฉิน"เด็กน้อยดูดปากจุ๊บๆมือก็ไขว่คว้าให้มารดาอุ้ม นี่ขนาดเพิ่งจะสิบวันเองนะน่าตีจริงเชียวเจ้าเด็กรู้มาก เสิ่นเยี่ยนฟางวางเมิ่งเสี่ยวเย่าที่อิ่มแล้ว เขาละปากจากเต้านมมารดาก่อนจะดูดปากจุ๊บหลับตาพริ้ม เสิ่นเยี่ยนฟางวางบุตรชายคนโตเรียบร้อยก็มาเอาเจ้าคนเล็กเข้าเต้า เมิ่งฮ่าวเฉินดูดอย่างกระหาย มือจับสาบเสื้อมารดาแน่น เสิ่นเยี่ยนฟางหอมหน้าผากน้อยๆเบาๆ นิ้วเรียวเขี่ยแก้มเล่น"ตอนเป็นเทพสงครามช่างน่าตีนัก ตอนนี้ดูสิเจ้าเด็กน้อยของแม่หากดื้อแม่จะหวดก้นเจ้า"เด็กๆมาหามารดาในห้อง เสิ่นเยี่ยนฟางยิ้มให้ทั้งห้าคน เสี่ยวอิงมากระซิบกับท่านแม่ เสิ่นเยี่ยนฟางถอนหายใจทันที บางทีนี่อาจเป็นสิ่งเดียวในชีวิตที่สตรีคนนั้นเลือกได้ถูกต้องเมิ่งหย่งชวนนั่งรอบุตรชายกร