ลิขิตกาลบันดาลรัก의 모든 챕터: 챕터 141 - 챕터 150

ครึ่งเดือนก่อนหน้าหลังจากที่เมิ่งลู่เจินถูกส่งตัวเข้าคุกหลวงเรียบร้อยแล้วลู่ซินเองก็ทะเลาะกับบิดา เหตุใดเขาจึงได้ใจร้ายนักมิคิดเลยหรือว่าในตัวเด็กทั้งสองก็มีสายเลือดสกุลลู่อยู่ครึ่งหนึ่ง เมิ่งหย่งชวนกับเมิ่งลู่เจินเป็นเด็กรู้ความตั้งแต่เล็กจนโตไม่เคยสร้างเรื่องรำคาญใจแต่อย่างใดให้กับนางสักครั้ง กระทั่งนางตัดสินใจกลับเมืองหลวง ทุกอย่างผิดพลาดไปหมด นางเข้าพิธีแต่งงานกับจางฮั่น หลอกลวงเบื้องสูงว่าตนเป็นสตรีบริสุทธิ์ ถือศิลกินเจ กลับมากตัญญูต่อบิดาแต่งงานกับจางฮั่นเป็นคู่สามีภรรยาที่เลื่องลือแห่งเมืองหลวงสุดท้ายใครเล่าจะรู้ความจริง บิดาต้องการใช้นางเป็นเบี้ยเพื่อดองกับตระกูลใหญ่ ส่วนจางฮั่นหวังในทรัพย์สมบัติสกุลลู่ ชีวิตนางหามีความสุขแท้จริงไม่ จางพ่านมิเคยเคารพนาง มารดาของเขาที่ยอมไปอยู่อารามคนนั้นก็เพื่อเปิดทางให้นางแต่งเข้ามา สกุลจางต้องการสินเดิมที่บิดาโง่งมของนางทุ่มเทเพียงเพราะตำแหน่งขุนนางของบุตรเขยคนนี้ลู่ซินยืนนิ่งอยู่ริมแม่น้ำ นางเพียงแค่เดินลงไปเท่านั้นปัญหาทุกอย่างก็จะหมดไป ร่างระหงในวัยสามสิบแปดที่เคยอ่อนหวานและงดงามบัดนี้ใบหน้านั้นเต็มไปด้วยริ้วรอย

เมิ่งหย่งชวนถอดหมวกส่งให้ทหารของตน ก่อนจะเดินเข้ามาสวมกอดมารดา แม้เขาจะมิให้อภัยนางได้ทั้งหมด แต่อย่างน้อยนางก็ยังไม่อ่อนแอจนสิ้นคิด เขารู้จากไท่จื่อว่านางคิดสั้นฆ่าตัวตาย ก่อนหน้าเขาเคยอยากให้นางได้รับความทุกข์ทรมานยิ่งกว่าตายทั้งเป็นกระทั่งเมียของเขาพูดให้คิด"ท่านพี่ เกิดเป็นสตรีในชนชั้นสูงมิอาจมีชีวิตเป็นของตนเอง พวกนางเป็นแค่เพียงเครื่องมือแสวงหาความก้าวหน้าให้กับครอบครัว แม้ว่าบุรุษทั้งหลายจะพยายามอ้างว่าเพื่อความก้าวหน้าหรือยิ่งใหญ่เพียงใด แต่สามารถกว่าได้เต็มปากว่าสิ่งที่พวกเขาได้มันมาก็จาการที่พวกเขาเกาะชายกระโปรงสตรีในตระกูลเพื่อไต่เต้าแสวงหาอำนาจ เกิดเป็นสาวชาวบ้านยังดีเสียกว่า แม้ว่าข้าจะถูกขายให้ท่านโดยไร้สินสอด แต่กลับมีชีวิตแต่งงานที่มีความสุขยิ่งนัก ท่านละวางเถอะนะเจ้าค่ะ อย่าได้โกรธเกลียดนางเลย นางถูกเลี้ยงดูมาเพื่อให้หัวอ่อนให้อยู่ในโอวาท ที่นางฝืนตนเองให้เข้มแข็งขนาดนี้ก็เพราะคำว่ารัก ความรักที่มีต่อบุตรท่านเองก็เป็นบุตรของนาง ข้าเชื่อว่านางมิได้เกลียดท่านกับอาเจิน เพียงแค่นางอ่อนแอเกินไปเท่านั้น"เมิ่งหย่งชวนที่นึกถึงคำพูดภรรยาก็กอดมารดาเอาไว้

จางกุ้ยเฟยนอนขดตัวเพราะความหนาว บุตรชายหลับไปแล้ว เขานอนตัวสั่นเทาเช่นกัน จางกุ้ยเฟยคลานไปกอดบุตรชายเพื่อให้ความอบอุ่น จนกระทั่งตอนเช้าทหารยามมาปลุกสองแม่ลูกนอนกอดกันกลม จ้าวคังที่พยายามลุกแต่เพราะมารดากอดไม่ปล่อยเขาจึงจับแขนนางออก ตัวนางเย็นเฉียบอีกทั้งแข็งทื่อ ชายหนุ่มจับร่างมาดามาเขย่า อนิจจามารดาของเขาสิ้นใจไปแล้ว ตัวนางเย็นจนแข็งเพราะให้ความอบอุ่นแก่เขา นางกอดเขาทั้งคืนจนตัวเองหนาวตาย "ฮือๆๆ เสด็จแม่ๆๆ อย่าทรงทิ้งลูกไปแบบนี้ อย่าทรงทิ้งคังเอ๋อร์ไปพ่ะย่ะค่ะ ฮือๆๆๆ เสด็จพ่อเสด็จแม่ประชวร ขอหมอหลวงสักคนเถอะพ่ะย่ะค่ะ"จ้าวคังกอดร่างมารดาร้องไห้แทบขาดใจ จ้าวเผยหยวนที่ยืนดูอยู่ข้างนอกถอนหายใจ หากใจอ่อนสักวันอาจกลับมาแว้งกัด ยาพิษที่นางดื่มก็เป็นตัวเดียวกับที่นางให้จางฮั่นพี่ชายของนางนำไปให้ลู่หานใส่ในแก้วน้ำชาของเมิ่งหย่งชวนเมื่อสองปีก่อน ทุกข์นั้นถึงตัวแต่เจ้ากลับตายไม่รู้ตัว จางกุ้ยเฟยพิษเย็นนี้หากตรวจเจอไม่ทันก็รักษาไม่ได้ ถือว่าครั้งนี้ข้าแก้แค้นให้อาชวนกับมารดาของเขาแล้วทางด้านลู่หานที่ตอนนี้ถูกควบคุมตัวทั้งตระกูลเพื่อเนรเทศไปเมืองท้ายด่าน ที่นั่นทั้งก

เมิ่งหย่งชวนที่พักอยู่จวนสกุลหวงกำลังนั่งคุยกับเมิ่งลู่เจินถึงเรื่องของลู้ซิน เมิ่งลู่เจินตาแดงเขารักนางแต่ที่ผ่านมานางก็มีส่วนทำร้ายนพี่ชายไม่น้อย รวมถึงบิดาหากวันนั้นนางเพียงแค่เข้มแข็ง ยืนยันว่าไม่กลับเมืองหลวงเรื่องเช่นนี้ก็ไม่เกิดขึ้นอย่างแน่นอน"อาเจิน..เจ้าคิดอย่างไร ท่านพ่อกับไฉ่เหยียนตอนนี้เป็นผัวเมียกันแล้ว""พี่ใหญ่ พี่ไฉ่เหยียนนางเป็นคนดี ดูแลพี่สะใภ้อย่างดีรวมถึงหลานๆด้วย นางเสมอต้นเสมอปลาย ข้ามิรังเกียจ อีกอย่างเป็นโชคดีของท่านพ่อที่ได้คนมาเป็นเพื่อนยามชราลงขอรับ""อืม..แล้วเรื่องเด็กสองคนเจ้าคิดเช่นไร""เคยเจอกันหลายครั้งที่ตลาด นามที่นางพาออกมาเป็นเด็กรู้ความขอรับ ข้ายังเคยซื้อน้ำตาลปั้นให้จางอี้หลายครั้ง ยามที่บ่าวสกุลลู่และสกุลจางไม่เห็น""ตอนนี้เขาแซ่เมิ่ง นามว่าซีฮวน ส่วนคนเล็กเมิ่งหานเซียง""พี่ใหญ่ ...ท่านต้องการไปหานางหรือไม่ขอรับ""ข้ายังไม่อยากไป รอให้ลู่หานถึงเมืองท้ายด่านค่อยให้คนไปส่งข่าวนาง เดิมทีค้าขชายอาวุธให้ต่างแคว้นก็เทียบเท่ากบฏ แต่รัชทายาทรับปากนางไว้จะให้ทางรอดแก่สกุลลู่พวกเขาจึงไม่โดนโทษประหาร""งั้นก็ดีขอรับ ข้าคิดถึงท่านพ่อ

เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยฮ่องเต้ก็สั่งเลิกประชุม ขุนนางที่มีความดีความชอบต่างแสดงความยินดีลดหลั่นกันไป พวกเขาจะมีขันทีไปประกาศราชโองการที่บ้านส่วนรายละเอียดของกำนัลต่างๆที่ได้รับจะมีขันทีมารายงานแก่พวกเขาอีกที เลิกประชุมแล้วจึงตรงกลับจวน หวงหย่งเหนียนคิดถึงลุกเมีย พรุ่งนี้พวกเขาจะคุมนักโทษไปด้วยกัน จนกระทั่งไปแยกกันที่เมืองซีอาน เพื่อที่หวงหย่งเหนียนเมิ่งลู่เจินและพี่น้องสกุลโจวกับจางเหมิ่นต้องกลับหมู่บ้านสี่สิบลี้แต่เมิ่งหย่งชวนต้องคุมนักโทษเดินทางไปยังดินแดนท้ายด่าน บนรถม้าต่างไม่มีผู้ใดเอ่ยอันใดออกมา กระทั่งหวงหย่งเหนียนเป็นฝ่ายเริ่ม"จวิ้นอ๋อง...จะว่าไปเรื่องครั้งนี้มารดาของพระองค์คือตัวแปรสำคัญจริงๆ หากมิได้นางนำรายชื่อและวันที่พวกเขาจะลงมือมาให้ก่อน ปราบกบฏครั้งนี้อาจไม่ง่ายถึงเพียงนั้น" "อืม....ตอนนี้บุตรชายบุตรสาวของท่านได้หกเดือนแล้วเกือบเจ็ดเดือนแล้ว เดินทางไปรับครั้งนี้ได้ยินว่าเว่ยอ๋องจะไปด้วยกระนั้นหรือ""พ่ะย่ะค่ะ....ท่านอ๋องบางทีหากเด็กๆโต กระหม่อมอาจมาลงหลักปักฐานที่หมู่บ้านสี่สิบลี้ก็ได้ อยู่มานานหลายเดือนรู้สึกชอบที่นั่นไม่น้อย""หลังจากไปส่งนักโทษ