ลิขิตกาลบันดาลรัก의 모든 챕터: 챕터 111 - 챕터 120

หลังจากที่ทุกอย่างเรียบร้อย ขบวนของเมิ่งหย่งชวนและโจวหยวนก็ออกเดินทางไปยังอำเภอจิ่วเพื่อส่งน้องชายและบุตรชายสกุลจางไปร่วมทำการสอบ ไม่นานก็กลับมาหากผ่านการสอบครั้งนี้ก็จะเข้าร่วมการสอบที่เมืองหลวง ทั้งสามคนยังต้องผ่านอีกหลายสนาม ที่จริงแล้วเสิ่นเยี่ยนฟางไม่หวังให้เมิ่งลู่เจินได้ที่หนึ่งอย่างที่นางบอกเขาไป แค่อยากกระตุ้นไฟในตัวเขาเท่านั้น หากน้องสามีคนนี้มีใจอยากปกป้องบิดา กับพี่ชายและนางอย่างที่เขาตั้งใจแล้วนั้น เขาต้องยืนอยู่เหนือผู้คนเหล่านั้นให้ได้เมิ่งหย่งซินที่ตอนนี้รับอาสาพี่ชายมาดูแลบิดาเอง หลังจากเมิ่งซุนหลับสองคนพี่น้องจึงได้พูดคุยกัน"พี่รอง..ท่านขับไล่นางไปแล้วหรือ""อืม...นางไม่มีความเมตตาสักนิด ยังคงรักใคร่ผูกพันแต่กับสามีเก่า ข้าทำงานเหนื่อยยากเสี่ยงตายกว่าจะได้เงินตำลึงส่งเงินกลับมาแต่นางกลับอุ้มชูเพียงลูกชู้ มารดาเช่นนี้ไม่มีก็ไม่ทำให้ชีวิตของข้ามีผลอันใด""แต่เรื่องการสอบอาเจิน ไม่กระทบแน่นะข้าเกรงว่า""อย่ากังวลเลย หากมีผลกระทบย่อมไม่ใช่นางเป็นคนก่อ ลู่ซินถึงเวลาที่เจ้าต้องชดใช้ให้กับอาชวนกับอาเจินแล้ว"เมิ่งหย่งชุนกำมือแน่น น้องสาวเห็นพี่ชาย

ขบวนของเทพสวรรค์ยังคงเคลื่อนที่มาเรื่อยๆ อย่าไม่กลัวเกรง บัดนี้กำลังจะข้ามเขตแดนแล้ว ท่านตาเจ้าที่ยืนมองบนท้องฟ้าก่อนจะกระหยิ่มในใจจากนั้นจึงไปหาแม่ลูกดกเสิ่นเยี่ยนฟาง"เว่ยๆๆ ..นี่นางหนูทหารสวรรค์กำลังมาเจ้าไม่ทุกร้อนเลยหรืออย่างไร""ท่านตาเจ้าที่ ข้าไม่สนใจหรอก ว่าแต่ท่านพอใจศาลเจ้าที่ๆ ข้าสร้างให้หรือไม่เจ้าคะ""อืม..พอใจสิข้าพอใจมากใหญ่โตโอ่อ่า นี่ให้พวกเทพเซียนที่เป็นสหายของข้ามานอนเล่นยังเหลือพื้นที่เลย แหม่ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้วเจ้าว่าข้าหาเซียนสาวๆ มาสักคนดีไหม""ท่านตา...เสี่ยวเย่าบอกว่าท่านแก่มากแล้ว มิทราบว่าจะเสาะหาสตรีไปเพื่อการใดเจ้าคะ""แก่หรือ...หน็อยๆๆ เจ้าว่าใครแก่กันนางหนูข้าเพิ่งจะอายุเก้าแสนปีเมื่อวาน ตรงไหนที่เจ้าว่าแก่ อย่างน้อยข้าก็เกิดหลังพิภพมนุษย์นี้ก่อกำเนิด" เสิ่นเยี่ยนฟางตาโตทันที ก่อนจะอุทานออกมา"อ๋า..เก้าแสนปี ท่านตาทวดๆๆๆๆๆๆ โอ๊ยลูกหลายท่านจะนับญาติอย่างไรกันเล่า""ช่างเถอะๆ ...ว่าแต่หากเทพสงครามมาแย่งชิงตัวเสี่ยวเย่าเจ้าจะทำอย่างไร""ข้าไม่มีคาถาอาคมหรืออิทธิฤทธิ์อะไรไปสู้หรอก มีแต่สองมือสองเท้าข้าที่ยังว่าง ต่อให้เป็นเทพเซียนหากรังแกกันมากๆ แม่จะเตะใ

ชาวบ้านเข้าใจว่าพวกที่มาหาเรื่องเป็นคนบ้าก็พยายามจะผลักดันช่วยกันต่อต้านเต็มที่ จนกระทั่งมีรถม้าวิ้งเข้ามา ทันทีที่เมิ่งหย่งชวนลงจากรถ เสิ่นเยี่ยนฟางก็หยุดมือทันที น้ำตาไหลออกมาสะอื้นจนเมิ่งหย่งชวนรีบตรงมาหานาง เทพสงครามเห็นหน้าก็ยิ่งโมโห ไอ้เทพชั้นต่ำทรยศมาอีกตนหนึ่งแล้ว เมิ่งหย่งชวนไม่สนใจสิ่งใดรีบมาเช็ดน้ำตาให้เมียรักทันที"เสี่ยวฟางของพี่ร้องไห้ทำไม ใครรังแกเจ้ากัน""ฮึกๆๆ ฮือๆๆพวกเขาเจ้าค่ะ ท่านพี่พวกเขาจะพรากเสี่ยวเย่าไปจากข้ารวมถึงเด็กๆอีกห้าคน เขาตีข้าๆสู้ไม่ได้ ท่านพี่ข้าเพิ่งตรวจมาเมื่อวาน ข้ากำลังตั้งครรภ์แต่พวกเขาก็ไม่ยั้งมือ ทุบตีข้าเพื่อแย่งลูกของเราฮือๆๆๆ"ทั้งห้ายืนอ้าปากค้าง เป็นนางที่ทุบตีพวกเขานะ เหตุใดนางซบอกสามีร้องไห้ว่าพวกเขาทุบตีนางกัน ธิดาบุปผาเจ้ามันสตรีมากเล่ห์ แต่เมิ่งหย่งชวนไม่สนใจถามความจริง เขาโกรธทันทีที่รู้ว่ามีคนมาหาเรื่องเมีย หันกลับไปช้าๆก่อนจะเอ่ยกับฮ่าวเฉิน"อะไรนะเจ้าตั้งครรภ์หรือ เสี่ยวฟางอย่าร้องๆเดี๋ยวลูกจะมีอันตราย พี่จัดการให้เองใครกล้าทำร้ายเจ้าพี่ไม่เอาไว้เด็ดขาด ดูท่าเจ้าคงเป็นหัวหน้าสินะ กล้ารังแกเมียข้า คิด

ยามซวีทุกคนพร้อมหน้ากันที่โต๊ะกินข้าวมีเพียงหยางซิงเหยียนและเสิ่นเยี่ยนฟางที่ลุกมาไม่ไหว พวกนางแพ้ท้องหนักเกินไป เมิ่งลู่เจินตักข้าวกินทีละคำอย่างใจเย็น กิริยานี้หวงหย่งเหนียนถึงกับอมยิ้ม หากไม่ใช่บุตรชายเมิ่งหย่งชุนมิใช่น้องชายแม่ทัพเมิ่งเขายังคิดว่านี่คือคนสกุลหวง กิริยาท่าทางสุขุมเช่นนี้เขาเห็นในตัวคนๆเดียวคือท่านปู่ของเขามหารราชครูแห่งหนานเป่ย จากนั้นจึงเอ่ยกับเมิ่งหย่งชวน"อีกเจ็ดวันท่านเดินทางแล้วส่วนข้าจะรอให้ฮูหยินอาการดีขึ้นก็จะเดินทางเช่นกัน อย่ากังวลเรื่องน้องชายท่าน มีข้าอยู่สกุลลู่กับสกุลจางกล้าแตะต้องเขาก็ต้องดูว่ามีปัญญาแค่ไหน""ข้าน้อยเมิ่งหย่งชวนคงทำได้เพียงแค่พึ่งบารมีใต้เท้าปกป้องน้องชายแล้ว ขอบคุณท่านมากขอรับ อาเจินขอบคุณอาจารย์หรือยัง""ขอบคุณอาจารย์ขอรับ พี่ใหญ่ข้าสัญญาว่าจะตั้งใจเรียนเพื่อท่านกับท่านพ่อ พี่สะใภ้และสกุลเมิ่งของเรา"เมิ่งหย่งงชวนตักอาหารเข้าไปให้เมียในห้อง เห็นนางนอนหลับอยู่ไม่อยากปลุกแต่เมื่อตอนบ่ายนางอาเจียนอย่างหนักเขาเกรงว่านางจะหิวจึงต้องเรียกให้ลุกมากินข้าว"เสี่ยวฟาง คนดีของพี่กินอะไรสักหน่อยเถอะนะ อาเจียนออกมามากนักจะหิวเอา

ยามเหมาแล้วเมิ่งหย่งชวนลุกขึ้นมาหากระโถนเพราะเมียรักเอาแต่อาเจียนไม่หยุด นางลุกขึ้นมาแล้วเวียนหัวยิ่งนัก เสี่ยวเย่าเดินมาหาที่หน้าห้องก่อนจะบอกท่านพ่อว่าเขาจะเข้าไปดูท่านแม่เอง เมิ่งหย่งชวนพยักหน้าให้ เด็กน้อยเข้าไปก็เห็นมารดานอนหมดแรง เสี่ยวเย่าขึ้นไปนั่งบนเตียงจับมือมารดามาแนบใบหน้าก่อนจะเอ่ยขอโทษ"ท่านแม่ต้องมาเหนื่อยเพราะลูก วันนี้มหาเทพจะมารับลูกแล้วขอรับ""เขาบอกว่าที่ลูกเหลืออยู่เป็นเพียงเศษวิญญาณเท่านั้น""ขอรับ มีบางคนต้องสั่งสอนหนักๆนะขอรับท่านแม่ เด็กดื้อด้านท่านแม่ต้องหวดก้นเขาเยอะๆ ให้เขาท่องตำราเต๋า สวดพระคัมภีร์มากๆ""หืม..ลูกหมายถึงใครกัน""คนที่คลอดทีหลังลูกขอรับ""เสี่ยวเย่ากว่าแม่จะตั้งครรภ์เสี่ยวเฟิงกับเสี่ยวฮวาน่าจะอีกสองปีหลังจากคลอดเจ้าแล้ว อีกอย่างน้องๆน่ารักออกปานนั้นไม่เห็นจะดื้อเลย ส่วนเสี่ยวอิงแม่ต้องคลอดเขาเป็นคนสุดท้องมิใช่หรือ เสี่ยวอิงน่ารักจะว่าไป""ลูกไม่ได้หมายถึงพวกเขาห้าคนสักหน่อย ท่านพ่อมาแล้วท่านแม่พักผ่อนเถอะขอรับ เสี่ยวเถาเร่งให้ลูกท้อออกดอกออกผลเพื่อท่านแม่จะได้ทานอร่อยๆ แก้แพ้ท้อง""อืม ฝากขอบใจน้องๆด้วย อยู่กับท่านย่าเล็ก